(κείμενο από το περιοδικό Προς τη Νίκη- και για παιδιά)
Εἶχαν βρεθεῖ σέ πολύ δύσκολη θέση τά τρία ἀδέλφια. Μέχρι ἐκείνη τήν ὥρα ὅλα κυλοῦσαν ἥσυχα καί καλά μέσα στήν οἰκογένειά τους.
Τί ἦταν ὅμως αὐτό πού συνέβη;
Γύρω στό 280 μ.Χ. στήν Ἔδεσσα τῆς Μακεδονίας, ὅπου ἔμεναν, ἔφθασε ἡ εἴδηση ὅτι ὁ αὐτοκράτορας Μαξιμιανός μέ ἀφορμή τά γενέθλιά του καλοῦσε ὅλους τούς πολίτες νά προσφέρουν ὑποχρεωτικά θυσίες στά εἴδωλα.
Εορτάζει στις 20 Αυγούστου εκάστου έτους.
Ο Σαμουήλ καταγόταν από την πόλη Ραμά, βόρεια της Ιερουσαλήμ και ανήκε στη φυλή του Εφραίμ.
Γονείς του ήταν οι ευσεβείς Ελκανά και Άννα, οι οποίοι τον απέκτησαν μετά από πολλές παρακλήσεις προς το Θεό, εφόσον για πολλά χρόνια δεν είχαν τη δυνατότητα να αποκτήσουν παιδιά. Άλλωστε, και το όνομα του Σαμουήλ αποκαλύπτει τη σχετική ιστορία αφού Σαμουήλ σημαίνει «Θεαίτητος». Σε αυτό επίσης μας παραπέμπει και η σχετική αναφορά στο Α΄ Βασ. 1:20.
19 Αυγούστου του 1826: ἡ γυναῖκα τοῦ Καραϊσκάκη πέθανε, ἀλλά ἐκεῖνος δὲν ἐγκατέλειψε τὸ πεδίο τῆς μάχης οὔτε γιὰ νὰ παραβρεθεῖ στὴν κηδεία της.
Ο Καραϊσκάκης παίρνει εκείνες τις μέρες μια θλιβερή είδηση: η γυναίκα του, που για την ομορφιά της και την λεβεντιά της ήταν πάντα περήφανος, αφού του χάρισε ένα γιο, τον Σπύρο, απόθανε έπειτα από την γέννα στον Κάλαμο. Έτσι, οι ανήλικες τσούπρες του και το νεογέννητο παιδί απέμειναν δίχως προστάτη στο μικρό νησί του Ιονίου.
19 Αυγούστου: η Νάουσα τιμά τον πολιούχο της, τον όσιο Θεοφάνη τον Νέο
(κείμενο και για παιδιά)
Στους πρόποδες τοῦ ἀνατολικοῦ Βερμίου,στον εὔφορο κάμπο τῆς Ἠμαθίας πού ἐκτείνεται μέχρι τή Θεσσαλονίκη, δεσπόζει ἡ θρυλική πόλη τῆς Μακεδονίας, ἡ ἡρωική Νάουσα. Εἶναι ἡ πόλη πού ἔγινε ὁλοκαύτωμα στόν ἀγώνα γιά τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τόν τουρκικό ζυγό (1822) καί γιά τή θυσία της αὐτή ἀπέκτησε ἐπίσημα το μοναδικό τίτλο «ἡρωική πόλη».(δες κάνοντας κλικ εδώ για τη θυσία των Ναουσαίων γυναικών).
Εἶναι ἡ πόλη πού κατέχει ὡς πολύτιμο θησαυρό τήν τιμία κάρα ἑνός νεοφανοῦς ἁγίου, τοῦ ὁσίου Θεοφάνους, ὁ ὁποῖος ἔζησε ἐκεῖ τά τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του καί τιμᾶται πλέον ὡς πολιοῦχος της.
λόγοι οσίου Πορφυρίου
.
“Μην πιέζετε τα παιδιά σας. Αυτό που θέλετε να τους πείτε, να το λέτε με την προσευχή σας. Τα παιδιά δεν ακούν με τα αυτιά, αλλά μόνο όταν έρχεται η θεία χάρις και τα φωτίζει, τότε ακούνε αυτά που θέλουμε να τους πούμε.
Όταν θέλετε να πείτε κάτι στα παιδιά σας, πέστε τα στην Παναγία και αυτή θα ενεργήσει. Η προσευχή σας αυτή θα γίνει ζωογόνος πνοή, σαν το πνευματικό χάδι, που αγκαλιάζει τα παιδιά και τα έλκει.
