Πριν από λίγες μέρες, περίμενα τη σειρά μου σ’ ένα πολυκατάστημα να πληρώσω κάτι μπαταρίες. Μπροστά μου μια γιαγιά με το εγγόνι της που κρατούσε σφιχτά στα μικρά του τα χεράκια δυο παιχνίδια.
Η γιαγιά μάταια προσπαθούσε να του εξηγήσει «Γιώργο μου δεν μπορούμε να τ ‘ αγοράσουμε αυτά σήμερα, δεν έχω χρήματα επάνω μου…»
Ο Γιωργάκης έβαλε τα κλάματα και σχεδόν της ούρλιαξε «παλιά γιατί είχες!».
Η ηλικιωμένη κυρία γύρισε απότομα το κεφάλι της από την άλλη μεριά, βούρκωσε και μέσα από τα δόντια της ίσα που ακούστηκε «πως μας κατάντησαν έτσι Θεέ μου πως;»
Δεν είπα λέξη και τι να πεις σε μια γιαγιά που δεν μπορεί να αγοράσει ένα παιχνίδι στο εγγόνι της;
Και τι να πεις σε ένα μικρό παιδί που θέλει το παιχνίδι του αγορασμένο από τα χέρια της γιαγιάς του, όπως παλιά και δεν το έχει και δεν καταλαβαίνει το γιατί;