ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ
ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ;
ένα κείμενο γραμμένο και για παιδιά…για να μην ξεχνούμε και να μαθαίνουμε και στα παιδιά μας όσα θα ήθελαν να μας κάνουν να ξεχάσουμε…
Κάθε Καλοκαίρι στήν κυπριακή ψυχή ξυπνοῦν πιό ἔντονες οἱ μαῦρες θύμησες, ὅσο κι ἄν ὁ χρόνος καί οἱ πολιτικές περιστάσεις ζητοῦν νά τίς ξεθωριάσουν. Ἔρχονται οἱ θύμησες καί πλένουν μέ τό δάκρυ ἑνός λαοῦ τά δραματικά γεγονότα, τίς παλιωμένες φωτογραφίες, τά σκονισμένα θυμητάρια. Καί γίνονται τά χρώματά
απόσπασμα από το βιβλίο: Ασκητές μέσα στον κόσμο, τόμος Β’ , ΆγιονΌρος, έκδοση Ι. Ησυχαστηρίου “Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος”, Μεταμόρφωση Χαλκιδικής
“Η Ελού αγάπησε καί πόνεσε πολύ στην ζωή της. Ό μεγαλύτερος πόνος της, ανάμεσα στίς πολλές θλίψεις πού δοκίμασε κατά τόν επίγειο βίο της, ήταν ή απώλεια του πρωτόκου γυιου της Γεωργίου, κατά τήν τουρκική εισβολή στην Κύπρο, τό καλοκαίρι του 1974. Ένας πόνος, πού μέσα άπό τήν πίστη, μεταμορφώθηκε σέ αληθινή αγάπη καί προσευχή γιά όλους.
Έμαθε τόν πόνο καί τήν θλίψη της πού είχε λόγω του αγνοούμενου γυιου της, νά τόν κάνη προσευχή καί όχι κατάθλιψη καί απελπισία.
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ
ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ
ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ;
ένα κείμενο γραμμένο και για παιδιά…για να μην ξεχνούμε και να μαθαίνουμε και στα παιδιά μας όσα θα ήθελαν να μας κάνουν να ξεχάσουμε…
Κάθε Καλοκαίρι στήν κυπριακή ψυχή ξυπνοῦν πιό ἔντονες οἱ μαῦρες θύμησες, ὅσο κι ἄν ὁ χρόνος καί οἱ πολιτικές περιστάσεις ζητοῦν νά τίς ξεθωριάσουν. Ἔρχονται οἱ θύμησες καί πλένουν μέ τό δάκρυ ἑνός λαοῦ τά δραματικά γεγονότα, τίς παλιωμένες φωτογραφίες, τά σκονισμένα θυμητάρια. Καί γίνονται τά χρώματά
Έπεσε ηρωικά, μαζί με το αγέννητο παιδί της…Υποκλινόμαστε στο μεγαλείο της. ΑΘΑΝΑΤΟΙ! ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ… (5 ΙΟΥΛΙΟΥ 1958)
Λουκία Λαουτάρη Παπαγεωργίου: όλα για την Πατρίδα!
Τιμούμε τη γυναίκα που έδρασε και απέθανε περήφανη για το όνομα της λευτεριάς
Ως αγωνίστρια και ως μάνα η Λουκία Λαουτάρη Παπαγεωργίου είχε τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα ζήλευε κάθε γυναίκα του σήμερα.Η Λουκία Λαουτάρη και ο σύζυγός της Γεώργιος Λαουτάρης διατηρούσαν κρησφύγετο στο περιβόλι τους, όπου έκρυβαν καταζητούμενους αντάρτες της ΕΟΚΑ.
(επιστολή μελλοθανάτου Κυπρίου αγωνιστή)
«Αξιολάτρευτά μου παιδιά, πολυαγαπημένη μου γυναίκα, χαίρετε,
Αυτήν την στιγμήν που σας γράφω είναι Τρίτη 10 η ώρα, βράδυ. Ακριβώς πριν 5 λεπτά μας ειδοποίησαν ότι χαράματα της Παρασκευής 21.9.56 θα εκτελεστούμε. Ίσως όταν διαβάζετε αυτό το γράμμα μου εγώ δεν θα υπάρχω αναμεταξύ στους ζωντανούς.
Λατρευτά μου παιδιά, σας αφήνω για πάντα στην τόσο νεαρή μου ηλικία. Στα 22 μου χρόνια πεθαίνω για χάρη μιας μεγάλης ιδέας. Κάποτε η μάνα σας και ο θείος σας θα σας αναπτύξουν γιατί εκτελέστηκα. Σας εύχομαι αγαπημένα μου παιδιά να γενήτε καλοί χριστιανοί και καλοί Έλληνες Κύπριοι. Ακολουθήστε πάντα τον δρόμο της αρετής. Να είσθε πάντα βέβαιοι οτι σας αγάπησα τόσο θερμά με μια απέραντη πατρική αγάπη. Αλλά δυστυχώς σας αφήνω χωρίς να σας δω να μεγαλώνετε όπως το ονειρευόμουν. Σας αφήνω ένα μεγάλο και τιμημένο όνομα. Παιδιά μου, ζήσετε ευτυχισμένα μαζί με την μητέρα σας και με όλους τους θείους σας και τους σεβαστούς σας παππούδες. Ελπίζω στον Πανάγαθο Θεό να σας αγαπούν με στοργή και θέρμη.
