«Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή…»

-Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ-

Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη

«Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή»

«Σήμερα οι άνθρωποι ζητούν να τους αγαπήσουν και γι’ αυτό αποτυγχάνουν.
Το σωστό είναι να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς τον Χριστό και τους ανθρώπους.
Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή».

 

«Αγάπα όλους»

«Δεν πρέπει να κάνεις τον χριστιανικό σου αγώνα με κηρύγματα και αντιδικίες, αλλά με πραγματική μυστική αγάπη. Όταν αντιδικούμε, οι άλλοι αντιδρούν. Όταν τους αγαπάμε, συγκινούνται και τους κερδίζουμε. Όταν αγαπάμε, νομίζουμε ότι προσφέρουμε στους άλλους, ενώ στην πραγματικότητα προσφέρουμε πρώτα στον εαυτό μας. Η αγάπη χρειάζεται θυσίες. Να θυσιάζουμε ταπεινά κάτι δικό μας, που στην πραγματικότητα είναι του Θεού».

 

Για να φτάσουμε στην αγάπη του Θεού (Αγ. Σιλουανού)

 

Για να φτάσουμε στην αγάπη του Θεού, πρέπει να τηρούμε όλα όσα παρήγγειλε ο Κύριος στο Ευαγγέλιο. Πρέπει να συμπάσχει η καρδιά μας και όχι μόνο τον άνθρωπο να αγαπούμε, αλλά να συμπονούμε και κάθε πλάσμα, κάθε κτίσμα του Θεού.

Να, ένα πράσινο φύλλο στο δέντρο, κι εσύ το έκοψες χωρίς λόγο. Αν και δεν είναι αμαρτία, όμως, πώς να το πω, προκαλεί τον οίκτο· η καρδιά που έμαθε να αγαπά λυπάται και το φύλλο, και όλη την κτίση. Και ο άνθρωπος είναι μεγάλο δημιούργημα. Αν βλέπεις ότι παραπλανήθηκε και θα καταστραφεί, προσευχήσου γι’ αυτόν και κλάψε, αν μπορείς, αλλιώς, στέναξε τουλάχιστον γι’ αυτόν ενώπιον του Θεού. Και την ψυχή που ζει έτσι την αγαπά ο Κύριος, γιατί έγινε όμοια με Αυτόν.

 

Από πού πάει για τον Θεό;

 

Η ανθρώπινη φύση μας έχει υποστεί φθορά. Δεν είναι όπως πρωτοβγήκε από τα χέρια του Δημιουργού της. Και η φθορά αυτή είναι διττή. Ψυχική και σωματική. Αιτία της φθοράς είναι η πτώση του ανθρώπου στην αμαρτία. Με την πτώση του αυτή έχασε ο άνθρωπος την παραδεισιακή ζωή, που με τη συνεργία της Χάριτος του Θεού θα τον οδηγούσε στην αφθαρσία και την αθανασία.

Τη σωματική φθορά την παρατηρούμε εύκολα. Το σώμα μας προσβάλλεται και ταλανίζεται συχνά από την πολυποίκιλη ασθένεια. Αλλά και χωρίς να υφίσταται νόσος εμφανής, αλλοιώνεται βαθμιαία από μία λανθάνουσα φθορά, από τη δια βίου κόπωση, που δρα σω-ρευτικά πάνω του και το οδηγεί από την ακμή στην παρακμή, από τη νεότητα στο γήρας και τελικά στον θάνατο. Ο θάνατος είναι το τελευταίο και χειρότερο σύμπτωμα της φθοράς, το αποτρόπαιο τέλος που απεύχεται κάθε άνθρωπος. Με την πτώση του ανθρώπου «η αμαρτία εις τον κόσμον εισήλθε και δια της αμαρτίας ο θάνατος» (Ρωμ. 5, 12).

«Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή…»

-Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ-

Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη

«Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή»

«Σήμερα οι άνθρωποι ζητούν να τους αγαπήσουν και γι’ αυτό αποτυγχάνουν.
Το σωστό είναι να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς τον Χριστό και τους ανθρώπους.
Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή».

