Αιδώς

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Καλοκαίρι. Βλέπω τους ανθρώπους να πηγαινοέρχονται πέρα στο δρόμο. Με την ελάχιστη παρατηρητικότητα, ανάμεσα στις άλλες προ των οφθαλμών ρέουσες εικόνες, προβάλλουν στην πλειονότητά τους επαναλαμβανόμενες ως ακριβές αντίγραφο η μια κατόπιν της άλλης αυτές του θήλεος φύλου, πάσης ηλικίας,συνθέτοντας κατά ασχήμονα και απειρόκαλο τρόπο μια αισθησιακή, επιτηδευμένη, αφύσικη και εν πολλοίς απροκάλυπτη, «αποκαλυπτική» και προκλητική παρέλαση, έναν «ξενισμό» παντελώς άγευστο της «ευωδίας», που αναδύει μέσα από τους αιώνες η ιστορία της Ρωμιάς γυναίκας.

Η ελπίδα στο εφήμερο γεννήτρα της κατά κόσμον λύπης και φονεύτρα της κατά Θεόν χαράς

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Επιστήμονες γιατροί, παιδαγωγοί, κοινωνιολόγοι,  ψυχολόγοι εργάζονται και παλεύουν, για να ανακουφίσουν τον άνθρωπο από την ψυχοφθόρα λύπη. Ποιητές  και  λογοτέχνες και άλλοι άνθρωποι της τέχνης επίσης,  ασχολούνται με το θέμα, προσπαθώντας να την προσεγγίσουν εικαστικά. Τη λύπη, που, όταν  θρονιάζει στα έγκατα της ψυχής, γίνεται κολαστήριο εργαλείο και την συγκλονίζει, την παραμορφώνει και καθιστά τον άνθρωπο «άλλον εαυτόν».

Όλοι προβληματίζονται και προβληματίζουν, αναρωτιούνται, επιρρίπτουν ευθύνες, προτείνουν λύσεις, καταριούνται την «τύχη», αλλά αυτή, παρόλο που μπορεί να κατασταλεί προσωρινά, παραμένει ανίκητη, συνεχίζοντας να παίζει το παιχνίδι της. Να φυτεύει στην ψυχή την απόγνωση και να την οδηγεί σε αδιέξοδα. Χωρίς να ξεχωρίζει πρόσωπα. Χωρίς να κάνει διακρίσεις. Όποιος κι αν είναι ο άνθρωπος, του χτυπάει την πόρτα της καρδιάς και την ροκανίζει με το σαράκι της. Πού να βρίσκεται άραγε το φάρμακο της θεραπείας της;

Δημογραφικό: Οι κολοβωμένες αλήθειες είναι ψέματα

σχόλιο Αντέχουμε: Ποια είναι η αλήθεια για το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας , σε αντίθεση με αυτά που θέλουν να παρουσιάζουν ως λύσεις; .. η ευθύνη βαρύνει τον καθένα . ” εφ έκαστος εφ᾿ ω ετάχθη”

απόσπασμα από άρθρο του δασκάλου κ. Σάββα Ηλιάδη

.

Δημογραφικό για την Ελλάδα, πέρα από τους αριθμούς, σημαίνει καλλιέργεια κοινού πατριωτικού φρονήματος, κοινής πίστης στην αλήθεια της Ορθοδοξίας, που μας δίδαξαν οι πατεράδες μας. Συνέχιση της κοινής ρωμαίικης παράδοσης και εντρύφηση στις αρχές της, συναρμόζοντάς την με τη σημερινή πραγματικότητα. Διότι μ` αυτά έζησε ο ελληνισμός και χωρίς αυτά δεν έχει μέλλον. Μ` αυτά ξεπέρασε όλες τις φουρτούνες, πολύ βαρύτερες από τη σημερινή.

Δημογραφικό για την Ελλάδα σημαίνει αύξηση του πληθυσμού, με προσφορά παιδείας με Χριστό και Ελλάδα. Και υπάρχουν πνευματικές αποθήκες στην παράδοσή μας, να γίνουν και τα δυο. Η πίστη στο Χριστό και η αγάπη στην πατρίδα δεν προσβάλλονται και μάλιστα με πυροτεχνήματα. Με συνθήματα και φτωχούς ελιγμούς. Με ξερή εκλογίκευση των πραγμάτων. Είναι θέματα καρδιάς. Έτσι έζησε ο Έλληνας. Όχι με αριθμούς.

.

Να ποιοι ήταν οι Μακεδονομάχοι

(Η Σημαία ανήκε στον οπλαρχηγό του Μακεδονικού Αγώνα, Ηλία Δεληγιαννάκη που σκοτώθηκε αργότερα στη μάχη του Σκρά).

.

 άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

(Δυο ζωντανές μαρτυρίες από στόματα των αντιπάλων τους)

1. Από το βιβλίο «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΕΥΓΕΛΗΣ», του δημοδιδασκάλου και Μακεδονομάχου Ιωάννου Ξανθού, καταγομένου από την Γευγελή της Μακεδονίας, μεταφέρουμε το παρακάτω απόσπασμα: Μέρος ΣΤ΄:«ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ ΕΙΣ ΓΕΥΓΕΛΗΝ»

Την 11^ην Ιουλίου 1908 ανεκηρύχθη το Τουρκικόν Σύνταγμα και εις Γευγελήν. Κατά την ημέραν ταύτην όλοι οι Οθωμανοί της Γευγελής και των πέριξ χωρίων κατήλθον εις πάνδημον ένοπλον συλλαλητήριον προ του Διοικητηρίου, όπυ είχον κατέλθει και παρουσιασθή μικρά αντάρτικα σώματα Ελληνικά και κομιτατζήδων. Οι οπλρχηγοί και οι οπλίται Ελλήνων και Βουλγάρων ήσαν μεν ελεύθεροι πλην όμως άοπλοι. Μετά των Οθωμανών είχε κατέλθει και πολύ πλήθος Χριστιανικού κόσμου Ελλήνων και Βουλγάρων.

