Τα Εισόδια της Θεοτόκου- δώδεκα χρόνια στο Ναό! (διήγηση για παιδιά)

-Γιαγιά, ποιο είναι αυτό το μικρό κοριτσάκι που προχωρεί με απλωμένα τα χεράκια του ;ρώτησε η μικρή Δέσποινα κοιτάζοντας την εικόνα των Εισοδίων της Θεοτόκου που είχε μόλις τοποθετήσει η γιαγιά στο εικονοστάσι του σπιτιού.Αύριο είναι η γιορτή των Εισοδίων, το ξέρει αυτό η Δέσποινα γιατί είναι και η μέρα που γιορτάζει η ίδια! Και την περιμένει με τόση χαρά και ανυπομονησία αυτή την γιορτή! Όμως δεν ξέρει και πολλά για το γεγονός αυτό… ευκαιρία τώρα, που βρίσκεται η γιαγιά στο σπίτι, να λύσει τις απορίες της. Γιατί η γιαγιά διαβάζει πολύ και σίγουρα θα ξέρει και για την γιορτή αυτή…– Η μικρή Παναγία είναι, κοριτσάκι μου, απάντησε η γιαγιά. Η μικρή Μαριάμ που την προσέφεραν ως δώρο οι γονείς της στο Ναό και την αφιέρωσαν στην υπηρεσία του. Ήταν μόλις τριών χρονών, λίγο μικρότερη από εσένα, Δεσποινούλα μου.

–Και γιατί , γιαγιά, ένα τόσο μικρό κοριτσάκι , το αφιέρωσαν οι γονείς του στον Θεό;… δεν θα τους έλειπε;… εκείνο δεν θα στεναχωρούνταν μακριά από την μανούλα του και τον μπαμπά του;… και ποιος θα το πρόσεχε εκεί στον Ναό;

 

Η συνέχεια ΕΔΩ →

Η Γέννηση της Παναγίας μας (διήγηση για παιδιά)

Έτσι ήρθε στον κόσμο η μικρή Μαριάμ, η Παναγία μας, της οποίας την Γέννηση τιμούμε στις 8 Σεπτεμβρίου

ένα απόσπασμα από την διήγηση:

Αγία Άννα, η μητέρα της Παναγίας και γιαγιά του Χριστού! (διήγηση για παιδιά)

από την συνομιλία της γιαγιάς με τα εγγονάκια της:

“στο κέντρο της εικόνας βλέπουμε την Παναγία μας σε μικρή ηλικία και , δεξιά και αριστερά της τους γονείς της: τους αγίου Ιωακείμ και Άννα που την κρατούν με στοργή από το χεράκι.

Βλέπεις που η Παναγία μας «στέκεται» πάνω σε ένα μικρό κορμό, σαν βλαστό λουλουδιού;… σαν ένα λουλούδι, σαν «άνθος από την ρίζα του Ιεσσαί», του Προπάτορα, βλάστησε η μικρή Μαριάμ, που έμελλε να γίνει η Μητέρα του Θεού.

-Αχ, τι όμορφα! Σαν λουλουδάκι γεννήθηκε η Παναγία μας! λέει η Αννούλα. Και πόσο θα την αγαπούσαν και θα την φρόνιζαν οι γονείς της!

-Και ξέρεις πόσα χρόνια περίμεναν παιδάκι αυτοί οι ευλογημένοι άνθρωποι;… Σαράντα ολόκληρα χρόνια!

Έθιμα για την αποτομή του Προδρόμου (29 Αυγούστου)-αναμνήσεις από το χωριό…

(όπως τα θυμάμαι, από τα καλοκαίρια που περνούσαμε στο χωριό και από διηγήσεις της γιαγιάς…)

.

Θυμάμαι τα καλοκαίρια στο χωριό (Δυτική Μακεδονία), ανήμερα του Προδρόμου που πανηγύριζε και ένα κοντινό ξωκκλήσι στο γειτονικό χωριό, τηρούσαμε αυστηρή νηστεία..άλαδωτο φαγητό, πάντοτε νερόβραστη φασολάδα, που προσέφερε σε όλους τους προσκυνητές η θεία μου- ήταν η μόνη νοικοκυρά του λησμονημένου αυτού χωριού, μόνο το δικό της σπίτι κατοικούνταν πια και όλοι οι χωριανοί που συγκεντρώνονταν εκεί για να τιμήσουν τον Πρόδρομο, από το σπίτι της περνούσαν για την“φιλιά”(φίλεμα).

