Η απελευθέρωση του Άργους Ορεστικού και της Καστοριάς (11 Νοεμβρίου 1912)

ΤO ΦIΛHMA THΣ EΛEYΘEPIAΣ

 

Tο φθινόπωρο του 1912 οι βαλκάνιοι λαοί, από κοινού ενεργώντας, κήρυξαν τον πόλεμο κατά της Tουρκίας για την εκδίωξή της από τη Bαλκανική. Mετά το Mαυροβούνι, τη Σερβία και τη Bουλγαρία, στον πόλεμο έμπαινε και η Eλλάδα. Tην αυγή της πρώτης παρασκευής εκείνου του οκτωβρίου ο ελληνικός στρατός, έχοντας από πάνω του ικανή, ομονοούσα και εμπνέουσα πολιτική και στρατωτική ηγεσία, πίσω του δε λαό αποφασισμένο για οποιεσδήποτε θυσίες, εξορμούσε από τη Mελούνα με ανοιχτές τις σημαίες. Eξορμούσε για να φέρει την ελευθερία στις αλύτρωτες επαρχίες του ελληνικού βορρά.

Mετά τη, χωρίς αντίσταση, κατάληψη της Eλασσόνας και τη μεγαλειώδη εκπόρθηση των αρτιότατα από το Φον ντε Γκολτς1 οχυρωμένων στενών του Σαρανταπόρου ο ελληνικός στρατός ελευθέρωσε τη 10 Οκτωβρίου τα Σέρβια και την 11 Οκτωβρίου την Kοζάνη. Aπό εκεί ο μεγαλύτερος όγκος της στρατιάς στράφηκε προς ανατολάς με κύριο αντικειμενικό σκοπό τη Θεσσαλονίκη, η δε πέμπτη μεραρχία συνέχισε την προς βορρά προέλασή της με στόχο το Mοναστήρι και τη Φλώρινα.

 

Ο άγιος Μηνάς και η απελευθέρωση της Καστοριάς (11η Νοεμβρίου 1912)

Καστοριανή εικόνα του αγίου Μηνά

Επίγραμμα σε καστοριανή εικόνα του                        αγίου Μηνά.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Ο Άγιος Μηνάς είναι ένας μεγαλομάρτυρας της Εκκλησίας μας, ο οποίος, απ’ τους χρόνους της επίγειας ζωής του και μέχρι σήμερα, έκανε αναρίθμητα θαύματα. Οι Καστοριανοί τον τιμούσαν πολύ καθ’ όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, ιδιαίτερα όμως τον τιμούν μετά την 11η Νοεμβρίου 1912, ημέρα της εορτής του, διότι κατ’ αυτήν (την ημέρα) βοήθησε τον Ελληνικό Στρατό ν’ απελευθερώσει αναίμακτα την Καστοριά απ’ τους Τούρκους. Οι κάτοικοι της πόλης, αμέσως μετά την ανάκτηση της ελευθερίας τους, αναλογιζόμενοι την ολοφάνερη και σωτήρια γι’ αυτούς επέμβαση του Αγίου Μηνά, κατά το κρίσιμο πρώτο δεκαήμερο του Νοεμβρίου 1912, τον αναγνώρισαν ως ακαταμάχητο προστάτη και συμπολιούχο της γενέτειράς τους (όπως γνωρίζουμε, Πολιούχος της Καστοριάς, ήδη από τη Βυζαντινή εποχή, ήταν και βέβαια εξακολουθεί να είναι – και θα είναι στο διηνεκές – η Παναγία μας).

 .

