Ἦτο ὄρθρος τῆς Κυριακῆς 27ης Μαΐου 1453, ἡ ἀποφράς ἡμέρα…

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΝ ΤΗ, ΑΓΙΑ, ΣΟΦΙΑ, ΤΕΛΕΤΗ

῾Η πληκτικωτέρα* σκηνή, ἐξ ὅσων τὰ χρονικὰ τῆς ὀρθοδόξου ῾Ελλάδος μνημονεύουσιν, ἔλαβε χώραν ἐντὸς τοῦ τεμένους* τῆς Ἁγίας Σοφίας, ὀλίγας ὥρας πρὶν ἤ τὸ γένος τῶν Γραικῶν* παραδοθῆ εἰς τὸ τετρακοσιετὲς μαρτύριον.

Ὁ βασιλεὺς δυσελπιστῶν* ἤδη περὶ σωτηρίας, ὅμως αποφασισμένος νὰ κυρώσῃ μὲ το ἴδιον του αἷμα τὴν μέλλουσαν τῆς ελληνικῆς φυλῆς ἐξαγόρασιν*, ἀφοῦ περιῆλθε τὰς ἐπάλξεις καὶ τὰ φρούρια καὶ ἐβεβαιώθη, ὅτί πάντα εἶχον ἐν τάξει, εἰσέρχεται εἰς τὴν ἐκκλησίαν συνοδευόμενος ἀπὸ πολλοὺς στρατηγοὺς καὶ ἱερεῖς, καὶ ἀναρίθμητον πλῆθος λαοῦ, φωνάζοντος τὸ «Κύριε ἐλέησον!».

Συνέχεια →

ΑΦΙΕΡΩΜΑ : ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ – ΠΟΝΤΟΣ

19 Μαΐου: ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου

90 γενιές θαμμένες εκεί, 3η γενιά εδώ…

Ιστορικό χρέος μας ώθησε, να γνωστοποιήσουμε κάποιες “άγνωστες ιστορίες” της Γενοκτονίας και να συμβάλλουμε στην γνωστοποίηση της ΑΛΗΘΕΙΑΣ, που ελευθερώνει τον άνθρωπο, όταν την κατέχει.

Ξεκινήσαμε με μια εισαγωγή, από το βιβλίο “Ακριτική Γενιά” του Χρ. Σαμουηλίδη που περιγράφει τη ζωή στον Πόντο λίγο πριν την Γενοκτονία του 20ου αιώνα… ώστε να

Συνέχεια ΕΔΩ 

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΘΡΑΚΗΣ (14 Μαΐου 1920)

Πάντα ελεύθερη, η Θράκη μας!

Με αφορμή τη σημερινή επέτειο ας κάνουμε μιά ιστορική αναδρομή,

και να θυμηθούμε τα γεγονότα που κατέληξαν στην απελευθέρωση της Θράκης στις 14 Μαΐου 1920.

Συνέχεια ΕΔΩ 

Αφιέρωμα : H κυρά της Ρω (13 Μαΐου 1982)

…ελάχιστο αφιέρωμα μνήμης και τιμής

για να μην ξεχνάμε και να μιλάμε και στα παιδιά μας, για σύγχρονες Ελληνίδες- ηρωίδες  σαν την Δέσποινα Αχλαδιώτη,που έγιναν θρύλοι… ΑΘΑΝΑΤΗ!

Στη Ρω, τη μικρή βραχονησίδα κοντά στο Καστελόριζο, έζησε η Δέσποινα Αχλαδιώτη. Η ηρωϊκή κυρά της Ρωμηοσύνης ύψωνε στο νησί της καθημερινά την ελληνική σημαία πιστή σε ένα καθήκον που σήκωσε μονάχη της στις πλάτες της για πολλά χρόνια. Η ιστορία της κυράς της Ρως είναι σήμερα περισσότερο επίκαιρη από ποτέ.

