Η δολοφονία του Μητροπολίτου Κορυτσάς, Πρεμετής και Μοσχόπολης Φωτίου Καλπίδη (9 Σεπτεμβρίου 1906)

Στις 9 Σεπτεμβρίου του 1906, οπαδοί της ρουμανικής προπαγάνδας και αλβανίζοντες, δολοφόνησαν σε ενέδρα τον Μητροπολίτη Κορυτσάς Φώτιο.

Υπήρξε ένας από τους πολλούς ιεροεθνομάρτυρες του Μακεδονικού Αγώνα.

Όταν ἡ ρουμάνικη προπαγάνδα, ὑποβοηθούμενη ἀπό τὴν ἀλβανική, προσπάθησε νὰ καταγράψῃ τοὺς Ἕλληνες ὡς «ἀρναούτ» καὶ ὄχι ὡς «ροῦμ», μὲ σκοπὸ τὴν ἀλλοίωση τοῦ πληθυσμοῦ, ἀποσκοπῶντας νὰ δείξῃ στὶς ξένες δυνάμεις ὅτι ὁ πληθυσμὸς ἦταν ἀλβανορωμουνικός καὶ ὅτι οἱ Ἕλληνες ἦταν μιὰ μειοψηφία, ἡ ἀντίδραση τοῦ Φώτιου ἦταν ἐντονότατη.

*******

Πώς περιέγραψε ο Μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης την κηδεία του Φωτίου:

“Λαβαίνω τηλεγράφημα ότι σκοτώθηκε ο Φώτιος κοντά σ΄ ένα χωριό δυο ώρες έξω από την Κορυτσά, όπου είχε βγει για περιοδεία. Συγχρόνως λαβαίνω και τηλεγραφική διαταγή του Πατριαρχείου να πάω αμέσως στην Κορυτσά και να κάνω την κηδεία του μακαρίτη.

Συνέχεια ΕΔΩ →

Η προσφορά του χωριού Νόστιμο Καστοριάς στο Μακεδονικό Αγώνα και ο εθνομάρτυς Λάμπρος Παγουνάδης

Η συμμετοχή και προσφορά του Νόστιμου (π.ον. Νεστίμι) στο Μακεδονικό Αγώνα (1878-1909)

Κατά την διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα οι κάτοικοι του χωριού Νόστιμο υπέστησαν αφάνταστες πιέσεις και απειλές από τις συμμορίες του Βουλγαρικού Κομιτάτου, τους γνωστούς στην ιστορία της περιοχής μας αιμοσταγείς κομιτατζήδες, που εξορμούσαν από τις φωλιές τους, που είχαν εγκαταστήσει σε όλη την περιοχή της κοιλάδας (λεκάνης) του Στραβοπόταμου -παραπόταμος Αλιάκμονα- στα δυτικά των χωριών μας, ακριβώς στην περιοχή των παλαιών Οικισμών Κουφοξυλιάς και Ταξιαρχών που είχαν εγκαταλειφθεί.

Ο σκοπός τους ήταν να εξαναγκάσουν τους κατοίκους ν’ αποχωριστούν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο εκκλησιαστικώς και να υπαχθούν στην Εκκλησία της Βουλγαρικής Εξαρχίας κι έτσι να αρνηθούν την ελληνική εθνική συνείδηση και να αποδεχθούν τη βουλγαρική. Ακόμα οι Βούλγαροι προσπάθησαν να επιβάλλουν την πρόσληψη Βούλγαρου δασκάλου και τη λειτουργία στο χωριό βουλγαρικού Σχολείου. Αυτοί όμως όχι μόνο δεν το αποδέχτηκαν οι κάτοικοι, παρά τις απειλές που δέχτηκαν, αλλά συνέχισαν τη λειτουργία του ελληνικού σχολείου που είχαν ιδρύσει από το 1868 περίπου.