Ο Τίμιος Πρόδρομος και η χαρά της ιεραποστολής

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Κατά την αυριανή Κυριακή διαβάζεται ως ευαγγελικό Ανάγνωσμα η παραβολή του σπορέως και η Εκκλησία την όρισε ως ημέρα έναρξης του κατηχητικού έτους. Αρχίζει και αυτή με τους εργάτες της να σπέρνει το λόγο του Θεού.Η κατήχηση είναι μέρος του ιεραποστολικού έργου της Εκκλησίας και ο Τίμιος Πρόδρομος υπήρξε μεγάλος κατηχητής και ιεραπόστολος.

Συγκεντρώνει στο πρόσωπό του όλες σχεδόν τις κατηγορίες της αγιότητας. Εκτός από τις ειδικές προσωπικές, του Προφήτη, του Προδρόμου και του Βαπτιστού, χαρακτηρίζεται ως ερημίτης, διότι έζησε στην έρημο μόνος. Νηστευτής μέγας, διότι στην έρημο έτρωγε μόνο μέλι και ακρίδες. Ασκητής. Φορούσε ένα ρούχο σκληρό από τρίχα καμήλου και έκανε υπομονή. Ανυπόδητος, ζούσε κάτω από τον καυτερό ήλιο της μέρας και από ανυπόφορο κρύο της νύχτας.

Όσιος, αφού εγκατέλειψε τον κόσμο και αφιερώθηκε εξολοκλήρου στο Θεό. Είδε το Άγιο Πνεύμα « ὡσεὶ περιστερὰν ἐπ’ αὐτόν (επί τον Χριστόν)» και άκουσε «φωνὴν ἐξ οὐρανοῦ γενέσθαι» και οσιομάρτυρας, καθώς το τέλος του ήταν μαρτυρικό.Ομολογητής, όταν έλεγξε με παρρησία τον όχλο αλλά και τον Ηρώδη, λέγοντάς του πως δεν είναι σωστό να έχει τη γυναίκα του αδελφού του. Απόστολος, διότι αποσταλμένος από το Άγιο Πνεύμα, γύριζε ανάμεσα στους ανθρώπους και ευαγγελιζόταν τον ερχομό του Μεσσία.

Εξουσία και άρχοντες (Η Αγία Γραφή και οι άγιοι , οδηγοί μας στις επερχόμενες εκλογές)

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Ο απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή, στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο γράφει: «Πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω· οὐ γάρ ἐστιν ἐξουσία εἰ μὴ ὑπὸ Θεοῦ · αἱ δὲ οὖσαι ἐξουσίαι ὑπὸ τοῦ Θεοῦ τεταγμέναι εἰσίν».(Ρωμ. 13,1) Και η μετάφραση: «Ο κάθε ένας ας υποτάσσεται στις ανώτερες εξουσίες, διότι δεν υπάρχει εξουσία παρά από το Θεό και οι εξουσίες που υπάρχουν έχουν ταχθεί από το Θεό».

Το καθεστώς του κράτους, λοιπόν, είναι σύμφωνο προς το σχέδιο του Θεού, ο οποίος δημιούργησε τον άνθρωπο να ζει κοινωνικά. Άρα η ύπαρξη της εξουσίας ουσιαστικά κάνει πράξη αυτό που σκέφτηκε ο Θεός για τον άνθρωπο, για την κοινωνικότητά του.

Σχολιάζει ο άγιος Χρυσόστομος: «Το να υπάρχουν αρχές και οι μεν να είναι άρχοντες οι δε αρχόμενοι , λέγω, είναι έργο της σοφίας του Θεού, για να μη γίνονται όλα αμελώς και χωρίς φροντίδα, ώστε να βρίσκεται σε ακαταστασία ο κόσμος, όπως τα κύματα που περιφέρονται εδώ κι εκεί».

Αιδώς

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Καλοκαίρι. Βλέπω τους ανθρώπους να πηγαινοέρχονται πέρα στο δρόμο. Με την ελάχιστη παρατηρητικότητα, ανάμεσα στις άλλες προ των οφθαλμών ρέουσες εικόνες, προβάλλουν στην πλειονότητά τους επαναλαμβανόμενες ως ακριβές αντίγραφο η μια κατόπιν της άλλης αυτές του θήλεος φύλου, πάσης ηλικίας,συνθέτοντας κατά ασχήμονα και απειρόκαλο τρόπο μια αισθησιακή, επιτηδευμένη, αφύσικη και εν πολλοίς απροκάλυπτη, «αποκαλυπτική» και προκλητική παρέλαση, έναν «ξενισμό» παντελώς άγευστο της «ευωδίας», που αναδύει μέσα από τους αιώνες η ιστορία της Ρωμιάς γυναίκας.