Συνέχεια ΕΔΩ

Η Μάχη του Βαλτετσίου- και μια ξεχασμένη ηρωίδα της Επανάστασης, η Σταυριάνα Σάββαινα

Η μάχη στο Βαλτέτσι (12 Μαΐου1821) : μία από τις κρισιμότερες μάχες κατά την Ελληνική επανάστασηΗ μάχη του Βαλτετσίου (24 Απριλίου και 12-13 Μαΐου) υπήρξε μία από τις κρισιμότερες μάχες κατά την Ελληνική επανάσταση. Η νίκη της 12-13 Μαΐου 1821 άνοιξε τον δρόμο για την Άλωση της Τριπολιτσάς και θεμελίωσε την ελπίδα της νίκης και έδωσε το όραμα της λευτεριάς στους επαναστατημένους Έλληνες.*****Αρχηγός των Καρυτινών, αλλά και όλων των μαχομένων πρό της Τριπολιτσάς όπλων, ο Κολοκοτρώνης δεν απεγοητεύθη με την διάλυσιν του Στρατοπέδου του Βαλτετσίου και κατ’ αναλογίαν και των άλλων τριών. Ανέπτυξε μεγαλυτέραν δραστηριότητα. Έγινε σχεδόν αμέσως ανασυγκρότησις των Στρατοπέδων Φαλάνθου, μ’ εμπίστους Γοτυνίους. Από Λεοντάρι οι στρατευμένοι των άλλων επαρχιών απεδέχθησαν πρόσκλησι Κολοκοτρώνη, επανήλθαν στο Βαλτέτσι και μεταξύ 5ης – 6ης Μαΐου είχαν συγκεντρωθή 1.000 μάχιμοι. Εφοβούντο να οχυρωθούν με τον κίνδυνον εμφανίσεως νέας του εχθρού. Κατ’ εντολήν του αρχηγού οργανώθησαν ταμπούρια σ’ όλόκληρο το χωριό. Παρόντες Μανιάτες Μαυρομιχαλαίων, Μεσσήνιοι, Λεονταρίτες με τους εντοπίους των αρχηγούς. Με τα Κααρυτινά ορδιά, το Βαλτέτσι και τα Βέρβενα τα επί Αρκαδικού εδάφους ήταν καλά οργανωμένη η Ελληνική Επανάστασις. Επανήλθε ο ενθουσιασμός των πρώτων ημερών της εκρήξεως της Επαναστάσεως. Συνέχεια →

Η μάχη στο δοξασμένο Χάνι: Γραβιά,8 Μαΐου 1821

ΘΡΕΜΜΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ,ΠΡΕΠΕΙ ΣΟΥ

ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ ΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ.

ΝΑΟ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΕΧΤΙΣΕΣ

ΜΕ ΤΗΣ ΓΡΑΒΙΑΣ ΤΟ ΧΑΝΙ.

Κ.ΠΑΛΑΜΑΣ,1930

Σύντομο ιστορικό:—Γιγαντομαχία εις το Χάνι τής Γραβιάς. Ο Οδυσσεύς Ανδρούτσος, διά ν’ αναχαιτίση τους κατερχομένους προς την Άμφισσαν, οπόθεν εσκόπουν να διαπεραιωθούν εις Πελοπόννησον, εννεακισχιλίους τουρκαλβανούς των Ομέρ Βρυώνη και Μεχμέτ Κιοσσέ, οχυρούται με 120 παλληκάρια εις το Χάνι τής Γραβιάς.

Οι θαρραλέοι υπερασπισταί εισήλθον ο εις μετά τον άλλον, χορεύοντες και άδοντες το γνωστό κλέφτικο τραγούδι: «Κάτω στου Βάλτου τα χωριά…». Μεταξύ τούτων ήσαν ο Γκούρας, ο Τράκας, ο Παπανδρέας, ο Αγγελής Γοβγίνας, από την Εύβοιαν, ο Κατσικογιάννης, ο Αθ. Καπλάνης κ.ά.

