Η προστασία της Παναγιάς

(του π. Δημητρίου Μπόκου)

Οι Ισραηλίτες πορεύτηκαν από την Αίγυπτο προς τη Γη της Επαγγελίας υπό την καθοδήγηση και προστασία ενός απλανούς και μοναδικού οδηγού. Μια νεφέλη υψωνόταν μπροστά τους και προπορευόταν συνεχώς επί σαράντα χρόνια δείχνοντάς τους τον δρόμο. Την ημέρα έριχνε σκιά και τους δρόσιζε από τον καύσωνα της ερήμου. Τη νύχτα γινόταν στύλος πυρός, φωτεινή νεφέλη, για να τους φέγγει.

Η φωτεινή νεφέλη τούς προστάτευε και από κάθε κίνδυνο. Στην Ερυθρά Θάλασσα τούς έσωσε από τους Αιγυπτίους με την παρεμβολή της ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα. Από εκεί φώτιζε τους Εβραίους να διαβούν τη θάλασσα, που η ράβδος του Μωυσή είχε χωρίσει θαυματουργικά στα δυο, ενώ σκέπαζε με βαθειά νύχτα τους Αιγυπτίους, καθιστώντας τους ακίνδυνους για τον λαό του Θεού.

Όταν ο Μωυσής με τις οδηγίες του Θεού έφερε εις πέρας και έστησε τη Σκηνή του Μαρτυρίου, που δεν ήταν παρά ένας λυόμενος ναός, η νεφέλη κατέβηκε και τη σκέπασε, γεμίζοντάς την με τη δόξα του Κυρίου. Στο εξής, όταν η νεφέλη σηκωνόταν από τη Σκηνή, είτε μέρα ήταν είτε νύχτα, όλος ο λαός ξεκινούσε για πορεία. Όταν η νεφέλη κατέβαινε και σκέπαζε τη Σκηνή, ο λαός στρατοπέδευε ξανά για όσες μέρες ή νύχτες παρέμενε η νεφέλη στη Σκηνή. Σαράντα χρόνια, ως νεφέλη την ημέρα και ως στύλος πυρός τη νύχτα, «ο Θεός ηγείτο αυτών» (Εξ. 13, 21-22· 40, 28-32).

 

Το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων -μαρτυρίες των χαροκαμένων γυναικών…

η συγκλονιστική περιγραφή του ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων, από τις ίδιες τις Καλαβρυτινές γυναίκες…

από το βιβλίο- ημερολόγιο “Φύλλα Κατοχής” της Ιωάννας Τσάτσου

17 Δεκέμβρη 1943

Σάν χορός αρχαίας τραγωδίας ή μια μετά τήν άλλη άρχισαν νά μπαίνουν στό γραφείο μας σ’ ατέλειωτη σειρά γυναίκες μαυροφορεμένες. Τά πρόσωπα τους ήτανε μαρμαρωμένα, ακίνητα, μέ μιαν ομαδική ομοιόμορφη έκφραση νέκρας, πού δέν είχα ποτέ μου ξαναδή. Ή πρώτη μίλησε μέ κόπο.

—«Ερχόμαστε άπό τά Καλάβρυτα. Δέν είμαστε όλες. Οί περισσότερες έμειναν εκεί».

η συνέχεια ΕΔΩ

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΛΟΧΑΓΟΣ (από ένα παλιό αναγνωστικό)

μια ιστορία που μιλάει για το θάρρος ,την τόλμη και την ανδρεία

Τοῦ Δημητράκη τοῦ χάρισαν στὴ γιορτή του ἕνα πηλήκιο μὲ χρυσὰ γαλόνια.

Τρεῖς μικροὶ συμμαθητές του ἦρθαν νὰ τοῦ ποῦν χρόνια πολλὰ καὶ νὰ παίξουν. Ὁ Δημητράκης  γεμάτος χαρὰ ἔδειξε στοὺς φίλους του τὸ πηλήκιο καὶ εἶπε:
– Κοιτᾶτε τί μοῦ χάρισε ὁ πατέρας γιὰ τὴ γιορτή μου! Δὲν εἶναι σὰ στρατιωτικό;
– Τί ὡραῖο ποὺ εἶναι! Φώναξε ὁ Κωστάκης. Εἶναι σὰν αὐτὰ ποὺ φοροῦν οἱ άξιωματικοί!
– Ξέρετε τί νὰ κάμωμε; εἶπε ὁ Περικλῆς, ποὺ ὅλο ἰδέες γιὰ παιχνίδια κατέβαζε τὸ κεφαλάκι του. Νὰ κάνωμε πὼς εἴμαστε στρατός. Καὶ σύ, Δημητράκη, νὰ γίνης λοχαγός μας, ἀφοῦ εἶναι ἡ γιορτή σου σήμερα κι ἔχεις καὶ τὸ χρυσὸ πηλήκιο.
– Κι ἐγὼ νὰ κρατῶ τὴ σημαία! Φώναξε ὁ Γιῶργος, ποὺ ἤθελε κι αὐτὸς νάχη τὰ πρωτεῖα.
– Νά, πάρ’ την κιόλας! Εἶπε ὁ Δημητράκης.

