Το 1910 ένα δωδεκάχρονο αγόρι σένα μικρό χωριό της Ηπείρου, το Παλαιοσέλι Κονίτσης, ξημερώνοντας τα Θεοφάνεια (στις τέσσερις περίπου το πρωί) σηκώθηκε και
Η Βάπτιση του Χριστού-Ερμηνεία της εικόνας-ζωγραφιά κ.α.
Όταν ήρθε ο καιρός για να ξεκινήσει ο Χριστός µας το κοσµοσωτήριο έργο Του, ήταν τριάντα ετών. Μέχρι τότε ο Ιησούς ζούσε µαζί µε τη µητέρα Του, και την οικογένεια του Ιωσήφ, «υποτασσόµενος σ’ αυτούς» όπως µας λέει η Αγία Γραφή.
Την εποχή εκείνη ο Ιωάννης κήρυττε τον ερχοµό της Βασιλείας του Θεού και διαλαλούσεπως είχε φτάσει ο αναµενόµενος Μεσσίας, ο οποίος θα έφερνε τη λύτρωση
Ο Μεγάλος Ἁγιασμός τελεῖται κάθε χρόνο τήν 5η καί 6η Ἰανουαρίου.
Πολλοί εἶναι αὐτοί οἱ ὁποῖοι ρωτοῦν ἄν ὁ Ἁγιασμός αὐτός πίνεται, χρησιμοποιεῖται γιά ραντισμό, φυλάσσεται στά σπίτια καί ἄν ἀντικαθιστᾶ τή θεία Κοινωνία. Τό κείμενο πού ἀκολουθεῖ,
Εκτός από την παραμονή τω Χριστουγέννων και του Νέου Έτους, στην παράδοσή μας συναντούμε κάλαντα και για τα Θεοφάνεια. Επιλέξαμε να παρουσιάσουμε τα κάλαντα από την βυζαντινή Πάτμο, καθώς έχουν θεολογικό ενδιαφέρον και με απλά λόγια μεταδίδουν στους πιστούς θεολογικά μηνύματα , περιγράφοντας το Μυστήριο της Θείας Οικονομίας.
Στίχοι:
Καλημέρα πάντες ω! αδερφοί ακούσατε την σήμερον εορτήν,
σήμερον τα Φώτα και εορτή και λαμπρά ημέρα Δεσποτική.
Καλημέρα καλημέρα καλή σου μέρ’ αφέντη με την κερά.
Εν αρχήν ως ήρχισεν ο Θεός έκτισε την γην και τον ουρανόν,
ύστερον δε πάλιν από αυτά έκαμε τα ζώα και τα φυτά,
έκαμεν την θάλασσαν ποταμούς τον μέγαν Ιορδάνην και αλλουνούς.
Με τη ευκαιρία της μεγάλης δεσποτικής εορτής των Θεοφανείων και της κατ’ αυτήν τελέσεως του Μεγάλου Αγιασμού, επιθυμούμε ν’ αναφερθούμε στη σχέση αυτή του Μεγάλου, ως λέγεται, Αγιασμού, προς τον αποκαλούμενο Μικρό Αγιασμό, ο οποίος τελείται σε κάθε άλλη περίπτωση π.χ. Πρωτομηνιά, εγκαινισμούς οίκων, καταστημάτων κ. ά., με σκοπό να συμβάλλουμε στη αποφυγή των πολλών παρανοήσεων, αλλά και στην εξάλειψη των λανθασμένων απόψεων και εθιμικών διατάξεων σχετικά με τη σύγκριση των δύο Αγιασμών και την χρήση τους. Οδηγό σ’ αυτήν την προσπάθεια θα έχομε έναν από τους κυριώτερους εκπροσώπους της Φιλοκαλικής αναγέννησης του 18ου αιώνος, του κινήματος δηλ. των Κολλυβάδων, των Άγιο Αθανάσιο τον Πάριο, ο οποίος είχε ασχοληθεί με το θέμα εκτενώς.
Αλήθεια, αυτοί οι καλικάντζαροι που «φιγουράρουν» αυτές τις μέρες στα παραμύθια, στις διακοσμήσεις, παντού…
Υπήρχαν στην πραγματικότητα!
Και όχι μόνο υπήρχαν, αλλά οι απλοί και απονήρευτοι άνθρωποι τους έβλεπαν και τους άκουγαν!
Μας τα διηγούνταν η γιαγιά μου…
-Αλήθεια, γιαγιά, τους βλέπατε τους καλικάντζαρους τέτοιες μέρες;
-Ναι, παιδί μου…οι παλιότεροι , όσοι ήταν σαν τους γονείς μου και μεγαλύτεροι, τους έβλεπαν, εμείς μόνο τους ακούγαμε…
Ήταν κάτι άσχημα, μαυριδερά πλάσματα, κάτι ανάμεσα σε σκύλο και άνθρωπο, με ουρά…
Αντέχουμε... 