Αι λυσσώδεις επιθέσεις των τούρκων διεδέχοντο η μία την άλλην, ο δε Ομέρ Βρυώνης είχε προκηρύξει αμοιβήν πεντακοσίων πουγγίων (5.000 περίπου σημερινών δραχμών) εις εκείνον που θα εισήρχετο πρώτος εις το Χάνι. Αλλ’

Συνέχεια →

Η μάχη της Οσνίτσανης (Καστανοφύτου) και ο ηρωικός θάνατος των Μακεδονομάχων Λ. Πετροπουλάκη και Α. Βλαχάκη (καπετάν- Λίτσα) (7 Μαΐου 1906)

Η Μάχη της Οσνίτσανης (άγνωστη, ξεχασμένη, αλλά ιδιαίτερα σημαντική…)

Η δράσις των Ελληνικών σωμάτων εις ολόκληρον την Δυτικήν Μακεδονίαν, παρ’ όλας τας αντιξοότητας, ουδέποτε διεκόπη τελείως κατά την διάρκειαν του χειμώνας. Από τής ανοίξεως δε του 1906 ήρχισε και πάλιν να εντείνεται. Ήδη από τού Σεπτεμβρίου τού 1905 είχεν αφιχθή εις την περιοχήν των Καστανοχωρίων το σώμα τού Ανθυπολοχαγού τού Πεζικού Βλαχάκη Αντωνίου (Λίτσα) δυνάμεως τεσσαράκοντα οκτώ ανδρών. […]

Την 4ην Μαΐου ό Βλαχάκης έλαβε διαταγήν τού Κέντρου Μοναστηρίου να προσβάλη το Εξαρχικόν χωρίον Οσνίτσανη (Καστανόφυτον). Εις εκτέλεσιν τής διαταγής αυτής ενήργησεν αμέσως και την 6ην Μαΐου αφίχθη μεθ’ ολοκλήρου τής δυνάμεώς του εις την Μονήν τού Αγίου Αθανασίου πλησίον τής Οσνίτσανης.

Συνέχεια ΕΔΩ

Η Μάχη των Οχυρών (6-9 Απριλίου 1941)

Η ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥ ΟΧΥΡΟΥ «ΡΟΥΠΕΛ»

άρθρο του αν/χη (ΠΒ)Γεώργιου Σκαλτσογιάννη

Λέγοντας Μάχη των Οχυρών, εννοούμε τον τετραήμερο εκείνο σκληρό, άνισο και επικό αγώνα 6 – 9 Απριλίου 1941, που έγινε στα Οχυρά, από τον ορεινό όγκο της Κερκίνης (Μπέλες) μέχρι το Νέστο ποταμό στη γραμμή των συνόρων, για την απόκρουση της γερμανικής επίθεσης, κατά το Β ́ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στη συνοριακή αυτή γραμμή, μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας, υπήρχαν 21 Οχυρά, που αποτελούσαν την οχυρωμένη τοποθεσία, τη γνωστή «Γραμμή Μεταξά», σχεδιασμένη και κατασκευασμένη αποκλειστικά από ελληνικά χέρια, ανώτερη της γραμμής «Μαζινώ» και εφάμιλλη της γραμμής «Ζίγκφριντ».

Συνέχεια →

5 Απριλίου 1944: η σφαγή στην Κλεισούρα Καστοριάς…άλλο ένα ολοκαύτωμα…

Στην Κλεισούρα του νομού Καστοριάς εκτελούνται από τους Ναζί 280 Έλληνες.

ΣΥΝΟΠΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ (Από την αφήγηση της Ε. Καλφόγλου, εθελόντριας Ε.Ε.Σ. Φλώρινας, 8-4-1944):

«Στις 4 Απριλίου 1944 το βράδυ, ομάδα ενόπλων ανταρτών, άλλοι είπαν ότι ήταν γύρω στους 150 και άλλοι γύρω στους 300, με αρχηγό τον Υψηλάντη, διανυκτέρευσαν μέσα και γύρω από το χωριό. Την επομένη το πρωί, 5 Απριλίου 1944, οι αντάρτες που βρίσκονταν στα γύρω υψώματα της Κλεισούρας επιτίθενται στη φάλαγγα των Γερμανών, που περνούσε από τον αμαξιτό δρόμο και σκοτώνουν δύο Γερμανούς, καταστρέφοντας 2 μοτοσικλέτες και ένα αυτοκίνητο. Μετά οι αντάρτες διασκορπίστηκαν στο βουνό, όπου και κρύφτηκαν.

