Μνήμη των Αγίων Μαρτύρων και του Αυτοκράτορος Νικηφόρου, που θανατώθηκαν από τους βουλγάρους το 811 μ.Χ

23 Ιουλίου:Mνήμη των Aγίων Mαρτύρων των υπό Bουλγάρων ποικίλοις τιμωριών τρόποις τελειωθέντων επί Nικηφόρου του βασιλέως.

* Άνδρας δικαίους και τρόποις ου ποικίλους,

Άνδρες φονείς κτείνουσι ποικιλοτρόπως.

Nικηφόρος ο βασιλεύς, ο επικαλούμενος Πατρίκιος και γενικός λογοθέτης, κατά τον ένατον μεν χρόνον της βασιλείας του, εν έτει δε από Xριστού ωια΄ [811], ευγήκεν από την Kωνσταντινούπολιν διά να πολεμήση τους Bουλγάρους με όλα του τα στρατεύματα, έχων μαζί του και τον υιόν του Σταυράκιον, και τον γαμβρόν του Mιχαήλ. Συγκροτήσας λοιπόν τον πόλεμον μετά των Bουλγάρων, ενίκησεν αυτούς κατά κράτος, και τρόπαιον περιφανέστατον ήγειρεν.

Συνέχεια ΕΔΩ →

Άγιος Ιωάννης ο Βατάτζης: άγιος της Εκκλησίας και θρύλος της Ιστορίας

Η μνήμη του τιμάται στις 4 Νοεμβρίου.

Το παρακάτω κείμενο προέρχεται από το περιοδικό Προς τη Νίκη και μπορεί να διαβαστεί και από τα μεγαλύτερα παιδιά.

Νίκαια γύρω στά 1240 μ.Χ.

Ὁ Θεόδωρος, γιός τοῦ μεγάλου αὐτοκράτορα τῆς Νίκαιας Ἰωάννη Βατάτζη, ἑτοιμάζεται γιά τήν ἀγαπημένη του ἀσχολία: Κυνήγι μέ τούς φίλους. Φοράει τή χρυσοραμμένη ἀκριβή στολή του. Σίγουρα μέσα σ’ αὐτή ξεχωρίζει. Ὅπως πρέπει νά ξεχωρίζει ὁ διάδοχος τοῦ θρόνου.

Συνέχεια ΕΔΩ

Η Βασίλισσα της Ηπείρου Θεοδώρα

Σήμερα γιορτάζει η ОСІА ΘΕΟΔΩΡΑ † 11 Μαρτίου

 

Η καμπάνα του Μοναστηριού του Αγίου Γεωργίου κτυπά πένθιμα. Μέσα στο Καθολικό της μικρής Μονής πρόσωπα θλιμμένα, μάτια δακρυσμένα. Η Ηγουμένη και οι λιγοστές μοναχές της Μονής αποχαιρετούν την Μοναχή Ευγενία κτητόρισα της Μονής τους. Η μοναχή Ευγενία κοιμήθηκε την βροχερή μέρα της 11ης του Μαρτίου 1265.

«Θεοδώρας, της εν ευσεβώς τη μνήμη γενομένης αοιδίμου Δεσποίνης ημών, της διά του Θείου και Αγγελικού Σχήματος μετονομασθείς, Ευγενίας Μοναχής, Αιωνία η μνήμη». Συνοδικό με το οποίο η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη της Οσίας Θεοδώρας της Βασίλισσας, (μοναχή Ευγενία).

Βασίλισσα Θεοδώρα, Βασίλισσα του Δεσποτάτου της Ηπείρου και σύζυγος του Δεσπότη Μιχαήλ Β΄, του τρίτου κατά σειρά Δεσπότη του δημιουργηθέντος αμέσως μετά την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τους Φράγκους . Ο Μιχαήλ ο Α΄ είχε επιλέξει σαν πρωτεύουσα του Δεσποτάτου την Άρτα και σ’ αυτήν φτάνει ο νέος της Δεσπότης Μιχαήλ  Β΄ με την νεαρή σύζυγό του Θεοδώρα Πετραλείφα στις αρχές της δεκαετίας του 1230.

 

Οι 42 μάρτυρες – ευγενείς του Αμορίου.

η μνήμη τους τιμάται στις 6 Μαρτίου

Ο βίος τους-Περιληπτικά.