Απ’ το 1912 και κάθε χρόνο στις 11 Νοεμβρίου οι κάτοικοι της Καστοριάς θυμούνται μ’ ευγνωμοσύνη τις πάμπολλες ευεργεσίες του Αγίου Μηνά προς την πόλη τους και εορτάζουν με κάθε λαμπρότητα κι επισημότητα την ιερή μνήμη του. Ενδεικτικό των αισθημάτων που τρέφουν οι ευσεβείς Καστοριανοί προς τον προστάτη τους άγιο Μηνά είναι και το περιεχόμενο του παρακάτω ποιήματος, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορεστιάς», στις 11 Νοεμβρίου 1953, (αριθ. φύλ. 356):

Η ιστορική μάχη της Σιάτιστας (4 Νοεμβρίου 1912)

 

Γράφει ο Γεώργιος Μ. Μπόντας, τέως Δ/ντής  της Μανουσείου  Δημοσίας Βιβλιοθήκης Σιάτιστας- Λαογράφος

 

Η Σιάτιστα είναι ένας  υποδειγματικός τόπος για τον Ελληνισμό.

Η Σιάτιστα είναι  ένας βραχότοπος που γεννάει το πνεύμα, την αρχοντιά και τη δύναμη.

Η μάχη της 4ης Νοεμβρίου 1912 για την απελευθέρωση της Σιάτιστας εντάσσεται στο κέντρο των πολεμικών επιχειρήσεων του Ελληνικού Στρατού της χρονιάς αυτής στη Δυτική Μακεδονία.

Οι ορμητικές πολεμικές επιθέσεις του Ελληνικού Στρατού έσπασαν την άμυνα  των Τούρκων στα στενά του Σαρανταπόρου και τα νικηφόρα στρατεύματα κατέλαβαν τα Σέρβια και την Κοζάνη στις 11 Οκτωβρίου 1912.

Στην επαρχία τότε της Ανασελίτσας όσο ο τουρκικός στρατός υποχωρούσε εντεινόταν η τρομοκρατία σε όλα τα χωριά από τους άτακτους του Μπεκήρ Αγά. Οι κάτοικοι των πυρπολούμενων χωριών κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Σιάτιστα, την οποία θεωρούσαν ασφαλές καταφύγιο. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά, χιλιάδες γυμνά και ανυπόδητα, πεινασμένα και κατάκοπα,  πλημμύρισαν τους δρόμους της Σιάτιστας.

Η Απελευθέρωση του Αγίου Όρους, 2 Νοεμβρίου 1912

Το πρωί της 2ας Νοεμβρίου 1912, από το λιμάνι του Μούδρου της Λήμνου, αποπλέει Μοίρα του Ελληνικού Στόλου με επικεφαλής το θρυλικό Θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ», υπό τον Ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη, και κατευθύνεται προς το Άγιο Όρος.

Η παρουσία των πολεμικών σκαφών στα ανοικτά της χερσονήσου του Άθω, γίνεται αντιληπτή από τους μοναχούς των παραθαλασσίων μοναστηριών και κελλιών και κάτω από τις χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες εκατοντάδων καμπάνων τα πλοία πλησιάζουν τις ακτές του Αγίου Όρους.

 

Η καθαγίαση των ναών της Θεσσαλονίκης, μετά την απελευθέρωση – Οκτώβριος 1912

 

Στις 31 Οκτωβρίου 1912 ξεκίνησε η καθαγίαση των ναών της Πόλης.Ο μητροπολίτης Αθηνών Θεόκλητος άρχισε να επισκέπτεται τους ιερούς ναούς.

Πρώτα επισκέφτηκε την Αγία Σοφία που είχαν καταλάβει οι Βούλγαροι και τέλεσε απλή δέηση επειδή ο ναός θεωρήθηκε “ακαθάριστος”.Στη συνέχεια επισκέφτηκε την Αγία Παρασκευή (Αχειροποίητος),τον Άγιο Γεώργιο (Ροτόντα) όπου κι εκεί είχαν καταλύσει οι Βούλγαροι και τον Άγιο Παντελεήμονα όπου προσευχήθηκαν και έψαλλαν τα κατάλληλα για την περίσταση τροπάρια.

Η Απελευθέρωση της Βέροιας (16 Οκτωβρίου 1912)

Ο Ελληνικός στρατός φωτογραφίζεται με φόντο τη Βέροια της Μακεδονίας. Τώρα πια η πόλη ανήκει στη Νέα Ελλάδα (απελευθέρωση 16/10/1912).