Οι κάτοικοι της Κλεισούρας, όταν έμαθαν τα γεγονότα, τρομοκρατούνται και οι άντρες, φοβούμενοι γνωστές αντεκδικήσεις, φεύγουν προς διάφορες κατευθύνσεις (κοντινά χωριά κ.λ.π). Το απόγευμα της ίδιας μέρας, καταφθάνουν γερμανικά αυτοκίνητα. Οι πρώτοι Γερμανοί

Συνέχεια  ΕΔΩ→

4 Απριλίου 1821: η άρση του αφορισμού της Επανάστασης από τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε’ (άγνωστα στοιχεία)

…για τον αφορισμό της Επανάστασης μιλάνε πολλoi- ανεξάρτητα από το αν έγινε αναγκαστικά ,για να διασωθούν από γενική σφαγή οι Έλληνες της Πόλης…-για την άρση όμως του αφορισμού, δεν μιλάει κανείς, ούτε για το μαρτύριο του Πατριάρχη, που ακολούθησε…Διαβάστε στην συνέχεια άγνωστα και συγκλονιστικά στοιχεία και, διαδώστε την ΑΛΗΘΕΙΑ! 

4 Απριλίου 1821.—Σε ειδική νυκτερινή μυσταγωγία στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως,Μ.Δευτέρα 4 Απριλίου 1821, με ειδικές προσευχές- ευχές, έγινε άρση του αφορισμού:

«… Θεέ Παντοκράτωρ, συγχώρησον πρῶτον ἡμῖν τοῖς ἡμαρτηκόσι διὰ τῆς παραβάσεως τῆς ἐντολῆς τοῦ μονογενοῦς σου υἱοῦ, τοῦ ἐντειλαμένου ἡμῖν “εὔχεσθε καὶ μὴ καταρᾶσθε”, καθὰ δέδωκας ἡμῖν ἐντολήν τοῦ δεσμεῖν καὶ λύειν, καταλύομε τὸν ἀφορισμόν τοῦτον (σ. ΔΗ: 23 Μαρτ.1821), ὅν ἀκουσίως ἀπευθύναμε κατὰ τοῦ Χριστεπωνύμου ποιμνίου σου … ἐπάκουσον ἡμῶν καὶ ἐνίσχυσον καὶ σῶσον αὐτό τῷ βραχίονί σου τῷ ὑψηλῷ…»

Συνέχεια  EΔΩ→

Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ (30 Μαρτίου 1822) μέσα από τον πίνακα του Ε. Ντελακρουά

ΗΣφαγήτηςΧίου (Scène des massacres de Scio), 1824. Ευγένιος Ντελακρουά (Eugène Ferdinand Victor Delacroix) (1798 – 1863). Παρίσι,ΜουσείοΛούβρου.

Η ανανεωμένη διεθνής προσοχή για την Ελληνική επανάσταση, για την οποία κατέφθαναν πληροφορίες όλο και πιο ανη­συχητικές, θα πρέπει με κάποιον τρόπο να είχε εντυπωσιάσει ιδιαίτερα τον Ντελακρουά, ώστε την άνοιξη του 1823 σημείω­σε: «Αποφάσισα να ζωγραφίσω για το Σαλόνι κάποιες σκηνές από τη σφαγή της Χίου». Ήταν ένα από τα πιο ωμά γεγονότα του πολέμου, που συνέβη το προηγούμενο έτος, τον Απρίλιο του 1822, όταν οι Τούρκοι έσφαξαν περίπου είκοσι χιλιάδες Έλληνες στο νησί της Χίου, αναγκάζοντας τους επιζώντες να τραπούν σε φυγή.

Συνέχεια  EΔΩ

Ο Πόντιος ήρωας της κατοχής ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ (27 Απριλίου 1941)

(και για μεγάλα παιδιά- υλικό από ιστολόγιο δασκάλου)

Μια εξαιρετική ανάρτηση από το ιστολόγιο Τέρα Άμου- θερμά συγχαρητήρια και στον δημιουργό της ταινίας! 