Ήταν ένα είδος “κουρμπανιού” που έχει καθιερωθεί και τηρείται εδώ και χρόνια- όπως και σε πολλά μέρη της πατρίδας μας..πάντοτε το φαγητό είναι νηστίσιμο και άλαδο.

  Συνέχεια  εδώ→

Παναγία Ντινιούς-Η Παναγιά που έσωσε τον Έλληνα και τιμώρησε τον Τούρκο

μια ιστορία για την πληγωμένη Παναγιά Ντινιούς – για παιδιά

(η Παναγία Ντινιούς εορτάζει στα εννιάμερα της Παναγίας, στις 23 Αυγούστου)

 

Αυγουστιάτικο μεσημέρι και η ζέστη μεγάλη. Τα παιδιά, αφού παίξαν όλο το πρωινό στην αυλή με τα γειτονόπουλα, μαζεύτηκαν πεινασμένα στο σπίτι να γευτούν το νόστιμο φαγητό, να ξαποστάσουν, να πάρουν δυνάμεις για το απογευματινό παιχνίδι.

Αφού, απόφαγαν, τα μεγαλύτερα μάζεψαν το τραπέζι και τα μικρότερα αδελφάκια ξάπλωσαν κατάκοπα στα κρεβατάκια τους. Πολλά τα παιδιά, αλλά με τη χάρη του Θεού καλόβουλα και υπάκουα. Το ένα βοηθά και νοιάζεται για το άλλα. Έτσι τα βγάζει πέρα και η μάνα με τις ατέλειωτες φροντίδες. Και ο πατέρας πώς τα καμαρώνει όταν γυρίζει το βραδάκι από τη δουλειά!…

 

η συνέχεια ΕΔΩ

Γυναίκα του Πόντου

.

(ελάχιστο μνημόσυνο για τις γυναίκες εκείνες, τις κόρες και τις μάνες του Πόντου.

19 Μαΐου, ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας)

.

Ήταν κάποιες Γυναίκες

που πάνω απ΄την Πίστη και την Πατρίδα

κανέναν δεν έβαλαν.

Για τον Θεό τους μαρτύρησαν

την ζωή τους έδωσαν 

θυσία και ολοκαύτωμα.

Υπέφεραν τα πάνδεινα

αλλά δεν υπέκυψαν

την τιμή τους σε κανέναν δεν χάρισαν…

.

.

(από το ιστολόγιο “Οικογένεια-μια γωνιά του Παραδείσου”)

Μάνα του Πόντου

από το ιστολόγιο: Οικογένεια, μια γωνιά του Παραδείσου

στην πρόγιαγιά μου  που ήρθε από την Πατρίδα, χήρα με τρία μικρά παιδιά, και σε όλες τις γυναίκες του Πόντου που πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς.

με αφορμή την ημέρα μνήμης της  γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου(19 Μαΐου)

.

Με την καρδιά κομμάτια,

με στερεμένο το δάκρυ

πήρες το δρόμο του ξεριζωμού,

που άλλοι αποφάσισαν για εσάς…

.

Εσείς παλέψατε, αγωνιστήκατε αντρίκια για τα μέρη σας.

Βγήκατε αντάρτες στα βουνά,ολόκληρες οικογένειες, μάνες με μωρά στην αγκαλιά

και ατρόμητα ελληνόπουλα πολεμήσατε τον δυνάστη

για να ανασάνετε αέρα λευτεριάς…

.

η συνέχεια ΕΔΩ

Αναμνήσεις από τα Θεοφάνεια και τον Αγιασμό των υδάτων στο χωριό… με Πίστη στο θαύμα

 

Θυμάμαι…

(πώς να το ξεχάσω;…)

σαν να το βλέπω μπρος στα μάτια μου.

