Είμαστε εξόριστοι από τον Παράδεισο…

Η εβδομάδα που ο λαός την ονομάζει Τυρινή στην γλώσσα της Εκκλησίας μας ονομάζεται εβδομάδα της αναμνήσεως της εξορίας του Πρωτοπλάστου Αδάμ από τον παράδεισο της τρυφής. Έτσι την ονομάζει το συναξάρι της ημέρας στο Τριώδιο. Τα τροπάρια του Εσπερινού και του Όρθρου περιγράφουν με παραστατικότητα και δραματικότητα αυτό το γεγονός της εξορίας και είναι συγκινητικώτατα. Παραθέτουμε το δοξαστικό του εσπερινού και το δοξαστικό της Λιτής σαν χαρακτηριστικά δείγματα της υμνολογίας της ημέρας αυτής.

«Εκάθισεν Αδάμ, απέναντι του Παραδείσου, και την ιδίαν γύμνωσιν θρηνών ωδύρετο. Οίμοι, τον απάτη πονηρά πεισθέντα και κλαπέντα, και δόξης μακρυνθέντα! Οίμοι τον απλότητι γυμνόν, νυν δε ηπορημένον!

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ ΚΑΙ Η ΥΑΙΝΑ

Για να γνωρίζουν τα παιδιά μας τον κόσμο του Θεού. 

Παιδικές ιστορίες (κατάλληλες και για μεγάλους)

 

π. Δημητρίου Μπόκου

Ο μεγάλος προφήτης Ησαΐας που έζησε 800 περίπου χρόνια πριν από τη Γέννηση του Χριστού, προφητεύει ότι θα έλθει κάποια εποχή, που τα ζώα δεν θα κατασπαράζονται μεταξύ τους. Ο λύκος με το αρνί θα βόσκουν μαζί. Η λεοπάρδαλη (πάνθηρας) θα κοιμάται παρέα με το κατσικάκι. Το μοσχάρι, ο ταύρος, το λιοντάρι και η αρκούδα θα βόσκουν στο ίδιο λιβάδι και ένα μικρό παιδί θα τα οδηγεί όλα μαζί, σαν να είναι ήμερα αρνάκια (Ησ. κεφ. 11).

Αυτό θα γίνει, όταν έλθει η Βασιλεία του Θεού. Τότε δηλαδή θα γίνουν όλα όπως ήταν αρχικά στον Παράδεισο, όπου τα ζώα δεν ήταν άγρια, αλλά ζούσαν αγαπημένα μεταξύ τους. Αναγνώριζαν τον άνθρωπο αρχηγό και αφεντικό τους και τον υπάκουαν σε ό,τι τους έλεγε. Το λιοντάρι και το βόδι έτρωγαν μαζί χόρτα κα άχυρα. Αρκουδάκια, μοσχαράκια και λιονταράκια έπαιζαν μεταξύ τους στο χορτάρι.

-Πώς επανέρχεται, Γέροντα, ο άνθρωπος στην προπτωτική κατάσταση;

Ο εξαγνισμός της καρδιάς – Οσίου Παϊσίου

 

-Γέροντα, ο Χριστός χωράει σε όλες τις καρδιές;

-O Χριστός χωράει, οι άνθρωποι δεν Τον χωράνε, γιατί δεν προσπαθούν να διορθωθούν. Για να χωρέση ο Χριστός μέσα μας , πρέπει να καθαρίση η καρδιά. « Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί , ο Θεός… »

 

-Γέροντα, γιατί τα άγρια ζώα δεν πειράζουν τους Αγίους;

-Αφού ημερεύουν οι άνθρωποι, ημερεύουν και τα άγρια ζώα και αναγνωρίζουν ότι ο άνθρωπος είναι αφεντικό τους . Στον Παράδεισο, πριν από την πτώση, τα άγρια θηρία έγλειφαν τους Πρωτοπλάστους με ευλάβεια, αλλά μετά από την πτώση πήγαιναν να τους ξεσκίσουν. Όταν ένας άνθρωπος επανέρχεται στην προπτωτική κατάσταση, τα ζώα τον αναγνωρίζουν πάλι για αφεντικό. Σήμερα όμως βλέπεις ανθρώπους που είναι χειρότεροι από τα άγρια θηρία , χειρότεροι από τα φίδια. Εκμεταλλεύονται απροστάτευτα παιδιά, τους παίρνουν τα χρήματα και , όταν έρχωνται σε δύσκολη θέση , τα ενοχοποιούν, καλούν την αστυνομία, τα πηγαίνουν και στο ψυχιατρείο. Γι’ αυτό τον 147ο Ψαλμό, που διάβαζε ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης ,τον διαβάζω, για να ημερέψουν οι άνθρωποι και να μην κάνουν κακό στους συνανθρώπους τους και στα ζώα.

