“ZAKXAIOI, ΞΥΠΝΗΣΤΕ!”

Κυριακὴ ΙΕ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 19,1-10) – 

Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ὅταν ὁ Κύριος, ἀγαπητοί μου, ἐκήρυττε στὰ παράλια τῆς Τιβεριάδος, στὰ χωριὰ καὶ στὶς πόλεις τῆς Παλαιστίνης, στὸ βουνὸ ἢ στὴ συναγωγή, πλήθη ἄκουγαν. Πόσοι ὅμως τὸν ἄκουγαν καὶ μὲ τὰ αὐτιὰ τῆς ψυχῆς; Πόσοι δέχονταν τὸ φῶς του στὴν καρδιά τους καὶ δο­νοῦνταν ψυχικά; Πόσοι ἄλλαζαν;Ὤ, λίγοι ἦταν οἱ θαυμασταὶ τοῦ κηρύγματος ποὺ δὲν ἔμεναν ἁπλῶς στὸ θαυμασμὸ ἀλλὰ ἔκαναν πρᾶξι καὶ ζωὴ τὰ λόγια του. Γιατί οἱ περισσότεροι ἔ­φευγαν χωρὶς μεταβολή, χωρὶς ψυχικὸ συγ­κλονισμό; Τὴν ἀπάντησι στὸ τρομακτικὸ αὐτὸ ἐρώτημα δίδει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο. Τί λέει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο; Τὸ προσέξατε;

 

Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος: το παιδί που κράτησε στην αγκαλιά του ο Χριστός

O ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ Ο ΘΕΟΦΟΡΟΣ (20 Δεκεμβρίου)

Toυ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΣΗΜΕΡΑ ἑορτάζει ἕνας ἅγιος ἄγνωστος δυστυχῶς στοὺς πολλούς. Εἶνε ὁ ἅγιος  Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος ἐπίσκοπος  Ἀντιοχείας. Γι᾿ αὐτὸν θὰ σᾶς πῶ λίγες  λέξεις.

* * *

Ἕνα ἀπὸ τὰ ὡραιότερα ἐπεισόδια τῶν  Εὐαγγελίων εἶνε τὸ ἑξῆς. Μιὰ μέρα  πλησίασαν τὸ Χριστὸ κάτι φτωχὲς μανάδες μὲ τὰ παιδιά τους στὴν ἀγκαλιά, γιὰ  νὰ τὰ εὐλογήσῃ. Οἱ μαθηταὶ τὶς διώχνανε, νὰ μὴν τὸν ἐνοχλοῦν. Ὁ Χριστὸς  ὅμως εἶπε· «Ἄφετε τὰ παιδία ἔρχεσθαι πρός με»· ἀφῆστε τὰ παιδιὰ νὰ  ᾿ρθοῦν κοντά μου (Μᾶρκ. 10,14). Καὶ τὰ πῆρε  στὴν ἀγκαλιά του τὰ φτωχὰ παιδιὰ τῶν  ψαράδων, τὰ εὐλόγησε καὶ τοὺς εἶπε  λόγια πατρικά.
Γιατί τὰ λέω αὐτά; Γιατὶ ἕνα ἀπὸ τὰ  παιδιὰ ἐκεῖνα, ποὺ πῆρε στὴν ἀγκαλιά  του ὁ Χριστός, ἦταν καὶ ὁ ἅγιος  Ἰγνάτιος. Τότε ὁ Κύριος εἶπε· «Ὅστις  ταπεινώσῃ ἑ αυτὸν ὡς τὸ παιδίον  τοῦτο, οὗτός ἐστιν ὁ μείζων ἐν τῇ  βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν. καὶ ὃς ἐὰν δέξηται παιδίον τοιοῦτον ἓν ἐπὶ τῶ  ὀνόματί μου, ἐμὲ δέχεται»· ὅποιος  ταπεινωθῇ σὰν αὐ τὸ τὸ παιδί, αὐτὸς  εἶνε ὁ ἀνώτερος στὴ βασιλεία τῶν  οὐρανῶν· κι ὅποιος δεχθῇ ἕνα τέτοιο παιδὶ στὸ ὄνομά μου, ἐμένα δέχεται (Ματθ. 18,4-5).

 

η συνέχεια ΕΔΩ

“Συγκύπτουσα τώρα η Ελλάς, που άλλοτε ήταν άστρο τ’ ουρανού, οδηγός της ανθρωπότητος! …

“Να πλησιάσουμε πάλι τον Χριστό, να τον αγγίξουμε και να είστε βέβαιοι ότι η Ελλάς θ’ ανορθωθεί και πάλι”.

Η ΣΥΓΚΥΠΤΟΥΣΑ ΕΛΛΑΣ

Κυριακὴ Ι΄ (Λουκ. 13,10-17)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

~ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ τοῦ Κυρίου περιγράφει, ἀγαπητοί μου, τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Ἂς τὸ δοῦμε κάπως λεπτομερέστερα.