Φωτεινή Αλατά-Παπαδημητρίου: μια 16χρονη δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα

Για την ηρωική αυτή δασκάλα που 16 χρονών πήγε να διδάξει στους σλαβόφωνους Έλληνες ενός χωριού της άνω κοιλάδας του Στρυμώνα, δεν έχουν γραφτεί πολλά. Την ανακάλυψα μέσα από μια αναζήτηση φωτογραφιών για τις δασκάλες του Μακεδονικού Αγώνα και έμεινα άναυδη για την μεγάλη προσφορά της. Η Φωτεινή δεν έδωσε την ζωή της για την πατρίδα, όπως άλλες δασκάλες που αναφερθήκαμε σε προηγούμενες αναρτήσεις (δες στο τέλος του άρθρου τους συνδέσμους), είχε όμως μια σημαντικότατη δράση στο χωριό που διορίστηκε. Ας δούμε περισσότερα για αυτή την άξια Ελληνίδα δασκάλα και ας τιμήσουμε την μνήμη της, με αυτή την ελάχιστη αναφορά στο έργο της…

η συνέχεια ΕΔΩ

Αικατερίνη Χατζηγεωργίου: η δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα που έκαψαν ζωντανή οι κομιτατζήδες

 ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ…

Μιά μόλις μέρα μετά την δολοφονία του Παύλου Μελά, στις 14 Οκτωβρίου του 1904… και η ελληνική παράδοση καταγράφει με το παρακάτω δημώδες και γλαφυρό ποιήμα την θυσία της:

.

–

Παιδιά μου , γιατί χύνεται δάκρυα με τόση λαύρα 
κι όλα φοράτε μαύρα στο έρμο αυτό σχολειό ;
– Έκαψαν τη δασκάλα μας Βούλγαροι δολοφόνοι
κι έχουμε μείνει μόνοι , χωρίς μανούλα πλειό .
Γιατί από μάνα πιο πολύ μας αγαπούσε εκείνη ,
η δόλια Αικατερίνη από τη Γευγελή .
Της είπαν να παραδοθεί τα τέρατα εκείνα.
Μ’ αυτή σαν Μπουμπουλίνα, ενώ πυροβολεί, τους λέει
” Δεν παραδίνεται ποτέ της μια Ελληνίδα “.
Κι ως λύκαινα ηρωίδα τρεις ώρες τους κρατεί.
Μα τέλος την εκάψανε κι επέταξε στα ουράνια
κι εμάς σε μαύρη ορφάνια μας άφησε στη γη . 

η συνέχεια ΕΔΩ

Ο Θάνατος του Παύλου Μελά με τα μάτια των συμμαθητών του γιου του

ένα πολύ συγκινητικό κείμενο: οι αναμνήσεις ενός συμμαθητή του Μίκη από την ημέρα που πληροφορήθηκαν στο σχολείο για την θυσία του ήρωα…

Μηνιαία Επιθεώρηση ΗΩΣ Κ. ΠΕΝΤΑΓΙΩΤΗ

1960   ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ

φωτο: Οικογένεια Παύλου και Ναταλίας Μελά

“Το καλοκαίρι του 1904 το περάσαμε όπως κάθε χρονιά στο Μαρούσι και με τα πρωτοβρόχια κατεβήκαμε στο σπίτι μας, αφού θα ξαναρχίζαν τα σχολειά. θυμάμαι ακόμα μερικά παιδιά που είμαστε στην ίδια τάξη: ο ’Ανδρέας Καλλίνσκης, ο Μίκης Μελάς, ο Νώλης Μπαλτατζής, ο Στέφανος Κουμανούδης, ο Δέρβος, ο Μεσαλάς, ο Πέτρος Σκουζές, ο Ανυσάς, ο Νίκος Δαμασκηνός, ο Τομπάζης, ο Γιάννης Κοντουμάς κάτι λίγοι έχουμ’ απομείνει  όλοι οι άλλοι φυγαν νωρίτερ’ από μας…

Εκείνη τη χρονιά μπαίναμε στο Σχολαρχείο  έπειτ’ από καιρό διάβασα ένα γράμμα πουχε στείλει στην γυναίκα του ο πατέρας του Μελά, γραμμένο στη Μακεδονία στις 25 Σεπτεμβρίου 1904:

“Χαίρω ότι ο Μίκης θα υπάγη εις την Α’ Ελληνικού ,Νάτα μου…

τον σφίγγω εις την καρδιά μου…”

 

Ο Μακεδονομάχος Καπετάν Περδίκας ή Κόκκινος (Παύλος Νεράντζης) -1 Οκτωβρίου 1911

 

Η Σιάτιστα συνέβαλε με ποικίλη προσφορά στον Μακεδονικό Αγώνα, θυσίασε έμψυχο και άψυχο υλικό, γιατί ο Μακεδονικός αγώνας ηταν μία περίοδος μεστή γεγονότων για τη νεώτερη ιστορία της χώρας μας. Ολοι αυτοί που γενναία πρόσφεραν την ύπαρξή τους εδώ σ’ αυτή τη γη δεν θα ξεχαστούν , γιατί συπλήρωσαν το μωσαικό μιας σπάνιας ανδρείας.

Ενας απ’ αυτους ήταν και ο Σιατιστινός Μακεδονομάχος Παύλος Νεράντζης ή Καπετάν Περδίκας ή Κόκκινος, γιατί είχε κόμη, μοστάκι και γένεια κατακόκκινα. Ο Περδίκας ήταν απο τους πρώτους που παρέσυρε στην ιλιγγιώδη δίνη του ο Μακεδονικός αγώνας. Το ρεύμα που πήγασε απ’ το μνήμα του Παύλου Μελά. Σ’ όλο το διάστημα της ζωής του παρέμεινε πιστός στα ιδανικά της πατρίδας και στις προτροπές του μεγάλου εκεινου άνδρα. Υπήρξε γνήσιο τέκνο της Σιάτιστας.

Η εξέγερση- ψευδοεπανάσταση του Ίλιντεν (20 Ιουλίου 1903)

Σύντομο ιστορικό:

Η ιστορική μνήμη επιβάλλει να θυμηθούμε αυτές τις ημέρες την ψευδοεπανάσταση του Ίλιντεν. Η λέξη στα βουλγαρικά σημαίνει: ημέρα του Προφήτη Ηλία.

Στις 20 Ιουλίου 1903 στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία οι Βούλγαροι κομιτατζήδες της οργανώσεως ΒΜΡΟ (Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση) προσπάθησαν να ξεσηκώσουν τον αγροτικό χριστιανικό πληθυσμό με το ψευδές σύνθημα «Η Μακεδονία στους Μακεδόνες» . Ανατίναξαν δύο τηλεγραφικούς στύλους, ξήλωσαν λίγα μέτρα σιδηροδρομικής γραμμής, εισήλθαν για λίγο σε ορισμένα χωριά και μετά εξαφανίσθηκαν αφήνοντας τον τακτικό τουρκικό στρατό να ξεσπάσει επί δικαίους και αδίκους.

Η μάχη της Οσνίτσανης (Καστανοφύτου) και ο ηρωικός θάνατος των Μακεδονομάχων Λ. Πετροπουλάκη και Α. Βλαχάκη (καπετάν- Λίτσα) (7 Μαΐου 1906)

Η Μάχη της Οσνίτσανης (άγνωστη, ξεχασμένη, αλλά ιδιαίτερα σημαντική…)

Η δράσις των Ελληνικών σωμάτων εις ολόκληρον την Δυτικήν Μακεδονίαν, παρ’ όλας τας αντιξοότητας, ουδέποτε διεκόπη τελείως κατά την διάρκειαν του χειμώνας. Από τής ανοίξεως δε του 1906 ήρχισε και πάλιν να εντείνεται. Ήδη από τού Σεπτεμβρίου τού 1905 είχεν αφιχθή εις την περιοχήν των Καστανοχωρίων το σώμα τού Ανθυπολοχαγού τού Πεζικού Βλαχάκη Αντωνίου (Λίτσα) δυνάμεως τεσσαράκοντα οκτώ ανδρών. […]

Την 4ην Μαΐου ό Βλαχάκης έλαβε διαταγήν τού Κέντρου Μοναστηρίου να προσβάλη το Εξαρχικόν χωρίον Οσνίτσανη (Καστανόφυτον). Εις εκτέλεσιν τής διαταγής αυτής ενήργησεν αμέσως και την 6ην Μαΐου αφίχθη μεθ’ ολοκλήρου τής δυνάμεώς του εις την Μονήν τού Αγίου Αθανασίου πλησίον τής Οσνίτσανης.

η συνέχεια ΕΔΩ

Η εξόντωση του αρχικομιτατζή Κωνστάντωφ από το σώμα του καπετάν Βάρδα, στο Λιμπίσοβο (Αη-Λιας) Καστοριάς

Νύχτα 4ης προς 5η Δεκεμβρίου 1904: λίγο καιρό μετά την θυσία του Παύλου Μελά, το σώμα του καπετάν Βάρδα εξοντώνει  στο Λιμπίσοβο τον αρχικομιτατζή Κωνστάντωφ, που λυμαίνονταν τα Καστανοχώρια του Βοΐου

(μέσα σε κύκλο, το σπίτι που χτίστηκε πάνω στα θεμέλια του καμένου σπιτιού, μέσα στο οποίο κάηκε ο Κωστάντωφ)

μια άγνωστη, αλλά ιδιαίτερα σημαντική στιγμή του Μακεδονικού Αγώνα

μια ιστορία που ακούγεται ακόμα στα Καστανοχώρια του Βοΐου…

οι μνήμες μένουν ζωντανές από γενιά σε γενιά, η ελληνικότητα και η ελευθερία της Μακεδονίας έχουν κερδηθεί με αγώνες και θυσίες….Ας μην ξεχνούμε να τιμούμε τους ήρωες!

(αναδημοσίευση παλαιότερης ανάρτησης με προσθήκη των απομνημονευμάτων του Γερμανού Καραβαγγέλη και αποσπασμάτων από εφημερίδες της εποχής)

 

Από τα Απομνημονεύματα του Δεσπότη Καστοριάς Γερμανού Καραβαγγέλη:

“Ήταν γνωστό ότι ο Κωνστάντωφ μια φορά τη βδομάδα πήγαινε στο Λιμπίσοβο (ση. σημερινός Αη Λιας Καστοριάς) , στο σπίτι μιας ερωμένης του Βουλγάρας. Από το Βιντελούστι (σημ. σημερινή Δαμασκηνιά Βοΐου Κοζάνης) όπου έμενε ο Βάρδας (το Βιντελούστι είναι μια ώρα μακριά από το Λιμπίσοβο) έμαθε ακριβώς την ώρα που έφτανε ο Κωνστάντωφ. Τον ειδοποίησε ο παπά-Στέργιοςτου χωριού Λιμπίσοβου, που ήταν από τους κρυμμένους οπαδούς μας. Όταν ερχόταν ο κακόμοιρος στη Μητρόπολη για να μου πει τίποτα έτρεμε. Αυτός λοιπόν ειδοποίησε το Βάρδα με έμπιστο του πρόσωπο.

η συνέχεια ΕΔΩ

Μακεδονικός Αγώνας: θυσίες για την ελευθερία …

( απόσπασμα από τα Απομνημονεύματα του Μητροπολίτου Καστοριάς Γερμανού Καραβαγέλη, με αφορμή την θυσία των Δημητρίου Νταλίπη και Παύλου Κύρου στις 19 και 20 Νοεμβρίου 1906)

 

” Όταν η Ελληνική κυβέρνησις απεφάσισε ν’ αναλάβει υπό την προστασία της τον αγώνα ήταν πια αρκετά αργά, γιατί σ’ ολόκληρη τη Μακεδονία είχαν σκοτωθή από το Βουλγαρικό Κομιτάτο όλοι σχεδόν οι μεγάλοι Έλληνες πατριώτες, τα στηρίγματα, να πούμε, σε κάθε τόπο του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.

Μόνο στη δική μου περιφέρεια είχαν σκοτωθεί ο Γκέλεφ, ο Κώτας και ο Βαγγέλης, που θα βοηθούσαν τόσο τα ελληνικά σώματα. Είχαν σκοτωθεί ο παπα-Κωνσταντίνος από το Νερέτι, ο παπα-Δημήτρης από το Στρέμπενο, ο παπα-Ηλίας και ο ανεψιός του Γιώργης Γιάμος από την Ποσδίβιστα, ο παπάς του Ζελενίου, ο παπά-Χρήστος από την Πρεκοπάνα, ο δάσκαλος του Σιστέβου Αθανάσιος, τέσσαρα πρόσωπα από το Μπαψόρι σε μια νύχτα, τρεις άντρες δηλαδή και μια γυναίκα που με είχαν φιλοξενήσει στην περιοδεία μου κατά το 1901, ο δάσκαλος του Σέτομο, άλλοι από το Αητόζι, ο Ηλίας Κοβάτσης από το Σμαρδέσι, ο Ζήσης από το Απόσκεπο, τρεις γυναίκες από την Ζουμπάνιστα, που τις ξεκοίλιασαν και τις κρέμασαν από τα πόδια, ο Αργύρης από το Κομανίτσοβο, ο Λάζαρος από το Σμαρδέσι και άλλες πολλές εκατοντάδες ισχυρών παραγόντων του Ελληνισμού.

Η προσφορά του χωριού Νόστιμο Καστοριάς στο Μακεδονικό Αγώνα και ο εθνομάρτυς Λάμπρος Παγουνάδης

Κατά την διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα οι κάτοικοι του χωριού Νόστιμο υπέστησαν αφάνταστες πιέσεις και απειλές από τις συμμορίες του Βουλγαρικού Κομιτάτου, τους γνωστούς στην ιστορία της περιοχής μας αιμοσταγείς κομιτατζήδες, που εξορμούσαν από τις φωλιές τους, που είχαν εγκαταστήσει σε όλη την περιοχή της κοιλάδας (λεκάνης) του Στραβοπόταμου -παραπόταμος Αλιάκμονα- στα δυτικά των χωριών μας, ακριβώς στην περιοχή των παλαιών Οικισμών Κουφοξυλιάς και Ταξιαρχών που είχαν εγκαταλειφθεί.

Ο σκοπός τους ήταν να εξαναγκάσουν τους κατοίκους ν’ αποχωριστούν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο εκκλησιαστικώς και να υπαχθούν στην Εκκλησία της Βουλγαρικής Εξαρχίας κι έτσι να αρνηθούν την ελληνική εθνική συνείδηση και να αποδεχθούν τη βουλγαρική. Ακόμα οι Βούλγαροι προσπάθησαν να επιβάλλουν την πρόσληψη Βούλγαρου δασκάλου και τη λειτουργία στο χωριό βουλγαρικού Σχολείου. Αυτοί όμως όχι μόνο δεν το αποδέχτηκαν οι κάτοικοι, παρά τις απειλές που δέχτηκαν, αλλά συνέχισαν τη λειτουργία του ελληνικού σχολείου που είχαν ιδρύσει από το 1868 περίπου.

Η σφαγή Ελλήνων από Βουλγάρους στο Κάτω Νευροκόπι στις 26 Οκτωβρίου 1903

 

Στις 26 Οκτωβρίου του 1903, ημέρα πανηγύρεως του Ιερού Ναού αγίου Δημητρίου Κάτω Νευροκοπίου (π.ον. Τίρνοβο), όρισε το βουλγαρικό Κομιτάτον καί εισήλθαν ένοπλοι στην πανηγυρίζουσα ακκλησία άνω των 30 λησταντάρται (κομιτατζήδες) , οι οποίοι  απήγαγαν τέσσερις Έλληνες , τους έβγαλαν από τον ναό και τους κατεκρεούργησαν…

Την σφαγή αυτή κατήγγειλε σε επιστολή προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη ο τότε Μητροπολίτης Δράμας και μετέπειτα εθνομάρτυρας εν Σμύρνη, άγιος Χρυσόστομος (Καλαφάτης).

 

Γυναίκες στο Μακεδονικό Αγώνα: Η Φιλόπτωχος Αδελφότης Ελληνίδων Κυριών Μοναστηρίου (1902)

της Αθηνάς Τζινίκου-Κακούλη.Φιλολόγου

από το βιβλίο (βιβλιοπαρουσίαση ΕΔΩ):

“Η Μακεδόνισσα στο Θρύλο και στην Ιστορία”

(1453-1940 μ.Χ.)

Θεσσαλονίκη 1992

ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΥ

 Ηρωίδες και συνεργάτιδες των Μακεδονομάχων

Το Μοναστήρι, κτισμένο κοντά στην αρχαία Ηράκλεια, με έντονη την ελληνορωμαϊκή και βυζαντινή του παράδοση, αν και επί τουρκοκρατίας ήταν έδρα του Ρούμελη Βαλεσή, του γενικού δηλ. Διοικητού της ευρωπαϊκής Τουρκίας, υπήρξε ο τόπος απ’ όπου εκπορεύτηκε η  πρώτη οργάνωση «Μακεδονική Άμυνα», που με τα τμήματά της, το οικονομικό, το δικαστικό και το εκτελεστικό, μετέτρεψε τον αγώνα από αμυντικό σ’ επιθετικό.

Και πραγματικά στο Μοναστήρι έγιναν εκδικητές των βουλγαρικών εγκλημάτων όχι μόνο άντρες, μα και γυναίκες. Κατά πληροφορία του Μόδη, όταν αποφασίζονταν να γίνει φόνος σ’ ένα δρόμο, ειδοποιούνταν οι νοικοκυρές να αγρυπνούν, να έχουν την πόρτα ανοιχτή και να κλείνουν αμέσως μόλις έμπαινε ο εκτελεστής, που από σπίτι σε σπίτι έφευγε μακριά, αφού είχε επιτελέσει την αποστολή του.

Τα λαμπρά του εκπαιδευτήρια ήταν η  παλλόμενη καρδιά του βορείου Ελληνισμού κι οι ογδόντα Ελληνίδες δασκάλες του γαλβάνιζαν την εθνική συνείδηση των μικρών παιδιών με τέτοια τραγούδια:

«Του βουλγαρισμού η  ψώρα Μακεδόνες δεν μολύνει…»

Αικατερίνη Χατζηγεωργίου: η δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα που έκαψαν ζωντανή οι κομιτατζήδες

 ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ…

Μιά μόλις μέρα μετά την δολοφονία του Παύλου Μελά, στις 14 Οκτωβρίου του 1904… και η ελληνική παράδοση καταγράφει με το παρακάτω δημώδες και γλαφυρό ποιήμα την θυσία της:

.

–

Παιδιά μου , γιατί χύνεται δάκρυα με τόση λαύρα 
κι όλα φοράτε μαύρα στο έρμο αυτό σχολειό ;
– Έκαψαν τη δασκάλα μας Βούλγαροι δολοφόνοι
κι έχουμε μείνει μόνοι , χωρίς μανούλα πλειό .
Γιατί από μάνα πιο πολύ μας αγαπούσε εκείνη ,
η δόλια Αικατερίνη από τη Γευγελή .
Της είπαν να παραδοθεί τα τέρατα εκείνα.
Μ’ αυτή σαν Μπουμπουλίνα, ενώ πυροβολεί, τους λέει
” Δεν παραδίνεται ποτέ της μια Ελληνίδα “.
Κι ως λύκαινα ηρωίδα τρεις ώρες τους κρατεί.
Μα τέλος την εκάψανε κι επέταξε στα ουράνια
κι εμάς σε μαύρη ορφάνια μας άφησε στη γη . 

η συνέχεια ΕΔΩ

Η ταφή και η ανακομιδή των λειψάνων του Παύλου Μελά

(από το Απομνημονεύματα του Μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανού Καραβαγγέλη)

 

 “Μόλις έμαθα το τραγικό γεγονός (δηλ. τον θάνατο του Παύλου Μελά)  ειδοποίησα αμέσως τους αιχμαλώτους στη φυλακή να κρατήσουν μυστικό το όνομα του αρχηγού των με την ιδέα ότι θα έμενε κρυφός ο θάνατος του Μελά. Και συγχρόνως έστειλα ένα νέο Δίνε από τη Στάτιστα να πάη και να μεταφέρη στην Καστοριά αντί γενναίας αμοιβής το σώμα του Μελά για να το θάψω. Αλλά τηλεγραφικώς είχε ειδοποιηθή από το Προξενείο το Υπουργείο και η οικογένεια Μελά για το φρικτό δυστύχημα και ο κόσμος στην Αθήνα ήταν ανάστατος.

   Η τουρκική κυβέρνησις έμαθε από τηλεγραφήματα από τας Αθήνας ότι έπεσε ο Μελάς, ο γαμπρός του Δραγούμη (είχε γίνει μεγάλος θόρυβος στον τύπο) και διέταξε τηλεγραφικώς τις αρχές να εξετάσουν καλύτερα τα συμβάντα και να ανακαλύψουν το σώμα του σκοτωμένου. Μυρμηκιά στρατού έφτασε στη Στάτιστα την ίδια σχεδόν στιγμή που είχε φτάσει και ο Δίνε κι έτσι αυτός μη προφταίνοντας πια να μεταφέρη ολόκληρο το σώμα έκοψε το κεφάλι και το μετέφερε στο Πισοδέρι όπου το έθαψαν στην εκκλησία. Ο στρατός ανακάλυψε το ακέφαλο σώμα και το μετέφερε στην Καστοριά. Το έφερε στο Διοικητήριο τη στιγμή ακριβώς που είχαμε διοικητικό συμβούλιο. Από το παράθυρο είδα το στρατό να φέρνη ένα σώμα και ρώτησα τον καϊμακάμη. Αυτός μου είπε ότι είναι δήθεν το σώμα του Μήτρου Βλάχου.

Ο Μακεδονικός Αγώνας μέσα από βιβλία για παιδιά

Πέντε βιβλία για το Μακεδονικό Αγώνα, γραμμένα για παιδιά.

Ας προσφέρουμε στα παιδιά μας κατάλληλα αναγνώσματα ,για να διδαχθούν αυτό το σημαντικό κομμάτι της Ιστορίας της Πατρίδας μας… 

Στα μυστικά του Βάλτου

της Πηνελόπης Δέλτα

 

Η συνέχεια ΕΔΩ

Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ ΚΑΙ Ο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ – «ΣΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ»: αξιόλογες σχολικές ταινίες

 

Με αφορμή το σχόλιο φίλης αναγνώστριας, δασκάλας, ανακαλύψαμε τις πολύ αξιόλογες ταινίες που δημιουργήθηκαν από το 6ο Δημοτικό Σχολείο Νάουσας , κατά την σχολική χρονιά 2012- 2013.

Στη συμπλήρωση 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Μακεδονίας, η Ε΄ τάξη εκπόνησε ένα πολιτιστικό πρόγραμμα με τίτλο:

Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ ΚΑΙ Ο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ – «ΣΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ».

“Όταν τον Οκτώβρη του 2012 αυτά τα παιδιά ήρθαν σε επαφή με το κομμάτι της τοπικής τους ιστορίας, που λέγεται ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ, εντυπωσιάστηκαν αρνητικά από τα ελάχιστα που λέγονται, ακούγονται και διδάσκονται για ένα πολύ μεγάλο και πολύ σπουδαίο κομμάτι της ελληνικής ιστορίας. Έναν αγώνα που συνέβαλε αποφασιστικά στην παραχώρηση της Μακεδονίας στην ελεύθερη Ελλάδα μετά το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων.
Αυτό λειτούργησε ενισχυτικά στο να ασχοληθούν και μάλιστα με ιδιαίτερο ζήλο, με την παρακολούθηση, αναζήτηση, καταγραφή και επεξεργασία υλικού σχετικού με το παραπάνω θέμα.

