Κυριακή του Παραλύτου: “ἄνθρωπον οὐκ ἔχω…”

(μέσα από ομιλία του αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, επισκόπου Αχρίδος)

Οι συνθήκες της ζωής μας και η οργάνωση της κοινωνίας μας επιβεβαιώνουν τη φράση του λογοτέχνη: “ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών δεν ήταν τόσο κοντά όσο σήμερα, αλλά και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακρυά όσο σήμερα”. Αυτή η αίσθηση της τρομερής μοναξιάς του σημερινού ανθρώπου επιτείνεται στις δύσκολες ώρες του πόνου, της αρρώστιας και των ποικίλων δυσχερειών της ζωής.

Διαβάζοντας για τη θεραπεία του Παραλύτου της Βησθαιδά καλούμαστε να εμβαθύνουμε στο πρόβλημα της ανθρώπινης αρρώστιας, της οδύνης και της μοναξιάς, αλλά και της ανάγκης για κατανόηση και συμπαράσταση.

Θαυμάζουμε το μεγαλείο της υπομονής του ανθρώπου που, ενώ ήταν 38 χρόνια παράλυτος, δεν έχανε την ελπίδα του.Μένουμε έκπληκτοι μπροστά στη καρτερική αντιμετώπιση της ασθένειάς του και την επιείκιά του προς τους άλλους, που αδιαφορούν για τη θλιβερή του κατάσταση.

Κυριακή του Παραλύτου (μέσα από την ομιλία του αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Οι συνθήκες της ζωής μας και η οργάνωση της κοινωνίας μας επιβεβαιώνουν τη φράση του λογοτέχνη: “ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών δεν ήταν τόσο κοντά όσο σήμερα, αλλά και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακρυά όσο σήμερα”. Αυτή η αίσθηση της τρομερής μοναξιάς του σημερινού ανθρώπου επιτείνεται στις δύσκολες ώρες του πόνου, της αρρώστιας και των ποικίλων δυσχερειών της ζωής.

Διαβάζοντας για τη θεραπεία του Παραλύτου της Βησθαιδά καλούμαστε να εμβαθύνουμε στο πρόβλημα της ανθρώπινης αρρώστιας, της οδύνης και της μοναξιάς, αλλά και της ανάγκης για κατανόηση και συμπαράσταση.

η συνέχεια ΕΔΩ

Γρηγόριος Ζουράβλεφ, (Григорий Журавлев) Ένας θαυμάσιος μαρτυρικός αγιογράφος χωρίς χέρια και πόδια! (1858 -16 Φεβρουαρίου 1916))

(σχόλιο Μέλιας: Τι να γράψεις για αυτόν τον ευλογημένο άνθρωπο, που δεν είχε χέρια και πόδια αλλά είχε στην καρδιά του τον Θεό και τους αγίους του; Ίσως κάποιοι να ενοχλούνται στη θέα του «διαφορετικού» αλλά το «διαφορετικό» μας δίνει μαθήματα ζωής, σεβασμός λοιπόν και όχι οίκτο στη δύναμη της ψυχής τους!)

Το 1858 στο χωριό Ουτέβκα της Σαμάρας, στη Ρωσία, γεννήθηκε ο Γρηγόριος Ζουράβλεφ, ένα ιδιαίτερο παιδί όμως αφού γεννήθηκε χωρίς χέρια και πόδια.

«Πρέπει να έχει μια οικογένεια. Ο Θεός δεν θα μας εγκαταλείψει», απαντούσε η μητέρα του, μια γυναίκα με φόβο Θεού, σε όλες τις προκλήσεις- προτάσεις που δέχτηκε από συγγενείς και φίλους να το απομακρύνει.

Όταν τον βάφτισαν, ο ιερέας προφητικά είπε: «Το φως του Κυρίου κατέβηκε στην ψυχή αυτού του παιδιού. Ο Θεός δεν μας έδωσε το στόμα μόνο για να τρώμε, αλλά και για να κάνουμε πολλά θαυμαστά πράγματα. Αν και φαίνεται ανήμπορος, με αυτό το στόμα θα σας θρέψει όλος τους!»

Ὁ σύγχρονος Καιάδας…

το εξαιρετικό αυτό κείμενο το έγραψε η Α.Α., μαθήτρια Λυκείου

.