 

Παρηγοριά σε πατέρα για τον θάνατο και την εκταφή του παιδιού του (θαυμαστές εμφανίσεις αγίου Παϊσίου)

μαρτυρία του κ. Παναγιώτη Κλημεντίδη

“Τον Ιανουάριο του 2004 έχασα στη γέννα ένα γιο μου. Τον αεροβάπτισα Νικόλαο.
Ο Άγιος σε ενύπνιο μού έδειξε πού βρίσκεται.

Βρεθήκαμε σε ένα παραδεισένιο τοπίο.
Γαλάζιο φως,τρούλοι Εκκλησιών.

Το παιδί μου είπε:
“Βλέπεις ,πατέρα,τι καλά που είμαι;”.

.

.

»Τόν Σεπτέμβριο του 2007, τήν νύκτα πρό της εκταφής του γυιου μου Νικολάου, στην Μονή Καλαμίου Αργολίδος, είδα σε ενύπνιο τόν Άγιο άφθαρτο πάνω σέ μία μαρμάρινη πλάκα.

 

Παράδεισος και κόλαση: μια συμβολική απεικόνιση…

από τον άγιο Παΐσιο -και η επιβεβαίωση: “Παράδεισος και Κόλαση υπάρχουν!”

Ο γέροντας Παϊσιος εξηγεί την Κόλαση και τον Παράδεισο:
– Γέροντα, πως είναι η κόλαση;– Θα σου πω μια ιστορία που έχω ακούσει:

Κάποτε ένας απλός άνθρωπος παρακαλούσε τον Θεό να του δείξει πως είναι ο Παράδεισος και η κόλαση.

Ένα βράδυ λοιπόν στον ύπνο του άκουσε μια φωνή να του λέει: «Έλα, να σου δείξω την κόλαση».

 

Είμαστε εξόριστοι από τον Παράδεισο…

 

Η εβδομάδα που ο λαός την ονομάζει Τυρινή στην γλώσσα της Εκκλησίας μας ονομάζεται εβδομάδα της αναμνήσεως της εξορίας του Πρωτοπλάστου Αδάμ από τον παράδεισο της τρυφής. Έτσι την ονομάζει το συναξάρι της ημέρας στο Τριώδιο. Τα τροπάρια του Εσπερινού και του Όρθρου περιγράφουν με παραστατικότητα και δραματικότητα αυτό το γεγονός της εξορίας και είναι συγκινητικώτατα. Παραθέτουμε το δοξαστικό του εσπερινού και το δοξαστικό της Λιτής σαν χαρακτηριστικά δείγματα της υμνολογίας της ημέρας αυτής.

    «Εκάθισεν Αδάμ, απέναντι του Παραδείσου, και την ιδίαν γύμνωσιν θρηνών ωδύρετο. Οίμοι, τον απάτη πονηρά πεισθέντα και κλαπέντα, και δόξης μακρυνθέντα! Οίμοι τον απλότητι γυμνόν, νυν δε ηπορημένον!

Νηστεία και συγχώρεση: οι θησαυροί του ουρανού (Κυριακή της Τυρινής)

ανάλυση του Ευαγγελικού αναγνώσματος της Κυριακής της Τυρινής

κείμενο και ζωγραφιές για τα παιδιά: η έξοδος από τον Παράδεισο και  η κυρα-Σαρακοστή

Ο Χριστός, μιλώντας στους μαθητές Του, είπε τα εξής: «Αν συγχωρείτε στους ανθρώπους τα
παραπτώματα τους, θα συγχωρήσει και σε σας ο Πατέρας σας ο ουράνιος τα δικά σας· και αν δε
συγχωρείτε στους ανθρώπους τα παραπτώματα τους ούτε και ο Πατέρας θα συγχωρήσει τα
παραπτώματα σας.