Αλεξάντερ Σμορέλ, ο αντιναζιστής νεομάρτυρας (13 Ιουλίου 1943)

Νεομάρτυς Αλέξανδρος εκ Μονάχου: Η μνήμη του τιμάται στις 13 Ιουλίου, επέτειο της θανάτωσής του με αποκεφαλισμό. «Λαιμητόμω τελειούται» θα μπορούσε να είναι η διατύπωση, αφού ο νεομάρτυρας αποκεφαλίσθηκε, καταδικασμένος σε θάνατο για «εσχάτη προδοσία» από το ναζιστικό καθεστώς, σε ηλικία 25 ετών.

Συνέχεια

 

Ο άγιος Γεώργιος ο νεομάρτυς, ο εξ Ατταλείας της Μικράς Ασίας

Η ζωή του Νεομάρτυρός μας Γεωρ­γίου πέρασε από περιπέτεια, κλυδωνι­σμό και άρνηση τής πίστεως. Ή αγάπη όμως του Θεού τόν κατεδίωξε και τελικά τόν έσωσε. Τόν ανέδειξε άγιό του, τιμη­μένο και ένδοξο Νεομάρτυρα τής Τουρ­κοκρατίας. 

αναδημοσίευση από το ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

 Απέναντι από τη Χίο στα μικρα­σιατικά παράλια, στην Κρήνη (σημ. Τσεσμέ) κάποιο Σάββατο του έτους 1823, στις 25 Ιουνίου, ο Νεομάρτυς του Χρίστου Γεώργιος από τήν Αττάλεια παρέδιδε γαλήνια τό πνεύμα του στον Κύριο Ιησού Χριστό. Σε μία καλοκαιρινή εποχή κατά τήν οποία ή φύση μάς προσφέρει τούς γλυκείς και ώριμους καρπούς της, ο Γεώργιος προσ­έφερε στον Χριστό τόν εύχυμο καρπό της αρετής του, τής θερμής πίστεως και αγάπης σ’ Αυτόν. Και από τήν υψωμέ­νη αγχόνη του μαρτυρίου του έγερνε ειρηνικός γιά νά σπαρεί και νά ασφαλι­σθεί στην ουράνια γη του Παραδείσου.

“Η γυναίκα και η μητέρα”

Στοχασμοί…

“Η γυναίκα γερνά, η μητέρα δεν γερνά.

Η γυναίκα σαν γυναίκα αλλάζει και γερνά, η μητέρα σαν μητέρα δεν αλλάζει και δεν γερνά.

Η γυναίκα εκπροσωπεί την πτώση   του ανθρώπου στη φύση, η μητέρα εκπροσωπεί την ύψωση του ανθρώπου προς τον ουρανό.

 

“Τα παιδιά είναι του Θεού…”

 

(από τους λόγους του γέροντος Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου- για την αγωγή των παιδιών)

 

Διηγείται μια μητέρα:

Κάποια φορά στην εξομολόγηση του είπα:

-Ανησυχώ πολύ για τα παιδιά μου, μήπως πάθουν τίποτα, μήπως τους συμβεί κάτι κακό. Βάζω χίλια δυο με το μυαλό μου.

Η απάντηση του Γέροντα ήρθε γρήγορα, σε έντονο ύφος και συγχρόνως συγκλονιστική:

-Και ποιος σου είπε ότι τα παιδιά είναι δικά σου; Προβατάκια Του είναι και σε έχει βάλει να τα φυλάς.

*******

Οι γονείς πρέπει να αγαπούν τα παιδιά τους ως παιδιά τους και όχι ως είδωλά τους. Δηλαδή το παιδί τους να το αγαπούν όπως είναι και όχι όπως θα ήθελαν να είναι.

10 Σεπτεμβρίου:Το μεγάλο Θαύμα της Παναγίας που έσωσε τον Ορχομενό στην Κατοχή

Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1943, ανήμερα των Γενεθλίων της Παναγίας μας οι Ιταλοί συνθηκολογούν. Μία ομάδα από κατοίκους του Ορχομενού Βοιωτίας πλησιάζουν στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λειβαδιάς και ζητούν από την εκεί Ιταλική φρουρά να παραδώσει τον οπλισμό της. Διαφορετικά, τους απειλούν πως θα δεχθούν επίθεση από τους αντάρτες που βρίσκονται στην περιοχή του Τζαμαλιού (Διονύσου).