Φώτα- Θεοφάνεια, ο αγιασμός των υδάτων στο χωριό,

στην κεντρική βρύση…

(ορεινό το χωριό, χωρίς ποτάμια ή λίμνη ή θάλασσα για να ρίξει ο παπάς το Σταυρό- γι’ αυτό και στην πηγή του νερού τελούνταν η ακολουθία).

Και οι γριούλες, ολοχρονίς με τα μαύρα ρούχα και τα τσεμπέρια στο ολόλευκο κεφάλι,

έρχονταν με τα “γκούμια” (μεταλλικά παγούρια) στη βρύση του χωριού,

για να παραβρεθούν στην ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού

και να πάρουν από το αγιασμένο νερό, για να τα μεταφέρουν στο σπιτικά τους…

 

«Tους βλέπαμε και τους ακούγαμε τους καλικάντζαρους!» (διηγήσεις της γιαγιάς …και οι καλικάντζαροι σήμερα)

 

Αλήθεια, αυτοί οι καλικάντζαροι που «φιγουράρουν» αυτές τις μέρες στα παραμύθια, στις διακοσμήσεις, παντού…

Υπήρχαν στην πραγματικότητα!

Και όχι μόνο υπήρχαν, αλλά οι απλοί και απονήρευτοι άνθρωποι τους έβλεπαν και τους άκουγαν!

Μας τα διηγούνταν η γιαγιά μου…

-Αλήθεια, γιαγιά, τους βλέπατε τους καλικάντζαρους τέτοιες μέρες;

-Ναι, παιδί μου…οι παλιότεροι , όσοι ήταν σαν τους γονείς μου και μεγαλύτεροι, τους έβλεπαν, εμείς μόνο τους ακούγαμε…

Ήταν κάτι άσχημα, μαυριδερά πλάσματα, κάτι ανάμεσα σε σκύλο και άνθρωπο, με ουρά…

Αγία Άννα, η μητέρα της Παναγίας και γιαγιά του Χριστού! (διήγηση για παιδιά)

 

Η Αννούλα είναι πολύ χαρούμενη: αύριο γιορτάζει! Και την περιμένει τόσο καιρό με πολλή ανυπομονησία αυτή την μέρα!

Έχει έρθει και η γιαγιά η Άννα στο σπίτι, να γιορτάσουν όλοι μαζί. Μένει μακριά η γιαγιά, στο χωριό, και δεν την βλέπουν συχνά και, όταν τους επισκέπτεται, τα εγγονάκια της στήνουν πανηγύρι!

Από βραδύς η γιαγιά τοποθέτησε στο εικονοστάσι του σπιτιού μια εικόνα που παριστάνει δυο αγίους, μια γυναίκα και έναν άνδρα, και ανάμεσά τους κρατούν με αγάπη ένα κοριτσάκι. Η Αννούλα την κοιτάζει και αναρωτιέται: »ποιοι να ’ναι αυτοί οι άγιοι; Και αυτό το κοριτσάκι, με το μακρύ φόρεμα και το μαντήλι;… Θα ρωτήσω τη γιαγιά, εκείνη θα ξέρει,, γιατί διαβάζει πολλά βιβλία».

η συνέχεια ΕΔΩ

Η Γέννηση της Παναγίας μας (διήγηση για παιδιά)

έτσι ήρθε στον κόσμο η μικρή Μαριάμ, η Παναγία μας, της οποίας την Γέννηση τιμούμε στις 8 Σεπτεμβρίου

ένα απόσπασμα από την διήγηση:

Αγία Άννα, η μητέρα της Παναγίας και γιαγιά του Χριστού! (διήγηση για παιδιά)

από την συνομιλία της γιαγιάς με τα εγγονάκια της:

“στο κέντρο της εικόνας βλέπουμε την Παναγία μας σε μικρή ηλικία και , δεξιά και αριστερά της τους γονείς της: τους αγίου Ιωακείμ και Άννα που την κρατούν με στοργή από το χεράκι.

Βλέπεις που η Παναγία μας «στέκεται» πάνω σε ένα μικρό κορμό, σαν βλαστό λουλουδιού;… σαν ένα λουλούδι, σαν «άνθος από την ρίζα του Ιεσσαί», του Προπάτορα, βλάστησε η μικρή Μαριάμ, που έμελλε να γίνει η Μητέρα του Θεού.