Στις 15 Οκτωβρίου ο Ελληνικός στρατός έδινε μάχες στην περιοχή Τριποτάμου και Ξερολείβαδου εναντίον των Τούρκων, προχωρώντας προς τη Βέροια.

Οι Τούρκοι τη νύχτα φοβισμένοι υποχώρησαν και εγκατέλειψαν τη Βέροια την οποία κατέλαβαν οι Έλληνες στις 16 Οκτωβρίου και έγιναν δεκτοί με ενθουσιασμό από τον εκεί Ελληνικό πληθυσμό. Στις αψιμαχίες έξω από τη Βέροια πληγώθηκαν 12 Έλληνες στρατιώτες.

Συνέχεια ΕΔΩ→

Η απελευθέρωση του Άργους Ορεστικού και της Καστοριάς (11 Νοεμβρίου 1912)

ΤO ΦIΛHMA THΣ EΛEYΘEPIAΣ

 

Tο φθινόπωρο του 1912 οι βαλκάνιοι λαοί, από κοινού ενεργώντας, κήρυξαν τον πόλεμο κατά της Tουρκίας για την εκδίωξή της από τη Bαλκανική. Mετά το Mαυροβούνι, τη Σερβία και τη Bουλγαρία, στον πόλεμο έμπαινε και η Eλλάδα. Tην αυγή της πρώτης παρασκευής εκείνου του οκτωβρίου ο ελληνικός στρατός, έχοντας από πάνω του ικανή, ομονοούσα και εμπνέουσα πολιτική και στρατωτική ηγεσία, πίσω του δε λαό αποφασισμένο για οποιεσδήποτε θυσίες, εξορμούσε από τη Mελούνα με ανοιχτές τις σημαίες. Eξορμούσε για να φέρει την ελευθερία στις αλύτρωτες επαρχίες του ελληνικού βορρά.

Mετά τη, χωρίς αντίσταση, κατάληψη της Eλασσόνας και τη μεγαλειώδη εκπόρθηση των αρτιότατα από το Φον ντε Γκολτς1 οχυρωμένων στενών του Σαρανταπόρου ο ελληνικός στρατός ελευθέρωσε τη 10 Οκτωβρίου τα Σέρβια και την 11 Οκτωβρίου την Kοζάνη. Aπό εκεί ο μεγαλύτερος όγκος της στρατιάς στράφηκε προς ανατολάς με κύριο αντικειμενικό σκοπό τη Θεσσαλονίκη, η δε πέμπτη μεραρχία συνέχισε την προς βορρά προέλασή της με στόχο το Mοναστήρι και τη Φλώρινα.

 

Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΑΣ, 4 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1912

 

Γράφει ο Γεώργιος Μ. Μπόντας, τέως Δ/ντής  της Μανουσείου  Δημοσίας Βιβλιοθήκης Σιάτιστας- Λαογράφος

 

Η Σιάτιστα είναι ένας  υποδειγματικός τόπος για τον Ελληνισμό. Η Σιάτιστα είναι  ένας βραχότοπος που γεννάει το πνεύμα, την αρχοντιά και τη δύναμη.

Η μάχη της 4ης Νοεμβρίου 1912 για την απελευθέρωση της Σιάτιστας εντάσσεται στο κέντρο των πολεμικών επιχειρήσεων του Ελληνικού Στρατού της χρονιάς αυτής στη Δυτική Μακεδονία.

Οι ορμητικές πολεμικές επιθέσεις του Ελληνικού Στρατού έσπασαν την άμυνα  των Τούρκων στα στενά του Σαρανταπόρου και τα νικηφόρα στρατεύματα κατέλαβαν τα Σέρβια και την Κοζάνη στις 11 Οκτωβρίου 1912.

Στην επαρχία τότε της Ανασελίτσας όσο ο τουρκικός στρατός υποχωρούσε εντεινόταν η τρομοκρατία σε όλα τα χωριά από τους άτακτους του Μπεκήρ Αγά. Οι κάτοικοι των πυρπολούμενων χωριών κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Σιάτιστα, την οποία θεωρούσαν ασφαλές καταφύγιο. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά, χιλιάδες γυμνά και ανυπόδητα, πεινασμένα και κατάκοπα,  πλημμύρισαν τους δρόμους της Σιάτιστας.

