Ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος …και η κόλαση (19 Ιανουαρίου)

Πρωτοπρ. Αναστάσιος Δ. Σαλαπάτας

H Αγία Εκκλησία μας τιμά σήμερα την ιερή μνήμη ενός ξεχωριστού μέλους της. Στο Συναξάρι της ημέρας διαβάζουμε: «Τη ΙΘ΄ του αυτού μηνός, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Μακαρίου του Αιγυπτίου, και αναχωρητού».

Συνεχίζοντας το ιερό αυτό κείμενο μας πληροφορεί έγκυρα πως ο εν λόγω Άγιος «γέγονε της ερήμου θρέμμα και γέννημα.

Τοσαύτην γαρ καρτερίαν εν τοις της αρετής ιδρώσιν εκτήσατο, ως κατά πνευμάτων ακαθάρτων λαβείν εξουσίαν. Επήνθει δε αυτώ και το διακρίσεως χάρισμα, και τα μέλλοντα προύλεγε, και θαυμάτων άλλων αυτουργός γέγονε».

Ο Άγιος Μακάριος έζησε τον 4^ο αι. μ.Χ., ο οποίος ονομάζεται«χρυσούς αιώνας της Εκκλησίας». Ήταν ασκητής στην έρημο και αποτελεί παράδειγμα μοναχικού βίου.

 

Παράδεισος και κόλαση: μια συμβολική απεικόνιση…

από τον άγιο Παΐσιο -και η επιβεβαίωση: “Παράδεισος και Κόλαση υπάρχουν!”

Ο γέροντας Παϊσιος εξηγεί την Κόλαση και τον Παράδεισο:
– Γέροντα, πως είναι η κόλαση;– Θα σου πω μια ιστορία που έχω ακούσει:

Κάποτε ένας απλός άνθρωπος παρακαλούσε τον Θεό να του δείξει πως είναι ο Παράδεισος και η κόλαση.

Ένα βράδυ λοιπόν στον ύπνο του άκουσε μια φωνή να του λέει: «Έλα, να σου δείξω την κόλαση».

 

ΟΙ ΑΓΡΙΟΧΗΝΕΣ

 

π. Δημητρίου Μπόκου

Τὸ φθι­νό­πω­ρο εἶ­ναι ἡ ἐ­πο­χὴ ποὺ τὰ ἀ­πο­δη­μη­τι­κὰ που­λιὰ πε­τοῦν γιὰ τοὺς τό­πους τῆς χει­με­ρι­νῆς τους δι­α­βί­ω­σης. Οἱ ἀ­γρι­ό­χη­νες δὲν ἑ­ξαι­ροῦν­ται ἀ­πὸ τὸν κα­νό­να αὐ­τόν. Μα­ζεύ­ον­ται λοι­πὸν κι αὐ­τὲς καὶ πε­τοῦν σὲ με­γά­λους σχη­μα­τι­σμοὺς σχή­μα­τος V. Για­τί γί­νε­ται αὐ­τὸ καὶ δὲν πε­τοῦν ἐ­λεύ­θε­ρα, ἡ κα­θε­μιὰ ὅ­πως τύ­χει;

Λέ­νε οἱ ἐ­πι­στή­μο­νες πὼς ὁ συγ­κε­κρι­μέ­νος σχη­μα­τι­σμὸς ἔ­χει ἕ­να με­γά­λο πλε­ο­νέ­κτη­μα. Ὅ­ταν μιὰ χή­να χτυ­πά­ει τὰ φτε­ρά της, δη­μι­ουρ­γεῖ­ται ἀ­νο­δι­κὸ ρεῦ­μα ἀ­έ­ρος, ποὺ δι­ευ­κο­λύ­νει τὴ χή­να ποὺ ἀ­κο­λου­θεῖ.  Ὅ­ταν τὸ σμῆ­νος πε­τά­ει σὲ σχη­μα­τι­σμὸ V, αὐ­ξά­νε­ται κα­τὰ 71% ἡ πτη­τι­κή του ἐμ­βέ­λεια, δι­α­νύ­ει δη­λα­δὴ μὲ τὴν ἴ­δια ἐ­νέρ­γεια 71% πε­ρισ­σό­τε­ρη ἀ­πό­στα­ση, ἀ­πὸ τὸ ἂν πε­τοῦ­σε ἡ κά­θε χή­να μό­νη της. Τὰ που­λιὰ ποὺ θὰ ξε­φύ­γουν ἀ­πὸ τὸν σχη­μα­τι­σμὸ δυ­σκο­λεύ­ον­ται καὶ κα­τα­πο­νοῦν­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο στὴν πτή­ση.

 

Παράδεισος και κόλαση: μια συμβολική απεικόνιση…

από τον άγιο Παΐσιο -και η επιβεβαίωση: “Παράδεισος και Κόλαση υπάρχουν!”