“Η δύναμη της χριστιανικής αγάπης, είναι ισχυρότερη από τα όπλα. Τα νικάει όλα.”
Τα τουρκικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Κύπρο. Και σκορπούν το θάνατο. Στην Μόρφου συμβαίνει ένα συνταρακτικό γεγονός. Τούρκοι στρατιώτες συλλαμβάνουν 15 χριστιανούς. Τους φέρνουν στην αυλή του σπιτιού ενός Ελληνοκυπρίου δασκάλου. Και τους καταδικάζουν σε θάνατο. Ετοιμάζουν τα όπλα. Και στρέφουν τους αιχμαλώτους (άνδρες, γυναίκες, μικρά παιδιά) στον τοίχο. Θρήνος, κλαυθμός, οδυρμός. Τραγικές στιγμές για τους μελλοθανάτους. Περιμένουν μέσα σε κλίμα φόβου και αγωνίας τον Τούρκο αξιωματικό να έλθει και να διατάξει «πυρ».
Στρέφουν τότε το νου τους και την καρδιά τους στην Ελπίδα των Απελπισμένων. Και προσεύχονται όλοι τους θερμά για το τελευταίο τους ταξίδι και ιδιαίτερα ο δάσκαλος: «Θεέ μου, συγχώρεσέ μας και δέξου μας κοντά Σου. Μνήσθητι
ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ
ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ;
ένα κείμενο γραμμένο και για παιδιά…για να μην ξεχνούμε και να μαθαίνουμε και στα παιδιά μας όσα θα ήθελαν να μας κάνουν να ξεχάσουμε…
Κάθε Καλοκαίρι στήν κυπριακή ψυχή ξυπνοῦν πιό ἔντονες οἱ μαῦρες θύμησες, ὅσο κι ἄν ὁ χρόνος καί οἱ πολιτικές περιστάσεις ζητοῦν νά τίς ξεθωριάσουν. Ἔρχονται οἱ θύμησες καί πλένουν μέ τό δάκρυ ἑνός λαοῦ τά δραματικά γεγονότα, τίς παλιωμένες φωτογραφίες, τά σκονισμένα θυμητάρια. Καί γίνονται τά χρώματά
Ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός γεννήθηκε στον Στρόβολο το 1756 και εισήλθε σε πολύ μικρή ηλικία ως δόκιμος μοναχός στην Ιερά Μονή Μαχαιρά, όπου και φοίτησε στο εκεί Ελληνικό Σχολείο, από τα πρώτα του είδους του.
Το 1783 χειροτονήθηκε διάκονος και μαζί με τον θείο του Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπο, αδελφό της Μονής, απεστάλη στη Βλαχία προς συλλογή χρημάτων, διότι η Μονή βρισκόταν σε δύσκολη οικονομική κατάσταση.
Στη Μολδοβλαχία ο Ηγεμόνας Μιχαήλ Σούτσος εκτιμώντας την αρετή του νεαρού διακόνου, τον προέτρεψε να χειροτονηθεί πρεσβύτερος, διορίζοντάς τον εφημέριο στον ηγεμονικό ναό, και παράλληλα τον βοήθησε να συμπληρώσει την εγκύκλιο παιδεία του στην εκεί ανώτερη σχολή.
Τά Νιάτα πάντα στίς Ἐπάλξεις
Apoikioκρατῆστε τήν ψυχή σας!
Εὐδόκιου Δημητρίου,θεολόγου
Νά ’ναι κανείς νέος, νοιώθει πώς ἔχει φτερά γιά νά πετάξει μακριά στούς αἰθέρες σάν ἀϊτός. Ἡ ὁρμητικότητα κι ὁ αὐθορμητισμός εἶναι ἀπό τά κύρια χαρακτηριστικά της νιότης καί κινητήριος μοχλός τῆς κοινωνίας. Ἀλλοίμονο σ’ ὅποιον προδώσει ἕνα παιδί! «Ἄν κάποιος σκανδαλίσει ἕναν ἀπό αὐτούς τούς μικρούς πού πιστεύουν σ’ Ἐμένα, τοῦ συμφέρει νά δέσει μυλόπετρα στόν λαιμό του καί νά πέσει στό πέλαγος τῆς θάλασσας», λέει ὁ Χριστός (Ματθ. ιη’, 6).
