Αγάπη: όχι ευκαιρία για ¨καλή πράξη¨, αλλά…

π. Αλέξανδρου Σμέμαν

Είναι η αγάπη και πάλι που αποτελεί το θέμα της Κυριακής της Απόκρεω. Ευαγγελικό ανάγνωσμα της μέρας είναι η παραβολή του Χριστού για την Τελευταία Κρίση (Ματθ, 25, 31‐46). Όταν ο Χριστός θα έρθει να μας κρίνει ποιο θα είναι το κριτήριο Του; Η παραβολή μας δίνει την απάντηση∙ η αγάπη – όχι ένα απλό ανθρωπιστικό ενδιαφέρον για μια αφηρημένη δικαιοσύνη και για κάποιους, ανώνυμους «φτωχούς», αλλά η συγκεκριμένη και προσωπική αγάπη για τον άνθρωπο, για κάθε ανθρώπινο πρόσωπο με το οποίο ο Θεός με φέρνει σε επαφή στη ζωή μου. Αυτη η διάκριση είναι πολύ σημαντική γιατί σήμερα όλο και περισσότεροι χριστιανοί έχουν την τάση να ταυτίζουν τη χριστιανική αγάπη με τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές φροντίδες.[…]

 Συνέχεια →

«Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή…»

-Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ-

Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη

«Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή»

«Σήμερα οι άνθρωποι ζητούν να τους αγαπήσουν και γι’ αυτό αποτυγχάνουν.
Το σωστό είναι να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς τον Χριστό και τους ανθρώπους.
Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή».

 

«Αγάπα όλους»

«Δεν πρέπει να κάνεις τον χριστιανικό σου αγώνα με κηρύγματα και αντιδικίες, αλλά με πραγματική μυστική αγάπη. Όταν αντιδικούμε, οι άλλοι αντιδρούν. Όταν τους αγαπάμε, συγκινούνται και τους κερδίζουμε. Όταν αγαπάμε, νομίζουμε ότι προσφέρουμε στους άλλους, ενώ στην πραγματικότητα προσφέρουμε πρώτα στον εαυτό μας. Η αγάπη χρειάζεται θυσίες. Να θυσιάζουμε ταπεινά κάτι δικό μας, που στην πραγματικότητα είναι του Θεού».

 

Ελένη Πολυβίου- Ελού: η Κύπρια μάνα του αγνοούμενου, που αγάπησε ακόμα και τους εχθρούς…

(απόσπασμα από το βιβλίο: Ασκητές μέσα στον κόσμο, τόμος Β’ , Άγιον Όρος, έκδοση Ι. Ησυχαστηρίου “Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος”,  Μεταμόρφωση Χαλκιδικής)

 

“Η Ελού αγάπησε καί πόνεσε πολύ στην ζωή της. Ό μεγα­λύτερος πόνος της, ανάμεσα στίς πολλές θλίψεις πού δοκίμασε κατά τόν επίγειο βίο της, ήταν ή απώλεια του πρωτόκου γυιου της Γεωργίου, κατά τήν τουρκι­κή εισβολή στην Κύπρο, τό καλοκαίρι του 1974. Έ­νας πόνος, πού μέσα άπό τήν πίστη, μεταμορφώθηκε σέ αληθινή αγάπη καί προσευχή γιά όλους.

Έμαθε τόν πόνο καί τήν θλίψη της πού είχε λό­γω του αγνοούμενου γυιου της, νά τόν κάνη προσευ­χή καί όχι κατάθλιψη καί απελπισία.

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ (Κύπρος ,Ιούλιος 1974)

“Η δύναμη της χριστιανικής αγάπης, είναι ισχυρότερη από τα όπλα. Τα νικάει όλα.”

 

Ήταν το καλοκαίρι του 1974.

Τα τουρκικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Κύπρο. Και σκορπούν το θάνατο. Στην Μόρφου συμβαίνει ένα συνταρακτικό γεγονός. Τούρκοι στρατιώτες συλλαμβάνουν 15 χριστιανούς. Τους φέρνουν στην αυλή του σπιτιού ενός Ελληνοκυπρίου δασκάλου. Και τους καταδικάζουν σε θάνατο. Ετοιμάζουν τα όπλα. Και στρέφουν τους αιχμαλώτους (άνδρες, γυναίκες, μικρά παιδιά) στον τοίχο. Θρήνος, κλαυθμός, οδυρμός. Τραγικές στιγμές για τους μελλοθανάτους. Περιμένουν μέσα σε κλίμα φόβου και αγωνίας τον Τούρκο αξιωματικό να έλθει και να διατάξει «πυρ».