Τὸ Ἀμόριο, πόλη τῆς Φρυγίας, ἀπὸ τὸν 6ο αἰῶνα ἦταν ἐπίσημο στρατιωτικὸ κέντρο τοῦ βυζαντινοῦ κράτους στὴν κεντρικὴ Ἀσία. Ὅταν τὸ 838 κυριεύθηκε ἀπὸ τοὺς Ἄραβες, μὲ πολιορκητὴ τὸ χαλίφη Μουτασίμ, ὕστερα ἀπὸ προδοσία, λέγεται ὅτι σκοτώθηκαν καὶ αἰχμαλωτίσθηκαν ἑβδομήντα χιλιάδες πολῖτες. Μεταξὺ τῶν αἰχμαλώτων ἦταν καὶ 42 διαπρεπέστατοι πολιτικοὶ καὶ στρατιωτικοὶ εὐγενῶν βυζαντινῶν οἰκογενειῶν. Αὐτοὺς τοὺς πῆγαν στὴ Βαγδάτη καὶ τοὺς ἔριξαν στὴ φυλακὴ ἁλυσοδεμένους, μέσα στὸ σκοτάδι καὶ τὴν ὑγρασία. Ἐκεῖ, χωρὶς νερὸ καὶ ψωμί, ἔκαναν συνεχῶς προσευχὴ νὰ πεθάνουν τὸ γρηγορότερο.

η συνέχεια ΕΔΩ

Πολιορκία και Άλωση Αμορίου, 838

Συγγραφή : Κιαπίδου Ειρήνη – Σοφία (28/4/2003)

Για παραπομπή: Κιαπίδου Ειρήνη – Σοφία, «Πολιορκία και Άλωση Αμορίου, 838», 2003,

Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού, Μ. Ασία

1. Ιστορικό πλαίσιο

 

Στο πλαίσιο των πολυάριθμων αραβοβυζαντινών συγκρούσεων από τον 7ο ως και τον 11ο αιώνα εντάσσεται και η εκστρατεία του χαλίφη Μουτασίμ (Mutasim) (833-842) που άρχισε στις 5 Απριλίου του 838 ως απάντηση στην επιτυχή στρατιωτική επιχείρηση του αυτοκράτορα Θεοφίλου εναντίον περιοχών του χαλιφάτου τον προηγούμενο χρόνο (837).1 Σε αντίθεση με παλαιότερες αραβικές εκστρατείες, οι οποίες στρέφονταν εναντίον οχυρών στα αραβοβυζαντινά σύνορα, ο Μουτασίμ έθεσε εξαρχής ως στόχο του την κατάληψη της Άγκυρας και κυρίως του Αμορίου,2 το οποίο ως έδρα του θέματος Ανατολικών αποτελούσε σημαντικότατο στρατιωτικό κέντρο. Ταυτόχρονα όμως ήταν και η γενέτειρα της δυναστείας του αυτοκράτορα Θεοφίλου, γεγονός που προσέδιδε ξεχωριστή βαρύτητα στην ενδεχόμενη άλωσή του.3

 

Οι 42 μάρτυρες – ευγενείς του Αμορίου.

η μνήμη τους τιμάται στις 6 Μαρτίου

Ο βίος τους-Περιληπτικά.

Τὸ Ἀμόριο, πόλη τῆς Φρυγίας, ἀπὸ τὸν 6ο αἰῶνα ἦταν ἐπίσημο στρατιωτικὸ κέντρο τοῦ βυζαντινοῦ κράτους στὴν κεντρικὴ Ἀσία. Ὅταν τὸ 838 κυριεύθηκε ἀπὸ τοὺς Ἄραβες, μὲ πολιορκητὴ τὸ χαλίφη Μουτασίμ, ὕστερα ἀπὸ προδοσία, λέγεται ὅτι σκοτώθηκαν καὶ αἰχμαλωτίσθηκαν ἑβδομήντα χιλιάδες πολῖτες. Μεταξὺ τῶν αἰχμαλώτων ἦταν καὶ 42 διαπρεπέστατοι πολιτικοὶ καὶ στρατιωτικοὶ εὐγενῶν βυζαντινῶν οἰκογενειῶν. Αὐτοὺς τοὺς πῆγαν στὴ Βαγδάτη καὶ τοὺς ἔριξαν στὴ φυλακὴ ἁλυσοδεμένους, μέσα στὸ σκοτάδι καὶ τὴν ὑγρασία. Ἐκεῖ, χωρὶς νερὸ καὶ ψωμί, ἔκαναν συνεχῶς προσευχὴ νὰ πεθάνουν τὸ γρηγορότερο.