 

Και όταν νηστεύετε να μη γίνεστε λυπημένοι σαν τους υποκριτές, γιατί αυτοί παίρνουν ένα ύφος λυπημένο, για να φανούν στους ανθρώπους πώς νηστεύουν. Σας βεβαιώνω, πώς ο μισθός που

ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ

 

π. Δημητρίου Μπόκου

«Ἡ δυστυχία ὑπάρχει, εἶπε… ἁπλώνοντας τὰ χέρια του. Εἶναι πραγματική… Δὲν μπορῶ νὰ ἰσχυριστῶ πὼς δὲν ὑπάρχει ἢ ὅτι κάποτε θὰ πάψει νὰ ὑπάρχει. Ἡ δυστυχία εἶναι ἡ ἀνθρώπινη συνθήκη… Δὲν μποροῦμε νὰ ἐμποδίσουμε τὴ δυστυχία… Μιὰ κοινωνία μπορεῖ νὰ καταργήσει μόνο τὴν κοινωνικὴ δυστυχία – τὴν ἄχρηστη δυστυχία. Ἡ ὑπόλοιπη ἐξακολουθεῖ νὰ ὑπάρχει. Εἶναι ἡ ρίζα, ἡ πραγματικότητα. Ὅλοι ἀπὸ μᾶς ἐδῶ θὰ γνωρίσουμε τὴ λύπη. Ἂν ζήσουμε πενήντα χρόνια, θὰ εἶναι πενήντα χρόνια λύπης. Καὶ στὸ τέλος θὰ πεθάνουμε. Μὲ αὐτὴ τὴν συνθήκη (=τὸν ὅρο) γεννιόμαστε».

.
«Πραγματικότητα τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ ἀλληλεγγύη, εἶπε ἕνα ψηλὸ κορίτσι μὲ γλυκὰ μάτια. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ ἀληθινὴ συνθήκη τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς» (Οὔρσουλα Λὲ Γκέν, Ὁ ἀναρχικὸς τῶν δύο κόσμων).

.

Σοφοί λόγοι του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη

ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ (1866-1938)

 

~ Να θυμάσαι και να φοβάσαι δυο λογισμούς: Ο ένας λέει: είσαι άγιος, κι ο άλλος: δεν θα σωθείς.

Κι οι δυο λογισμοί προέρχονται από τον εχθρό (δηλ. τον διάβολο) και δεν έχουν αλήθεια μέσα τους. Εσύ όμως να σκέφτεσαι: Εγώ είμαι μεγάλος αμαρτωλός, αλλά ο σπλαχνικός Κύριος αγαπά πολύ τους ανθρώπους και θα συγχωρήσει σ’ εμέ τις αμαρτίες μου.

 

Παράδεισος και κόλαση: μια συμβολική απεικόνιση…

από τον άγιο Παΐσιο -και η επιβεβαίωση: “Παράδεισος και Κόλαση υπάρχουν!”

Ο γέροντας Παϊσιος εξηγεί την Κόλαση και τον Παράδεισο:
– Γέροντα, πως είναι η κόλαση;

– Θα σου πω μια ιστορία που έχω ακούσει:

Κάποτε ένας απλός άνθρωπος παρακαλούσε τον Θεό να του δείξει πως είναι ο Παράδεισος και η κόλαση.

Ένα βράδυ λοιπόν στον ύπνο του άκουσε μια φωνή να του λέει: «Έλα, να σου δείξω τηνκόλαση».

Βρέθηκε τότε σε ένα δωμάτιο, όπου πολλοί άνθρωποι κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι και στην μέση ήταν μια κατσαρόλα γεμάτη φαγητό. Όλοι όμως οι άνθρωποι ήταν πεινασμένοι, γιατί δεν μπορούσαν να φάνε. Στα χέρια τους κρατούσαν από μία πολύ μακριά κουτάλα. Έπαιρναν από την κατσαρόλα το φαγητό, αλλά δεν μπορούσαν να φέρουν την κουτάλα στο στόμα τους. Γι’ αυτό άλλοι γκρίνιαζαν, άλλοι φώναζαν, άλλοι έκλαιγαν…

Μετά άκουσε την ίδια φωνή να τού λέει: «Έλα τώρα να σου δείξω και τον Παράδεισο».

ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ;

“Δὲν θὰ μᾶς διώξει ἀπ’ τὸν παράδεισο ὁ Θεός. Ἐμεῖς θὰ ἀρνηθοῦμε νὰ μποῦμε καὶ νὰ κατοικήσουμε ἐκεῖ.

