.
Με την καρδιά κομμάτια,
με στερεμένο το δάκρυ
πήρες το δρόμο του ξεριζωμού,
που άλλοι αποφάσισαν για εσάς…
.
Εσείς παλέψατε, αγωνιστήκατε αντρίκια για τα μέρη σας.
Βγήκατε αντάρτες στα βουνά,ολόκληρες οικογένειες, μάνες με μωρά στην αγκαλιά
και ατρόμητα ελληνόπουλα πολεμήσατε τον δυνάστη
για να ανασάνετε αέρα λευτεριάς…
.
.
(ελάχιστο μνημόσυνο για τις γυναίκες εκείνες, τις κόρες και τις μάνες του Πόντου.
19 Μαΐου, ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας)
.
Ήταν κάποιες Γυναίκες
που πάνω απ΄την Πίστη και την Πατρίδα
κανέναν δεν έβαλαν.
Για τον Θεό τους μαρτύρησαν
την ζωή τους έδωσαν
θυσία και ολοκαύτωμα.
Υπέφεραν τα πάνδεινα
αλλά δεν υπέκυψαν
την τιμή τους σε κανέναν δεν χάρισαν…
.
.
(από το ιστολόγιο “Οικογένεια-μια γωνιά του Παραδείσου”)
“Πρόφτασε Τροπαιοφόρε, μεγαλομάρτυς Γεώργιε,
όσο ακόμα ακούγεται στην Ελλάδα μας
το Χριστός Ανέστη.”
Άγιε μου Γιώργη των Ρωμηών,
άγιε μου Γιώργη των Ελλήνων, των Γραικών,
άγιε μου Γιώργη των Ορθοδόξων Χριστιανών,
.
Αρκάδι
Αρκάδι μας αθάνατο
Στον κόσμο ξακουσμένο
Για τη λαμπρή θυσία σου
Που φώτισε πλατιά
Την οικουμένη ολόκληρη
Κι έμεινες και θα μένεις
Σύμβολο λευτεριάς.
Χρόνια πολλά, Θεσσαλονίκη, πάντα ελεύθερη!!!
.
Χαίρετ’ ο Ιωακείμ κι η Άννα,
που γέννησαν χαριτωμένη κόρη
στην Παναγίτσα στο Πυργί!
Χαίρεται όλ’ η έρημη ακρογιαλιά
κι ο βράχος κι ο γκρεμός αντίκρυ του πελάγους,
που τον χτυπούν άγρια τα κύματα,
Διαβάζοντας τα “Άπαντα” του αγαπημένου μας κυρ Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, στάθηκα στα ποιήματά του, τα οποία δεν είχα προσέξει μέχρι τώρα όσο τους αξίζει…Η “Κοιμάμενη Βασιλοπούλα” με συγκίνησε ιδιαίτερα και λόγω του θέματος αλλά και των αναφορών στην Μεγάλη Ιδέα του Γένους. Ένα γλυκύτατο ποίημα, γραμμένο με αφορμή το θάνατο της βασιλοπούλας Αλεξάνδρας , που εύχεται το ξύπνημά της από ένα Βασιλόπουλο που δεν θα είναι άλλο από τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά.Στην αρχή του ποιήματος του αναφέρεται στην συγκεκριμένη τραγική είδηση με την Πριγκίπισσα της Ελλάδας Αλεξάνδρα (1870-1891), κόρη του Βασιλέως Γεωργίου Α΄ που συγκλόνισε το Πανελλήνιο με τον ξαφνικό θάνατό της, την 18 Σεπτεμβρίου 1891 στην Ρωσία (ελάχιστες μέρες, έξι, μετά την γέννα του γιού της Δημητρίου) σε ηλικία μόλις 21 ετών. Στην συνέχεια υιοθετώντας ένα προφητικό ύφος που θυμίζει Παλαμά ιστορεί την θρυλική μορφή του Μαρμαρωμένου Βασιλιά και το όραμα της Μεγάλης Ιδέας.Στους τελευταίους στίχους αναφέρεται στο εθνικής σημασίας κεφάλαιο των θρήνων για την Άλωση της Πόλης , που απαντάται στα δημοτικά ποιήματά μας.Ας το απολαύσουμε.