η συνέχεια ΕΔΩ

Οι αντιλήψεις των Βυζαντινών για την άσκηση της εξουσίας από γυναίκες (780-1056 μ.Χ.)

της Κατερίνας Νικολάουκαι της Ειρήνης Χρήστου

.

Οι ανακινητές της Εικονομαχίας κατηγόρησαν στη σύνοδο της Αγίας Σοφίας το 815 την αυτοκράτειρα Ειρήνη την Αθηναία, ότι το 787 αναστήλωσε τις εικόνες παρασυρμένη από γυναικεία «αφελότητα» (σ.1). Υποστήριξαν, δηλαδή, ότι η ενέργεια της αυτή οφειλόταν αποκλειστικά στην πνευματική αδυναμία των γυναικών να αντιληφθούν και να κατανοήσουν σημαντικά προβλήματα, όπως τα θεολογικά, επιδιώκοντας με τον τρόπο αυτό να αφαιρέσουν από την πράξη της Ειρήνης κάθε κύρος.

 

Η Ιστορία των παρακλήσεων στην Υπεραγία Θεοτόκο-από την αυτοκρατορία της Νίκαιας, στην αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης

 

μέσα σε δύσκολες στιγμές του Βυζαντίου, όπου μόνη ελπίδα ήταν ο Θεός και η Υπεραγία Μητέρα Του,ένας Αυτοκράτορας και ένας απλός μοναχός  συνέθεσαν τους δύο Παρακλητικούς Κανόνες…

“Ουδείς προστρέχων επί σοι κατησχυμένος από Σου εκπορεύεται, Αγνή Παρθένε  Θεοτόκε…”

Από αυτήν την αγάπη, την τιμή και την ελπίδα στην μεσιτεία της προς τον μέγα και Μόνο Μεσίτη Χριστό και Υιό της, κατά το ανθρώπινον η Εκκλησία καθιέρωσε να τελείται κατά την περίοδο της νηστείας του Δεκαπενταυγούστου, η ιερή Ακολουθία του Μικρού και του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος εναλλάξ, εκτός των εορτών της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

 .

Έτσι επ’ ευκαιρίας του γεγονότος αυτού καλόν είναι να δούμε και να γνωρίσουμε μερικά πράγματα για το τι είναι κανόνας, και ποιος συνέθεσε τον Μικρό και τον Μεγάλο Παρακλητικό κανόνα στην Υπεραγία Θεοτόκο.

η συνέχεια ΕΔΩ

Παρθένα, η νεομάρτυς της Εδέσσης (Δεκ. 1375)

Οταν το Βυζάντιο ψυχορραγούσε, οί Τούρκοι γιά οκτώ μήνες πολιόρκησαν τήν Έδεσσα κι ενώ άποκαρδιωμένοι ετοιμάζονταν νά αποχωρή­σουν, ό πρόκριτος Κέλλ Πέ­τρος, κασσιδιάρης Πέτρος, πληρωμένος αδρά, τους άνοιξε τήν πύλη πού είχε αναλάβει νά υπερασπιστεί κι έτσι τόν Δε­κέμβριο του 1375 κατέλαβαν τήν πόλη.

Ο προδότης   αφού  άλλαξοπίστησε,   θέλησε   νά   προσφέρει δώρο    στον    πορθητή στρατηγό καί τή  σεμνή πανέμορφη κόρη του Παρθένα, «τό πανευώδες τής παρθενίας άλάβαστρον» κατά τόν Συναξαριστή. πού όμως περήφανα αντέδρασε δηλώντας πώς προτίμα να πεθάνει χριστιανή, παρά νά ζήσει ατιμασμένη καί άρνησίθρησκη.  

Όργισμένος   τότε ό Κελλ Πέτρος, άφού τήν ξυλο­κόπησε,    τήν     παρέδωσε    σέ Τούρκους δήμιους, πού τή σύρανε θεόγυμνη  στους παγωμένους δρὀμους και έπειτα την έθαψαν ζωντανή στον λόφο Κις Τεπέ-λόφος Παρθένας , στα ΝΔ της Έδεσσας.

Η εκκλησία γιορτάζει την μνήμη της στις 9 Ιανουαρίου

Οι αντιλήψεις των Βυζαντινών για την άσκηση της εξουσίας από γυναίκες (780-1056 μ.Χ.)

της Κατερίνας Νικολάουκαι της Ειρήνης Χρήστου

.

