«Ρύπος της ψυχής είναι η ζήλεια και ο φθόνος»

Αγίου Δημητρίου τού Ροστώφ

Ρύπος της ψυχής είναι η ζήλεια, ο φθόνος, που γεννιέται από την υπερηφάνεια.

Μη ζηλεύεις, αδελφέ μου, κανέναν άνθρωπο για την ευτυχία του εδώ στη γη. Μη ζηλεύεις τον πλούσιο και τον ένδοξο. Μη ζητάς «θησαυρούς επί της γης, όπου στις και βρώσις αφανίζει, και όπου κλέπτεται διωρίσουν και κλέπτουσι» (Ματθαίος 6. 19). Να ζηλεύεις και να μιμείσαι τον εργάτη της αρετής, τον άνθρωπο του Θεού τον χαριτωμένο από το Άγιο Πνεύμα, τον πιο ένδοξο από τους ένδοξους και τον πιο πλούσιο από τους πλουσίους, που από ταμιεύει «θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε στις ούτε βρώσις αφανίζει, και όπου κλέφτες ου διωρίσουν ουδέ κλέπτουσιν» (Ματθαίος 6. 20).

 

Η δύναμη της ψυχής και η βασκανία (από τους λόγους του αγίου Πορφυρίου)

 

Ο άνθρωπος έχει τέτοιες δυνάμεις, ώστε νά μπορεί νά μεταδώσει τό καλό ή τό κακό στό περιβάλλον του. Αυτά τά θέματα είναι πολύ λεπτά. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Πρέπει νά βλέπομε τό καθετί μέ αγαθό τρόπο. Τίποτα τό κακό νά μη σκεπτόμαστε γιά τους άλλους. Κι ενα βλέμμα κι ένας στεναγμός επιδρά στους συνανθρώπους μας. Καί ή ελάχιστη αγανάκτηση κάνει κακό. Νά έχομε μέσα στην ψυχή μας αγαθότητα κι αγάπη· αυτά νά μεταδίδομε.

Νά προσέχομε νά μήν αγανακτούμε γιά τους ανθρώπους πού μας βλάπτουν μόνο νά προσευχόμαστε γι’ αυτούς μέ αγάπη. Ό,τι κι αν κάνει ό συνάνθρωπος μας, ποτέ νά μή σκεπτόμαστε κακό γι’ αυτόν. Πάντοτε νά ευχόμαστε άγαπητικά. Πάντοτε νά σκεπτόμαστε τό καλό. Βλέπετε τόν πρωτομάρτυρα

“Όποιος θάβει τα δικά του χαρίσματα ζηλεύει τα χαρίσματα των άλλων…”

όταν ζηλεύουμε τα χαρίσματα των άλλων και θάβουμε στο χώμα τα δικά μας “τάλαντα”…όταν απλώς φθονούμε τα δώρα των άλλων και “αυτοθαβόμαστε”, χωρίς να προσπαθήσουμε να αναδείξουμε τα δικά μας δώρα του Θεού στη ζωή μας και παραβλέποντας τις υλικές και πνευματικές δωρεές Του…

Η παρακάτω διήγηση από τον γέροντα Παΐσιο:

-Γέροντα, πώς θα βοηθηθεί κάποιος που ζηλεύει να ξεπεράσει την ζήλεια;

-Αν γνωρίσει τα χαρίσματα με τα οποία τον έχει προικίσει  ο Θεός και τα αξιοποιήσει, τότε δεν θα ζηλεύει και η ζωή του θα είναι Παράδεισος. Πολλοί δεν βλέπουν τα δικά τους χαρίσματα, βλέπουν μόνο τα χαρίσματα των άλλων και τους πιάνει η ζήλεια. Θεωρούν τον εαυτό τους αδικημένο, μειωμένο, κι έτσι βασανίζονται και κάνουν την ζωή τους μαύρη. «Γιατί αυτός να έχει αυτά τα χαρίσματα και εγώ να μην τα έχω;», λένε. Μα εσύ έχεις άλλα χαρίσματα, αυτός άλλα.

Θυμάστε τον Κάιν και τον Άβελ; Δεν έψαχνε ο Κάιν να βρει τα δικά του χαρίσματα αλλά κοιτούσε τα χαρίσματα του Άβελ. Οπότε καλλιέργησε τον φθόνο προς τον αδελφό του και τελικά από τον φθόνο έφτασε στον φόνο. Και μπορεί αυτός να είχε περισσότερα χαρίσματα από τον Άβελ.

“Η αρχοντιά είναι το αντίδοτο της ζήλειας…”

Envy by doomus

“Η ζήλεια δηλητηριάζει την πολλή αγάπη της γυναίκας… “(γ. Παΐσιος)

-Γέροντα, γιατί το μεγάλο πάθος της ζήλεια υπάρχει στις γυναίκες σε μεγαλύτερο βαθμό απ΄ ότι στους άνδρες;

– Επειδή η γυναίκα έχει από την φύση της πολλή καλοσύνη και αγάπη, ο διάβολος πολύ την πολεμάει. Της πετάει την φαρμακερή ζήλεια και της δηλητηριάζει την αγάπη. Και όταν η αγάπη της δηλητηριαστεί και γίνει κακότητα, τότε η  γυναίκα από μέλισσα γίνεται σφήκα και ξεπερνά την σκληρότητα του άνδρα.

ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ…

ένα υπέροχο παραμύθι, για μικρά και … μεγάλα παιδιά!

Μια φορά, όπως και άλλες τόσες φορές, αλλά ένα διαφορετικό όμως καιρό, σε ένα ξερό λιβάδι, ζούσε ένα μικρό δεντράκι, δίπλα σε ένα καταπράσινο, ψηλόλιγνο κυπαρίσσι.
Τα δύο δέντρα, ήταν δηλαδή… γείτονες.
Το μικρό αυτό δεντράκι, όλη μέρα γκρίνιαζε.
Ξέρετε γιατί;

Γιατί είχε βαρεθεί, να φοράει τόσο καιρό, το ίδιο γκρίζο φόρεμα και έσκαγε από τη ζήλεια του, κάθε φορά που σήκωνε το κεφάλι του ψηλά και έβλεπε το καταπράσινο, φουντωτό, λυγερόκορμο κυπαρίσσι.

– «Πώς τα καταφέρνεις μου λες;» ρωτούσε συνέχεια το καταπράσινο κυπαρίσσι.
«Και δεν έχεις χάσει ακόμα, το ωραίο πράσινο χρώμα σου;»

Το κυπαρίσσι χαμογελούσε, κάθε φορά που τα άκουγε όλα αυτά και του έλεγε:

Η καλλιέργεια της αγάπης και η ζήλεια μεταξύ των αδελφών(Γέρων Παΐσιος)

ένα θέμα που απασχολεί όλους τους γονείς…τι προτείνει ο Γέροντας ως έμπειρος παιδαγωγός;

Η αγάπη μεταξύ των αδελφών

Οι γονείς πρέπει να καλλιεργούν την αγάπη μεταξύ των παιδιών και , όταν θέλουν να ενισχύσουν το πιο αδύνατο να προετοιμάζουν το έδαφος  παίρνοντας την συγκατάθεση του δυνατώτερου αδελφού. Να τον βοηθήσουν δηλαδή να καταλάβη ότι πράγματι το άλλο παιδί έχει ανάγκη. Η δικαιοσύνη είναι του Θεού και πρέπει να απονέμεται και στον μεγάλο και στον μικρό εξίσου. Στον