Στρέφουν τότε το νου τους και την καρδιά τους στην Ελπίδα των Απελπισμένων. Και προσεύχονται όλοι τους θερμά για το τελευταίο τους ταξίδι και ιδιαίτερα ο δάσκαλος: «Θεέ μου, συγχώρεσέ μας και δέξου μας κοντά Σου. Μνήσθητι

“Νυχτερινός επισκέπτης” (μια χριστουγεννιάτικη ιστορία αγάπης)

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

 

Οι καλεσμένοι άρχισαν να καταφτάνουν απανωτά, μα η Αννίτα είχε έλθει από νωρίς και η καλή της φίλη τη βοήθησε να βολευτεί σε μιαν άνετη πολυθρόνα. Η Ρένα έτρεχε σβέλτα ανάμεσά τους, αντάλλασσε χαιρετούρες και βιαστικές κουβέντες – «πώς είσαι, Γιάννη;», «τρέλλα το φόρεμά σου, Πόπη!» και τέτοια – προσπαθώντας να τους βολέψει όλους. Το κουδούνι είχε πάρει φωτιά.

Ήταν το χριστουγεννιάτικο πάρτυ και η παρέα συμφώνησε φέτος να γίνει στης Ρένας.

Σε κάθε χτύπημα του κουδουνιού η Αννίτα κάρφωνε το βλέμμα της στην πόρτα, ενώ μια φλόγα άστραφτε στα μάτια της. Περίμενε κάποιον; Ναι! Δεν ήθελε όμως να εκδηλωθεί. Βάλθηκε μάλιστα να κουβεντιάζει, αδιάφορη δήθεν, με τους άλλους. Όμως μέσα της αδημονούσε.

 

«Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή…»

-Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ-

Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη

«Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή»

«Σήμερα οι άνθρωποι ζητούν να τους αγαπήσουν και γι’ αυτό αποτυγχάνουν.
Το σωστό είναι να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς τον Χριστό και τους ανθρώπους.
Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή».

 

«Αγάπα όλους»

«Δεν πρέπει να κάνεις τον χριστιανικό σου αγώνα με κηρύγματα και αντιδικίες, αλλά με πραγματική μυστική αγάπη. Όταν αντιδικούμε, οι άλλοι αντιδρούν. Όταν τους αγαπάμε, συγκινούνται και τους κερδίζουμε. Όταν αγαπάμε, νομίζουμε ότι προσφέρουμε στους άλλους, ενώ στην πραγματικότητα προσφέρουμε πρώτα στον εαυτό μας. Η αγάπη χρειάζεται θυσίες. Να θυσιάζουμε ταπεινά κάτι δικό μας, που στην πραγματικότητα είναι του Θεού».

 

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ (Κύπρος ,Ιούλιος 1974)

“Η δύναμη της χριστιανικής αγάπης, είναι ισχυρότερη από τα όπλα. Τα νικάει όλα.”

 

Ήταν το καλοκαίρι του 1974.

Τα τουρκικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Κύπρο. Και σκορπούν το θάνατο. Στην Μόρφου συμβαίνει ένα συνταρακτικό γεγονός. Τούρκοι στρατιώτες συλλαμβάνουν 15 χριστιανούς. Τους φέρνουν στην αυλή του σπιτιού ενός Ελληνοκυπρίου δασκάλου. Και τους καταδικάζουν σε θάνατο. Ετοιμάζουν τα όπλα. Και στρέφουν τους αιχμαλώτους (άνδρες, γυναίκες, μικρά παιδιά) στον τοίχο. Θρήνος, κλαυθμός, οδυρμός. Τραγικές στιγμές για τους μελλοθανάτους. Περιμένουν μέσα σε κλίμα φόβου και αγωνίας τον Τούρκο αξιωματικό να έλθει και να διατάξει «πυρ».