Ένας μισοξεχασμένος ήρωας, ένας ήρωας που ποτέ δεν θα αναφέρουν τα σχολικά βιβλία. Ο πρώτος που θυσίασε τη ζωή του αρνούμενος να δεχτεί την βεβήλωση του ιερού μας συμβόλου, της Γαλανόλευκης. Σκίτσα αν ψάξετε για τον Κωνσταντίνο Κουκκίδη δεν θα βρείτε παρά ένα μόνο αυτό εδώ:

Συνέχεια ΕΔΩ 

Μακεδονικός Αγώνας: θυσίες για την ελευθερία …

( απόσπασμα από τα Απομνημονεύματα του Μητροπολίτου Καστοριάς Γερμανού Καραβαγέλη, με αφορμή την θυσία των Δημητρίου Νταλίπη και Παύλου Κύρου στις 19 και 20 Νοεμβρίου 1906)

” Όταν η Ελληνική κυβέρνησις απεφάσισε ν’ αναλάβει υπό την προστασία της τον αγώνα ήταν πια αρκετά αργά, γιατί σ’ ολόκληρη τη Μακεδονία είχαν σκοτωθή από το Βουλγαρικό Κομιτάτο όλοι σχεδόν οι μεγάλοι Έλληνες πατριώτες, τα στηρίγματα, να πούμε, σε κάθε τόπο του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.

Μόνο στη δική μου περιφέρεια είχαν σκοτωθεί ο Γκέλεφ, ο Κώτας και ο Βαγγέλης, που θα βοηθούσαν τόσο τα ελληνικά σώματα. Είχαν σκοτωθεί ο παπα-Κωνσταντίνος από το Νερέτι, ο παπα-Δημήτρης από το Στρέμπενο, ο παπα-Ηλίας και ο ανεψιός του Γιώργης Γιάμος από την Ποσδίβιστα, ο παπάς του Ζελενίου, ο παπά-Χρήστος από την Πρεκοπάνα, ο δάσκαλος του Σιστέβου Αθανάσιος, τέσσαρα πρόσωπα από το Μπαψόρι σε μια νύχτα, τρεις άντρες δηλαδή και μια γυναίκα που με είχαν φιλοξενήσει στην περιοδεία μου κατά το 1901, ο δάσκαλος του Σέτομο, άλλοι από το Αητόζι, ο Ηλίας Κοβάτσης από το Σμαρδέσι, ο Ζήσης από το Απόσκεπο, τρεις γυναίκες από την Ζουμπάνιστα, που τις ξεκοίλιασαν και τις κρέμασαν από τα πόδια, ο Αργύρης από το Κομανίτσοβο, ο Λάζαρος από το Σμαρδέσι και άλλες πολλές εκατοντάδες ισχυρών παραγόντων του Ελληνισμού.

Συνέχεια ΕΔΩ→

Η ιστορική μάχη της Σιάτιστας (4 Νοεμβρίου 1912)

Γράφει ο Γεώργιος Μ. Μπόντας, τέως Δ/ντής  της Μανουσείου  Δημοσίας Βιβλιοθήκης Σιάτιστας- Λαογράφος

Η Σιάτιστα είναι ένας  υποδειγματικός τόπος για τον Ελληνισμό.

Η Σιάτιστα είναι  ένας βραχότοπος που γεννάει το πνεύμα, την αρχοντιά και τη δύναμη.

Η μάχη της 4ης Νοεμβρίου 1912 για την απελευθέρωση της Σιάτιστας εντάσσεται στο κέντρο των πολεμικών επιχειρήσεων του Ελληνικού Στρατού της χρονιάς αυτής στη Δυτική Μακεδονία.

Οι ορμητικές πολεμικές επιθέσεις του Ελληνικού Στρατού έσπασαν την άμυνα  των Τούρκων στα στενά του Σαρανταπόρου και τα νικηφόρα στρατεύματα κατέλαβαν τα Σέρβια και την Κοζάνη στις 11 Οκτωβρίου 1912.

Στην επαρχία τότε της Ανασελίτσας όσο ο τουρκικός στρατός υποχωρούσε εντεινόταν η τρομοκρατία σε όλα τα χωριά από τους άτακτους του Μπεκήρ Αγά. Οι κάτοικοι των πυρπολούμενων χωριών κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Σιάτιστα, την οποία θεωρούσαν ασφαλές καταφύγιο. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά, χιλιάδες γυμνά και ανυπόδητα, πεινασμένα και κατάκοπα,  πλημμύρισαν τους δρόμους της Σιάτιστας.

Συνέχεια →

Η 28ⁿ Οκτωβρίου μέσα από τις σελίδες του παλιού Αναγνωστικού

Σὲ κάθε σπίτι ἀνεμίζει σήμερα καὶ μιὰ σημαία. Μικροὶ καὶ μεγάλοι εἶναι ὅλο χαρά. Οἱ καμπάνες κτυποῦν. Ἑορτάζει ἡ πατρίδα μας.

