9 Μαρτίου 1941 – Ύψωμα 731: Οι νέες Θερμοπύλες που δεν έπεσαν

Σβίλλιας Θ. Διονύσης

Ο Μουσολίνι ζηλεύοντας τις αρχικές νίκες των Γερμανών στην Ευρώπη, θέλησε και αυτός να δείξει το μέγεθος των Ιταλικών Ενόπλων δυνάμεων, ρίχνοντας τους εναντίον ενός μικρού και εύκολου αντιπάλου όπως υπολόγιζε. Έτσι το φθινόπωρο του 1940 επιτέθηκε στην χώρα μας. Ήταν πια αρχές Μαρτίου του 1941 όταν θέλοντας να παρακολουθήσει από κοντά τις πολεμικές επιχειρήσεις και την αναμενόμενη νίκη των μεγαλόπρεπων ιταλικών δυνάμεων εναντίον των λίγων και όχι πολύ καλά εξοπλισμένων Ελλήνων, ο Μουσολίνι έφτασε στην Αλβανία. Η Αλβανία είχε επιτρέψει την διάβαση των ιταλικών δυνάμεων από το έδαφος της ώστε αυτές να επιτεθούν στην χώρα μας.

Οι Ιταλοί ετοιμαζόντουσαν να εξαπολύσουν την μεγάλη και πολυδιαφημισμένη εαρινή επίθεση τους ρίχνοντας τελικά 12 μεραρχίες τους πλήρως εξοπλισμένες επάνω σε 6 ελληνικές κουρασμένες από τις μάχες και ελλιπώς εξοπλισμένες.

Η επίθεση ξεκίνησε στις 9 Μαρτίου του 1941. Οι Έλληνες στρατιώτες αμύνονταν του ιερού ελληνικού εδάφους με νύχια και με δόντια εναντίον του πολυάριθμου εχθρού.

Συνέχεια ΕΔΩ 

Βίος και Μαρτύριον Χρίστου και Πανάγου των νεομαρτύρων

Η μνήμη τους τιμάται στις 9 Μαρτίου

Οι δύο Ηλείοι Άγιοι Νεομάρτυρες Χρίστος και Πανάγος, που κατά την περίοδο της δεύτερης Τουρκοκρατίας και μέσα σ’ αυτή τη ζοφερή ατμόσφαιρα για τους υπόδουλους Έλληνες της Πελοποννήσου εμαρτύρησαν, γεννήθηκαν«ο μεν άγιος και ιερός Πανάγιος (Πανάγος) εις μίαν χώραν της Αρχαίας Ήλιδας ονομαζόμενην κατά το παλαιόν, κατά δε την βαρβαρικήν συνήθειαν Γαστούνην»΄ «ο δε θαυμάσιος Χριστός ( Χρίστος) εις ένα χωριόν της αυτής πόλεως Ανδραβίδα κατά κοινόν λόγον».

Και οι δύο προέρχονταν από γεννήτορες που είχαν αλλαξοπιστήσει, δυστυχώς, λόγω πιέσεων και διωγμών των κατακτητών Τούρκων. Σε αντίθεση με τους γονείς των, αμφότεροι οι Άγιοι μας αυτοί, επρόκοπταν στην αρετή και ετρέφοντο με φόβο Θεού και με της εντολές του Ευαγγελίου. Διεκρίνοντο δε μεταξύ των συμπατριωτών τους, που τους έδειχναν μεγάλη εκτίμηση. Ο Πανάγος μάλιστα ψηφίστηκε επανειλλημένως, επί Ενεκτορίας, συνοδικός της Γαστούνης. Διαφορετικού χαρακτήρα ο Χρίστος, απεστρέφετο τα πολιτικά και πόθο ζωηρό είχε «να γένει ιερεύς υπανδρός και να μη θολώνεται το νοερόν της ψυχής του από ταις απάταις του κόσμου και ματαιότητες». Γι’ αυτό αργότερα χειροτονήθηκε ιερεύς.

Συνέχεια →