Στρέφουν τότε το νου τους και την καρδιά τους στην Ελπίδα των Απελπισμένων. Και προσεύχονται όλοι τους θερμά για το τελευταίο τους ταξίδι και ιδιαίτερα ο δάσκαλος: «Θεέ μου, συγχώρεσέ μας και δέξου μας κοντά Σου. Μνήσθητι

“νίκα εν τω αγαθώ το κακόν…”

από την ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12

 

Ρωμ. 12,17         μηδενὶ κακὸν ἀντὶ κακοῦ ἀποδιδόντες. προνοούμενοι καλὰ ἐνώπιον πάντων ἀνθρώπων·

Ρωμ. 12,17                Ποτέ να μη αποδίδετε κακόν αντί κακού, αλλά να λαμβάνετε πρόνοιαν και φροντίδα, ώστε να φέρεσθε καλά και να πράττετε τα καλά εις όλους τους ανθρώπους”, τους φίλους και τους εχθρούς.

 

Ρωμ. 12,18         εἰ δυνατόν, τὸ ἐξ ὑμῶν μετὰ πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες.

Ρωμ. 12,18                Καθόσον δε εξαρτάται από σας, να έχετε ειρήνη με όλους τους ανθρώπους.

 

η  συνέχεια ΕΔΩ

Για τις παροδικές φιλικές σχέσεις…

ΑΒΒΑΣ ΙΩΣΗΦ

Υπάρχουν μεταξύ τῶν ἀνθρώπων πολλά εἴδη φιλίας καί δεσμῶν.

Πολλούς τούς ἔκανε ἀρχικά γνώριμους μιά ἁπλή συνάντηση καί ἀπό τότε ἀνέπτυξαν στενές φιλικές σχέσεις. Κάποιοι ἄλλοι συνδέθηκαν ἀνταλλάσσοντας ἀγαθά ἤ κάνοντας κάποια ἀγοραπωλησία. ῎Αλλοι δέθηκαν μέ στενή φιλία, ἐξαιτίας τῆς ὁμοιότητας καί τῶν κοινῶν χαρακτηρολογικῶν στοιχείων πού ὑπῆρχαν μεταξύ τους. Μερικοί, γιά παράδειγμα, δημιούργησαν ἐμπορικές σχέσεις ἤ γνωρίσθηκαν σέ κάποια συντεχνία ἤ ἀκόμα καί στίς σπουδές τους. Αὐτή ἡ συνύρπαξη ἤ ἡ συνεργασία μπορεῖ νά φέρει καί στίς δύο πλευρές τόση ψυχική ἐγγύτητα καί ζεστασιά, ὥστε νά κάνει νά μαλακώσουν ἀκόμη καί οἱ πιό σκληρές καρδιές. Πολλές φορές ἀκόμα καί οἱ ληστές, πού ζοῦν σάν τ᾿ ἀγρίμια μέσα στά βουνά καί στά δάση καί βρίσκουν εὐχαρίστηση ὅταν χύνεται ἀνθρώπινο αἷμα, ἀφοσιώνονται καί ἀγαποῦν τούς συνεργούς τους στά ἐγκλήματα.

 

“Να στέλνουμε την αγαθή μας διάθεση… “

λόγοι χάριτος και ενθέου αγάπης, από τον αγαπημένο μας άγιο Πορφύριο

“Να έχομε αγάπη, πραότητα, ειρήνη. Έτσι βοηθάμε τον συνάνθρωπό μας, όταν κυριεύεται απ’ το κακό.

Μυστικά ακτινοβολεί το παράδειγμα, όχι μόνον όταν ο άλλος είναι παρών, αλλά κι όταν δεν είναι.

Ν’ αγωνιζόμαστε να στέλνομε την αγαθή μας διάθεση.

Ακόμη και λόγια όταν λέμε για τη ζωή του άλλου, που δεν την εγκρίνομε, αυτός το καταλαβαίνει και τον απωθούμε.

Ενώ αν είμαστε ελεήμονες και τον συγχωρούμε, τον επηρεάζομε – όπως τον επηρεάζει το κακό – κι ας μη μας βλέπει.

