“Θάλασσα και ουρανός” (ένας φωτογραφικός περίπατος…)

 

Μου λείπει η θάλασσα…

ανυπομονώ να περάσει ο χειμώνας και να ζήσουμε ξανά ευτυχισμένες στιγμές στην αμμουδιά και στα κύματά της.

Από έναν σύντομο περίπατο στην θάλασσα , όταν βρεθήκαμε σε αγαπημένο μέρος τις τελευταίες μέρες,  τράβηξα λίγες φωτογραφίες που τις αναρτώ εδώ για να “παρηγοριέμαι” με τις εικόνες της….

Λόγια δεν προσθέτω, μόνο μια μελωδία αγαπημένη, που μπορεί να σας συνοδεύσει ως μουσική υπόκρουση στην βόλτα σας αυτή.

Ελπίζω να την χαρείτε και εσείς!

 Συνέχεια

 

Στην αγια- Σοφιά, που σαν σήμερα (Μεσοπεντηκοστή) πανηγύριζε…

…με ελπίδα και προσμονή…

*Θα ΄ρθεις σαν αστραπή (Σ. Σπανουδάκη)

*Η Λειτουργία δεν τελείωσε (Κ. Παλαμά)

Θάρθεις σαν αστραπή
θάχει η χώρα γιορτή
θάλασσα γη και ουρανός
στο δικό σου φως.
Θα ντυθώ στα λευκά
να σ’ αγγίξω ξανά
φως εσύ και καρδιά μου εγώ
πόσο σ’ αγαπώ.

“Μέ εὐφραίνει τό «πρίν» τῆς Ἑλλάδας, μέ πληγώνει τό «τώρα», ἀλλά ἐλπίζω στό «αὔριο»”

Γράφει ὁ Σταμάτης Σπανουδάκης

(διαβάστε το κείμενο ακούγοντας την υπέροχη μουσική του, στο βίντεο που έχουμε αναρτήσει παρακάτω! )

.

Αὐτές τίς μέρες, προτιμῶ νά “ἀνεβάζω” λίγα λόγια μου, σάν ἕνα διάλειμμα στήν μουσική, ἡ σάν μιά διαφορετική λίγο πιό “κατανοητή”, φωνή μου. Ἐλπίζω μόνο νά μήν σᾶς κούρασα.

Αὐτό πού μᾶς ἔχει «χαλάσει» σάν λαό εἶναι ὅτι ἀνταλλάξαμε τήν πίστη στόν Χριστό καί τήν πατρίδα, τήν οὐσία δηλαδή τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὡς πρωτόγονοι ἰθαγενεῖς, μέ τά μπιχλιμπίδια τοῦ ὀρθολογισμοῦ καί τῶν παντοειδῶν παγκοσμιοποιημένων φαντασμάτων.  Ἄν μποροῦσα νά μεταφερθῶ σέ κάποια ἐποχή μέ τή μηχανή τοῦ χρόνου θά ἤθελα νά βρεθῶ ἐκεῖ, τή στιγμή πού ὁ Χριστός ἀνεστήθη, μέ τήν κρυφή λαχτάρα, νά ΄μοῦν ὁ ληστής στό πλάι Του.

Μή φοβάστε τίποτα καί κανέναν καί δίνετε λογαριασμό μόνο στόν Χριστό.

Τί χρειάζεται νά ’χει στήν «φαρέτρα» τοῦ ἕνας νέος καλλιτέχνης γιά νά

Σ. Σπανουδάκης: Πιστέψτε καὶ μὴν φοβάστε!

 Ἔρχονται δύσκολοι καιροί, ἀπ’ ὅλες τὶς μεριὲς θὰ μᾶς χτυπᾶνε. Καὶ θὰ ἀντέξουν μόνο αὐτοί, ποῦ μάθανε νωρὶς νὰ ἀγαπᾶνε. Θέτω, ἕνα δικό μου προσωπικὸ δίλημμα. Ἡ στάση μου στὴν σημερινὴ πραγματικότητα, ὡς Ἕλληνα καὶ Χριστιανοῦ ὀρθόδοξου, ποιὰ πρέπει νὰ ‘ναι;

Ἡ προσευχὴ ἡ τὸ μαχαίρι;  Μέσα μου, δυὸ πρόσωπα παλεύουν.  Τὸ ἕνα, μοῦ ζητάει νὰ πολεμήσω, ὅλους αὐτοὺς ποὺ χρόνια τώρα καταστρέφουν, ὅτι καὶ ὅσους ἀγαπάω.  Τὸ ἄλλο μου ζητάει νὰ τοὺς ἀγαπήσω, ἀκόμα κι ἂν μὲ σταυρώνουν.

Ἡ εὐτυχής, “δυστυχία” τοῦ Χριστιανοῦ, εἶναι ὅτι πρέπει πάντα καὶ σὲ κάθε τοῦ δίλημμα, νὰ σκέφτεται: Τί θὰ ‘κανε ὁ Χριστὸς στὴ θέση μου;

.

Λίγο ἂν Τὸν πιστεύεις καὶ ξέρεις τὰ ὅσα εἶπε καὶ κυρίως ὅσα εἶναι, τὸ δίλημμα ἀπαντιέται. Θέλει πολὺ περισσότερη δύναμη, τὸ νὰ ἀγαπᾶς, ἀπὸ τὸ νὰ μισεῖς.  Τὸ νὰ ὑπομένεις τὴν ἀδικία, ἀπὸ τὸ