Ἤτανε, λέει, Σάββατο· ἡμέρα δηλαδὴ λατρείας τοῦ Θεοῦ καὶ ἀργίας. Οἱ Ἑβραῖοι καὶ μέχρι σήμερα, ὅπου κι ἂν βρίσκωνται, τὸ Σάββατο πηγαίνουν ὅλοι στὴ συναγωγή, κ᾿ ἐκεῖ γίνεται διδασκαλία καὶ ἑρμηνεία ψαλμῶν καὶ προφητειῶν. Τὸ τηροῦν τὸ Σάββατο.

Ἐδῶ μοῦ ᾿ρχεται νὰ κλαύσω. Διότι οἱ Ἑβραῖοι τηροῦν τὸ Σάββατο· ἀλλὰ ἐμεῖς τηροῦμε τὴν Κυριακή; Ἂν πᾶτε στὰ Ἰεροσόλυμα, τὸ Σάββατο στοὺς δρόμους αὐτοκίνητο δὲν κινεῖται. Μόνο δυὸ αὐτοκίνητα κινοῦνται· τὸ ἕνα εἶνε τῆς ἀστυνομίας, καὶ τὸ ἄλλο εἶνε τὸ ἰατρικό, κανένα ἄλλο. Ὅλοι στὶς συναγωγές. Ἐμεῖς; Στὴν Ἑλλάδα τὴ Δευτέρα δὲ᾿ μπορεῖς ν᾿ ἀνοίξῃς ἐφημερίδα· στάζει αἷμα ἀπὸ τὰ δυστυχήματα. Εἶνε μιὰ τιμωρία· διότι καταπατοῦμε τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς. Καλὰ εἶπαν, ὅτι στὴν Ἑλλάδα τὸ αὐτοκίνητο ἔφαγε τὴν Κυριακή…

 

η συνέχεια ΕΔΩ

Πότε περνάει ο Χριστός;

ομιλία του + Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτου

στην ευαγγελική περικοπή της θεραπείας του τυφλού της Ιεριχούς

 

«Ἀκούσας δὲ ὄχλου διαπορευομένου ἐπυνθάνετο τί εἴῃ ταῦτα. ἀπήγ­γειλαν δὲ αὐτῷ ὅτι Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέρχεται» (Λουκ. 18,36-37)

 

Ὄχι ἕνα, ὄχι δυό, ὄχι χίλια· ἀναρίθμητα εἶ­νε, ἀγαπητοί μου, τὰ θαύματα ποὺ ἔ­κανε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ἕνα ἀ­πὸ αὐτὰ εἶνε καὶ τὸ θαῦμα τοῦ σημερινοῦ εὐ­αγγελίου. Ἂς προσπαθήσουμε νὰ τὸ ἀναπαραστήσουμε.

---

Νοερῶς βρισκόμαστε σὲ μία πόλι τῆς Ἰουδαίας, στὴν Ἰεριχώ. Ἐκεῖ σ᾿ ἕνα σταυροδρόμι στεκόταν πάντοτε, ἀπ᾿ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ, ἕνας τυφλός. Τυφλός, ἀλλὰ καὶ ζητιάνος. Ἅπλωνε τὸ χέρι καὶ περίμενε τὴν ἐλεημοσύνη τῶν διαβατῶν. Χρόνια καθόταν ἐκεῖ. Ἕνα παιδὶ τὸν ἔφερνε τὸ πρωὶ καὶ τὸν ἔπαιρνε τὸ βράδυ, γιὰ ν᾿ ἀγοράσῃ τὸ καρβέλι του ἀπὸ τὴν ἐλεημοσύνη καὶ νὰ γυρίσῃ στὸ σπίτι. Τὸ ὄ­νομά του τὸ διασῴζει ὁ εὐαγγελιστὴς Μᾶρ­κος· λεγότανε Βαρτιμαῖος (Μᾶρκ. 10,46).
Ἀλλὰ ξημέρωσε γι᾿ αὐτὸν μιὰ φορὰ ἡ μεγά­λη ἡμέρα. Ἔτσι εἶνε· περνᾶνε ὧρες, μέρες, χρόνια, καὶ ξαφνικὰ παρουσιάζεται στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου μιὰ στιγμή, ποὺ ἂν τὴν ἐκμεταλλευθῇ, γίνεται εὐτυχισμένος· ἂν τὴν ἀφή­σῃ καὶ φύγῃ ἀπὸ τὰ χέρια του, μένει δυστυχι­σμένος. Ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου εἶνε ζήτημα στιγμῶν· εἶνε ἢ μοιραῖες ἢ ἀποφασιστικὲς στι­γμές, εἴτε γιὰ τὴν καταστροφὴ εἴτε γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὴν πρόοδο ἑνὸς ἀνθρώπου ἢ ἑνὸς λαοῦ.