Λόγγος κι ὀρμάνι γύρω στὸ παλάτι,
καὶ τὸ φυλᾶν ἀόρατα σπαθιά·
κ᾿ ἐκείνη ἀποκοιμήθηκε βαθιά,
καὶ δὲν τὴν βλέπει ἀνθρώπου μάτι.
Μάγια κακὰ τῆς εἶχαν καμωμένα
νὰ μὴν ξυπνήσῃ χρόνους ἑκατό,
πρὶν ἕνα βασιλόπ᾿λο ξακουστὸ
ἔρθῃ νὰ τὴν εὑρῇ ἀπ᾿ τὰ ξένα.
Σ᾿ εἶσ᾿ ἡ Κοιμάμενη Βασιλοπούλα,
ποὺ ὅλ᾿ ἡ Ἑλλάς, νανούρισμα γλυκό,
σοῦ στέλνει ἕνα τραγούδι μυστικὸ
καὶ μιὰ χρυσόχλωρη μυρτούλα.
29 Μαΐου 1453: Η Πόλις εάλω…
φωτο: Κωνσταντινούπολη… στα αριστερά, ο τρούλος της αγια Σοφιάς
.
Αρχόντισσα βυζαντινή, των Ρωμηών Πόλη…
.
βέβηλα χέρια σε αιχμαλώτισαν
την πορφύρα σου ξέσχισαν
την ομορφιά σου μάδισαν
το κορμί σου καταπλήγωσαν.
.
ποίημα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη
«Ξυπνᾶτε ἐσεῖς ποὺ κοίτεστε, ξυπνᾶτε ὅσοι κοιμᾶστε,
τὸ θάνατο ὅσοι ἐγεύτητε, τώρα ζωὴ χορτάστε».
.
Μὲ μιᾶς ἀνοίγει ὁ οὐρανός, τὰ σύγνεφα μεριάζουν,
οἱ κόσμοι ἐμείνανε βουβοί, παράλυτοι κοιτάζουν.
Μία φλόγα ἀστράφτει… ἀκούονται ψαλμοὶ καὶ μελῳδία…
Πετάει ἕν᾿ ἄστρο… σταματᾶ ἐμπρὸς εἰς τὴ Μαρία…
«Χαῖρε τῆς λέει ἀειπάρθενε, εὐλογημένη χαῖρε!
Ὁ Κύριός μου εἶναι μὲ σέ. Χαῖρε Μαρία, Χαῖρε!»
.
Γεννήθηκε 6 Σεπτεμβρίου 1860 στην Ιθάκη. Πατέρας του ήταν ο Παύλος Μαβίλης, πρόεδρος των Δικαστηρίων της Ιονίου Πολιτείας και μητέρα του η Ιωάννα Καποδίστρια Σούφη, ανεψιά του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.
Από την πλευρά του πατέρα του ο Λορέντζος Μαβίλης είχε Ισπανική καταγωγή. Το εξελληνισμένο όνομά του ήταν Λαυρέντιος. Ξεκίνησε τις σπουδές του από το Εκπαιδευτήριο «Καποδίστριας» που είχε ιδρυθεί στην Κέρκυρα από το 1873.
ΕΦΥΓΑ ΜΑΚΡΙΑ Φίλε τοῦ ἀνθρώπου, εἶχα τὴ σκηνή μου στὴν ἔρημο,
ἀπὸ Σένα, τὸν γλυκό μου Κύριο ἔφυγα καὶ κρύφτηκα,
κάτω ἀπ’ τὴ νύχτα χώθηκα τῆς ἀγωνίας νὰ ἐπιβιώσω.
Ἀπὸ κεῖ γέμισα πολλὲς δαγκωματιὲς καὶ τραύματα.