Δὲν θὰ μᾶς τιμωρήσει μὲ καμμιὰ κόλαση ὁ Θεός. Θὰ τὴν ἔχουμε διαλέξει μόνοι μας ἐμεῖς, ἀρνούμενοι, μὴ ὑποφέροντας νὰ ζήσουμε μαζί του στὴ Βασιλεία του.”

.

π. Δημητρίου Μπόκου

Α΄. Ἡ εἴσοδος τοῦ θανάτου

«Πῶς συνεζεύχθημεν τῷ θανάτῳ»; Πῶς ἔγινε ἡ σύζευξη, τὸ πάντρεμα τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν θάνατο; Ὁ ἄνθρωπος εἶναι θνητὸς ἢ ἀθάνατος;

Φύσει ἀθάνατος εἶναι μόνο ὁ Θεός. Κανένα ἄλλο δημιούργημα, οὔτε ἄγγελος οὔτε ἄνθρωπος, δὲν ἔχει ἐκ φύσεως οὔτε τὴν ὕπαρξη οὔτε τὴν ἀθανασία. Τὰ πάντα γεννιοῦνται, ζοῦν καὶ ὑπάρχουν αἰώνια, ἐπειδὴ μετέχουν στὴν ἀγαπητικὴ καὶ ζωοποιὸ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς εἶναι ἡ μόνη πηγὴ τῆς ζωῆς.  Ἀγαπᾶ τὰ πάντα καὶ τὰ διακρατεῖ σὲ αἰώνια ὕπαρξη, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ τὸ θέλει.

Ὁ Θεὸς δὲν ἔκαμε οὔτε θνητὸ οὔτε ἀθάνατο τὸν ἄνθρωπο. Τὸν ἔκαμε ἐλεύθερο. Μὲ δικό του αὐτεξούσιο θέλημα. Τὸν ἄφησε νὰ διαλέξει μόνος του τὴν ἀθανασία ἢ τὸν θάνατο. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ γίνει ὅ,τι θέλει. «Ἰδοὺ δέδωκα πρὸ προσώπου σου τὴν ζωὴν καὶ τὸν θάνατον, τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ κακόν. Ἔκλεξαι τὴν ζωήν», συμβουλεύει καὶ προτρέπει ὁ Θεός, χωρὶς νὰ ἀναιρεῖ οὔτε στὸ ἐλάχιστο τὴν ἐλευθερία ἐπιλογῆς τοῦ ἀνθρώπου (Δευτ. 30, 15, 19).

.

“Πότιζε τα λουλούδια και τα αγκάθια της ψυχής θα μαραθούν…”

.

Είναι ένα κειμενάκι που διάβασα πριν χρόνια,  με εντυπωσίασε πολύ και χαράκτηκε ως εικόνα στην μνήμη μου.

.

Συχνά μιλάμε για βελτίωση του χαρακτήρα μας ή της συμπεριφοράς των παιδιών μας.

Και λέμε: “να μην κάνω αυτό, να αποφεύγω αυτή την συμπεριφορά”…

Και με τον ίδιο τρόπο μιλούμε και στα παιδιά: “Μη εκείνο- Όχι το άλλο …”

Σκεφτόμουν ότι ο θετικός αγώνας βοηθά περισσότερο.

Αν κατευθύνουμε τις δυνάμεις της ψυχής προς το καλό, αυτομάτως επικεντρωνόμαστε σ΄αυτό και εργαζόμαστε με περισσότερη διάθεση , με χαρά και δύναμη.

Δεν είναι πιο όμορφο να ποτίζουμε λουλούδια, παρά να ξεριζώνουμε αγκάθια;…

 

η συνέχεια ΕΔΩ

Το συγκλονιστικό όραμα της Γερόντισσας Λαμπρινής με την Παναγία

 

~ Κάποια φορά η Γερόντισσα Λαμπρινή, όπως διηγήθηκε, η Παναγία της έδειξε την κόλαση και τον παράδεισο:

Το 1982 ήμουν στην σπηλιά της αγίας Παρασκευής στου Χανόπουλου. Προσευχόμουν μέσα στην σπηλιά με άλλες γυναίκες και σκέφτηκα: «Αχ, σπηλιά, που να σ’ εύρισκα, να ‘ναι δική μου αυτή η σπηλιά».