 

Άγιος Μένιγνος ο κναφεύς- ο προστάτης των χημικών

(Μένιγνος ὁ κναφεύς – 22 Νοεμβρίου)

Μένιγνος ὁ κναφεύς. Λαϊκός καί ἔγγαμος. Μαρτύρησε καί ἁγίασε…

ΚΛΩΣΤΟΫΦΑΝΤΟΥΡΓΟΣ ΑΓΙΟΣ

του π. Αυγουστίνου Καντιώτη

Ἡ γενιά, ἀγαπητοί μου, πού ζῆ σήμερα, ἡ νέα γενιά, δέν μπορεῖ νά φαντασθῆ πόσο δύσκολη ἦταν ἡ ζωή τούς περασμένους αἰῶνες. Ἄς πάρουμε παράδειγμα τό ντύσιμο. Τά ροῦχα στήν ἀρχή ἦταν ἄγνωστα. Ἔπρεπε νά περάσουν πολλά χρόνια, νά βροῦν τίς πρῶτες ὗλες, τό μαλλί καί τό βαμβάκι, νά φτειάξουν τά ἐργαλεῖα μέ τά ὁποῖα θά κά¬νουν κλωστές κατάλληλες γιά ὕφασμα, ν’ ἀνακαλύψουν τή ρόκα, τήν ἀνέμη καί πρό παντός τόν ἀργαλειό, γιά νά κάνουν τό πρῶτο ὕφασμα.

←←←

Ὁ ἀργαλειός, πού ἦταν μεγάλη ἐφεύρεσις, βάσταξε χιλιάδες χρόνια. Τόν ἀναφέρει ὁ Ὅμηρος στά ποιήματά του. Ἦταν ἀπαραίτητος στό κάθε σπίτι. Στά ἀρχαῖα προικοσύμφωνα βλέπει κανείς ὅτι μεταξύ τῶν ἄλλων πραγμάτων, πού προίκιζαν οἱ μανάδες τίς θυγατέρες τους, ἦταν καί ὁ αργαλειός. Γυναίκα πού ἤξερε νά γνέθη καί νά κάνη στόν ἀργαλειό τά ροῦχα τοῦ σπιτιοῦ, τή θεωροῦσαν σπουδαία νοικοκυρά. Πολλοί ἀπό τούς παλαιούς θυμοῦνται τά χοντρά, ὡραῖα καί στερεά ὑφάσματα πού ἔφτειαχναν οἱ γιαγιάδες καί ol μητέρες τους στόν ἀργαλειό. Ἀπ’ αὐτά γίνονταν οἱ τοπικές ἐνδυμασίες πού φοροῦσαν ἄνδρες καί γυναῖκες καί ἦταν ὅλο λεβεντιά καί χάρι. Σκέπαζαν ὅλο τό κορμί τους. Τά ροῦχα τους ἦταν ἁπλά καί σεμνά. Βλέποντας μιά γυναίκα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης νόμιζε κανείς πώς βλέπει τήν Παναγία.

 

Η ΑΦΡΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΠΛΕΟΝΕΚΤΟΥ

ομιλία στην παραβολή του άφρονος πλουσίου

του † επισκόπου Αὐγουστῖνου Καντιώτου

«Τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς» (Ψαλμ. 23,1)

 

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἕνας κα­θρέφτης, στὸν ὁποῖον, ἐὰν κοιτάξουμε μὲ προσοχή, θὰ δοῦμε τὸν ἄθλιο ἑαυτό μας, τὶς κακίες καὶ τὰ πάθη ποὺ ἔχουμε. Στὸ σημερινὸ δὲ εὐαγγέλιο βλέπουμε ἕνα ἀπὸ τὰ φοβερώτε­ρα ἐλαττώματα. Ὀνομάζεται πλεονεξία. Πλεονεξία εἶνε τὸ νὰ μὴ εὐχαριστῆται κανεὶς σ’ αὐτὰ ποὺ ἔχει, ἀλλὰ νὰ ζητῇ ὅλο καὶ περισσό­τερα καὶ ποτέ νὰ μὴ λέῃ «Δόξα σοι, ὁ Θεός». Εἶνε μιὰ ἐκδήλωσις τοῦ ἀτομιστικοῦ καὶ ἐγωϊστικοῦ πνεύματος. Στὴ σημερινὴ παραβολὴ βλέπουμε τὴν εἰκόνα τοῦ πλεονέκτου.

Η ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ και η συγκλονιστική της μετάνοια

η μνήμη της τιμάται την 1η Απριλίου και την Ε΄Κυριακή των Νηστειών

 

ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Μὲ τὰ φτερὰ τῆς φαντασίας, ἀγαπητοί μου, ἂς πετάξουμε μακριά. Ἂς πᾶμε στὸν ἕ­κτο αἰῶνα στὴν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνου.