Ἡ κατάπαυση τρικυμίας
Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 18 Αυγούστου 2018, Θ΄ Ματθαίου (Ματθ. ιδ΄ 22-34)
Τῶ καιρῷ ἐκείνῳ, ἠνάγκασεν ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους. καὶ ἀπολύσας τοὺς ὄχλους ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος κατ᾿ ἰδίαν προσεύξασθαι. ὀψίας δὲ γενομένης μόνος ἦν ἐκεῖ. τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέσον τῆς θαλάσσης ἦν, βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων· ἦν γὰρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος. τετάρτῃ δὲ φυλακῇ τῆς νυκτὸς ἀπῆλθε πρὸς αὐτοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς περιπατῶν ἐπὶ τῆς θαλάσσης. καὶ ἰδόντες αὐτὸν οἱ μαθηταὶ ἐπὶ τὴν θάλασσαν περιπατοῦντα ἐταράχθησαν λέγοντες ὅτι φάντασμά ἐστι, καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου ἔκραξαν. εὐθέως δὲ ἐλάλησεν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε. ἀποκριθεὶς δὲ αὐτῷ ὁ Πέτρος εἶπε· Κύριε, εἰ σὺ εἶ, κέλευσόν με πρός σε ἐλθεῖν ἐπὶ τὰ ὕδατα. ὁ δὲ εἶπεν, ἐλθέ. καὶ καταβὰς ἀπὸ τοῦ πλοίου ὁ Πέτρος περιεπάτησεν ἐπὶ τὰ ὕδατα ἐλθεῖν πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν. βλέπων δὲ τὸν ἄνεμον ἰσχυρὸν ἐφοβήθη, καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με. εὐθέως δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ καὶ λέγει αὐτῷ· ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας; καὶ ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τὸ πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος· οἱ δὲ ἐν τῷ πλοίῳ ἐλθόντες προσεκύνησαν αὐτῷ λέγοντες· ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς εἶ. Καὶ διαπεράσαντες ἦλθον εἰς τὴν γῆν Γεννησαρέτ.
Του Κων. Α. Οικονόμου, δασκάλου
Ο Σταμάτιος γεννήθηκε στο χωριό Άγιος Γεώργιος Νηλείας του Πηλίου και καταγόταν από την φημισμένη οικογένεια των Σταματόπουλων, που ήκμασε στο κεφαλοχώρι αυτό, μέχρι το 1821. Ακόμη και σήμερα, οι ντόπιοι δείχνουν τον τόπο της πατρικής του οικίας, όπου σώζονται ερείπια και μια κρήνη που ονομάζεται «βρύση του Αη Σταμάτη».
Από μικρός ο Σταμάτιος διακρίνονταν για την πίστη στο Χριστό και την αγάπη στη σκλαβωμένη πατρίδα καθώς, ζώντας στον 17ο αιώνα, ζούσε έντονα την καταπίεση των Ελλήνων από τον κατακτητή. Όταν κάποιος αγάς ήρθε στην περιοχή τους για να συγκεντρώσει τις ετήσιες εισφορές (χαράτσια) των κολλήγων για το σουλτάνο, αδίκησε τους φτωχούς ραγιάδες.
του Φώτη Κόντογλου
“Η Παναγία σ΄ όλα στάθηκε τύπος και υπογραμμός για τις καλές γυναίκες, στη φρονιμάδα, στην ταπείνωση, στην υπομονή, στην αγιότητα, στην αφοσίωση και στη νοικοκυροσύνη….”
Η Παναγία καθότανε μαζί του, ως που τελείωσε τη ζωή της, σε ένα σπίτι κοντά στον κήπο της Γεθσημανής. Αυτό το μέρος το αγαπούσε πολύ ο Χριστός και πήγαινε συχνά εκεί με τους μαθητάδες του. Εκεί πήγε και ύστερα από τον Μυστικό Δείπνο και προσευχήθηκε, τη νύχτα που τον πιάσανε οι Ιουδαίοι. Εκεί λοιπόν καθότανε και η Παναγία και περίμενε να την πάρει ο Γυιός της . Και σαν ήλθε ο καιρός, έστειλε ο Χριστός Άγγελο να της πεί πως θα την πάρει από την πρόσκαιρη ζωή στην αιώνια. Σαν το άκουσε η Παναγία αυτό χάρηκε κι ανέβηκε στο ‘Όρος των Ελαιών, απ΄ όπου είχε αναληφθεί ο Κύριος, και έκανε την προσευχή της. Και γυρίζοντας στο σπίτι της, τα ετοίμασε όλα για την ταφή της η ίδια.
Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας
Μᾶς τὸ ἀποκαλύπτουν ἐπίσης τὸ ἀπολυτίκιο καὶ τὸ κοντάκιο τῆς μεγάλης αὐτῆς γιορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ὕμνοι ποὺ ψάλλονται σ’ αὐτὴ τὴ γιορτή.
Γράφει η Τασσώ Γαΐλα
Η λατρεία της Παναγίας, Μητέρας όλων των Ορθοδόξων Χριστιανών έχει τη κεντρική θέση στη Θρησκευτική πίστη. Για τον φετινό εορτασμό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μαρίας επέλεξα το ποίημα του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη Στην Παναγία την Σαλονικιά, ποίημα που εφέτος ‘γιορτάζει’ 110 χρόνια από την συγγραφή του το 1909 -και λίγο πριν τον θάνατο του- από την κορυφή των κορυφών -΄όπως τον αποκάλεσε ο Κ. Καβάφης-Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.
Στην Παναγία την Σαλονικιά.
Στο κέντρον της επάνω πόλεως
με το καμπαναριό της, που είν’ ένα στολίδι
του λιμένος και της προσόψεως,
στέκει ο ναός της Παναγίας.
…………………….
Φώτης Κόντογλου
«Ὡς ἐμψύχῳ Θεοῦ κιβωτῷ ψαυέτω μηδαμῶς χεὶρ ἀμυήτων· χείλη δὲ πιστῶν τὴ Θεοτόκῳ ἀσιγήτως φωνὴν τοῦ ἀγγέλου ἀναμέλποντα, ἐν ἀγαλλιάσει βοάτω· Ὄντως ἀνωτέρα πάντων ὑπάρχεις, Παρθένε ἁγνή». «Ἐσένα ποὺ εἶσαι ζωντανὴ κιβωτὸς τοῦ Θεοῦ, ἂς μὴ σὲ ἀγγίζει ὁλότελα χέρι ἄπιστο, ἀλλὰ χείλια πιστὰ ἂς ψάλλουνε δίχως νὰ σωπάσουνε τὴ φωνὴ τοῦ ἀγγέλου (ὁ ὑμνωδὸς θέλει νὰ πεῖ τὴ φωνὴ τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, ποὺ εἶπε «εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί») κι ἂς κράζουνε: «Ἀληθινά, εἶσαι ἀνώτερη ἀπ᾿ ὅλα Παρθένε ἁγνή».
Ἀλλοίμονο! Ἀμύητοι, ἄπιστοι, ἀκατάνυχτοι, εἴμαστε οἱ πιὸ πολλοὶ σήμερα, τώρα ποὺ ἔπρεπε νὰ προσπέσουμε μὲ δάκρυα καυτερὰ στὴν Παναγία καὶ νὰ ποῦμε μαζὶ μὲ τὸ Θεόδωρο Δούκα τὸ Λάσκαρη, ποὺ σύνθεσε μὲ συντριμένη καρδιὰ τὸν παρακλητικὸ κανόνα: «Ἐκύκλωσαν αἱ τοῦ βίου μὲ ζάλαι ὥσπερ μέλισσαι κηρίον, Παρθένε».
Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής
Tώρα μὲ τὴν Χάριν της θὰ ὁμιλήσωμε περὶ τῆς ἐξόδου καὶ τῆς Μεταστάσεως αὐτῆς ἀπὸ τὸν παρόντα κόσμον εἰς τὴν αἰώνιον Βασιλείαν τοῦ Υἱοῦ της. Εἶναι ὄντως φαιδρὰ καὶ χαρμόσυνος γιὰ τὴν ἀκοὴν τῶν φιλοθέων ἡ τοιαύτη διήγησις.
Σήμερα το απόγευμα στον εσπερινό, ψάλλεται το μοναδικό τροπάριο στο οποίο “συμμετέχουν” για να τιμήσουν της Κοίμηση της Θεοτόκου, όλοι οι ήχοι της βυζαντινής μουσικής,
Απίστευτη μελωδία… ακούστε τις δύο εκτελέσεις, μία από την χορωδία του Θρ. Στανίτσα στην Πόλη και δεύτερη από τον ίδιο τον Θρασύβουλο Στανίτσα…
Δόξα… Καὶ νῦν… Ἦχος α’
Θεαρχίῳ νεύματι, πάντοθεν οἱ θεοφόροι Ἀπόστολοι, ὑπὸ νεφῶν μεταρσίως αἰρόμενοι.
Ἦχος πλ. α’
Καταλαβόντες τὸ πανάχραντον, καὶ ζωαρχικόν σου σκῆνος, ἐξόχως ἠσπάζοντο.