***

-Πώς επανέρχεται, Γέροντα, ο άνθρωπος στην προπτωτική κατάσταση;

Ο εξαγνισμός της καρδιάς – Οσίου Παϊσίου

 

-Γέροντα, ο Χριστός χωράει σε όλες τις καρδιές;

-O Χριστός χωράει, οι άνθρωποι δεν Τον χωράνε, γιατί δεν προσπαθούν να διορθωθούν. Για να χωρέση ο Χριστός μέσα μας , πρέπει να καθαρίση η καρδιά. « Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί , ο Θεός… »

 

-Γέροντα, γιατί τα άγρια ζώα δεν πειράζουν τους Αγίους;

-Αφού ημερεύουν οι άνθρωποι, ημερεύουν και τα άγρια ζώα και αναγνωρίζουν ότι ο άνθρωπος είναι αφεντικό τους . Στον Παράδεισο, πριν από την πτώση, τα άγρια θηρία έγλειφαν τους Πρωτοπλάστους με ευλάβεια, αλλά μετά από την πτώση πήγαιναν να τους ξεσκίσουν. Όταν ένας άνθρωπος επανέρχεται στην προπτωτική κατάσταση, τα ζώα τον αναγνωρίζουν πάλι για αφεντικό. Σήμερα όμως βλέπεις ανθρώπους που είναι χειρότεροι από τα άγρια θηρία , χειρότεροι από τα φίδια. Εκμεταλλεύονται απροστάτευτα παιδιά, τους παίρνουν τα χρήματα και , όταν έρχωνται σε δύσκολη θέση , τα ενοχοποιούν, καλούν την αστυνομία, τα πηγαίνουν και στο ψυχιατρείο. Γι’ αυτό τον 147ο Ψαλμό, που διάβαζε ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης ,τον διαβάζω, για να ημερέψουν οι άνθρωποι και να μην κάνουν κακό στους συνανθρώπους τους και στα ζώα.

 

Από πού πάει για τον Θεό;

 

Η ανθρώπινη φύση μας έχει υποστεί φθορά. Δεν είναι όπως πρωτοβγήκε από τα χέρια του Δημιουργού της. Και η φθορά αυτή είναι διττή. Ψυχική και σωματική. Αιτία της φθοράς είναι η πτώση του ανθρώπου στην αμαρτία. Με την πτώση του αυτή έχασε ο άνθρωπος την παραδεισιακή ζωή, που με τη συνεργία της Χάριτος του Θεού θα τον οδηγούσε στην αφθαρσία και την αθανασία.

Τη σωματική φθορά την παρατηρούμε εύκολα. Το σώμα μας προσβάλλεται και ταλανίζεται συχνά από την πολυποίκιλη ασθένεια. Αλλά και χωρίς να υφίσταται νόσος εμφανής, αλλοιώνεται βαθμιαία από μία λανθάνουσα φθορά, από τη δια βίου κόπωση, που δρα σω-ρευτικά πάνω του και το οδηγεί από την ακμή στην παρακμή, από τη νεότητα στο γήρας και τελικά στον θάνατο. Ο θάνατος είναι το τελευταίο και χειρότερο σύμπτωμα της φθοράς, το αποτρόπαιο τέλος που απεύχεται κάθε άνθρωπος. Με την πτώση του ανθρώπου «η αμαρτία εις τον κόσμον εισήλθε και δια της αμαρτίας ο θάνατος» (Ρωμ. 5, 12).

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ (Κύπρος ,Ιούλιος 1974)

“Η δύναμη της χριστιανικής αγάπης, είναι ισχυρότερη από τα όπλα. Τα νικάει όλα.”

 

Ήταν το καλοκαίρι του 1974.

Τα τουρκικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Κύπρο. Και σκορπούν το θάνατο. Στην Μόρφου συμβαίνει ένα συνταρακτικό γεγονός. Τούρκοι στρατιώτες συλλαμβάνουν 15 χριστιανούς. Τους φέρνουν στην αυλή του σπιτιού ενός Ελληνοκυπρίου δασκάλου. Και τους καταδικάζουν σε θάνατο. Ετοιμάζουν τα όπλα. Και στρέφουν τους αιχμαλώτους (άνδρες, γυναίκες, μικρά παιδιά) στον τοίχο. Θρήνος, κλαυθμός, οδυρμός. Τραγικές στιγμές για τους μελλοθανάτους. Περιμένουν μέσα σε κλίμα φόβου και αγωνίας τον Τούρκο αξιωματικό να έλθει και να διατάξει «πυρ».