-Αχ, τι όμορφα! Σαν λουλουδάκι γεννήθηκε η Παναγία μας! λέει η Αννούλα. Και πόσο θα την αγαπούσαν και θα την φρόνιζαν οι γονείς της!

-Και ξέρεις πόσα χρόνια περίμεναν παιδάκι αυτοί οι ευλογημένοι άνθρωποι;… Σαράντα ολόκληρα χρόνια!

Έθιμα για την αποτομή του Προδρόμου (29 Αυγούστου)-αναμνήσεις από το χωριό…

(όπως τα θυμάμαι, από τα καλοκαίρια που περνούσαμε στο χωριό και από διηγήσεις της γιαγιάς…)

.

Θυμάμαι τα καλοκαίρια στο χωριό (Δυτική Μακεδονία), ανήμερα του Προδρόμου που πανηγύριζε και ένα κοντινό ξωκκλήσι στο γειτονικό χωριό, τηρούσαμε αυστηρή νηστεία..άλαδωτο φαγητό, πάντοτε νερόβραστη φασολάδα, που προσέφερε σε όλους τους προσκυνητές η θεία μου- ήταν η μόνη νοικοκυρά του λησμονημένου αυτού χωριού, μόνο το δικό της σπίτι κατοικούνταν πια και όλοι οι χωριανοί που συγκεντρώνονταν εκεί για να τιμήσουν τον Πρόδρομο, από το σπίτι της περνούσαν για την“φιλιά”(φίλεμα).

Ήταν ένα είδος “κουρμπανιού” που έχει καθιερωθεί και τηρείται εδώ και χρόνια- όπως και σε πολλά μέρη της πατρίδας μας..πάντοτε το φαγητό είναι νηστίσιμο και άλαδο.

  Συνέχεια  εδώ→

Η «Ψυχομάνα» του Νικολάου Γύζη… και η δική μου γιαγιά

(από το ιστολόγιο: Οικογένεια- μια γωνιά του Παραδείσου” )

 

.

Σαν σήμερα ήταν που έφυγε η αγαπημένη μου γιαγιά από τον κόσμο αυτό… Μου λείπει πολύ, παρ΄ όλο που πέρασαν πολλά χρόνια.

Και νιώθω πως στην επέτειο της μνήμης της οφείλω να γράψω για την επιλογή μου αυτή, που ως «διαδικτυακή φωτογραφία ταυτότητας» με σηματοδοτεί ως ιστολόγιο.

Πρόκειται για τον πίνακα «η Ψυχομάνα ή Καλομάνα », που είναι από τους αγαπημένους μου… Και μόνο το κεντρικό θέμα του, ο μητρικός θηλασμός, είναι κάτι που αγαπώ πολύ, με εκφράζει ως μητέρα και το ζω με χαρά και ευγνωμοσύνη τα τελευταία χρόνια, από τότε που πρωτοέγινα μάνα.

Όμως ο πίνακας αυτός, συνειρμικά, μου θυμίζει και την αγαπημένη μου γιαγιά.  Στο πρόσωπο του μαυροφορεμένου βρέφους που θηλάζει,  βλέπω την ίδια… θα εξηγήσω στην συνέχεια γιατί.

 

“Αγάπη και ταπείνωση…”

 

“Αγάπη και ταπείνωση:

σ΄αυτήν την συχνότητα

εργάζεται ο Θεός…”*

Σε αυτή την συχνότητα εργαζόσουν και εσύ

άγιε του καιρού μας…

.

η συνέχεια ΕΔΩ

 

Μάνα του Πόντου

από το ιστολόγιο: Οικογένεια, μια γωνιά του Παραδείσου

στην πρόγιαγιά μου  που ήρθε από την Πατρίδα, χήρα με τρία μικρά παιδιά, και σε όλες τις γυναίκες του Πόντου που πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς.

με αφορμή την ημέρα μνήμης της  γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου(19 Μαΐου)

.

Με την καρδιά κομμάτια,

με στερεμένο το δάκρυ

πήρες το δρόμο του ξεριζωμού,

που άλλοι αποφάσισαν για εσάς…

.