Οι ανακινητές της Εικονομαχίας κατηγόρησαν στη σύνοδο της Αγίας Σοφίας το 815 την αυτοκράτειρα Ειρήνη την Αθηναία, ότι το 787 αναστήλωσε τις εικόνες παρασυρμένη από γυναικεία «αφελότητα» (σ.1). Υποστήριξαν, δηλαδή, ότι η ενέργεια της αυτή οφειλόταν αποκλειστικά στην πνευματική αδυναμία των γυναικών να αντιληφθούν και να κατανοήσουν σημαντικά προβλήματα, όπως τα θεολογικά, επιδιώκοντας με τον τρόπο αυτό να αφαιρέσουν από την πράξη της Ειρήνης κάθε κύρος.

 

Αγία Ευδοκία η βασίλισσα: η Αθηναία φιλόσοφος που έγινε αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

εορτάζει στις 13 Αυγούστου

(η πολυκύμαντη ζωή της Αθηναΐδος: αρχικά ήταν  ειδωλολάτρισσα. Έπειτα όμως ασπάστηκε το Χριστιανισμό,και έγινε σύζυγος του Θεοδοσίου του Β΄.Τελικά, λόγω συκοφαντιών, απομακρύνθηκε από τη βυζαντινή Αυλή… Ενώ έχασε την δόξα του θρόνου και κατηγορήθηκε αδίκως,  με την ενάρετη  ζωή της κέρδισε την αγιότητα…)

Η Ευδοκία (401 – 20 Οκτωβρίου 460) ήταν σύζυγος του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Β´ του Μικρού (408-450).

Αρχικώς ονομαζόταν Αθηναΐς. Καταγόταν από την Αθήνα και ήταν κόρη του Λεοντίου, καθηγητή της ρητορικήςστην Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών. Η Αθηναΐς, όπως και ο πατέρας της, ήταν εθνική (ειδωλολάτρις) στο θρήσκευμα και έλαβε αξιόλογη μόρφωση, αφού είχε διδαχθεί τον Όμηρο, τους τραγικούς, το Λυσία και το  Δημοσθένη,νεοπλατωνική φιλοσοφία, αστρονομία και γεωμετρία.

 

συνεχίστε την ανάγνωση πατώντας ΕΔΩ!

Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Αβάρους

Οι Βυζαντινοί διατήρησαν στη μνήμη τους το γεγονός της σωτηρίας της Κωνσταντινούπολης, γιορτάζοντας κάθε χρόνο την 7η Αυγούστου ως μεγάλη εορτή και αποδίδοντας τιμές στην Υπέρμαχο Στρατηγό, την Παναγία μας.

του Radic Radivoj

.

1. Ιστορικό πλαίσιο

Στα μέσα του 6ου αι. το νομαδικό φύλο των Αβάρων διέσχισε τις πεδιάδες βορείως του Ευξείνου Πόντου και έφθασε από την Ασία στις παραδουνάβιες περιοχές, στα σύνορα με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η άφιξή τους επρόκειτο να ανατρέψει ουσιαστικά την ισορροπία δυνάμεων στο βόρειο σύνορο της αυτοκρατορίας και συνετέλεσε σημαντικά στη σλαβική εποίκιση της Βαλκανικής. Ήδη το 558 οι Άβαροι απέστειλαν πρεσβεία στον αυτοκράτορα Ιουστινιανό Α’, προτείνοντάς του βοήθεια εναντίον ορισμένων νομαδικών φύλων τα οποία την εποχή εκείνη απειλούσαν το Βυζάντιο.

Η Ιστορία των παρακλήσεων στην Υπεραγία Θεοτόκο-από την αυτοκρατορία της Νίκαιας, στην αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης

μέσα σε δύσκολες στιγμές του Βυζαντίου, όπου μόνη ελπίδα ήταν ο Θεός και η Υπεραγία Μητέρα Του,ένας Αυτοκράτορας και ένας απλός μοναχός  συνέθεσαν τους δύο Παρακλητικούς Κανόνες…

“Ουδείς προστρέχων επί σοι κατησχυμένος από Σου εκπορεύεται, Αγνή Παρθένε  Θεοτόκε…”

Από αυτήν την αγάπη, την τιμή και την ελπίδα στην μεσιτεία της προς τον μέγα και Μόνο Μεσίτη Χριστό και Υιό της, κατά το ανθρώπινον η Εκκλησία καθιέρωσε να τελείται κατά την περίοδο της νηστείας του Δεκαπενταυγούστου, η ιερή Ακολουθία του Μικρού και του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος εναλλάξ, εκτός των εορτών της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

 .