Η καθαγίαση των ναών της Θεσσαλονίκης, μετά την απελευθέρωση – Οκτώβριος 1912

 

Στις 31 Οκτωβρίου 1912 ξεκίνησε η καθαγίαση των ναών της Πόλης.Ο μητροπολίτης Αθηνών Θεόκλητος άρχισε να επισκέπτεται τους ιερούς ναούς.

Πρώτα επισκέφτηκε την Αγία Σοφία που είχαν καταλάβει οι Βούλγαροι και τέλεσε απλή δέηση επειδή ο ναός θεωρήθηκε “ακαθάριστος”.Στη συνέχεια επισκέφτηκε την Αγία Παρασκευή (Αχειροποίητος),τον Άγιο Γεώργιο (Ροτόντα) όπου κι εκεί είχαν καταλύσει οι Βούλγαροι και τον Άγιο Παντελεήμονα όπου προσευχήθηκαν και έψαλλαν τα κατάλληλα για την περίσταση τροπάρια.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ποίημα του Ιωάννη Πολέμη, για την απελευθέρωσή της – 26 Οκτωβρίου 1912

Χρόνια πολλά, Θεσσαλονίκη, πάντα ελεύθερη!!!

 .

 

῾Η Σαλονίκη ποὺ ἔσβηνε μὲ τοῦ καιροῦ τὸ διάβα

– καντήλι ποὺ τρεμόφωτο γιὰ λάδι λαχταρᾶ-

ἀποβραδίς κοιμήθηκε δυστυχισμένη σκλάβα,

καὶ τὴν αὐγούλα ξύπνησεν ἀρχόντισσα κυρά.

 

 .

Τί νά ᾽βλεπε στον ὑπνο της, τί ν΄σ ‘ταν τ ονειρο της;

– Τὸν Ἅι – Δημήτρην ἔβλεπε στ’ ἄτι του τὸ γοργό,

ποὺ ροβολώντας ἔκραζε μὲ τὴ φωνὴ τῆς νιότης:

«Ἄνοιξε πόρτα τῆς σκλαβιᾶς, ἡ Λευτεριὰ εἶμ’ ἐγώ!»

 

 .

Aπελευθέρωση Θεσσαλονίκης 1912- αποκαλυπτικό κείμενο του Κενάν Μεσαρέ, γιου του Τούρκου Διοικητή

από το νεανικό περιοδικό “Προς τη Νίκη”

 

Μάρτιος τοῦ 1430. Οἱ Τοῦρκοι κυριεύουν τή Θεσσαλονίκη.  Ἦταν τό προανάκρουσμα τῆς πτώσης τῆς Κωνσταντινούπολης, πού ἀκολούθησε λίγα χρόνια μετά.

Πέρασαν πέντε περίπου αἰῶνες  τουρκικῆς σκλαβιᾶς. Ὀκτώβριος  τοῦ 1912. Οἱ Ἕλληνες προχωροῦν  νι κηφόρα στούς Βαλκανικούς πολέμους καί ὕστερα ἀπό ἕναν ἀγώνα δρόμου φθάνουν πρίν ἀπό τούς  Βουλ γάρους στή Θεσσαλονίκη!

26 Ὀκτωβρίου 1912, ὥρα ἕνδεκα τό βράδυ. Ὁ Τοῦρκος Διοικητής Ταχσίν πασάς μετά ἀπό συνεννόηση μέ τόν  Διάδοχο Κωνσταντίνο, ὑπογράφει  τήν ἄνευ ὅρων παράδοση τῆς πόλης στούς Ἕλληνες! Ἡ Θεσσαλονίκη μᾶς  παραδόθηκε χωρίς μάχη!

 

Η Απελευθέρωση της Βέροιας (16 Οκτωβρίου 1912)

 

Ο Ελληνικός στρατός φωτογραφίζεται με φόντο τη Βέροια της Μακεδονίας. Τώρα πια η πόλη ανήκει στη Νέα Ελλάδα (απελευθέρωση 16/10/1912).

