”ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΤΟΣΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ”

(του Σεβ. Μητροπολίτου Σιατίστης κ.κ.Παύλου)

---

Πρίν ἀπό σαράντα περίπου χρόνια παρουσιάστηκε τό πρῶτο κροῦσμα ναρκωτικῶν μέσα σέ σχολεῖο. Καί τότε ἄρχισαν οἱ γεμᾶτες ὑποκρισία συσκέψεις καί οἱ τηλεοπτικές καί ραδιοφωνικές συζητήσεις, οἱ στρογγυλές καί οἱ τετράγωνες τράπεζες, γιά νά συζητήσουν καί νά μελετήσουν τό γεγονός.

Δημοσιογράφοι, εἰδικοί καί ἀνειδίκευτοι νά συζητοῦν καί νά προσπαθοῦν τάχα νά διερευνήσουν τό «φρικτό» γεγονός.

Ἔνιωσα τότε μιά ἀηδία καί μιά ἀγανάκτηση μαζί γιά ὅλους πού, ἐνῶ ἦταν οἱ κύριοι ὑπαίτιοι τοῦ γεγονότος παρίσταναν τούς ἀθώους καί ἐνῶ ἦταν οἱ περισσότεροι «προαγωγοί», τώρα ἐπιχειροῦσαν νά κάνουν τούς θεραπευτές.

Για την βία στο σχολείο των παιδιών μου… μήπως έχω και εγώ ευθύνη;

.

Στην μνήμη του Βαγγέλη Γιακουμάκη λίγες σκέψεις  για την βία που, δυστυχώς, αντιμετωπίζουν στο σχολείο τα παιδιά μας, από εκπαιδευτικούς και συμμαθητές… και οι δικές μου ευθύνες ως μάνα…

 

.

Έφυγες, Βαγγέλη… ας αναπαύεται η ψυχούλα σου, παλληκάρι μου, εκεί που δεν υπάρχει «ούτε πόνος, ούτε λύπη ούτε στεναγμός».

Έφυγες και μάτωσε η ψυχή μου… στιγμιαία ήρθα στην θέση της μανούλας σου και ένιωσα κατάβαθα τον στεναγμό της.

Ξέρω όμως, παιδί μου, πως η «θυσία» σου αυτή δεν θα ήθελες με τίποτα να πάει χαμένη. Ένα αθώο θύμα υπήρξες και σίγουρα δεν θα ήθελες να σε ακολουθήσουν κι άλλα.

Πώς να μιλήσω για την αναγκαία απόδοση ευθυνών;… η δικαιοσύνη, η μόνη σίγουρη, βρίσκεται στα χέρια του μόνου Δικαίου, του Θεού μας.

 .

Νιώθω όμως βαριά την ευθύνη ως μάνα που ανατρέφει παιδιά και που ήδη από τώρα τα παραδίδει στην κοινωνία, ως αυριανούς πολίτες.