* * *

Ζοῦσε ἐκεῖ τότε ἕνας μοναχός, ὁ ἀββᾶς Ζωσιμᾶς. Ζοῦσε εἰρηνικὴ ζωή. Ἀλλὰ κάποτε παρουσιάστηκε ἕνας ἐπικίνδυνος ἐχθρός, ἡ ὑπερηφάνεια. Νόμισε, ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄλλος καλύτερος ἀπ᾿ αὐτόν… Ἀκούει ὅμως φωνὴ ποὺ τοῦ λέει· Ψάξε!
Στὸ μοναστήρι ποὺ ζοῦσε ὑπῆρχαν ἅγιες ψυχές. Εἶχαν δὲ τὴ συνήθεια, κάθε χρόνο τὴν Καθαρὰ Δευτέρα μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ ἡγουμένου νὰ φεύγουν γιὰ τὴν ἔρημο κ᾿ ἐκεῖ νὰ μένουν μέχρι τὴν παραμονὴ τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων. Τότε πλέον γύριζαν, 

ΟΙ ΑΓΙΟΙ 40 ΜΑΡΤΥΡΕΣ (9 Μαρτίου)

† επίσκοπος Aυγουστίνος Καντιώτης

 

Για τους 40 Mαρτύρες, που εορτάζουν, θα μιλήσουμε σήμερα. Θα προσπαθήσω να προσφέρω λίγα άνθη στη μνήμη τους.

* * *

Ποιοί ήταν αυτοί οι άγιοι; Ήταν στρατιωτικοί. Ήταν στο άνθος της ηλικίας τους. Ήταν επίλεκτο σώμα του ρωμαϊκού στρατεύματος. Eίχαν ανάστημα, είχαν εμφάνιση, ήταν εμπειροπόλεμοι. Eίχανε και ανδρεία Eίχαν ακόμη πειθαρχία, απόλυτη υπακοή στους ανωτέρους. Ήταν υποδείγματα στρατιωτικά.

.

Mία φορά όμως οι 40 Mάρτυρες επαναστάτησαν. Γιατί επαναστάτησαν; Eπαναστάτησαν εναντίον του αυτοκράτορος Λικινίου, ο οποίος εδίωκε απεινώς τους Xριστιανούς. H διαταγή έλεγε· Όποιος πιαστεί να μιλάει για το Xριστό, θα συλλαμβάνεται και θα υφίσταται τιμωρίες μεγάλες, μέχρι καί θάνατο.

η συνέχεια ΕΔΩ

Σύγχρονοι υπερήφανοι…

Κυριακή Τελώνου & Φαρισαίου (Λουκ. 18,10-14)

ανάλυση π. Αυγουστίνου Καντιώτη

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἀρχίζει τὸ Τριῴδιο. Ἀρχίζει μὲ τὴ φωνὴ τοῦ Τελώνου «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» (Λουκ. 18,13). Τὸ Τριῴδιο λέει σὲ ὅλους μας σήμερα· Ἄνθρωποι ὑπερήφανοι, ταπεινωθῆτε. Μᾶς παρουσιάζει τὴν παραβολὴ τοῦ τελώνου καὶ τοῦ φαρισαίου, ποὺ εἶνε σὲ ὅλους μας γνωστή.

Σήμερα, ἀκόμη ἁπλούστερα, τὸ Τριῴδιο μᾶς δείχνει δύο δρόμους καὶ μᾶς ἀφήνει νὰ ἐκλέξουμε. Ὁ ἕνας δρόμος ὁδηγεῖ στὸ γκρεμό, ὁ ἄλλος στὸν οὐρανό. Ὁ ἕνας δρόμος εἶνε τοῦ διαβόλου, ὁ ἄλλος εἶνε τοῦ Θεοῦ. Ποιοί εἶνε αὐτοὶ οἱ δρόμοι; Ὁ ἕνας δρόμος εἶνε τῆς ὑπερηφανείας, καὶ ὁ ἄλλος εἶνε τῆς ταπεινώσεως.
Ὑπερηφάνεια – ταπείνωσις, δύο δρόμοι τῆς ζωῆς. Ποιόν ἀκολουθοῦμε; Τὸν πρῶτο δρόμο,

Πότε περνάει ο Χριστός;

ομιλία του + Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτου

στην ευαγγελική περικοπή της θεραπείας του τυφλού της Ιεριχούς

 

«Ἀκούσας δὲ ὄχλου διαπορευομένου ἐπυνθάνετο τί εἴῃ ταῦτα. ἀπήγ­γειλαν δὲ αὐτῷ ὅτι Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέρχεται» (Λουκ. 18,36-37)

 

Ὄχι ἕνα, ὄχι δυό, ὄχι χίλια· ἀναρίθμητα εἶ­νε, ἀγαπητοί μου, τὰ θαύματα ποὺ ἔ­κανε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ἕνα ἀ­πὸ αὐτὰ εἶνε καὶ τὸ θαῦμα τοῦ σημερινοῦ εὐ­αγγελίου. Ἂς προσπαθήσουμε νὰ τὸ ἀναπαραστήσουμε.