Εσείς παλέψατε, αγωνιστήκατε αντρίκια για τα μέρη σας.

Βγήκατε αντάρτες στα βουνά,ολόκληρες οικογένειες, μάνες με μωρά στην αγκαλιά

και ατρόμητα ελληνόπουλα πολεμήσατε τον δυνάστη

για να ανασάνετε αέρα λευτεριάς…

.

η συνέχεια ΕΔΩ

Γυναίκα του Πόντου

.

(ελάχιστο μνημόσυνο για τις γυναίκες εκείνες, τις κόρες και τις μάνες του Πόντου.

19 Μαΐου, ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας)

.

Ήταν κάποιες Γυναίκες

που πάνω απ΄την Πίστη και την Πατρίδα

κανέναν δεν έβαλαν.

Για τον Θεό τους μαρτύρησαν

την ζωή τους έδωσαν 

θυσία και ολοκαύτωμα.

Υπέφεραν τα πάνδεινα

αλλά δεν υπέκυψαν

την τιμή τους σε κανέναν δεν χάρισαν…

.

.

(από το ιστολόγιο “Οικογένεια-μια γωνιά του Παραδείσου”)

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: η Μεγάλη Εβδομάδα για παιδιά (κείμενα, έθιμα, κατασκευές για ένα Ορθόδοξο βίωμα των Αγίων Ημερών )

από το ιστολόγιο: Οικογένεια- μια γωνιά του Παραδείσου

 

.

Έφτασε και φέτος η Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών του Χριστού μας…

Ανατρέχοντας σε παλαιότερες αναρτήσεις των ημερών αυτών, σκέφτηκα να τις συγκεντρώσω σε ένα Αφιέρωμα και να τις μοιραστώ και μαζί σας, ελπίζοντας ότι θα σάς φανούν χρήσιμες στην προσπάθεις να βιώσουμε, μαζί με τα παιδά μας, το βαθύτερο νόημα των ημερών και να φτάσουμε ψυχικά έτοιμοι στην Ανάσταση του Χριστού μας.

η συνέχεια ΕΔΩ

 

Περισπασμός…

 

Με τόσα ερεθίσματα γύρω μας, που μάς “προσφέρει” η τεχνολογία και ο σύγχρονος τρόπος ζωής, μόνο συγκεντρωμένοι στο νου και στην καρδιά μας δεν μπορούμε να είμαστε αν αφεθούμε στη “δίνη” τους …

Θέλει πολλή αυτοκυριαρχία και εγρήγορση ώστε να παραμένουμε συγκεντρωμένοι στον εαυτό μας και να επιτελούμε το όποιο έργο έχουμε αναλάβει, χωρίς να σκορπούμε τις ψυχικές, νοητικές και σωματικές μας δυνάμεις.

Ειδικά αν είμαστε σε διαρκή “σύνδεση” με το διαδίκτυο, όσο και αν νομίζουμε πως λαμβάνουμε ωφέλιμα στοιχεία, ο διαρκής “βομβαρδισμός” πληροφοριών μάλλον δεν μπορεί να είναι ευνοϊκός για το νου και την ψυχή μας…

Αναλόγως ισχύει και για τα παιδιά μας, που δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν και να αφοσιωθούν στις σχολικές κλπ εργασίες τους, εάν δέχονται συνεχή καταιγισμό εικόνων και ερεθισμάτων από ηλεκτρονικές συσκευές.

 

Διαβάζοντας το ακόλουθο κείμενο, που έχει γραφτεί πολλά χρόνια πριν, ένιωσα ότι μιλάει για την εποχή μας. Με δυνατές εικόνες και παρομοιώσεις, αναφέρεται στον περισπασμό και στο πόσο αρνητικά επηρεάζει τον άνθρωπο. Προσωπικά με άγγιξε πολύ, για αυτό και το μοιράζομαι μαζί σας:

 

Ζάλογγος: ανηφορίζοντας στον Ιερό Λόφο της θυσίας των Σουλιωτισσών…τότε και τώρα… (οδοιπορικό και φωτο)

(18 Δεκεμβρίου 1803: η θυσία στο Ζάλογγο)