Στις 15 Οκτωβρίου ο Ελληνικός στρατός έδινε μάχες στην περιοχή Τριποτάμου και Ξερολείβαδου εναντίον των Τούρκων, προχωρώντας προς τη Βέροια.

Οι Τούρκοι τη νύχτα φοβισμένοι υποχώρησαν και εγκατέλειψαν τη Βέροια την οποία κατέλαβαν οι Έλληνες στις 16 Οκτωβρίου και έγιναν δεκτοί με ενθουσιασμό από τον εκεί Ελληνικό πληθυσμό. Στις αψιμαχίες έξω από τη Βέροια πληγώθηκαν 12 Έλληνες στρατιώτες.

 

Η απελευθέρωσις της Κοζάνης (11 Ὀκτωβρίου 1912)

 

Οι Τούρκοι εγκατέλειψαν το Σαραντάπορο και τα Σέρβια, αφού πρώτα τα έκαψαν. Η φυγή τους ήταν τόσο άτακτη , που άφησαν άθικτη τη γέφυρα του ποταμού Αλιάκμονα , φοβούμενοι να φέρουν εκρηκτικά από τις αποθήκες της Κοζάνης , γνωρίζοντας ότι ο αδούλωτος λαός της πόλης είχε ξεσηκωθεί και κάθε σπίτι είχε και μερικά οπλισμένα παλικάρια με όπλα που είχαν κρυμμένα οι παππούδες για αυτή ακριβώς την μεγάλη ώρα .
ʽΈτσι αποτραβήχτηκαν στα χωριά Κιτσελέρ (Βαθύλακο) και Τζιτζελέρ (Πετρανά) .
Ο στρατός μας προχωρούσε μεθοδικά για να προφταίνει τα προελαύνοντα μάχιμα τμήματα.

Όμως η Κοζάνη εγκαταλείφθηκε αμαχητί.

 

Ο άγιος Μηνάς και η απελευθέρωση της Καστοριάς (11η Νοεμβρίου 1912)

Καστοριανή εικόνα του αγίου Μηνά

Επίγραμμα σε καστοριανή εικόνα του                        αγίου Μηνά.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Ο Άγιος Μηνάς είναι ένας μεγαλομάρτυρας της Εκκλησίας μας, ο οποίος, απ’ τους χρόνους της επίγειας ζωής του και μέχρι σήμερα, έκανε αναρίθμητα θαύματα. Οι Καστοριανοί τον τιμούσαν πολύ καθ’ όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, ιδιαίτερα όμως τον τιμούν μετά την 11η Νοεμβρίου 1912, ημέρα της εορτής του, διότι κατ’ αυτήν (την ημέρα) βοήθησε τον Ελληνικό Στρατό ν’ απελευθερώσει αναίμακτα την Καστοριά απ’ τους Τούρκους. Οι κάτοικοι της πόλης, αμέσως μετά την ανάκτηση της ελευθερίας τους, αναλογιζόμενοι την ολοφάνερη και σωτήρια γι’ αυτούς επέμβαση του Αγίου Μηνά, κατά το κρίσιμο πρώτο δεκαήμερο του Νοεμβρίου 1912, τον αναγνώρισαν ως ακαταμάχητο προστάτη και συμπολιούχο της γενέτειράς τους (όπως γνωρίζουμε, Πολιούχος της Καστοριάς, ήδη από τη Βυζαντινή εποχή, ήταν και βέβαια εξακολουθεί να είναι – και θα είναι στο διηνεκές – η Παναγία μας).

 .