Ο γέροντας Παϊσιος εξηγεί την Κόλαση και τον Παράδεισο:
– Γέροντα, πως είναι η κόλαση;

– Θα σου πω μια ιστορία που έχω ακούσει:

Κάποτε ένας απλός άνθρωπος παρακαλούσε τον Θεό να του δείξει πως είναι ο Παράδεισος και η κόλαση.

Ένα βράδυ λοιπόν στον ύπνο του άκουσε μια φωνή να του λέει: «Έλα, να σου δείξω τηνκόλαση».

Βρέθηκε τότε σε ένα δωμάτιο, όπου πολλοί άνθρωποι κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι και στην μέση ήταν μια κατσαρόλα γεμάτη φαγητό. Όλοι όμως οι άνθρωποι ήταν πεινασμένοι, γιατί δεν μπορούσαν να φάνε. Στα χέρια τους κρατούσαν από μία πολύ μακριά κουτάλα. Έπαιρναν από την κατσαρόλα το φαγητό, αλλά δεν μπορούσαν να φέρουν την κουτάλα στο στόμα τους. Γι’ αυτό άλλοι γκρίνιαζαν, άλλοι φώναζαν, άλλοι έκλαιγαν…

Μετά άκουσε την ίδια φωνή να τού λέει: «Έλα τώρα να σου δείξω και τον Παράδεισο».

ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ;

“Δὲν θὰ μᾶς διώξει ἀπ’ τὸν παράδεισο ὁ Θεός. Ἐμεῖς θὰ ἀρνηθοῦμε νὰ μποῦμε καὶ νὰ κατοικήσουμε ἐκεῖ.

Δὲν θὰ μᾶς τιμωρήσει μὲ καμμιὰ κόλαση ὁ Θεός. Θὰ τὴν ἔχουμε διαλέξει μόνοι μας ἐμεῖς, ἀρνούμενοι, μὴ ὑποφέροντας νὰ ζήσουμε μαζί του στὴ Βασιλεία του.”

.

π. Δημητρίου Μπόκου

Α΄. Ἡ εἴσοδος τοῦ θανάτου

«Πῶς συνεζεύχθημεν τῷ θανάτῳ»; Πῶς ἔγινε ἡ σύζευξη, τὸ πάντρεμα τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν θάνατο; Ὁ ἄνθρωπος εἶναι θνητὸς ἢ ἀθάνατος;

Φύσει ἀθάνατος εἶναι μόνο ὁ Θεός. Κανένα ἄλλο δημιούργημα, οὔτε ἄγγελος οὔτε ἄνθρωπος, δὲν ἔχει ἐκ φύσεως οὔτε τὴν ὕπαρξη οὔτε τὴν ἀθανασία. Τὰ πάντα γεννιοῦνται, ζοῦν καὶ ὑπάρχουν αἰώνια, ἐπειδὴ μετέχουν στὴν ἀγαπητικὴ καὶ ζωοποιὸ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς εἶναι ἡ μόνη πηγὴ τῆς ζωῆς.  Ἀγαπᾶ τὰ πάντα καὶ τὰ διακρατεῖ σὲ αἰώνια ὕπαρξη, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ τὸ θέλει.

Ὁ Θεὸς δὲν ἔκαμε οὔτε θνητὸ οὔτε ἀθάνατο τὸν ἄνθρωπο. Τὸν ἔκαμε ἐλεύθερο. Μὲ δικό του αὐτεξούσιο θέλημα. Τὸν ἄφησε νὰ διαλέξει μόνος του τὴν ἀθανασία ἢ τὸν θάνατο. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ γίνει ὅ,τι θέλει. «Ἰδοὺ δέδωκα πρὸ προσώπου σου τὴν ζωὴν καὶ τὸν θάνατον, τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ κακόν. Ἔκλεξαι τὴν ζωήν», συμβουλεύει καὶ προτρέπει ὁ Θεός, χωρὶς νὰ ἀναιρεῖ οὔτε στὸ ἐλάχιστο τὴν ἐλευθερία ἐπιλογῆς τοῦ ἀνθρώπου (Δευτ. 30, 15, 19).

.

“Πότιζε τα λουλούδια και τα αγκάθια της ψυχής θα μαραθούν…”

.

Είναι ένα κειμενάκι που διάβασα πριν χρόνια,  με εντυπωσίασε πολύ και χαράκτηκε ως εικόνα στην μνήμη μου.

.

Συχνά μιλάμε για βελτίωση του χαρακτήρα μας ή της συμπεριφοράς των παιδιών μας.

Και λέμε: “να μην κάνω αυτό, να αποφεύγω αυτή την συμπεριφορά”…

Και με τον ίδιο τρόπο μιλούμε και στα παιδιά: “Μη εκείνο- Όχι το άλλο …”

Σκεφτόμουν ότι ο θετικός αγώνας βοηθά περισσότερο.

Αν κατευθύνουμε τις δυνάμεις της ψυχής προς το καλό, αυτομάτως επικεντρωνόμαστε σ΄αυτό και εργαζόμαστε με περισσότερη διάθεση , με χαρά και δύναμη.