οδοιπορικό- προσκύνημα στον Ιερό Βράχο της θυσίας των Σουλιωτισσών

Ανηφορίζουμε για το Ζάλογγο…

ξεκινώντας από το μοναστηράκι του αγίου Δημητρίου και ακολουθώντας το πετρόκτιστο μονοπάτι, που εναλλάσσει επίπεδα τμήματα και σκαλιά, με το βλέμμα καρφωμένο στην κορυφή και στις φιγούρες που όσο πλησιάζουμε μεγαλώνουν,

με την καρδιά σφιγμένη και εικόνες να τριγυρίζουν στο μυαλό…

ανηφορίζουμε για το Ζάλογγο.

Το καλοκαίρι βρεθήκαμε προσκυνητές και ταξιδιώτες στην Ήπειρο. Και από τα πρώτα μέρη που θελήσαμε να επισκεφτούμε ήταν ο οικισμός του Σουλίου και ο βράχος της θυσίας του Ζαλόγγου…

 

Αγία Άννα, η μητέρα της Παναγίας και γιαγιά του Χριστού! (διήγηση για παιδιά)

 

Η Αννούλα είναι πολύ χαρούμενη: αύριο γιορτάζει! Και την περιμένει τόσο καιρό με πολλή ανυπομονησία αυτή την μέρα!

Έχει έρθει και η γιαγιά η Άννα στο σπίτι, να γιορτάσουν όλοι μαζί. Μένει μακριά η γιαγιά, στο χωριό, και δεν την βλέπουν συχνά και, όταν τους επισκέπτεται, τα εγγονάκια της στήνουν πανηγύρι!

Από βραδύς η γιαγιά τοποθέτησε στο εικονοστάσι του σπιτιού μια εικόνα που παριστάνει δυο αγίους, μια γυναίκα και έναν άνδρα, και ανάμεσά τους κρατούν με αγάπη ένα κοριτσάκι. Η Αννούλα την κοιτάζει και αναρωτιέται: »ποιοι να ’ναι αυτοί οι άγιοι; Και αυτό το κοριτσάκι, με το μακρύ φόρεμα και το μαντήλι;… Θα ρωτήσω τη γιαγιά, εκείνη θα ξέρει,, γιατί διαβάζει πολλά βιβλία».

η συνέχεια ΕΔΩ

Τα Εισόδια της Θεοτόκου- δώδεκα χρόνια στο Ναό! (διήγηση για παιδιά)

-Γιαγιά, ποιο είναι αυτό το μικρό κοριτσάκι που προχωρεί με απλωμένα τα χεράκια του ;ρώτησε η μικρή Δέσποινα κοιτάζοντας την εικόνα των Εισοδίων της Θεοτόκου που είχε μόλις τοποθετήσει η γιαγιά στο εικονοστάσι του σπιτιού.

Αύριο είναι η γιορτή των Εισοδίων, το ξέρει αυτό η Δέσποινα γιατί είναι και η μέρα που γιορτάζει η ίδια! Και την περιμένει με τόση χαρά και ανυπομονησία αυτή την γιορτή! Όμως δεν ξέρει και πολλά για το γεγονός αυτό… ευκαιρία τώρα, που βρίσκεται η γιαγιά στο σπίτι, να λύσει τις απορίες της. Γιατί η γιαγιά διαβάζει πολύ και σίγουρα θα ξέρει και για την γιορτή αυτή…

– Η μικρή Παναγία είναι, κοριτσάκι μου, απάντησε η γιαγιά. Η μικρή Μαριάμ που την προσέφεραν ως δώρο οι γονείς της στο Ναό και την αφιέρωσαν στην υπηρεσία του. Ήταν μόλις τριών χρονών, λίγο μικρότερη από εσένα, Δεσποινούλα μου.

–Και γιατί , γιαγιά, ένα τόσο μικρό κοριτσάκι , το αφιέρωσαν οι γονείς του στον Θεό;… δεν θα τους έλειπε;… εκείνο δεν θα στεναχωρούνταν μακριά από την μανούλα του και τον μπαμπά του;… και ποιος θα το πρόσεχε εκεί στον Ναό;

Η συνέχεια ΕΔΩ →