---

Νοερῶς βρισκόμαστε σὲ μία πόλι τῆς Ἰουδαίας, στὴν Ἰεριχώ. Ἐκεῖ σ᾿ ἕνα σταυροδρόμι στεκόταν πάντοτε, ἀπ᾿ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ, ἕνας τυφλός. Τυφλός, ἀλλὰ καὶ ζητιάνος. Ἅπλωνε τὸ χέρι καὶ περίμενε τὴν ἐλεημοσύνη τῶν διαβατῶν. Χρόνια καθόταν ἐκεῖ. Ἕνα παιδὶ τὸν ἔφερνε τὸ πρωὶ καὶ τὸν ἔπαιρνε τὸ βράδυ, γιὰ ν᾿ ἀγοράσῃ τὸ καρβέλι του ἀπὸ τὴν ἐλεημοσύνη καὶ νὰ γυρίσῃ στὸ σπίτι. Τὸ ὄ­νομά του τὸ διασῴζει ὁ εὐαγγελιστὴς Μᾶρ­κος· λεγότανε Βαρτιμαῖος (Μᾶρκ. 10,46).
Ἀλλὰ ξημέρωσε γι᾿ αὐτὸν μιὰ φορὰ ἡ μεγά­λη ἡμέρα. Ἔτσι εἶνε· περνᾶνε ὧρες, μέρες, χρόνια, καὶ ξαφνικὰ παρουσιάζεται στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου μιὰ στιγμή, ποὺ ἂν τὴν ἐκμεταλλευθῇ, γίνεται εὐτυχισμένος· ἂν τὴν ἀφή­σῃ καὶ φύγῃ ἀπὸ τὰ χέρια του, μένει δυστυχι­σμένος. Ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου εἶνε ζήτημα στιγμῶν· εἶνε ἢ μοιραῖες ἢ ἀποφασιστικὲς στι­γμές, εἴτε γιὰ τὴν καταστροφὴ εἴτε γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὴν πρόοδο ἑνὸς ἀνθρώπου ἢ ἑνὸς λαοῦ.

 

Άγιος Μένιγνος ο κναφεύς- ο προστάτης των χημικών

(Μένιγνος ὁ κναφεύς – 22 Νοεμβρίου)

Μένιγνος ὁ κναφεύς. Λαϊκός καί ἔγγαμος. Μαρτύρησε καί ἁγίασε…

ΚΛΩΣΤΟΫΦΑΝΤΟΥΡΓΟΣ ΑΓΙΟΣ

του π. Αυγουστίνου Καντιώτη

Ἡ γενιά, ἀγαπητοί μου, πού ζῆ σήμερα, ἡ νέα γενιά, δέν μπορεῖ νά φαντασθῆ πόσο δύσκολη ἦταν ἡ ζωή τούς περασμένους αἰῶνες. Ἄς πάρουμε παράδειγμα τό ντύσιμο. Τά ροῦχα στήν ἀρχή ἦταν ἄγνωστα. Ἔπρεπε νά περάσουν πολλά χρόνια, νά βροῦν τίς πρῶτες ὗλες, τό μαλλί καί τό βαμβάκι, νά φτειάξουν τά ἐργαλεῖα μέ τά ὁποῖα θά κά¬νουν κλωστές κατάλληλες γιά ὕφασμα, ν’ ἀνακαλύψουν τή ρόκα, τήν ἀνέμη καί πρό παντός τόν ἀργαλειό, γιά νά κάνουν τό πρῶτο ὕφασμα.

←←←

Ὁ ἀργαλειός, πού ἦταν μεγάλη ἐφεύρεσις, βάσταξε χιλιάδες χρόνια. Τόν ἀναφέρει ὁ Ὅμηρος στά ποιήματά του. Ἦταν ἀπαραίτητος στό κάθε σπίτι. Στά ἀρχαῖα προικοσύμφωνα βλέπει κανείς ὅτι μεταξύ τῶν ἄλλων πραγμάτων, πού προίκιζαν οἱ μανάδες τίς θυγατέρες τους, ἦταν καί ὁ αργαλειός. Γυναίκα πού ἤξερε νά γνέθη καί νά κάνη στόν ἀργαλειό τά ροῦχα τοῦ σπιτιοῦ, τή θεωροῦσαν σπουδαία νοικοκυρά. Πολλοί ἀπό τούς παλαιούς θυμοῦνται τά χοντρά, ὡραῖα καί στερεά ὑφάσματα πού ἔφτειαχναν οἱ γιαγιάδες καί ol μητέρες τους στόν ἀργαλειό. Ἀπ’ αὐτά γίνονταν οἱ τοπικές ἐνδυμασίες πού φοροῦσαν ἄνδρες καί γυναῖκες καί ἦταν ὅλο λεβεντιά καί χάρι. Σκέπαζαν ὅλο τό κορμί τους. Τά ροῦχα τους ἦταν ἁπλά καί σεμνά. Βλέποντας μιά γυναίκα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης νόμιζε κανείς πώς βλέπει τήν Παναγία.