(η ιστορία της Κοίμησης της Θεοτόκου με κατανοητά λόγια, το απολυτίκιο και μια ζωγραφιά για τα παιδιά)
Στις 15 Αυγούστου γιορτάζεται πανηγυρικά σ’ όλον τον κόσμο η Κοίμηση* της Θεοτόκου, η μεγαλύτερη απ’ όλες της θεομητορικές γιορτές.
Τρεις μέρες πριν από την κοίμησή της , και ενώ η Παναγία προσευχόταν στο σπίτι της, την επισκέφτηκε ο αρχάγγελος Γαβριήλ: «Χαίρε Κεχαριτωμένη, (της είπε). Σε τρεις μέρες θα φύγεις από τον κόσμο αυτό. Θα έρθει ο Υιός σου και θα παραλάβει την ψυχής σου» και της έδωσε έναν κλάδο από φοίνικα, σύμβολο ζωής και αθανασίας.
Βόρειο Αιγαίο και στην είσοδο του Ελλήσποντου κείται στα κύματα του Αιγαίου μόνη και μελαγχολική η Ίμβρος το νησί του αρχαίου Θεού Ίμβραμος από όπου και το όνομα της. Από την εποχή που την κατοικούσαν οι αρχαίοι Κάρες μέχρι σήμερα πέρασαν αιώνες αμέτρητοι, η Ίμβρος γνώρισε μεγάλη ακμή στους αρχαίους χρόνους, μεγάλες χαρές και μεγάλους πόνους με αποκορύφωμα το …
…..Το 1920, τότε πού η Συνθήκη των Σεβρών παραχωρούσε τα δυο νησιά στην Ελλάδα. Μετά όμως την ήττα των Ελλήνων στη Μικρά Ασία και τη Μικρασιατική Καταστροφή, ηΣυνθήκη της Λωζάννης, έδωσε τα δύο νησιά στην Τουρκία, διάδοχο πλέον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η ίδια συνθήκη όμως εξαίρεσε τους Έλληνες κατοίκους των δύο νησιών από την ανταλλαγή των πληθυσμών που ακολούθησε, και προέβλεψε γι’ αυτούς εκτενή αυτονομία, πράγμα όπως που στη συνέχεια καταπατήθηκε σε μεγάλη έκταση.
Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 11 Αὐγούστου 2019, Η΄ Ματθαίου (Ματθ. ιδ΄ 14-22)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἶδεν ὁ Ἰησοῦς πολὺν ὄχλον, καὶ ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτοῖς καὶ ἐθεράπευσε τοὺς ἀρρώστους αὐτῶν. ὀψίας δὲ γενομένης προσῆλθον αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος καὶ ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν· ἀπόλυσον τοὺς ὄχλους, ἵνα ἀπελθόντες εἰς τὰς κώμας ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖς βρώματα. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν· δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν. οἱ δὲ λέγουσιν αὐτῷ· οὐκ ἔχομεν ὧδε εἰ μὴ πέντε ἄρτους καὶ δύο ἰχθύας. ὁ δὲ εἶπε· φέρετέ μοι αὐτοὺς ὧδε. καὶ κελεύσας τοὺς ὄχλους ἀνακλιθῆναι ἐπὶ τοὺς χόρτους, λαβὼν τοὺς πέντε ἄρτους καὶ τοὺς δύο ἰχθύας, ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανὸν εὐλόγησε, καὶ κλάσας ἔδωκε τοῖς μαθηταῖς τοὺς ἄρτους, οἱ δὲ μαθηταὶ τοῖς ὄχλοις. καὶ ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν, καὶ ἦραν τὸ περισσεῦον τῶν κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις. οἱ δὲ ἐσθίοντες ἦσαν ἄνδρες ὡσεὶ πεντακισχίλιοι χωρὶς γυναικῶν καὶ παιδίων. Καὶ εὐθέως ἠνάγκασεν ὁ Ἰησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους.
Στις 6 Αυγούστου η Εκκλησία γιορτάζει τη Μεταμόρφωση του Χριστού στο όρος Θαβώρ, μπροστά στα μάτια των αγαπημένων του μαθητών. Ή μάλλον, ο Χριστός μεταμόρφωσε τα μάτια των μαθητών Του, έτσι ώστε να μπορέσουν να Τον δουν όπως πραγματικά είναι και πάντοτε ήταν, ΦΩΣ δηλαδή.
