Η μάχη στο δοξασμένο Χάνι: Γραβιά,8 Μαΐου 1821

ΘΡΕΜΜΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ,ΠΡΕΠΕΙ ΣΟΥ

ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ ΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ.

ΝΑΟ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΕΧΤΙΣΕΣ

ΜΕ ΤΗΣ ΓΡΑΒΙΑΣ ΤΟ ΧΑΝΙ.

Κ.ΠΑΛΑΜΑΣ,1930

Σύντομο ιστορικό:—Γιγαντομαχία εις το Χάνι τής Γραβιάς. Ο Οδυσσεύς Ανδρούτσος, διά ν’ αναχαιτίση τους κατερχομένους προς την Άμφισσαν, οπόθεν εσκόπουν να διαπεραιωθούν εις Πελοπόννησον, εννεακισχιλίους τουρκαλβανούς των Ομέρ Βρυώνη και Μεχμέτ Κιοσσέ, οχυρούται με 120 παλληκάρια εις το Χάνι τής Γραβιάς.

Οι θαρραλέοι υπερασπισταί εισήλθον ο εις μετά τον άλλον, χορεύοντες και άδοντες το γνωστό κλέφτικο τραγούδι: «Κάτω στου Βάλτου τα χωριά…». Μεταξύ τούτων ήσαν ο Γκούρας, ο Τράκας, ο Παπανδρέας, ο Αγγελής Γοβγίνας, από την Εύβοιαν, ο Κατσικογιάννης, ο Αθ. Καπλάνης κ.ά.

Αι λυσσώδεις επιθέσεις των τούρκων διεδέχοντο η μία την άλλην, ο δε Ομέρ Βρυώνης είχε προκηρύξει αμοιβήν πεντακοσίων πουγγίων (5.000 περίπου σημερινών δραχμών) εις εκείνον που θα εισήρχετο πρώτος εις το Χάνι. Αλλ’

Συνέχεια →

Ο όσιος πατήρ ημών Αρσένιος ο Μέγας (8 Μαΐου)

«Ο άγιος Αρσένιος ήταν γέννημα και θρέμμα της μεγαλούπολης Ρώμης, διατηρήθηκε καθαρό κατοικητήριο του Θεού από πολύ μικρή ηλικία, γεμάτος από κάθε αρετή και σοφία, τη θεϊκή και την ανθρώπινη. Γι᾽ αυτό και δέχτηκε τη χειροτονία του σε διάκονο, την εποχή που βασιλιάς στους Ρωμαίους ήταν ο μέγας Θεοδόσιος. Όταν ο Θεοδόσιος αγωνιζόταν και φρόντιζε να βρει άνδρα πνευματικό και λόγιο, ώστε να καλύπτει τις πνευματικές ανάγκες των παιδιών του και να τα διδάσκει στα μαθήματα, και μάλιστα σε αυτά με τα οποία λατρεύεται ο Θεός, έμαθε για τον Αρσένιο και έγραψε στον βασιλιά Γρατιανό και στον πάπα Ιννοκέντιο να τον πείσουν να αναλάβει,   κάτι που μετά βίας τελικά το κατάφερε.

Ο Αρσένιος λοιπόν έφυγε από τη Ρώμη και πήγε στην Κωνσταντινούπολη, και στάθηκε κατά πρόσωπο στον Θεοδόσιο. Είδε λοιπόν ο Θεοδόσιος να έχει ο Αρσένιος σεμνό το πρόσωπό του και το χρώμα του, να έχει σταθερό και προσεκτικό βλέμμα, ταπεινό φρόνημα, και να είναι κοσμημένος από κάθε αρετή, γεμάτος από πολλή χαρά και ευχάριστη διάθεση, γι᾽ αυτό και από τότε τον τιμούσε υπερβολικά ως Πατέρα και τον σεβόταν ως δάσκαλο. Τα δε μέλη της Συγκλήτου τον θαύμαζαν, βλέποντάς τον ως κάποιο μεγάλο κειμήλιο.

Συνέχεια →