Μάχη τού Πολυάραβου (26 Αυγούστου 1826)

Ο Ιμπραήμ μετά τή συντριβή τών δυνάμεών του στή Βέργα καί τό Διρό, αποσύρθηκε στή βάση του αλλά δέν σταμάτησε νά ετοιμάζει νέα σχέδια γιά τήν κατάκτησή τής αδούλωτης Μάνης. Αυτή τή φορά θά επιχειρούσε νά τήν καταλάβει από τά ανατολικά μέ βασικό στόχο τής επίθεσής του τήν Τσίμοβα (Αρεόπολη) ώστε νά χωρίσει τή Μάνη στά δύο καί έτσι νά τήν συντρίψει καί νά τήν εξαλείψει διά παντός από προσώπου γής. Τήν εκστρατεία του τήν ξεκίνησε από τό χωριό Μεχμέτμπεη (Βασιλάκι Λακωνίας). Εκεί σέ ένα μικρό πύργο είχαν οχυρωθεί τριάντα Μανιάτες καί ένας παπάς, οι οποίοι πολέμησαν μέ ανδρεία γιά αρκετές ημέρες. Όταν αντιλήφθηκαν ότι οι Τουρκοαιγύπτιοι έφτιαχναν λαγούμι γιά νά τούς τινάξουν στόν αέρα, έκαναν μέ τά σπαθιά τους έξοδο καί σώθηκαν όλοι εκτός από τρείς.

Ο Μακεδονομάχος Καπετάν Γέρμας (Νικόλαος Τσοτάκος) 16/7/1907

Ο Ανθυπολοχαγός πεζικού Νικόλαος Τσοτάκος γεννήθηκε το 1874 στο χωριό Γέρμα Οιτύλου της Μάνης. Νέος κατατάχθηκε στη Σχολή Έφεδρων Αξιωματικών και στις 1 Οκτωβρίου του 1885 εξέρχεται με το βαθμό του λοχία. Στις 1 Απριλίου του 1899 γίνεται επιλοχίας και στις 29 Αυγούστου του 1902 τελειώνει τη Σχολή Υπαξιωματικών ως ανθυπολοχαγός στο 1^ο Σύνταγμα Ευζώνων.

Τα έτη 1904-1906 διορίζεται στην αστυνομία και το 1907 οργανώνει σώμα εθελοντών, με σκοπό την εκδίκηση για το θάνατο του επίσης Μανιάτη Μακεδονομάχου Αντώνη Βλαχάκη (Καπετάν Λίτσα) και των υπολοίπων μαχητών που έπεσαν στη μάχη της Οσνίτσανης. (Καστανόφυτο καστοριάς, 6 Μαΐου 1906)

 

Μάχη τού Πολυάραβου (26 Αυγούστου 1826)

Ο Ιμπραήμ μετά τή συντριβή τών δυνάμεών του στή Βέργα καί τό Διρό, αποσύρθηκε στή βάση του αλλά δέν σταμάτησε νά ετοιμάζει νέα σχέδια γιά τήν κατάκτησή τής αδούλωτης Μάνης. Αυτή τή φορά θά επιχειρούσε νά τήν καταλάβει από τά ανατολικά μέ βασικό στόχο τής επίθεσής του τήν Τσίμοβα (Αρεόπολη) ώστε νά χωρίσει τή Μάνη στά δύο καί έτσι νά τήν συντρίψει καί νά τήν εξαλείψει διά παντός από προσώπου γής. Τήν εκστρατεία του τήν ξεκίνησε από τό χωριό Μεχμέτμπεη (Βασιλάκι Λακωνίας). Εκεί σέ ένα μικρό πύργο είχαν οχυρωθεί τριάντα Μανιάτες καί ένας παπάς, οι οποίοι πολέμησαν μέ ανδρεία γιά αρκετές ημέρες. Όταν αντιλήφθηκαν ότι οι Τουρκοαιγύπτιοι έφτιαχναν λαγούμι γιά νά τούς τινάξουν στόν αέρα, έκαναν μέ τά σπαθιά τους έξοδο καί σώθηκαν όλοι εκτός από τρείς.

Οι δρεπανηφόρες του Διρού: η μεγαλύτερη εκδήλωση ομαδικού γυναικείου ηρωισμού

“Ο μακρινός απόηχος του όρκου των Ελλήνων μαχητών πριν από την μάχη των Πλαταιών, όπως μας τον διέσωσε ο Αθηναίος ρήτορας Λυκούργος «ου περί πλείονος ποιήσομαι του ζην της ελευθερίας» επαναλαμβάνεται σιωπηλά από τους ήρωες του Μεσολογγίου την τραγική εκείνη νύχτα του χαλασμού. Είναι ο όρκος των τριακοσίων του Παπαφλέσσα στο Μανάκι και των γυναικών της Μάνης που το 1826 με δρεπάνια και πέτρες κατατρόπωσαν στο Δηρό τα πολεμόχαρα στίφη του Ιμπραήμ.

 

Πρέπει να σταματήσουμε στο τελευταίο αυτό παράδειγμα , γιατί σε καμιά χώρα της γης , σε καμιά εποχή δεν παρουσιάστηκε μια τέτοια εκδήλωση ομαδικού γυναικείου ηρωισμού.

Γιατί η θυσία του Ζαλόγγου και των γυναικών της Ναούσης ήταν βέβαια ένας ηρωισμός αφάνταστου εθνικού μεγαλείου μπροστά στον οποίο θα υποκλίνεται η ελληνική ψυχή, αφού ό,τι την έκανε βιώσιμη εξαφανιζόταν. Τέτοιος ήταν στην αρχαιότητα και ο φρικιαστικός ηρωισμός των Αβυδηνών (όπως μας τον περιγράφει ο Πολύβιος) που για να μην εξανδραποδιστούν από τον Φίλιππο έσφαξαν τις γυναίκες και τα παιδιά τους και μετά αλληλοεσφάγησαν.

Συνέχεια ΕΔΩ

Οι δρεπανηφόρες του Διρού: η μεγαλύτερη εκδήλωση ομαδικού γυναικείου ηρωισμού

.

“Ο μακρινός απόηχος του όρκου των Ελλήνων μαχητών πριν από την μάχη των Πλαταιών, όπως μας τον διέσωσε ο Αθηναίος ρήτορας Λυκούργος «ου περί πλείονος ποιήσομαι του ζην της ελευθερίας» επαναλαμβάνεται σιωπηλά από τους ήρωες του Μεσολογγίου την τραγική εκείνη νύχτα του χαλασμού. Είναι ο όρκος των τριακοσίων του Παπαφλέσσα στο Μανάκι και των γυναικών της Μάνης που το 1826 με δρεπάνια και πέτρες κατατρόπωσαν στο Δηρό τα πολεμόχαρα στίφη του Ιμπραήμ.

Πρέπει να σταματήσουμε στο τελευταίο αυτό παράδειγμα , γιατί σε καμιά χώρα της γης , σε καμιά εποχή δεν παρουσιάστηκε μια τέτοια εκδήλωση ομαδικού γυναικείου ηρωισμού.

Γιατί η θυσία του Ζαλόγγου και των γυναικών της Ναούσης ήταν βέβαια ένας ηρωισμός αφάνταστου εθνικού μεγαλείου μπροστά στον οποίο θα υποκλίνεται η ελληνική ψυχή, αφού ό,τι την έκανε βιώσιμη εξαφανιζόταν. Τέτοιος ήταν στην αρχαιότητα και ο φρικιαστικός ηρωισμός των Αβυδηνών (όπως μας τον περιγράφει ο Πολύβιος) που για να μην εξανδραποδιστούν από τον Φίλιππο έσφαξαν τις γυναίκες και τα παιδιά τους και μετά αλληλοεσφάγησαν.

Συνέχεια ΕΔΩ

Οι δρεπανηφόρες του Διρού: η μεγαλύτερη εκδήλωση ομαδικού γυναικείου ηρωισμού

“Ο μακρινός απόηχος του όρκου των Ελλήνων μαχητών πριν από την μάχη των Πλαταιών, όπως μας τον διέσωσε ο Αθηναίος ρήτορας Λυκούργος «ου περί πλείονος ποιήσομαι του ζην της ελευθερίας» επαναλαμβάνεται σιωπηλά από τους ήρωες του Μεσολογγίου την τραγική εκείνη νύχτα του χαλασμού. Είναι ο όρκος των τριακοσίων του Παπαφλέσσα στο Μανάκι και των γυναικών της Μάνης που το 1826 με δρεπάνια και πέτρες κατατρόπωσαν στο Δηρό τα πολεμόχαρα στίφη του Ιμπραήμ.

φωτο από katoxika

Πρέπει να σταματήσουμε στο τελευταίο αυτό παράδειγμα , γιατί σε καμιά χώρα της γης , σε καμιά εποχή δεν παρουσιάστηκε μια τέτοια εκδήλωση ομαδικού γυναικείου ηρωισμού.

Γιατί η θυσία του Ζαλόγγου και των γυναικών της Ναούσης ήταν βέβαια ένας ηρωισμός αφάνταστου εθνικού μεγαλείου μπροστά στον οποίο θα υποκλίνεται η ελληνική ψυχή, αφού ό,τι την έκανε βιώσιμη εξαφανιζόταν. Τέτοιος ήταν στην αρχαιότητα και ο φρικιαστικός ηρωισμός των Αβυδηνών (όπως μας τον περιγράφει ο Πολύβιος) που για να μην εξανδραποδιστούν από τον Φίλιππο έσφαξαν τις γυναίκες και τα παιδιά τους και μετά αλληλοεσφάγησαν.

Αλλά ο ηρωισμός των γυναικών της Μάνης δεν είχε τον χαρακτήρα αρνήσεως, αλλά καταφάσεως και υπερασπίσεως της ζωής που εκδηλώθηκε με ασυγκράτητη επιθετική ορμή, όπως στις απίθανες μυθικές διηγήσεις των αμαζόνων. Είναι η τυπική περίπτωση που η οιστρηλατημένη ψυχική ορμή,