Ο Χριστός πολλές φορές είχε μιλήσει στους μαθητές Του για τα πάθη και τον θάνατο που θα δοκίμαζε ο ίδιος, αλλά και για τους κινδύνους και τα μαρτύρια που περίμεναν τους μαθητές Του σ’ αυτήν τη ζωή. Θέλησε όμως να τους βεβαιώσει και να δουν με τα ίδια τους τα μάτια, όσο ήταν δυνατόν, τα αγαθά που ήλπιζαν να κληρονομήσουν στην αιώνια ζωή, όπως τους είχε υποσχεθεί ο Δάσκαλός τους.
Πήρε, λοιπόν, ο Κύριος τους τρεις πιο κοντινούς του μαθητές, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τονΙωάννη και ανέβηκαν πάνω στο όρος Θαβώρ, να προσευχηθεί. Εκεί μεταμορφώθηκε μπροστά τους κι έλαμψε το πρόσωπό Του σαν τον ήλιο, ενώ τα ρούχα Του έγιναν κατάλευκα και αστραφτερά σαν το φως. Δεξιά και αριστερά Του φάνηκαν δύο άνδρες, ο Μωυσής και οΗλίας, που συνομιλούσαν μαζί Του για τον θάνατό Του και την εκπλήρωση της αποστολής Του. Οι μαθητές γεμάτοι θάμβος και δέος αντίκρισαν το μεγαλείο της δόξας του Θεού και γέμισαν από τη γλυκύτητα της φωτεινής παρουσίας Του. Τότε ο Πέτρος αυθόρμητα πρότεινε: «Κύριε, είναι ωραία να μείνουμε εδώ!
Μία σπουδαία και Αγία Μητέρα τιμά σήμερα, αγαπητοί μου, η Εκκλησία μας. Πρόκειται για την Αγία Νόννα, μητέρα ενός εκ των Αγίων Tριών Ιεραρχών, του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου.
Yπήρξε γυναίκα ευσεβής, αγνή, με θερμή πίστη, με διαμαντένιο χαρακτήρα, με πολλή μελέτη και ακριβή γνώση των δογμάτων και των εντολών της χριστιανικής πίστεως, που αναδείχθηκε ο καλός άγγελος της οικογένειάς της.
Ο σύζυγός της Γρηγόριος είχε πλανηθεί στην αίρεση τωνYψισταρίων, που δεχόταν μονοπρόσωπο τον Ύψιστο και απέρριπτε τον Tριαδικό Θεό.
Η Αγία μάρτυς Ία ή Βιολέττα (Μνήμη 4 Αυγούστου & 11 Σεπτεμβρίου)
1. Κατά το πεντηκοστό τρίτο έτος της βασιλείας του[1], ο βασιλιάς των Περσών Σαβώριος ανέβηκε στα κάστρα και τα σύνορα των Ρωμαίων κάνοντας εκστρατεία με το στρατό του. Έφτασε δε και σ’ ένα κάστρο που λεγόταν Βιζαϊδέον[2], και κατόρθωσε να το κυριεύσει και να γίνει κάτοχός του και να καταστρέψει τα τείχη του. Όχι δε μόνον αυτό, αλλά θανάτωσε εκεί με τα ξίφη και πλήθος Ρωμαίων και συνέλαβε περίπου πενήντα χιλιάδες[3] άνδρες και γυναίκες, μαζί με τον επίσκοπο Ηλιόδωρο και τους γηραλέους πρεσβυτέρους Δόσσα και Μαρεάβη[4] και άλλους πρεσβυτέρους και διακόνους, άνδρες αγιότατους, όπως επίσης και ομάδα αγίων μοναχών και παρθένων μοναζουσών, τους οποίους πήρε όλους αιχμαλώτους.
Εορτάζουν στις 4 Αυγούστου.
ο βίος τους (και για παιδιά)
Έζησαν τον 3ο αιώνα μ.Χ., στα χρόνια του διώκτη των Χριστιανών Δεκίου. Αφού μοίρασαν όλα τα υπάρχοντά τους στους πτωχούς, μπήκαν σε μια σπηλιά και παρακάλεσαν τον Θεόν να τους πάρη κοντά του και να μην επιτρέψη να παραδοθούν στον ειδωλολάτρη βασιλέα.
Ο Δέκιος όταν ήλθε στην Έφεσο, ζήτησε να παρουσιαστούν μπροστά του και να θυσιάσουν στα είδωλα.
Όταν πληροφορήθηκε ότι “απέθαναν” σε μια σπηλιά, διέταξε να φράξουν το στόμιό της. Έτσι έμειναν να κοιμούνται τόσα πολλά χρόνια και όταν εξύπνησαν νόμισαν ότι είχαν κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ.