 

«Αγάπα όλους»

«Δεν πρέπει να κάνεις τον χριστιανικό σου αγώνα με κηρύγματα και αντιδικίες, αλλά με πραγματική μυστική αγάπη. Όταν αντιδικούμε, οι άλλοι αντιδρούν. Όταν τους αγαπάμε, συγκινούνται και τους κερδίζουμε. Όταν αγαπάμε, νομίζουμε ότι προσφέρουμε στους άλλους, ενώ στην πραγματικότητα προσφέρουμε πρώτα στον εαυτό μας. Η αγάπη χρειάζεται θυσίες. Να θυσιάζουμε ταπεινά κάτι δικό μας, που στην πραγματικότητα είναι του Θεού».

 

Για να φτάσουμε στην αγάπη του Θεού (Αγ. Σιλουανού)

Για να φτάσουμε στην αγάπη του Θεού, πρέπει να τηρούμε όλα όσα παρήγγειλε ο Κύριος στο Ευαγγέλιο. Πρέπει να συμπάσχει η καρδιά μας και όχι μόνο τον άνθρωπο να αγαπούμε, αλλά να συμπονούμε και κάθε πλάσμα, κάθε κτίσμα του Θεού.

Να, ένα πράσινο φύλλο στο δέντρο, κι εσύ το έκοψες χωρίς λόγο. Αν και δεν είναι αμαρτία, όμως, πώς να το πω, προκαλεί τον οίκτο· η καρδιά που έμαθε να αγαπά λυπάται και το φύλλο, και όλη την κτίση. Και ο άνθρωπος είναι μεγάλο δημιούργημα. Αν βλέπεις ότι παραπλανήθηκε και θα καταστραφεί, προσευχήσου γι’ αυτόν και κλάψε, αν μπορείς, αλλιώς, στέναξε τουλάχιστον γι’ αυτόν ενώπιον του Θεού. Και την ψυχή που ζει έτσι την αγαπά ο Κύριος, γιατί έγινε όμοια με Αυτόν.

 

« Ον αγαπά Κύριος παιδεύει »

Λόγοι αγίου Παϊσίου:

-Γέροντα, γιατί ο κόσμος υποφέρει σήμερα τόσο πολύ;

• Από την αγάπη του Θεού! Εσύ σαν μοναχή σηκώνεσαι το πρωί, κάνεις τον κανόνα σου, κάνεις κομποσχοίνια, μετάνοιες κ.λ.π. Για τους κοσμικούς οι δυσκολίες που περνούν είναι ο κανόνας τους ,οπότε εξαγνίζονται με αυτές. Τους κάνουν μεγαλύτερο καλό από την κοσμική καλοπέραση ,η οποία δεν τους βοηθάει ούτε να πλησιάσουν στον Θεό, ούτε να αποταμιεύσουν μισθό ουράνιο . Για αυτό πρέπει να τις δέχωνται ως δώρα από τον Θεό.

 

Τρία πρόσωπα (Πασχαλινή ιστορία)

 

του π. Δημητρίου Μπόκου

Ἄ­στρα­ψα καὶ βρόν­τη­ξα, ἀλ­λὰ μό­νο μέ­σα μου. Ποῦ νὰ τολ­μή­σω νὰ βγά­λω ἄ­χνα μπρο­στὰ στὸν πα­τέ­ρα μου! Ὁ τό­νος τῆς φω­νῆς του ἦ­ταν ἀ­πό­λυ­τος.

–  Πέν­τε μέ­ρες εἶ­ναι πολ­λές. Δὲν ξα­να­βρί­σκον­ται εὔ­κο­λα. Ξέ­χνα το γιὰ φέ­τος. Δὲν θὰ πᾶς που­θε­νά!

Ἡ ἀ­δελ­φή μου στρά­βω­σε τὸ μοῦ­τρο της κο­ρο­ϊ­δευ­τι­κὰ σὰν νὰ μοῦ ’­λε­γε:

–  Δὲν στά ’­λε­γα;

Ἔ­βρα­ζα, μὰ τί  νά ’­κα­να; Τέ­λει­ω­σα βι­α­στι­κὰ τὸ φα­γη­τό μου, ση­κώ­θη­κα, πῆ­γα στὸ δω­μά­τιό μου. Μό­λις ὅ­μως ἔ­κλει­σα τὴν πόρ­τα πί­σω μου, ξε­σπά­θω­σα.

.

Στὶς στενοχώριες καὶ στὶς δυσκολίες … (λόγοι οσίου Πορφυρίου)

.

Τὸ καταφύγιό μου ἦταν νὰ ταξιδέψω πρὸς τὰ πάνω…

.

– Στὴ στενοχώρια του καὶ στὴ δυσκολία του, ἀναγκάζεται κανεὶς νὰ καταφύγει στὸν Θεό.