-Όχι, όχι, μου είπε μια φωνή. Η σπηλιά η δική σου είναι της Παρθένου (της
Παναγίας δηλαδή).

–Που είναι αυτή η σπηλιά;

-Θα σου την βρω εγώ, αλλά μετά από καιρό.

Πέρασαν πέντε χρόνια για νάρθει ο καιρός. Εγώ στο διάστημα αυτό έψαχνα.
Άκουγα για σπηλιά και έπαιρνα καμμιά γυναίκα για παρέα και πήγαινα. Το βράδυ πού
γύριζα στο σπίτι και έκανα προσευχή άκουγα φωνή:

 

Η προσευχή, η απελπισία και τα υλικά αγαθά

από τους λόγους του αγίου Παϊσίου:

.

Οι διδαχές του γέροντα Παϊσίου για την προσευχή είναι πολύτιμες για κάθε χριστιανό. Έλεγε:

«Δεν υπάρχουν μακαριότεροι άνθρωποι από εκείνους που έπιασαν επαφή με τον Ουράνιο Σταθμό και είναι δικτυωμένοι με ευλάβεια με το Θεό. Όπως δεν υπάρχουν πιο δυστυχισμένοι από εκείνους που έκοψαν την επαφή τους με το Θεό και γυρίζουν ζαλισμένοι τον κόσμο και τα κουμπιά των σταθμών του κόσμου, για να ξεχάσουν λίγο το πολύ άγχος της εκτροχιασμένης ζωής τους.»

.

Συμβούλευε δε και τα εξής:

«Πολύ βοηθάει, πριν από την προσευχή να διαβάσεις ένα κομμάτι από το Γεροντικό. Τότε θα θερμανθεί η καρδιά σου και θα καπακωθούν όλες οι μέριμνες και θα μπορέσεις να προσευχηθείς απερίσπαστα».

.

Ἡ προσευχὴ τοῦ Γολγοθᾶ

 

Ἅγιε Γολγοθᾶ, θεῖε Γολγοθᾶ,

Παρακαλῶ πές μου πόσες χιλιάδες, ἑκατομμύρια ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους καθάρισες καὶ ἔστειλες καὶ γιόμισες τὸν γλυκὸ Παράδεισο. Θεμέλιο γιὰ τὸν γλυκὸ Παράδεισο εἶναι ὁ ἅγιος Γολγοθᾶς.

Ἁμαρτωλοὶ ἐλᾶτε ἐδῶ, νὰ μὴν ἀργήσετε. Ὁ ἅγιος Γολγοθᾶς ἀνοικτός. Ἡ σταύρωσις. Ὁ Χριστὸς Ἐλεήμων. Μᾶς περιμένει νὰ τοῦ λούσουμε τὰ πόδια.

Το μεγάλο ταξίδι της γιαγιάς…

Η γιαγιά μας σήμερα έκανε το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής της!… και το τελευταίο. Γιατί από σήμερα θα ζει στα παλάτια του Ουρανού.

Πέρασαν τα χρόνια για την γιαγιά. Βάρυνε , αρρώστησε, πονούσε πολύ. Αλλά έκανε πάντα υπομονή και πάντα χαμογελούσε και πάντα έλεγε: “Δόξα τω Θεώ”! Και ήρθε η ώρα που ο Θεός έστειλε του Αγγέλους Του να πάρουν την ψυχούλα της . Και την μετέφεραν ψηλά, μπροστά στον θρόνο του Θεού, να τον προσκυνήσει και Εκείνος να ορίσει την αιώνια κατοικία της.

Συνέχεια

“Σήμερα είναι υπερβολικά μικρός ο αριθμός των ανθρώπων οι όποιοι σκέφτονται σοβαρά τή ζωή τους και τήν αιωνιότητα”. (γέροντας Θαδδαίος)

Σήμερα είναι υπερβολικά μικρός ό αριθμός των ανθρώπων στή γη οί όποιοι σκέφτονται σοβαρά τή ζωή τους και τήν αιωνιότητα.

Ένώ γνωρίζουμε ότι είμαστε προσωρινοί εδώ στή γη καί ότι ή ζωή μας είναι πολύ σύντομη, δέν σκεφτό­μαστε συχνά γιά τό τέλος της ζωής μας. Συνήθως νο­μίζουμε ότι έχουμε πολύ καιρό, γιά νά μετανιώσουμε αργότερα καί γιά νά διορθώσουμε τά ελαττώματα μας.