Δεν είναι πιο όμορφο να ποτίζουμε λουλούδια, παρά να ξεριζώνουμε αγκάθια;…

 

η συνέχεια ΕΔΩ

Το συγκλονιστικό όραμα της Γερόντισσας Λαμπρινής με την Παναγία

 

~ Κάποια φορά η Γερόντισσα Λαμπρινή, όπως διηγήθηκε, η Παναγία της έδειξε την κόλαση και τον παράδεισο:

Το 1982 ήμουν στην σπηλιά της αγίας Παρασκευής στου Χανόπουλου. Προσευχόμουν μέσα στην σπηλιά με άλλες γυναίκες και σκέφτηκα: «Αχ, σπηλιά, που να σ’ εύρισκα, να ‘ναι δική μου αυτή η σπηλιά».

-Όχι, όχι, μου είπε μια φωνή. Η σπηλιά η δική σου είναι της Παρθένου (της
Παναγίας δηλαδή).

–Που είναι αυτή η σπηλιά;

-Θα σου την βρω εγώ, αλλά μετά από καιρό.

Πέρασαν πέντε χρόνια για νάρθει ο καιρός. Εγώ στο διάστημα αυτό έψαχνα.
Άκουγα για σπηλιά και έπαιρνα καμμιά γυναίκα για παρέα και πήγαινα. Το βράδυ πού
γύριζα στο σπίτι και έκανα προσευχή άκουγα φωνή:

 

“Σήμερα είναι υπερβολικά μικρός ο αριθμός των ανθρώπων οι όποιοι σκέφτονται σοβαρά τή ζωή τους και τήν αιωνιότητα”. (γέροντας Θαδδαίος)

Σήμερα είναι υπερβολικά μικρός ό αριθμός των ανθρώπων στή γη οί όποιοι σκέφτονται σοβαρά τή ζωή τους και τήν αιωνιότητα.

Ένώ γνωρίζουμε ότι είμαστε προσωρινοί εδώ στή γη καί ότι ή ζωή μας είναι πολύ σύντομη, δέν σκεφτό­μαστε συχνά γιά τό τέλος της ζωής μας. Συνήθως νο­μίζουμε ότι έχουμε πολύ καιρό, γιά νά μετανιώσουμε αργότερα καί γιά νά διορθώσουμε τά ελαττώματα μας.

Καί πώς νά διορθώσουμε τά ελαττώματα του χα­ρακτήρα μας, άφού δέν μπορέσαμε νά τό κάνουμε αυ­τό στά νιάτα μας, πού δέν ήταν βαθιά ριζωμένο τό κα­κό μέσα μας;

 

Παράδεισος και κόλαση: μια συμβολική απεικόνιση…

από τον Γέροντα Παΐσιο και η επιβεβαίωση: “Παράδεισος και Κόλαση υπάρχουν!”

Ο γέροντας Παϊσιος εξηγεί την Κόλαση και τον Παράδεισο

– Γέροντα, πως είναι η κόλαση;

– Θα σου πω μια ιστορία που έχω ακούσει:

Κάποτε ένας απλός άνθρωπος παρακαλούσε τον Θεό να του δείξει πως είναι ο Παράδεισος και η κόλαση.

Ένα βράδυ λοιπόν στον ύπνο του άκουσε μια φωνή να του λέει: «Έλα, να σου δείξω την κόλαση».

Βρέθηκε τότε σε ένα δωμάτιο, όπου πολλοί άνθρωποι κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι και στην μέση ήταν μια κατσαρόλα γεμάτη φαγητό. Όλοι όμως οι άνθρωποι ήταν πεινασμένοι, γιατί δεν μπορούσαν να φάνε. Στα χέρια τους κρατούσαν από μία πολύ μακριά κουτάλα. Έπαιρναν από την κατσαρόλα το φαγητό, αλλά δεν μπορούσαν να φέρουν την κουτάλα στο στόμα τους. Γι’ αυτό άλλοι γκρίνιαζαν, άλλοι φώναζαν, άλλοι έκλαιγαν…

Μετά άκουσε την ίδια φωνή να τού λέει: «Έλα τώρα να σου δείξω και τον Παράδεισο».

Για τα αδέρφια μας εκεί ψηλά…τι περιμένουν από εμάς;

 

από το Έκτακτο Παράρτημα

Θα μπορούσε να είναι η τελευταία μας ανάρτηση…

σχόλιο Γ.Θ : …αφού δεν υπάρχει τίποτα σημαντικότερο να σας πούμε από αυτό που θα διαβάσετε.

Τα χρόνια θα περάσουν και όταν το ποτάμι της ζωής μας θα φτάσει στο τέλος του, εκεί στις εκβολές της Αιωνιότητας θα κοιτάξουμε πίσω και θα ψάξουμε να δούμε τι κάναμε και τι δεν κάναμε (ενώ μπορούσαμε) στον χρόνο που μας δόθηκε στην Γη.

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, ΔΙΝΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ ΣΤΟΝ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΟ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ “ΛΕΠΤΗ”, ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΠΡΑΞΗ!