ένα υπέροχο κείμενο για τα τρίχρονα μιας αγαπημένης ψυχής…
ενώ δεν είχα την “τύχη” να την ανταμώσω όσο ζούσε σε αυτή την γη, την γνωρίζω και την εκτιμώ βαθειά μέσα από το το ευλογημένο συναπάντημα που είχα με την κόρη της…Αλεξία
αφιερωμένο στην μητέρα μου. Μέλια
Πριν τρία χρόνια, στην καρδιά του καλοκαιριού, πήραμε αντάμα ένα άγνωστο ανηφόρι, εσύ μπροστά κι εγώ στο κατόπι σου ένα μαύρο χάλι, με σκυφτό το κεφάλι, να μετρώ με τα δάκρυά μου τις καυτές πέτρες, που μας οδηγούσαν στο στερνό σου αναπαυτήρι, στη μάνα γη.
Ούτε που θυμάμαι πόσο περπατήσαμε, αλλά δεν μπορώ να λησμονήσω, τη στιγμή που σήκωσα το κεφάλι μου για την τελευταία κλεφτή ματιά κι αντίκρισα το πανέμορφο και πόσο ήρεμο Θεέ μου πρόσωπό σου. Έλαμπες! Συνέχεια