Απ’ το 1912 και κάθε χρόνο στις 11 Νοεμβρίου οι κάτοικοι της Καστοριάς θυμούνται μ’ ευγνωμοσύνη τις πάμπολλες ευεργεσίες του Αγίου Μηνά προς την πόλη τους και εορτάζουν με κάθε λαμπρότητα κι επισημότητα την ιερή μνήμη του. Ενδεικτικό των αισθημάτων που τρέφουν οι ευσεβείς Καστοριανοί προς τον προστάτη τους άγιο Μηνά είναι και το περιεχόμενο του παρακάτω ποιήματος, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορεστιάς», στις 11 Νοεμβρίου 1953, (αριθ. φύλ. 356):

Η απελευθέρωση του Άργους Ορεστικού και της Καστοριάς (11 Νοεμβρίου 1912)

ΤO ΦIΛHMA THΣ EΛEYΘEPIAΣ

Tο φθινόπωρο του 1912 οι βαλκάνιοι λαοί, από κοινού ενεργώντας, κήρυξαν τον πόλεμο κατά της Tουρκίας για την εκδίωξή της από τη Bαλκανική. Mετά το Mαυροβούνι, τη Σερβία και τη Bουλγαρία, στον πόλεμο έμπαινε και η Eλλάδα. Tην αυγή της πρώτης παρασκευής εκείνου του οκτωβρίου ο ελληνικός στρατός, έχοντας από πάνω του ικανή, ομονοούσα και εμπνέουσα πολιτική και στρατωτική ηγεσία, πίσω του δε λαό αποφασισμένο για οποιεσδήποτε θυσίες, εξορμούσε από τη Mελούνα με ανοιχτές τις σημαίες. Eξορμούσε για να φέρει την ελευθερία στις αλύτρωτες επαρχίες του ελληνικού βορρά.

Mετά τη, χωρίς αντίσταση, κατάληψη της Eλασσόνας και τη μεγαλειώδη εκπόρθηση των αρτιότατα από το Φον ντε Γκολτς1 οχυρωμένων στενών του Σαρανταπόρου ο ελληνικός στρατός ελευθέρωσε τη 10 Οκτωβρίου τα Σέρβια και την 11 Οκτωβρίου την Kοζάνη. Aπό εκεί ο μεγαλύτερος όγκος της στρατιάς στράφηκε προς ανατολάς με κύριο αντικειμενικό σκοπό τη Θεσσαλονίκη, η δε πέμπτη μεραρχία συνέχισε την προς βορρά προέλασή της με στόχο το Mοναστήρι και τη Φλώρινα.

 

Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΑΣ, 4 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1912

 

Γράφει ο Γεώργιος Μ. Μπόντας, τέως Δ/ντής  της Μανουσείου  Δημοσίας Βιβλιοθήκης Σιάτιστας- Λαογράφος

 

Η Σιάτιστα είναι ένας  υποδειγματικός τόπος για τον Ελληνισμό.

Η Σιάτιστα είναι  ένας βραχότοπος που γεννάει το πνεύμα, την αρχοντιά και τη δύναμη.

Η μάχη της 4ης Νοεμβρίου 1912 για την απελευθέρωση της Σιάτιστας εντάσσεται στο κέντρο των πολεμικών επιχειρήσεων του Ελληνικού Στρατού της χρονιάς αυτής στη Δυτική Μακεδονία.

Οι ορμητικές πολεμικές επιθέσεις του Ελληνικού Στρατού έσπασαν την άμυνα  των Τούρκων στα στενά του Σαρανταπόρου και τα νικηφόρα στρατεύματα κατέλαβαν τα Σέρβια και την Κοζάνη στις 11 Οκτωβρίου 1912.

Στην επαρχία τότε της Ανασελίτσας όσο ο τουρκικός στρατός υποχωρούσε εντεινόταν η τρομοκρατία σε όλα τα χωριά από τους άτακτους του Μπεκήρ Αγά. Οι κάτοικοι των πυρπολούμενων χωριών κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Σιάτιστα, την οποία θεωρούσαν ασφαλές καταφύγιο. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά, χιλιάδες γυμνά και ανυπόδητα, πεινασμένα και κατάκοπα,  πλημμύρισαν τους δρόμους της Σιάτιστας.

Η Απελευθέρωση του Αγίου Όρους, 2 Νοεμβρίου 1912

Το πρωί της 2ας Νοεμβρίου 1912, από το λιμάνι του Μούδρου της Λήμνου, αποπλέει Μοίρα του Ελληνικού Στόλου με επικεφαλής το θρυλικό Θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ», υπό τον Ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη, και κατευθύνεται προς το Άγιο Όρος.