Στρέφουν τότε το νου τους και την καρδιά τους στην Ελπίδα των Απελπισμένων. Και προσεύχονται όλοι τους θερμά για το τελευταίο τους ταξίδι και ιδιαίτερα ο δάσκαλος: «Θεέ μου, συγχώρεσέ μας και δέξου μας κοντά Σου. Μνήσθητι

” Ο Ύμνος της Αγάπης”

από την Α’ προς Κορινθίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου

(το πρωτότυπο  κείμενο και η ερμηνεία, και για τα παιδιά)

 

“Δώσε, Κύριε, σέ όλους τους λαούς Σου να καταλάβουν την αγάπη Σου και τη γλυκύτητα του Άγιου Πνεύματος…”

από τα γραπτά του αγίου  Σιλουανού του Αθωνίτου:

.

“Ελεήμων Κύριε, δώσε τή χάρη Σου σε όλους τους λαούς της γης νά Σέ γνωρίσουν, γιατί χωρίς το Πνεύμα Σου το Άγιο δεν μπορεί ό άνθρωπος νά Σέ γνωρίσει και νά εννοήσει τήν αγάπη Σου.

Κύριε, στείλε σέ μας το Πνεύμα Σου το Άγιο, γιατί Έσύ και ό,τι είναι δικό Σου γνωρίζεται μόνο με το Άγιο Πνεύμα, Αυτό πού έδωσες πρώτα στον Αδάμ, υστέρα στους αγίους προφήτες και έπειτα στους χριστιανούς.

Ο ταχυδρόμος του Θεού

π. Δημητρίου Μπόκου

«Πριν από πολλά χρόνια», διηγείται ο γέροντας Τρύφωνας του Βάσον (Η. Π. Α.), «πήρα ένα μονοπάτι που προχωρούσε βαθιά σ’ ένα δάσος του Όρεγκον, όταν είδα ξαφνικά μπροστά μου ένα νεαρό καθισμένο πάνω σ’ ένα κούτσουρο. Η αφετηρία του μονοπατιού απείχε κάπου τέσσερα μίλια από το σημείο και μου φάνηκε παράξενο που βρήκα αυτόν τον άνθρωπο, μόνο, τόσο βαθιά μες στο δάσος. Ήταν τόσο βυθισμένος στις σκέψεις του, που αισθάνθηκα την ανάγκη να του ζητήσω να με συγχωρήσει που τον ξάφνιασα. Κάτι είπα για την ομορφιά της θείας δημιουργίας και τον ρώτησα αν ήθελε να μοιραστούμε το κολατσιό και τον καφέ μου. Κάθισα στο κούτσουρο δίπλα του, άνοιξα το σακίδιό μου και του έδωσα το μισό από το φαγητό μου.

Μετά από λίγο στράφηκε προς το μέρος μου, μου έδειξε ένα περίστροφο και μου είπε ότι είχε έρθει στο απομακρυσμένο αυτό σημείο για να αυτοκτονήσει. Μάλιστα όταν εμφανίστηκα  με τη μακριά γενειάδα μου, τα μακριά μαλλιά και το μαύρο ράσο μου, νόμιζε ότι ήμουν ένας άγγελος σταλμένος από τον Θεό· προσευχόταν, λέει, να τον συγχωρήσει ο Θεός γι’ αυτό που ετοιμαζόταν να κάνει.

Τον διαβεβαίωσα ότι είχα σάρκα και οστά και ότι δεν ήμουν άγγελος. Πρόσθεσα όμως ότι με έστελνε ο Θεός με ένα μήνυμα γι’ αυτόν. Το μήνυμα έλεγε ότι ήταν πολύ αγαπητός στον Θεό και ότι η περίοδος αυτή της απελπισίας γρήγορα θα περνούσε.

 

Μεγάλος σταυρός, μεγάλη δόξα στους Ουρανούς…

 

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης

Ευλογημένη – χαριτωμένη και αγαπημένη μου

ψυχούλα Α.

 

Εύχομαι η Παναγία μας να έλθη στο σπιτάκι σου και να σας χαρίση την χάριν Της – την αγάπην Της – την ειρήνην Της – την χαράν Της και την υγείαν σας.

Πήρα προ πολλού το γράμμα σου και πολύ λυπήθηκα, αλλά και πολύ εχάρηκα.

Λυπήθηκα, γιατί πάσχεις, υποφέρεις σωματικώς.

Εχάρηκα διότι αναλογίζομαι το ψυχικόν σου κάλλος, την ψυχικήν σου αρετήν, και πίστεψέ με ότι σε μακαρίζω, σε θαυμάζω, σε ζηλεύω.