 

Οι «λησταί» και ο «πλησίον» (ομιλία στην παραβολή του Καλού Σαμαρείτου)

Κυριακὴ Η΄ Λουκᾶ (Λουκ. 10,25-37)

Του Μητροπολιτου Φλωρίνης  † π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ακούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸν ἱερὸ καὶ ἅγιο Εὐαγγέλιο. Τί εἶνε τὸ Εὐαγγέλιο; Τὸ πιὸ ὡραῖο βιβλίο. Γι᾽ αὐτὸ πρέπει νὰ ὑπάρχῃ στὰ σπίτια, καὶ οἱ γονεῖς καὶ τὰ παιδιὰ νὰ τὸ διαβά­ζουν κάθε μέρα. Τὸ Εὐαγγέλιο περιέχει τὴ ζωή, τὰ λόγια καὶ τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ μας.

Τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε ἁπλό. Τὰ λόγια του μπορεῖ νὰ τὰ καταλάβῃ κ᾽ ἕνας ἀγράμματος κ᾽ ἕνα παι­δὶ τοῦ δημοτικοῦ. Ἔ­χουν ὅμως βάθος. Εἶνε χρυ­σάφι, μαργαριτά­­ρια, διαμάντια, λόγια αἰώνια. Τὸ εἶπε ὁ Κύριος· «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ πα­ρε­λεύ­σονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ πα­ρέλ­θωσι» (Ματθ. 24,35). Θὰ ἔρθῃ δηλαδὴ μιὰ μέρα ποὺ ὁ ἥ­λιος θὰ σβήσῃ, τὰ ἄστρα θὰ πέσουν, τὰ ποτά­μια θὰ ξεραθοῦν, ἡ γῆ θὰ γίνῃ ἄνω – κάτω· ἕνα ὅμως θὰ μείνῃ αἰώνιο· τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ.

Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο περιέχει μία ἀπὸ τὶς ὡραιότερες παραβολὲς τοῦ Κυρίου ἡ­μῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τί λέει ἡ παραβολὴ αὐτή;

Δαιμονική εποχή (Κυριακή ΣΤ΄ Λουκά)

 

Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

 

~ Ενας ἅγιος, ἀγαπητοί μου, ἀπὸ τοὺς πιὸ με­γάλους διδασκάλους τῆς ἁγίας μας Ἐκκλη­σίας, ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος, τοῦ ὁποίου ἀναξίως φέρω τὸ ὄνομα, εἶπε ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε πνευματικὸς καθρέφτης.

Ὅπως στὸν καθρέφτη βλέπουμε τὴ μορφή μας καὶ εὐπρεπιζόμαστε, ἔτσι στὸ Εὐαγγέλιο βλέπουμε ὄχι τὸν ὁρατὸ ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸν ἀόρατο ἑαυτό μας, τὶς κα­κίες καὶ τὰ πάθη μας, γιὰ νὰ τὰ δι­ορθώνου­με. Κι ὅπως δὲν ὑπάρχει σπίτι, ἀκόμα καὶ τὸ πιὸ φτωχό, χωρὶς καθρέφτη, ἔτσι δὲν πρέ­πει νὰ ὑπάρχῃ οἰκογένεια χωρὶς Εὐ­αγγέλιο.

Σήμερα λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία ἔβαλε μπρο­στά μας πάλι τὸν πνευματικὸ καθρέφτη καὶ μέσα σ᾽ αὐτὸν βλέπουμε τὸν ἑαυτό μας. –Τὸν ἑαυτό μας; θὰ πῆτε· μὰ δὲ μιλάει γιὰ μᾶς τὸ εὐ­αγγέλιο. Καὶ ὅμως. Ἐλᾶτε νὰ δοῦμε μὲ συν­τομία τί μᾶς λέει ἡ περικοπὴ καὶ πῶς σ᾽ αὐτὴν καθρεφτίζεται ὁ ἑαυτός μας.

 

η συνέχεια ΕΔΩ

“Κάθε παιδάκι που φυτρώνει μέσα στην κοιλιά της μάνας, είναι κρίνο του ουρανού”.

(απόσπασμα από ομιλία στην Σύλληψη του αγ. Ιωάννου του Προδρόμου,

του μακαριστού π. Αυγουστίνου Καντιώτου)

Κάτι τους έλειπε…

Που αν λείπει αυτό από το σπίτι, το σπίτι δεν είναι ευτυχισμένο. Τους έλειπε το παιδί!

Δεν ήταν τα χρόνια εκείνα σαν τα σημερινά, τα μοντέρνα χρόνια, που το παιδί δεν θεωρείται πια στο σπίτι μια ευλογία, αλλά το παιδί και ιδίως τα πολλά παιδιά θεωρούνται συμφορά.

Σήμερα οι μανάδες και οι πατεράδες, με μέσα φοβερά, με σατανικά μέσα, προσπαθούν να ξεριζώσουν μέσα από τα σπλάχνα τους τη ζωή.