Στὴν ἐκκλησία τοῦ μικροῦ χωριοῦ, εἶναι μαζεμμένος ὅλος ὁ κόσμος. Θὰ ψάλουν τὴ δοξολογία. Ἐκεῖ εἶναι καὶ τὸ σχολεῖο μὲ τὴ σημαία του. Τὴν κρατεῖ τὸ πιὸ ψηλὸ παιδί, ὁ Λιάκος. Αὐτὸς εἶναι ὁ σημαιοφόρος. Τραγουδοῦν καὶ τραγούδια ἡρωικά.

Ἐπάνω στὸ Δεσποτικὸ εἶναι γραμμένο ἕνα ΟΧΙ. Καὶ πιὸ κάτω μιὰ ἄλλη ἐπιγραφή:

28 Ὀκτωβρίου 1940

  Συνέχεια →

Η απελευθέρωση της Αθήνας από τα γερμανικά στρατεύματα Κατοχής (12 Οκτωβρίου 1944)

 από το ημερολόγιο “Φύλλα Κατοχής”

«Ευλογείτε ηρώων νεκρών σκιαί και ζώντων πλήθη και θυμάτων μυριάδες και τάφων στίχοι και θλιβομένων εσμοί, εν δάκρυσι αγαλλιάσεως τον Κύριον…»

από το ημερολόγιο της Ιωάννας Τσάτσου και σπάνιες φωτογραφίες της εποχής

η ελληνική σημαία κυματίζει ξανά στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης

 12 Οχτώβρη 1944

Η μακριά σκοτεινή ματωμένη πορεία μας έφτασε στην κορυφή.

Ο Θεός είναι εκεί και τώρα θα ευλογήσει τα δάκρυα της λαχτάρας και της πίκρας μας.

η συνέχεια ΕΔΩ

Η απελευθέρωσις της Κοζάνης (11 Ὀκτωβρίου 1912)

Οι Τούρκοι εγκατέλειψαν το Σαραντάπορο και τα Σέρβια, αφού πρώτα τα έκαψαν. Η φυγή τους ήταν τόσο άτακτη , που άφησαν άθικτη τη γέφυρα του ποταμού Αλιάκμονα , φοβούμενοι να φέρουν εκρηκτικά από τις αποθήκες της Κοζάνης , γνωρίζοντας ότι ο αδούλωτος λαός της πόλης είχε ξεσηκωθεί και κάθε σπίτι είχε και μερικά οπλισμένα παλικάρια με όπλα που είχαν κρυμμένα οι παππούδες για αυτή ακριβώς την μεγάλη ώρα .
ʽΈτσι αποτραβήχτηκαν στα χωριά Κιτσελέρ (Βαθύλακο) και Τζιτζελέρ (Πετρανά) .
Ο στρατός μας προχωρούσε μεθοδικά για να προφταίνει τα προελαύνοντα μάχιμα τμήματα.

Όμως η Κοζάνη εγκαταλείφθηκε αμαχητί.

Συνέχεια →

Η απελευθέρωση της Ξάνθης από τον Ελληνικό Στρατό (4 Οκτωβρίου 1919)

γράφει ο Αντγος Ε.Α Νικόλαος Φωτιάδης, Επίτιμος Υδκτής Δ’ΣΣ

Το φθινόπωρο του 1918 υπήρξε περίοδος αποφασιστική για την έκβαση του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Μετά την συντριβή των Γερμανοβούλγαρων και την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τον Σεπτέμβριο του 1918, η Γαλλική Στρατιά της Ανατολής με τον Στρατηγό Φρανσαι Ντ’ Εσπεραί, προήλασε και κατέλαβε την Ανατολική Μακεδονία και την Θράκη και έφθασε μέχρι τον Βόσπορο.

Τότε έγιναν σκέψεις ( σε σκοτεινά κέντρα λήψεως αποφάσεων) να δημιουργηθεί Γαλλικό Προτεκτοράτο στην Θράκη, κατά τα πρότυπα της Συρίας και του Λιβάνου.