Γύρισα, ἦρθα σὲ Σένα, καὶ στὴν ψυχή μου ὅμως πολλὲς οἱ πληγές. …
ένα ποίημα από τα τον παλιό καλό καιρό, από τα βιβλία με τα οποία μεγάλωσαν οι προηγούμενες γενιές…εμφανής η διαφορά με τα σημερινά σχολικά βιβλία…ως γονείς μπορούμε να δώσουμε αντίστοιχα αναγνώσματα στα παιδιά μας, αφού από τα σχολικά βιβλία δεν περιμένουμε κάτι ιδιαίτερα ωφέλιμο…
ένα όμορφο ποίημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, εμπνευσμένο από τη Γέννηση της Θεοτόκου
.
Χαίρετ’ ο Ιωακείμ κι η Άννα,
που γέννησαν χαριτωμένη κόρη
στην Παναγίτσα στο Πυργί!
Χαίρεται όλ’ η έρημη ακρογιαλιά
κι ο βράχος κι ο γκρεμός αντίκρυ του πελάγους,
που τον χτυπούν άγρια τα κύματα,
+ Μωυσής Αγιορείτης, μοναχός
Και ξαφνικά ανοίγει ένα παραθυράκι στο νου.
Έρχεται ένα φως. Τότε έχεις μια άλλη αίσθηση. Τότε το κατανοείς καλά.
Όχι ως προς το ετυμολογικό. Μα με μια κατάνυξη και συναίσθηση και θεία θαλπωρή. Και λες:
«Τί άλλο να λέω;». Παρά μόνο πάλιν και πολλάκις και συνεχώς: «Κύριε, λέησον!».
ποίημα Ἰωάννου Πολέμη
.
Τί εἶν’ ἡ βοὴ στὸ Γολγοθᾶ ποὺ κόσμος τρέχει ἀπάνω;
-Πηγαίνουν νὰ σταυρώσουν δυὸ μαζὶ μὲ κάποιον πλᾶνο.
-Ποιοί νἆν οἱ δυό, ποὺ ἐκδικητὴς ὁ χάρος τοὺς προσμένει;
-Κλέφτες, φονιάδες, ἄρπαγες, κακούργοι ξακουσμένοι.
-Καὶ ποιός ὁ πλᾶνος ποὺ κι αὐτὸς θὰ σταυρωθῇ μαζί τους;
-Τοὺς Φαρισαίους ῥώτησε, εἰναι δουλειὰ δική τους!
.
(ποίημα του Γεωργίου Βιζυηνού- ο θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά)
.
–Τὸν εἶδες μὲ τὰ μάτια σου, γιαγιά, τὸν Βασιλέα,
ἢ μήπως καὶ σὲ φάνηκε, σὰν ὄνειρο, νὰ ποῦμε,
σὰν παραμύθι τάχα;
-Τὸν εἶδα μὲ τὰ μάτια μου, ὡσὰν καὶ σένα νέα,
πὰ νὰ γενῶ ἑκατὸ χρονῶ, κι᾿ ἀκόμα τὸ θυμοῦμαι,
σὰν νἄταν χτὲς μονάχα.
Στὴν Πόλη, στὴν Χρυσόπορτα, στὸν πύργον ἀπὸ κάτου,
εἶν᾿ ἕνα σπήλαιο πλατύ, στρωμένο σὰν παλάτι,
σὰν ἅγιο παρακκλήσι;
.
29 Μαΐου 1453: Η Πόλις εάλω…
φωτο: Κωνσταντινούπολη… στα αριστερά, ο τρούλος της αγια Σοφιάς
.
Αρχόντισσα βυζαντινή, των Ρωμηών Πόλη…
.
βέβηλα χέρια σε αιχμαλώτισαν
την πορφύρα σου ξέσχισαν
την ομορφιά σου μάδισαν
το κορμί σου καταπλήγωσαν.
.
Σωτηρία Δημητ. Ἀργυρίου
Ὅταν τά χείλη μου προφέρουν τ’ ὄνομά σου,
μνῆμες ξυπνοῦν ἀπό τή δόξα τήν παλιά σου.
Ἁγια Σοφιά, λίκνο ἱερό τῆς ρωμιοσύνης,
σύμβολο ἁγνό φιλοπατρίας κι ἁγιοσύνης.
Τό φῶς σου σκόρπισες λαμπρό στήν οἰκουμένη,
σ’ ὅλα τά πέρατα ἡ φήμη σου ἁπλωμένη.