Έτσι επ’ ευκαιρίας του γεγονότος αυτού καλόν είναι να δούμε και να γνωρίσουμε μερικά πράγματα για το τι είναι κανόνας, και ποιος συνέθεσε τον Μικρό και τον Μεγάλο Παρακλητικό κανόνα στην Υπεραγία Θεοτόκο.

η συνέχεια ΕΔΩ

Άγιος Ιωάννης Βατάτζης

ένα διήγημα για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά…

γράφει η κ. Σοφία Κιόρογλου

“ Τον λαμπρόν Βασιλέα και των πιστών μέγα καύχημα και των νυμφαίων το κλέος, Ιωάννην τιμήσωμεν, εν ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς, την μνήμην επιτελούντες αυτού, συμφώνωςανακράζοντες. Δόξα τω σε Δοξάσαντι, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα των ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα”

ακούω τη γιαγιά να ψέλνει στο ψάθινο καρεκλάκι της δίπλα στην εικόνα της Παναγίτσας μετά τον εσπερινό, κάνοντας κομποσκοίνι. Δεν θέλησα να την διακόψω και προχώρησα προς την πόρτα.

“Μιχάλη, στάσου παιδί μου. Θέλω να σου πω πως ζει ο Μαρμαρωμένος Bασιλιάς”.

 

Mνήμη της ευσεβεστάτης βασιλίσσης Πλακίλλης (14 Σεπτεμβρίου)

Mνήμη της ευσεβεστάτης βασιλίσσης Πλακίλλης, συζύγου γενομένης του ευσεβεστάτου βασιλέως Θεοδοσίου του μεγάλου.

μια βασίλισσα- καλός Σαμαρείτης…

.

Φθαρτόν λιπούσα στέμμα γης η Πλακίλλα,

Eν ουρανοίς άφθαρτον ευρίσκει στέφος.

 

* Aύτη, αγκαλά και ήτον γυνή του ευσεβεστάτου βασιλέως Θεοδοσίου του μεγάλου του εν έτει τοθ΄ [379] βασιλεύσαντος, και είχε την επί γης βασιλείαν, μόλον τούτο ηγάπα και επεθύμει να αποκτήση περισσότερον την Bασιλείαν των Oυρανών. Διότι δεν έκαμεν αυτήν να υπερηφανευθή, το ύψος της επιγείου βασιλείας οπού είχεν. Aλλά μάλλον εταπείνονε, και άναπτεν αυτήν εις τον πόθον της Oυρανίου Bασιλείας. Όσον γαρ μεγάλη ήτον η ευεργεσία, οπού εχάρισεν εις αυτήν ο Θεός, τόσον και αυτή έδειξε μεγάλην αγάπην εις τον ευεργέτην αυτής Θεόν.

 

Οι αντιλήψεις των Βυζαντινών για την άσκηση της εξουσίας από γυναίκες (780-1056 μ.Χ.)

της Κατερίνας Νικολάου και της Ειρήνης Χρήστου

.

Οι ανακινητές της Εικονομαχίας κατηγόρησαν στη σύνοδο της Αγίας Σοφίας το 815 την αυτοκράτειρα Ειρήνη την Αθηναία, ότι το 787 αναστήλωσε τις εικόνες παρασυρμένη από γυναικεία «αφελότητα» (σ.1). Υποστήριξαν, δηλαδή, ότι η ενέργεια της αυτή οφειλόταν αποκλειστικά στην πνευματική αδυναμία των γυναικών να αντιληφθούν και να κατανοήσουν σημαντικά προβλήματα, όπως τα θεολογικά, επιδιώκοντας με τον τρόπο αυτό να αφαιρέσουν από την πράξη της Ειρήνης κάθε κύρος.

Στα χρόνια του Ακαθίστου Ύμνου…

ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο για το ιστορικό του Ακαθίστου Ύμνου, που καταλήγει με τα ακόλουθα βαρυσήμαντα λόγια:

“Αυτά τα κοσμοϊστορικά γεγονότα μας φέρνει στη μνήμη κάθε χρόνο η ακολουθία των Χαιρετισμών…….θυμίζοντας σε όλους ότι στις πιο απελπισμένες στιγμές, όταν δεν υπάρχει ανθρώπινη βοήθεια, ύστατη ελπίδα παραμένει ο Θεός, αρκεί να πιστέψουμε σε Αυτόν. Γι’ αυτό και ο Ελληνισμός που γνώρισε αυτοκράτορες σαν τον Ηράκλειο προσδοκά οι ηγέτες του να δείχνουν την ίδια ευσέβεια.”