Κάθε παιδάκι που φυτρώνει μέσα στην κοιλιά της μάνας, είναι κρίνο του ουρανού. Δεν είναι ούτε του αντρός ούτε της γυναικός. Άμα δεν θέλει ο Θεός, δεν γεννιούνται παιδιά.

 

η συνέχεια ΕΔΩ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ 40 ΜΑΡΤΥΡΕΣ (9 Μαρτίου)

† επίσκοπος Aυγουστίνος Καντιώτης

 

Για τους 40 Mαρτύρες, που εορτάζουν, θα μιλήσουμε σήμερα. Θα προσπαθήσω να προσφέρω λίγα άνθη στη μνήμη τους.

* * *

Ποιοί ήταν αυτοί οι άγιοι; Ήταν στρατιωτικοί. Ήταν στο άνθος της ηλικίας τους. Ήταν επίλεκτο σώμα του ρωμαϊκού στρατεύματος. Eίχαν ανάστημα, είχαν εμφάνιση, ήταν εμπειροπόλεμοι. Eίχανε και ανδρεία Eίχαν ακόμη πειθαρχία, απόλυτη υπακοή στους ανωτέρους. Ήταν υποδείγματα στρατιωτικά.

.

Mία φορά όμως οι 40 Mάρτυρες επαναστάτησαν. Γιατί επαναστάτησαν; Eπαναστάτησαν εναντίον του αυτοκράτορος Λικινίου, ο οποίος εδίωκε απεινώς τους Xριστιανούς. H διαταγή έλεγε· Όποιος πιαστεί να μιλάει για το Xριστό, θα συλλαμβάνεται και θα υφίσταται τιμωρίες μεγάλες, μέχρι καί θάνατο.

η συνέχεια ΕΔΩ

Τι είναι η Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία;

 

(+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Η θεία λειτουργία ποὺ τελεῖται κατὰ κανόνα τὴν Τετάρτη καὶ τὴν Παρασκευὴ τῶν ἑβδομάδων τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ὀνομάζεται προηγιασμένη . Γιατί ὀνομάζεται ἔτσι, καὶ γιὰ ποιό λόγο θεσπίσθηκε ἡ λειτουργία αὐτή, εἶνε ἀνάγκη νὰ ἐξηγήσουμε μὲ λίγα ἁπλᾶ λόγια.

.

Γιὰ νὰ τελεσθῇ ἡ θεία λειτουργία, χρειάζεται ἄρτος καὶ οἶνος, ψωμὶ καὶ κρασί. Χωρὶς αὐτὰ λειτουργία δὲν γίνεται. Αὐτὰ ὁ ἱερεὺς τὰ βάζει ἐπάνω στὴν ἁγία τράπεζα· τὸν ἄρτο στὸ δισκάριο καὶ τὸν οἶνο στὸ ἅγιο ποτήριο.Τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασὶ μένουν ἔτσι

Συνέχεια  ΕΔΩ→

Σύγχρονοι υπερήφανοι…

 Κυριακή Τελώνου & Φαρισαίου (Λουκ. 18,10-14)

ανάλυση π. Αυγουστίνου Καντιώτη

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἀρχίζει τὸ Τριῴδιο. Ἀρχίζει μὲ τὴ φωνὴ τοῦ Τελώνου «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» (Λουκ. 18,13). Τὸ Τριῴδιο λέει σὲ ὅλους μας σήμερα· Ἄνθρωποι ὑπερήφανοι, ταπεινωθῆτε. Μᾶς παρουσιάζει τὴν παραβολὴ τοῦ τελώνου καὶ τοῦ φαρισαίου, ποὺ εἶνε σὲ ὅλους μας γνωστή.

Σήμερα, ἀκόμη ἁπλούστερα, τὸ Τριῴδιο μᾶς δείχνει δύο δρόμους καὶ μᾶς ἀφήνει νὰ ἐκλέξουμε. Ὁ ἕνας δρόμος ὁδηγεῖ στὸ γκρεμό, ὁ ἄλλος στὸν οὐρανό. Ὁ ἕνας δρόμος εἶνε τοῦ διαβόλου, ὁ ἄλλος εἶνε τοῦ Θεοῦ. Ποιοί εἶνε αὐτοὶ οἱ δρόμοι; Ὁ ἕνας δρόμος εἶνε τῆς ὑπερηφανείας, καὶ ὁ ἄλλος εἶνε τῆς ταπεινώσεως.
Ὑπερηφάνεια – ταπείνωσις, δύο δρόμοι τῆς ζωῆς. Ποιόν ἀκολουθοῦμε; Τὸν πρῶτο δρόμο,

“ZAKXAIOI, ΞΥΠΝΗΣΤΕ!”