– Ναί.

– Νὰ ἐκτείνει τὰς χεῖρας καὶ νὰ ζητήσει τὸ ἔλεός του: « Ἐν θλίψεσι ἐκέκραξα πρὸς Κύριον καὶ ἐπήκουσέ μου».

– Ἀλλὰ ὅλα αὐτὰ τὰ στοιχεῖα… Πώ, πώ, πώ…

– Ἤτανε πολὺ σπουδαῖα καὶ συγκινητικότατα, Γέροντα, αὐτὰ ποὺ εἴπατε.

– Ἀναμνήσεις. Καὶ εἶναι καὶ ὡραῖες καὶ οἱ ἀναμνήσεις ἀκόμα. Σὰν νὰ τὰ ζῶ. Μετὰ στὸ ἐκκλησάκι… Πά, πά, πά… Καὶ νὰ κοιτάζεις γύρω μὲ τὸ μυαλό σου… Δὲν σᾶς τὰ εἶπα ὅλα!

 

“Όταν κάποιος έχει ένα πάθος, να προσπαθούμε να του ρίχνουμε ακτίνες αγάπης και ευσπαγχνίας, για να θεραπεύεται και να ελευθερώνεται”…

λόγοι χάριτος και σοφίας από τον σύγχρονό μας άγιο Πορφύριο…

“Να αισθανόμαστε την κακία του άλλου σαν αρρώστια που τον βασανίζει και δεν μπορεί να απαλλαγεί. Γι αυτό να βλέπουμε τους αδελφούς με συμπάθεια και να τους φερόμαστε με ευγένεια λέγοντας μέσα μας με απλότητα το “Κύριε Ιησού Χριστέ”, για να δυναμώνει με την θεία χάρη η ψυχή μας και να μην κατακρίνουμε κανένα.

Όλους για αγίους να τους βλέπουμε. Όλοι μας μέσα φέρουμε τον παλαιό άνθρωπο. Ο πλησίον, όποιος και αν είναι, είναι “σαρξ εκ της σαρκός μας” , είναι αδελφός μας. Δεν μπορούμε ποτέ να κατηγορήσουμε τους άλλους , γιατί “ουδείς ποτέ την εαυτού σάρκα εμίσησε”.

Όταν κάποιος έχει ένα πάθος, να προσπαθούμε να του ρίχνουμε ακτίνες αγάπης και ευσπαγχνίας, για να θεραπεύεται και να ελευθερώνεται. Μόνο με την χάρη του Θεού γίνονται αυτά. Να σκέφτεστε ότι αυτός υποφέρει περισσότερο από εσάς.

 

Η έννοια της ενοχής

Ενοχή και πνευματική ζωή

Ερώτηση: Η έννοια της ενοχής τι ρόλο μπορεί να παίξει στην πνευματική ζωή; Στις μέρες μας πολλοί θα συμφωνούσαν με το ότι μόνο αρνητικό ρόλο διαδραματίζει. Δεν μπορεί να αφυπνίσει όμως τον άνθρωπο;

.

Εμείς λέμε στην εκκλησία, λένε και οι Πατέρες, ότι η ενοχή δεν είναι παράγοντας πνευματικής προόδου. Βέβαια, αν μιλήσουμε για τύψεις, για μία ενοχή η οποία παίζει έναν ρόλο αφυπνιστικό και με βάζει σε μια διαδικασία να αισθανθώ ότι κάτι έκανα λάθος, μπορούμε να τη δεχτούμε ως ένα σημείο μέσα στη ζωή μας, με μία φυσιολογία, ας πούμε, ψυχολογική.

.

Αν όμως αυτό γίνεται με τρόπο παθολογικό, τότε κάτι τρέχει, κάτι δεν πάει καλά. Διότι σε βαθύτερη ανάγνωση νηπτική, βλέπουμε ότι η ενοχή είναι ουσιαστικά ένας θρήνος απέναντι στο εγώ μας. Δηλαδή δεν είναι ότι χάνω τον Θεό, χάνω τη σχέση μου, χάνω την εμπιστοσύνη μου, χαλάω την κοινωνία με ένα άλλο πρόσωπο, αλλά είναι τελικά το «πώς εγώ έπεσα σε αυτό το αμάρτημα; Πώς εγώ έπεσα τόσο χαμηλά; Πώς εγώ τελικά χάλασα αυτό που έφτιαχνα τόσο καιρό;».