Για να σου δώση ο Θεός τέτοιον μεγάλον σταυρόν, πάει να πη ότι τον αξίζεις. Σου ανήκει, σου πρέπει.

.

Ευλόγησε τους εχθρούς μου, ω Κύριε!

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Ευλόγησε τους εχθρούς μου, ω Κύριε! Ακόμη και εγώ τους ευλογώ και δεν τους καταριέμαι.

Οι εχθροί με έχουν οδηγήσει μέσα στην αγκάλη Σου περισσότερο, από ό,τι οι φίλοι μου.

Οι φίλοι με έχουν προσδέσει στην γη, ενώ οι εχθροί με έχουν λύσει από την γη και έχουν συντρίψει όλες τις φιλοδοξίες μου στον κόσμο.

Οι εχθροί με αποξένωσαν από τις εγκόσμιες πραγματικότητες και με έκαναν έναν ξένο και άσχετο κάτοικο του κόσμου.

Όπως ακριβώς ένα κυνηγημένο ζώο βρίσκει ασφαλέστερο καταφύγιο από ένα μη κυνηγημένο, έτσι και εγώ, καταδιωγμένος από τους εχθρούς, έχω εύρει το ασφαλέστερο καταφύγιο, προφυλασσόμενος υπό το σκήνωμά Σου, όπου ούτε φίλοι ούτε εχθροί μπορούν να απωλέσουν την ψυχή μου.

.

«Η ΤΕΛΕΙΑ ΑΓΑΠΗ»- Κυριακή Β’ Λουκά

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής Β´ Λουκά

(Λουκ. στ´ 31-36) 

Ομιλία του ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἔχουν παντοτινὴ ἐπίγνωση τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ πρὸς αὐτούς, θὰ εἶναι φιλάνθρωποι κι ὁ ἕνας πρὸς τὸν ἄλλον. Δὲν ὑπάρχει τίποτ’ ἄλλο ποὺ νὰ κάνει τοὺς ἀνθρώπους ἄσπλαχνους πρὸς τοὺς ἄλλους, ὅσο ἡ πεποίθηση πὼς κανένας δὲν θέλει νὰ δώσει καὶ στοὺς ἴδιους. Κανένας; Καὶ ποῦ εἶναι ὁ Θεὸς τότε; Δὲν μᾶς ἀποζημιώνει κάθε μέρα καὶ κάθε νύχτα ὁ Θεὸς μὲ τὴν εὐσπλαχνία Του, σὲ ἀντίθεση μ’ ἐμᾶς ποὺ εἴμαστε ἄσπλαχνοι; Δὲν εἶναι πιὸ σπουδαῖο γιὰ μᾶς νὰ μᾶς εὐεργετήσει ὁ Βασιλιὰς στὴν αὐλή Του μὲ τὴν εὐσπλαχνία Του, ἀντὶ νὰ μᾶς εὐεργετοῦν οἱ δοῦλοι Του;Τί μᾶς ὠφελεῖ ἂν μᾶς εὐεργετοῦν ὅλοι οἱ δοῦλοι Του, ἀλλὰ ὁ Βασιλιὰς εἶναι συγκρατημένος ἀπέναντί μας;[…]

 

η συνέχεια ΕΔΩ

Το Ευαγγέλιο και ο Απόστολος της Κυριακής 2 Οκτωβρίου 2016 : “Η τελεία αγάπη”

(πρωτότυπο κείμενο και ερμηνεία)

Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 2 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016

Β΄ Λουκᾶ: Λουκ. ς΄ 31-36

Εἶπεν ὁ Κύριος· καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως. καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐ­­­στί; καὶ γὰρ οἱ ­ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀ­­­­γαπῶ­σι. καὶ ἐὰν ­ἀγαθοποι­ῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ­ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι. καὶ ἐὰν δανεί­ζητε παρ᾿ ὧν ἐλ­­­­πίζετε ἀ­­πο­λα­βεῖν, ποία ὑ­­­­­­­μῖν χάρις ἐ­­­στί; καὶ γὰρ ἁ­­­­μαρτωλοὶ ἁ­μαρ­τωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπο­λάβωσι τὰ ἴσα. πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐ­­­­χθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποι­εῖ­τε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀ­­­­­πελπίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μι­­­σθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀ­­­­­χα­ρίστους καὶ πονηρούς. Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί.