Θα ξανασυναντηθούμε…

Πριν από λίγες μέρες, περίμενα τη σειρά μου σ’ ένα πολυκατάστημα να πληρώσω κάτι μπαταρίες. Μπροστά μου μια γιαγιά με το εγγόνι της που κρατούσε σφιχτά στα μικρά του τα χεράκια δυο παιχνίδια.

Η γιαγιά μάταια προσπαθούσε να του εξηγήσει «Γιώργο μου δεν μπορούμε να τ ‘ αγοράσουμε αυτά σήμερα, δεν έχω χρήματα επάνω μου…»

Ο Γιωργάκης έβαλε τα κλάματα και σχεδόν της ούρλιαξε «παλιά γιατί είχες!».

Η ηλικιωμένη κυρία γύρισε απότομα το κεφάλι της από την άλλη μεριά, βούρκωσε και μέσα από τα δόντια της ίσα που ακούστηκε «πως μας κατάντησαν έτσι Θεέ μου πως;»

Δεν είπα λέξη και τι να πεις σε μια γιαγιά που δεν μπορεί να αγοράσει ένα παιχνίδι στο εγγόνι της;

Και τι να πεις σε ένα μικρό παιδί που θέλει το παιχνίδι του αγορασμένο από τα χέρια της γιαγιάς του, όπως παλιά και δεν το έχει και δεν καταλαβαίνει το γιατί;

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης και οι αναπαραγόμενες βωμολοχίες

«Όταν θέλω γίνομαι άγγελος και όταν θέλω διάβολος. Εις το εξής έχω απόφασιν να γένω άγγελος».

Στράτηγος Γεώργιος Καραϊσκάκης

.

Θα μπορούσα να γράφω ώρες ολόκληρες για τον μεγάλο μας Γεώργιο Καραϊσκάκη, αλλά αναρωτιέμαι ποια είμαι εγώ που θα μιλήσω για αυτόν, όταν μιλούν από μόνες τους οι σελίδες της ιστορίας μας, για τους αγώνες του, τον ηρωισμό του, την πίστη του στο Θεό, την προδοσία του, για….

Παραθέτω ενδεικτικά κάποια ιστορικά στοιχεία:

Αφήστε την «αγάπη» σας…

ένα όμορφο και συγκινητικό κείμενο, από την Μέλια

Εικόνα από:www.diakonima.gr

Στην γειτονιά μου τον τελευταίο καιρό τα δένδρα γέμισαν ευλογημένους καρπούς, που κρέμονται μεστωμένοι στα κλαδιά τους.

Το περίεργο είναι ότι τα δέντρα αυτά καρποφορούν κάθε μέρα, βρέξει χιονίσει νωρίς το πρωί και λίγο πριν ανοίξει ο Θεός τη μέρα, εξαφανίζονται.

Σακούλες γεμάτες αγάπη, με φρέσκο ψωμί, γάλα, γιαούρτι και καμιά φορά κανένα ζυμαρικό, ρύζι ή όσπρια, φρούτα, περιμένουν τον άγνωστο παραλήπτη.

Πριν από λίγες μέρες το περιεχόμενο άλλαξε, γιορτές βλέπετε, δεν γίνεται να λείψει ο κουραμπιές και το μελομακάρονο από το σπίτι.

 

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

.

Μπλιαχ μαμούνια!!

ένα παραμύθι από την Μέλια,για μικρούς και μεγάλους. με πολλά μηνύματα αγάπης και αποδοχής του διαφορετικού…εικονογραφημένο από παιδιά!

Όλα άρχισαν μια μέρα, που είχα μια καταπληκτική ιδέα! «Βρε δεν πάω μια βόλτα στο δάσος, να πάρω καθαρό αέρα;

»Να κόψω κανένα λουλουδάκι;

»Να δω το στρογγυλό το φεγγαράκι;

»Να μετρήσω τα αστεράκια;

»Και γιατί όχι;

»Να κοιμηθώ εκεί το βράδυ»; σκέφτηκα, με το μικρό μου μυαλουδάκι.

Παρέα με τη πράσινη φύση, τα ψηλά δέντρα, τα μπλιαχ μαμούνια με τα πολλά πόδια, που με ανατριχιάζουν;

.

Ο Μάριος και το τσουλούφι του…

Θα σας πω ένα παραμύθι, για τον Μάριο.

Θα μου πείτε και με το δίκιο σας: «και ποιός είναι αυτός ο Μάριος;»

Ο Μάριος είναι ένας τυφλοπόντικας.

Και θα με ξαναρωτήσετε για άλλη μια φορά: «τι είναι τυφλοπόντικας;»

Και θα σας εξηγήσω πάλι, ότι τυφλοπόντικας είναι, ένα μεγάλο ποντίκι με μουστάκια.

Και μη με ξαναρωτήσετε: «τι είναι τα μουστάκια;»

.

.

«να ’ρχεσαι στον ύπνο μου και να με κανακεύεις!»

ένα υπέροχο κείμενο για τα τρίχρονα μιας αγαπημένης ψυχής…

ενώ δεν είχα την “τύχη” να την ανταμώσω όσο ζούσε σε αυτή την γη, την γνωρίζω και την εκτιμώ βαθειά μέσα από το το ευλογημένο συναπάντημα που είχα με την κόρη της…Αλεξία

 

αφιερωμένο στην μητέρα μου. Μέλια

Πριν τρία χρόνια, στην καρδιά του καλοκαιριού, πήραμε αντάμα ένα άγνωστο ανηφόρι, εσύ μπροστά κι εγώ στο κατόπι σου ένα μαύρο χάλι, με σκυφτό το κεφάλι, να μετρώ με τα δάκρυά μου τις καυτές πέτρες, που μας οδηγούσαν στο στερνό σου αναπαυτήρι, στη μάνα γη.

Ούτε που θυμάμαι πόσο περπατήσαμε, αλλά δεν μπορώ να λησμονήσω, τη στιγμή που σήκωσα το κεφάλι μου για την τελευταία κλεφτή ματιά κι αντίκρισα το πανέμορφο και πόσο ήρεμο Θεέ μου πρόσωπό σου. Έλαμπες!

ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ…

ένα υπέροχο παραμύθι, για μικρά και … μεγάλα παιδιά!

Μια φορά, όπως και άλλες τόσες φορές, αλλά ένα διαφορετικό όμως καιρό, σε ένα ξερό λιβάδι, ζούσε ένα μικρό δεντράκι, δίπλα σε ένα καταπράσινο, ψηλόλιγνο κυπαρίσσι.
Τα δύο δέντρα, ήταν δηλαδή… γείτονες.
Το μικρό αυτό δεντράκι, όλη μέρα γκρίνιαζε.
Ξέρετε γιατί;

Γιατί είχε βαρεθεί, να φοράει τόσο καιρό, το ίδιο γκρίζο φόρεμα και έσκαγε από τη ζήλεια του, κάθε φορά που σήκωνε το κεφάλι του ψηλά και έβλεπε το καταπράσινο, φουντωτό, λυγερόκορμο κυπαρίσσι.

– «Πώς τα καταφέρνεις μου λες;» ρωτούσε συνέχεια το καταπράσινο κυπαρίσσι.
«Και δεν έχεις χάσει ακόμα, το ωραίο πράσινο χρώμα σου;»

Το κυπαρίσσι χαμογελούσε, κάθε φορά που τα άκουγε όλα αυτά και του έλεγε:

Ο Αργύρης…

Εικόνα από:featherweightheroes.wordpress.com

Παραμύθι για μικρά και μεγάλα παιδιά! από την  Μέλια.

Μια φορά κι έναν καιρό, κοντά στο ακροθαλάσσι, πάνω στη στέγη ενός παλιού πέτρινου σπιτιού με πολλά ξεχαρβαλωμένα κεραμίδια, ζούσε ένα αγριοπερίστερο ο Αργύρης.

Ο Αργύρης ήταν παράξενος, μοναχικός και επειδή βαριόταν εύκολα, ταξίδευε συνέχεια. Γι αυτό το λόγο δεν είχε ποτέ δική του φωλιά (όλο στο νοίκι την έβγαζε).

Ένα πρωί, πάνω που ετοιμαζόταν να ξαναπετάξει για άλλη γη και γι άλλα μέρη, γούρλωσε τα πανέμορφα μάτια του με έκπληξη, βλέποντας τα καΐκια να μπαίνουν στο μικρό 

πατήστε εδώ για να συνεχίσετε την ανάγνωση

Σε ένα καταπράσινο δάσος…

Εικόνα από:www.desktopwallpapers4.me

Σε ένα καταπράσινο δάσος, με πολύ ψηλά δέντρα, μια φορά και έναν ανοιξιάτικο καιρό, που όλα λουλουδίζουν και παντού μοσχοβολά, βασίλευε ησυχία γιατί… γιατί ήτανε πολύ νωρίς και όλοι κοιμόντουσαν ακόμα… του καλού καιρού.

Όμως αυτή τη μέρα, δεν πρόκειται να την ξεχάσει κανένας μα κανένας στο δάσος, γιατί…

Γιατί;

Για ακούστε τη συνέχεια.

Το αφράτο συννεφάκι…

Παραμύθι για μικρά και μεγάλα παιδιά!  από την Μέλια

Φωτογραφία από:agrinioreport.com

Μια φορά κι έναν καιρό και κάθε καιρό θα μπορούσα να σας πω, ψηλά πολύ ψηλά, στο μεγάλο γαλανό ουρανό, που αν σηκώσετε το κεφάλι σας ψηλά, θα τον δείτε, ζούσε ένα πολύ μικρό συννεφάκι, ένα μωρό συννεφάκι.

Το συννεφάκι αυτό που λέτε παιδιά, ζούσε ολομόναχο, γιατί ο μπαμπα-σύννεφος και η μαμα-σύννεφο, αποφάσισαν να ταξιδέψουν, ολόκληρο τον κόσμο, με αεροπλάνο τον ουρανό, παρέα με όλα τα άλλα μεγάλα, σύννεφα του ουρανού.

Οι σύννεφο-γονείς, σκέφτηκαν ότι το παιδάκι τους, ήτανε πολύ μωρό και θα κουραζότανε σε αυτό το μεγάλο