Η παρουσία των πολεμικών σκαφών στα ανοικτά της χερσονήσου του Άθω, γίνεται αντιληπτή από τους μοναχούς των παραθαλασσίων μοναστηριών και κελλιών και κάτω από τις χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες εκατοντάδων καμπάνων τα πλοία πλησιάζουν τις ακτές του Αγίου Όρους.

 

Η καθαγίαση των ναών της Θεσσαλονίκης, μετά την απελευθέρωση – Οκτώβριος 1912

 

Στις 31 Οκτωβρίου 1912 ξεκίνησε η καθαγίαση των ναών της Πόλης.Ο μητροπολίτης Αθηνών Θεόκλητος άρχισε να επισκέπτεται τους ιερούς ναούς.

Πρώτα επισκέφτηκε την Αγία Σοφία που είχαν καταλάβει οι Βούλγαροι και τέλεσε απλή δέηση επειδή ο ναός θεωρήθηκε “ακαθάριστος”.Στη συνέχεια επισκέφτηκε την Αγία Παρασκευή (Αχειροποίητος),τον Άγιο Γεώργιο (Ροτόντα) όπου κι εκεί είχαν καταλύσει οι Βούλγαροι και τον Άγιο Παντελεήμονα όπου προσευχήθηκαν και έψαλλαν τα κατάλληλα για την περίσταση τροπάρια.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ποίημα του Ιωάννη Πολέμη, για την απελευθέρωσή της – 26 Οκτωβρίου 1912

Χρόνια πολλά, Θεσσαλονίκη, πάντα ελεύθερη!!!

 

῾Η Σαλονίκη ποὺ ἔσβηνε μὲ τοῦ καιροῦ τὸ διάβα

– καντήλι ποὺ τρεμόφωτο γιὰ λάδι λαχταρᾶ-

ἀποβραδίς κοιμήθηκε δυστυχισμένη σκλάβα,

καὶ τὴν αὐγούλα ξύπνησεν ἀρχόντισσα κυρά.

 

 

Τί νά ᾽βλεπε στον ὑπνο της, τί ν΄σ ‘ταν τ ονειρο της;

– Τὸν Ἅι – Δημήτρην ἔβλεπε στ’ ἄτι του τὸ γοργό,

ποὺ ροβολώντας ἔκραζε μὲ τὴ φωνὴ τῆς νιότης:

«Ἄνοιξε πόρτα τῆς σκλαβιᾶς, ἡ Λευτεριὰ εἶμ’ ἐγώ!»

 

 

Aπελευθέρωση Θεσσαλονίκης 1912- αποκαλυπτικό κείμενο τοῦ Κενάν Μεσαρέ, γιοῦ τοῦ Τούρκου Διοικητῆ

από το νεανικό περιοδικό “Προς τη Νίκη”

Μάρτιος τοῦ 1430. Οἱ Τοῦρκοι κυριεύουν τή Θεσσαλονίκη.  Ἦταν τό προανάκρουσμα τῆς πτώσης τῆς Κωνσταντινούπολης, πού ἀκολούθησε λίγα χρόνια μετά.

Πέρασαν πέντε περίπου αἰῶνες  τουρκικῆς σκλαβιᾶς. Ὀκτώβριος  τοῦ 1912. Οἱ Ἕλληνες προχωροῦν  νι κηφόρα στούς Βαλκανικούς πολέμους καί ὕστερα ἀπό ἕναν ἀγώνα δρόμου φθάνουν πρίν ἀπό τούς  Βουλ γάρους στή Θεσσαλονίκη! 26 Ὀκτωβρίου 1912, ὥρα ἕνδεκα τό βράδυ. Ὁ Τοῦρκος Διοικητής Ταχσίν πασάς μετά ἀπό συνεννόηση μέ τόν  Διάδοχο Κωνσταντίνο, ὑπογράφει  τήν ἄνευ ὅρων παράδοση τῆς πόλης στούς Ἕλληνες! Ἡ Θεσσαλονίκη μᾶς  παραδόθηκε χωρίς μάχη! Στίς