Καί πώς νά διορθώσουμε τά ελαττώματα του χα­ρακτήρα μας, άφού δέν μπορέσαμε νά τό κάνουμε αυ­τό στά νιάτα μας, πού δέν ήταν βαθιά ριζωμένο τό κα­κό μέσα μας;

 

Παράδεισος και κόλαση: μια συμβολική απεικόνιση…

από τον Γέροντα Παΐσιο και η επιβεβαίωση: “Παράδεισος και Κόλαση υπάρχουν!”

Ο γέροντας Παϊσιος εξηγεί την Κόλαση και τον Παράδεισο

– Γέροντα, πως είναι η κόλαση;

– Θα σου πω μια ιστορία που έχω ακούσει:

Κάποτε ένας απλός άνθρωπος παρακαλούσε τον Θεό να του δείξει πως είναι ο Παράδεισος και η κόλαση.

Ένα βράδυ λοιπόν στον ύπνο του άκουσε μια φωνή να του λέει: «Έλα, να σου δείξω την κόλαση».

Βρέθηκε τότε σε ένα δωμάτιο, όπου πολλοί άνθρωποι κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι και στην μέση ήταν μια κατσαρόλα γεμάτη φαγητό. Όλοι όμως οι άνθρωποι ήταν πεινασμένοι, γιατί δεν μπορούσαν να φάνε. Στα χέρια τους κρατούσαν από μία πολύ μακριά κουτάλα. Έπαιρναν από την κατσαρόλα το φαγητό, αλλά δεν μπορούσαν να φέρουν την κουτάλα στο στόμα τους. Γι’ αυτό άλλοι γκρίνιαζαν, άλλοι φώναζαν, άλλοι έκλαιγαν…

Μετά άκουσε την ίδια φωνή να τού λέει: «Έλα τώρα να σου δείξω και τον Παράδεισο».

“Αν παραβλέπουμε τα σφάλματα των άλλων, θα παραβλέψει και ο Θεός τα δικά μας” (γ. Παΐσιος)

– Γέροντα, σήμερα στη διαλογή των ελιών κατέκρινα μερικές αδελφές, γιατί έβλεπα ότι δεν έκαναν προσεκτικά τη δουλειά τους.

-Κοίταξε να αφήσεις τις κρίσεις και τις κατακρίσεις, γιατί μετά θα σε κρίνει κι εσένα ο Θεός. Εσύ δεν βάζει καμμιά ελιά λίγο χαλασμένη μαζί με τις άλλες;

– Όχι Γέροντα, προσέχω να μη βάζω.

– Αν μας κάνει τόσο καλό διάλεγμα ο Χριστός στην Κρίση, χαθήκαμε! Ενώ, αν τώρα παραβλέπουμε τα σφάλματα των άλλων και δεν τους κατακρίνουμε, θα μπορούμε τότε να πούμε στο Χριστό: «Χριστέ μου, βάλε με κι εμένα σε καμιά άκρη μέσα στο Παράδεισο!».

 

“Η καλωσύνη βλάπτει τον αμετανόητο”

– Γέροντα, θυμάμαι, μια φορά με είχατε μαλώσει πολύ.- Αν χρειασθή, πάλι θα σε μαλώσω, για να πάμε όλοι μαζί στον Παράδεισο. Τώρα θα λάβω δρακόντεια μέτρα!…

Κοίταξε, έχω τυπικό πρώτα να δώσω στον άλλον να καταλάβη ότι χρειάζεται το μάλωμα και ύστερα να τον μαλώσω. Καλά δεν κάνω; Εγώ, επειδή μαλώνω τον άλλον, όταν βλέπω να κάνη κάτι βαρύ, γίνομαι κακός.

Αλλά τι να κάνω; να αναπαύω καθέναν στο πάθος του, για να είμαι τάχα καλός μαζί του, και μετά να πάμε όλοι μαζί στην κόλαση; Ποτέ δεν με πειράζει η συνείδηση, όταν μαλώνω κάποιον ή του κάνω παρατήρηση κι εκείνος στενοχωριέται, γιατί από αγάπη το κάνω, για το καλό του.