 

Λίλη Βλάχου: μια ηρωική δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα

ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΔΑΣΚΑΛΕΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ. ΣΥΝΕΒΑΛΑΝ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΔΙΑΠΛΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΠΑΙΔΩΝ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ η φωτο από εδώ

Ως ένα ελάχιστο μνημόσυνο τιμής ,συνεχίζουμε την αναφορά μας στις ηρωικές εκείνες δασκάλες με την θυσία της  Λιλής Βλάχου( στο τέλος του άρθρου οι σύνδεσμοι για τις άλλες τρεις δασκάλες που βρίσκονται μαζί θαμμένες στο κοιμητήριο τῆς Εὐαγγελίστριας στὴν Θεσσαλονίκη).  Για τη Λιλή βρήκαμε ελάχιστες αναφορές στο διαδίκτυο, αν και η προσφορά της στον Αγώνα υπήρξε εξαιρετικά σημαντική. Αντιγράφουμε από άρθρο της Αθηνάς Τζινίκου-Κακούλη, τ. Διευθύντριας του Μουσείου Μακεδονικού αγώνος:

“Η Λίλη Βλάχου, αδελφή του Μακεδονομάχου Ιωάννου Βλάχου ή Τσίσκα ,που σκοτώθηκε το 1906 σε μάχη έξω από το Μοναστήρι, σπούδασε στο Αρσάκειο με δαπάνη του ελληνικού δημοσίουκαι ανέλαβε τη Διεύθυνση του Παρθεναγωγείου Εδέσσης. Και από την πρώτη στιγμή μπήκε στον αγώνα. Έτσι πέρα από τα άλλα της καθήκοντα,εμψύχωνε με ομιλίες τους Εδεσσαίους και οι μαθήτριές της, ακολουθώντας τα δικά της χνάρια, μεταμορφώθηκαν σε θαυμάσιους συνδέσμους των αγωνιστών.

η συνέχεια ΕΔΩ

Φωτεινή Αλατά-Παπαδημητρίου: μια 16χρονη δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα

Για την ηρωική αυτή δασκάλα που 16 χρονών πήγε να διδάξει στους σλαβόφωνους Έλληνες ενός χωριού της άνω κοιλάδας του Στρυμώνα, δεν έχουν γραφτεί πολλά. Την ανακάλυψα μέσα από μια αναζήτηση φωτογραφιών για τις δασκάλες του Μακεδονικού Αγώνα και έμεινα άναυδη για την μεγάλη προσφορά της. Η Φωτεινή δεν έδωσε την ζωή της για την πατρίδα, όπως άλλες δασκάλες που αναφερθήκαμε σε προηγούμενες αναρτήσεις (δες στο τέλος του άρθρου τους συνδέσμους), είχε όμως μια σημαντικότατη δράση στο χωριό που διορίστηκε. Ας δούμε περισσότερα για αυτή την άξια Ελληνίδα δασκάλα και ας τιμήσουμε την μνήμη της, με αυτή την ελάχιστη αναφορά στο έργο της…

η συνέχεια ΕΔΩ

Η ηρωίδα δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα, Βελίκα Τράικου

 

ΕΛΑΧΙΣΤΟΣ ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ

Καυτές ἱστορικές μνῆμες κουβαλᾶ τοῦτος ὁ μήνας. Ζωντανεύει μπροστά μας καί τούς νικηφόρους βαλκανικούς πολέμους τοῦ 1912-13. Πολλές πόλεις τῆς Μακεδονίας γιορτάζουν τοῦτες τίς μέρες τά ἐλευθέριά τους ἀπό τή μακρόχρονη τουρκική σκλαβιά καί παιανίζουν τή νίκη τους κατά τῶν βουλγάρων κομιτατζήδων. ᾿Αλλά, μέχρι νά φουντώσει καί νά θεριέψει ὁ Μακεδονικός ᾿Αγώνας, πόσοι καί πόσες δέν ἐργάστηκαν ἀνύσταχτα πολλές δεκαετίες πρίν, δέν ριψοκινδύνευσαν καί δέν ἔγιναν ὁλοκαυτώματα, σπέρνοντας ἀπό τό δικό του μετερίζι ὁ καθένας τό σπόρο τῆς λευτεριᾶς!

η συνέχεια ΕΔΩ