Κυριακὴ ΙΕ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 19,1-10) – 

Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ὅταν ὁ Κύριος, ἀγαπητοί μου, ἐκήρυττε στὰ παράλια τῆς Τιβεριάδος, στὰ χωριὰ καὶ στὶς πόλεις τῆς Παλαιστίνης, στὸ βουνὸ ἢ στὴ συναγωγή, πλήθη ἄκουγαν. Πόσοι ὅμως τὸν ἄκουγαν καὶ μὲ τὰ αὐτιὰ τῆς ψυχῆς; Πόσοι δέχονταν τὸ φῶς του στὴν καρδιά τους καὶ δο­νοῦνταν ψυχικά; Πόσοι ἄλλαζαν;Ὤ, λίγοι ἦταν οἱ θαυμασταὶ τοῦ κηρύγματος ποὺ δὲν ἔμεναν ἁπλῶς στὸ θαυμασμὸ ἀλλὰ ἔκαναν πρᾶξι καὶ ζωὴ τὰ λόγια του. Γιατί οἱ περισσότεροι ἔ­φευγαν χωρὶς μεταβολή, χωρὶς ψυχικὸ συγ­κλονισμό; Τὴν ἀπάντησι στὸ τρομακτικὸ αὐτὸ ἐρώτημα δίδει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο. Τί λέει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο; Τὸ προσέξατε;

 

Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος: το παιδί που κράτησε στην αγκαλιά του ο Χριστός

O ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ Ο ΘΕΟΦΟΡΟΣ (20 Δεκεμβρίου)

Toυ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΣΗΜΕΡΑ ἑορτάζει ἕνας ἅγιος ἄγνωστος δυστυχῶς στοὺς πολλούς. Εἶνε ὁ ἅγιος  Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος ἐπίσκοπος  Ἀντιοχείας. Γι᾿ αὐτὸν θὰ σᾶς πῶ λίγες  λέξεις.

* * *

Ἕνα ἀπὸ τὰ ὡραιότερα ἐπεισόδια τῶν  Εὐαγγελίων εἶνε τὸ ἑξῆς. Μιὰ μέρα  πλησίασαν τὸ Χριστὸ κάτι φτωχὲς μανάδες μὲ τὰ παιδιά τους στὴν ἀγκαλιά, γιὰ  νὰ τὰ εὐλογήσῃ. Οἱ μαθηταὶ τὶς διώχνανε, νὰ μὴν τὸν ἐνοχλοῦν. Ὁ Χριστὸς  ὅμως εἶπε· «Ἄφετε τὰ παιδία ἔρχεσθαι πρός με»· ἀφῆστε τὰ παιδιὰ νὰ  ᾿ρθοῦν κοντά μου (Μᾶρκ. 10,14). Καὶ τὰ πῆρε  στὴν ἀγκαλιά του τὰ φτωχὰ παιδιὰ τῶν  ψαράδων, τὰ εὐλόγησε καὶ τοὺς εἶπε  λόγια πατρικά.

Γιατί τὰ λέω αὐτά; Γιατὶ ἕνα ἀπὸ τὰ  παιδιὰ ἐκεῖνα, ποὺ πῆρε στὴν ἀγκαλιά  του ὁ Χριστός, ἦταν καὶ ὁ ἅγιος  Ἰγνάτιος. Τότε ὁ Κύριος εἶπε· «Ὅστις  ταπεινώσῃ ἑ αυτὸν ὡς τὸ παιδίον  τοῦτο, οὗτός ἐστιν ὁ μείζων ἐν τῇ  βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν. καὶ ὃς ἐὰν δέξηται παιδίον τοιοῦτον ἓν ἐπὶ τῶ  ὀνόματί μου, ἐμὲ δέχεται»· ὅποιος  ταπεινωθῇ σὰν αὐ τὸ τὸ παιδί, αὐτὸς  εἶνε ὁ ἀνώτερος στὴ βασιλεία τῶν  οὐρανῶν· κι ὅποιος δεχθῇ ἕνα τέτοιο παιδὶ στὸ ὄνομά μου, ἐμένα δέχεται (Ματθ. 18,4-5).

 

η συνέχεια ΕΔΩ

Συγκλονιστικό θαύμα:Ο άγιος Νικόλαος σώζει 300 αθώους Κοζανίτες το 1944

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

(από ομιλία του μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου)

O άγιος Nικόλαος, αγαπητοί μου Xριστιανοί, ο επίσκοπος Mύρων της Λυκίας του οποίου την επέτειο μνήμη εορτάζουμε, είναι ένας από τους μεγάλους αγίους, αστέρι που λάμπει στον πνευματικό ουρανό της Eκκλησίας μας. Eίναι πολύ αγαπητός στον ορθόδοξο λαό, ιδιαιτέρως δε στην αγαπητή μας πατρίδα. Tρεις χιλιάδες νησάκια έχει η πατρίδα μας, μικρά και μεγάλα, που σαν κύκνοι κολυμπούν μέσα στα γαλανά νερά των θαλασσών μας. Kαι δεν υπάρχει νησάκι, και το μικρότερο ακόμα, που να μην έχει ναό αφιερωμένο στον άγιο Nικόλαο. Eίναι εκκλησάκια που