η συνέχεια ΕΔΩ

“Τον Δεσπότη τον θάψαμε ζωντανό…” (ο ιερομάρτυς Κυδωνιών Γρηγόριος) 3 Οκτωβρίου 1922

Τοῦ Ἠλία Βενέζη

Σμύρνη, 6 Σεπτεμβρίου 1922 «Ὑποδοχὴ τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ»:

“Σεπτεμβρίου 6 τοῦ 1922. Τὰ πρῶτα τμήματα τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ, ποὺ ἔρχονταν ἀπ’ τὸ δρόμο τῆς Σμύρνης γιὰ νὰ καταλάβουν τὸ Ἀϊβαλί, φάνηκαν στοὺς λόφους.

Στὴν εἴσοδο τῆς πόλης τοὺς περίμενε ἡ ἐκπληκτικὴ πομπή: ὁ δεσπότης, ὁ δήμαρχος, οἱ προεστοί, οἱ ἱερεῖς, οἱ συντεχνίες μὲ τὰ λάβαρα ποὺ ἀνεμίζονταν στὸν ἀέρα. Εἶχαν βγῆ νὰ τοὺς ὑποδεχθοῦν!

Οἱ Τοῦρκοι στρατιῶτες, κατασκονισμένοι, κατάκοποι, καταματωμένοι, μὲ ἄγρια μάτια, φοβεροί, κοίταζαν κατάπληκτοι τὰ συμβαίνοντα.

Οἱ γυναῖκες τῶν χριστιανῶν εἶχαν κρυφτῆ πίσω ἀπ’ τὰ παντζούρια καὶ ἀπ’ τὶς μισόκλειστες πόρτες τῶν σπιτιῶν τους, τὰ παιδιὰ παίζανε στὰ καλντερίμια νομίζοντας πὼς εἶναι πανηγύρι. Οἱ καρδιὲς τῶν μεγάλων χτυποῦσαν δυνατά.

Μπῆκαν οἱ Τοῦρκοι στὴν πόλη, τὴ ζώσανε γερά. Ὁ Κυδωνιῶν Γρηγόριος πῆγε νὰ ἐπισκεφθῆ τὸν στρατιωτικὸ διοικητή, συνταγματάρχη Ἀχμὲτ Ζακῆ. Ζοῦσε ἀκόμα μὲς στὶς αὐταπάτες.

Ὁ Τοῦρκος μέραρχος φρόντισε νὰ τὸν προσγείωση:

– «Ἀπορῶ καὶ ἐξίσταμαι, τοῦ εἶπε, βλέποντας τὰ κεφάλια σας νὰ εἶναι ἀκόμα πάνω στοὺς ὤμους σας.»

Συνέχεια  ΕΔΩ→

Ο Μακεδονομάχος Καπετάν Περδίκας ή Κόκκινος (Παύλος Νεράντζης) -1 Οκτωβρίου 1911

Η Σιάτιστα συνέβαλε με ποικίλη προσφορά στον Μακεδονικό Αγώνα, θυσίασε έμψυχο και άψυχο υλικό, γιατί ο Μακεδονικός αγώνας ηταν μία περίοδος μεστή γεγονότων για τη νεώτερη ιστορία της χώρας μας. Ολοι αυτοί που γενναία πρόσφεραν την ύπαρξή τους εδώ σ’ αυτή τη γη δεν θα ξεχαστούν , γιατί συπλήρωσαν το μωσαικό μιας σπάνιας ανδρείας.

Ενας απ’ αυτους ήταν και ο Σιατιστινός Μακεδονομάχος Παύλος Νεράντζης ή Καπετάν Περδίκας ή Κόκκινος, γιατί είχε κόμη, μοστάκι και γένεια κατακόκκινα. Ο Περδίκας ήταν απο τους πρώτους που παρέσυρε στην ιλιγγιώδη δίνη του ο Μακεδονικός αγώνας. Το ρεύμα που πήγασε απ’ το μνήμα του Παύλου Μελά. Σ’ όλο το διάστημα της ζωής του παρέμεινε πιστός στα ιδανικά της πατρίδας και στις προτροπές του μεγάλου εκεινου άνδρα. Υπήρξε γνήσιο τέκνο της Σιάτιστας.

Συνέχεια ΕΔΩ→