Πόσες φορές δέν ἔχουμε ἀνατριχιάσει στό ἄκουσμα τῆς τρομερῆς συνήθειας τῶν Ἀρχαίων Σπαρτιατῶν νά «ξεφορτώνονται» τά ἀσθενῆ καί προβληματικά παιδιά ρίχνοντάς τα στόν φοβερό Καιάδα;

Πόσες φορές, ὅμως, ἔχουμε σκεφθεῖ ὅτι ὁ Καιάδας ἀναβιώνει καί μάλιστα ντυμένος ἀπ’ τό νόμο καί τά δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου; Βέβαια, δέ λέγεται πλέον Καιάδας μά… ἄμβλωση!

Η σωστή τοποθέτηση των γονέων για την αναπηρία των παιδιών

(λόγοι αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου)

Υπάρχουν μητέρες που, αν διαπιστωθεί κατά την εγκυμοσύνη ότι το παιδάκι που θα γεννήσουν θα είναι ανάπηρο ή διανοητικά καθυστερημένο, κάνουν έκτρωση και το σκοτώνουν. Δεν σκέφτονται ότι και αυτό έχει ψυχή. Πόσοι πατέρες έρχονται και μου λένε: «Το δικό μου το παιδί να είναι σπαστικό; Γιατί να το κάνει έτσι ο Θεός; Δεν μπορώ να το αντέξω». Πόση αναίδεια προς τον Θεό έχει αυτή η αντιμετώπιση, πόσο πείσμα, πόσο εγωισμό. Αυτοί, αν τους βοηθήσει ο Θεός, θα γίνουν χειρότεροι.

Βήματα Ψυχής (ταινία – αληθινή ιστορία θάρρους,δύναμης και πίστης!)

.

 .

Μια αληθινή ιστορία για τους ανθρώπους που 73 χρόνια μετά το πατριωτικό “ΟΧΙ” των Ελλήνων στους κατακτητές αναδεικνύονται ήρωες μέσα από τις δυσκολίες και τις μάχες και αγωνίζονται γενναία για τα ιδανικά της πατρίδας μας.

.

Η σωστή τοποθέτηση των γονέων για την αναπηρία των παιδιών

Υπάρχουν μητέρες που, αν διαπιστωθεί κατά την εγκυμοσύνη ότι το παιδάκι που θα γεννήσουν θα είναι ανάπηρο ή διανοητικά καθυστερημένο, κάνουν έκτρωση και το σκοτώνουν. Δεν σκέφτονται ότι και αυτό έχει ψυχή. Πόσοι πατέρες έρχονται και μου λένε: «Το δικό μου το παιδί να είναι σπαστικό; Γιατί να το κάνει έτσι ο Θεός; Δεν μπορώ να το αντέξω». Πόση αναίδεια προς τον Θεό έχει αυτή η αντιμετώπιση, πόσο πείσμα, πόσο εγωισμό. Αυτοί, αν τους βοηθήσει ο Θεός, θα γίνουν χειρότεροι.

Οι τυφλοί ψάλτες και ο άγιος μαέστρος

Φωτογραφία από:iliaxtida.wordpress.com

«…Ήταν από διάφορες οικογένειες. Άλλοι από πιστούς γονείς, που τους βάπτισαν όταν ήταν μικροί. Άλλοι από φτωχές οικογένειες, άλλοι από προβληματικές οικογένειες και αλκοολικούς γονείς.

Μερικοί ήταν ήρεμοι και πολύ πιστοί, άλλοι ήταν αδιάφοροι, ανυπάκουοι, άμυαλοι. Μπορεί αυτοί οι άνθρωποι να ήταν διαφορετικοί μεταξύ τους. Όμως έτσι το έφερε η ζωή και αυτοί έγιναν ψάλτες. Δημιούργησαν τη χορωδία κι έψαλλαν ωραία, κατανυκτικά, και χαίρονταν οι πιστοί που τους άκουγαν.

Ήταν μια πολύ καλή χορωδία, αλλά είχαν ένα μειονέκτημα. Έψαλλαν τα ίδια μαθήματα, τις ίδιες μελωδίες. Όταν τους πλησίαζε κανείς και τους έλεγε να ψάλλουν κάτι διαφορετικό και τους εξηγούσαν ότι η εκκλησιαστική μουσική έχει μία πλούσια παράδοση και υπάρχουν πάρα πολλά μουσικά μέλη, οι ψάλτες σώπαιναν.