Λίγες εκκλησιαστικές ακολουθίες παραμένουν τόσο βαθιά εντυπωμένες στους Ορθόδοξους Έλληνες όσο η ακολουθία των Χαιρετισμών. Συνυφασμένη με τον ερχομό της άνοιξης, το ευωδιαστό αεράκι από κάποιον γειτονικό κήπο, την αξεπέραστη μελωδία των ύμνων η οποία επηρέασε και την κοσμική ελληνική μουσική, η ακολουθία των Χαιρετισμών έρχεται να συνδέση την προσωπική χαρά για τη δυνατότητα της σωτηρίας με το συλλογικό ευχαριστήριο προς την Θεοτόκο.

 

Στον Ακάθιστο Ύμνο…( σκέψεις για το τότε και το τώρα)

.

(λίγες σκέψεις εν όψει του Ακαθίστου Ύμνου, που θα ψαλλεί και φέτος στους ναούς της Πατρίδας μας)

.

Σε στιγμές κρίσιμες για την τύχη της Αυτοκρατορίας, ο βασιλέας στα χέρια Σου εμπιστεύτηκε την Πόλη Σου, Παναγία μου…

Ο εχθρός προ των πυλών, αλλά δεν δίστασε να την αφήσει στην μητρική φροντίδα της Υπερμάχου Στρατηγού.

Και Εκείνη δεν διέψευσε την πίστη και την εμπιστοσύνη του… με θαυμαστό τρόπο διέλυσε το πλήθος των βαρβάρων και λύτρωσε από τα δεινά τον λαό που με ευλάβεια, σεβασμό και πλήρη αφοσίωση Σου έψαλλαν όρθιοι και κατάκοποι τον Ακάθιστο Ύμνο.

Το θαύμα έγινε!… και το αναθυμόμαστε κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες. Οι ναοί γεμίζουν από πιστούς όλων των ηλικιών που με λαχτάρα και λατρεία στην καρδιά Σου ψάλλουν τα αγαπημένα σου «Χαίρε».

Άγιος Ιωάννης ο Βατάτζης: άγιος της Εκκλησίας και θρύλος της Ιστορίας

η μνήμη του τιμάται στις 4 Νοεμβρίου

το παρακάτω κείμενο προέρχεται από το περιοδικό Προς τη Νίκη και μπορεί να διαβαστεί και από τα μεγαλύτερα παιδιά. Για να μαθαίνουν τα παιδιά και οι νέοι μας για την ιστορία της Φυλής μας και για θρύλους , που θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε…

Νίκαια γύρω στά 1240 μ.Χ.

Ὁ Θεόδωρος, γιός τοῦ μεγάλου αὐτοκράτορα τῆς Νίκαιας Ἰωάννη Βατάτζη, ἑτοιμάζεται γιά τήν ἀγαπημένη του ἀσχολία: Κυνήγι μέ τούς φίλους. Φοράει τή χρυσοραμμένη ἀκριβή στολή του. Σίγουρα μέσα σ’ αὐτή ξεχωρίζει. Ὅπως πρέπει νά ξεχωρίζει ὁ διάδοχος τοῦ θρόνου.

Συνέχεια

 

1000 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΚΛΕΙΔΙΟΥ (1014)

Σαράντου Ι. Καργάκου,ἹστορικοῦΦέτος συμπληρώνονται 1000 χρόνια ἀπὸ τὴ μάχη τοῦ Κλειδίου (29-7-1014), ἀλλ’ ὑποπτεύομαι ὅτι τὸ γέγονος αὐτὸ θὰ περάσει ἀπαρατήρητο ἀπὸ τὴν πολιτεία, λόγῳ τῆς «Μεττερνιχείου» καὶ δαιμονίου, ὄντως, πολιτικῆς ποὺ ἀκολουθεῖ ἔναντι τῶν γειτόνων μας: να μὴ δυσαρεστήσουμε τοὺς Βούλγαρους καὶ τοὺς Σκοπιανοὺς ἐν ὀνόματι τῆς καλῆς γειτονίας!Καὶ ὅμως ἡ μάχη τοῦ Κλειδίου εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ κορυφαῖα στρατιωτικὰ γεγονότα τῆς ἱστορίας τῆς Αὐτοκρατοριας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ποὺ ἀπὸ τοὺς Δυτικούς, καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ τὸν Ἱερώνυμο Βόλφ, τὸ 1562, ὀνομάσθηκε κακῶς Βυζαντινή.