Οἱ νέοι προχωροῦν σέ παράτολμα ἐγχειρήματα, ἄξια θαυμασμοῦ, γιατί ἔχουν μία δύναμη ἀνεξήγητη, πού συχνά κρύβεται περίτεχνα στά μύχια τῆς ψυχῆς τους. Τήν κατάλληλη στιγμή ἀδράττουν τήν εὐκαιρία, βρίσκουν τό θάρρος, διεκδικοῦν καί νικοῦν. Γι’ αὐτό ἔγραψε πρός τούς νέους ὁ Ἀπόστολος Ἰωάννης: «νεανίσκοι, ἰσχυροί ἐστε καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἐν ὑμῖν μένει καί νενικήκατε τόν πονηρόν» (Α’ Ἰωάν. β’, 14). Μέ μία τέτοια πνευματική ὁρμή, πού παράγεται μέσα μας, ὅπου μένει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ νίκη εἶναι σίγουρη.
μικρό αφιέρωμα δόξας και τιμής…
1η Απριλίου 1955 προσκύνημα στην ιερή μνήμη των αθάνατων ηρώων και τάμα ζωής για εθνική καταξίωση
Γράφει ο Ανδρέας Σταυρίδης Ταξίαρχος ( ε.α )
Ήταν εκείνη την ανοιξιάτικη μέρα, τη πρώτη του Απρίλη του 1955, που τα όνειρα του Κυπριακού Λαού για λευτεριά και Ένωση με τη μητέρα Πατρίδα, έπαιρναν σάρκα και οστά. Αιώνες ολόκληρους ο Κυπριακός Ελληνισμός, καρτερικά περίμενε αυτή τη μέρα. Γενιές και γενιές γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και έσβησαν με αυτό το όνειρο, μέσα στη καταφρόνια της σκλαβιάς και της ατίμωσης
Ο απελευθερωτικός αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α άρχισε, επειδή είχαν εξαντληθεί όλα τα άλλα ειρηνικά μέσα Στις 15 Ιανουαρίου του 1950 διοργανώνεται Παγκύπριο δημοψήφισμα για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα Από τους 224.747 πολίτες που είχαν δικαίωμα ψήφου, υπέγραψαν 215.108 ( ποσοστό 95.7% ), ανάμεσα τους και μεμονωμένοι Τουρκοκύπριοι .Εναντίον ψήφισαν μόνο 57 άτομα Μετά το ενωτικό δημοψήφισμα του 1950, επιχειρείται για πρώτη φορά το 1953 από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο , η εγγραφή για συζήτηση του Κυπριακού στη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. Η Ελληνική Κυβέρνηση αρνήθηκε να στηρίξει την προσφυγή .
Μια ταινία μικρού μήκους για τους ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ της Τουρκικής Εισβολής στην Κύπρο (1974), που δημιούργησαν οι μαθητές-τριες της Ε’ τάξης, του 2ου Δημοτικού Σχολείου Πολίχνης:
1) Αναστασιάδου Ιωάννα, 2) Δάλτσης Απόλλων, 3) Κουτσουνούρης Γεώργιος, 4) Μανάρα Γλυκερία, 5) Ταουλτζή Αικατερίνη , στα πλαίσια του 5ου εκπαιδευτικού προγράμματος “Κύπρος, Ελλάδα, Ομογένεια, εκπαιδευτικές γέφυρες”, υπό την επίβλεψη του καθηγητή Πληροφορικής κ.Μιλτιάδη Σταυρόπουλου.
Μια ταινία μικρού μήκους, από μαθητές-τριες του 1ου Δημοτικού Σχολείου Πολίχνης, στα πλαίσια του 5ου Πανελλήνιου εκπαιδευτικού προγράμματος:«Κύπρος, Ελλάδα, Ομογένεια:εκπαιδευτικές γέφυρες».
Συμμετείχαν οι μαθητές-τριες: Στ’ Δημοτικού: 1.Αντωνιάδου Ευαγγελία, 2.Δαμιανίδης Παναγιώτης, 3.Παπαδοπούλου Κορίνα, με την επίβλεψη του καθηγητή Πληροφορικής Μιλτιάδη Σταυρόπουλου.
Μια αξιόλογη εργασία της Στ΄ Δημοτικού του 2ου Δημοτικού Σχολείου Πολίχνης, που εντοπίσαμε στο διαδίκτυο και πιστεύουμε ότι αξίζει να προωθηθεί.
Θερμά συγχαρητήρια!
19 Φεβρουαρίου 1959: Η Κύπρος Ανεξάρτητο Κράτος
&
Ευαγόρας Παλληκαρίδης
Σαν σήμερα 19 Φεβρουαρίου του 1959 η Κύπρος μετά από πολυετείς αγώνες με τις συμφωνίες Λονδίνου- Ζυρίχης κερδίζει επιτέλους την πολυπόθητη για τον λαό της ανεξαρτησία.
Αρκετά χρόνια πριν ,το 1938, και στις 26 Φεβρουαρίου στο χωριό Τσάδα της Κύπρου γεννήθηκε ένας μεγάλος ήρωας του Ελληνισμού. Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης.
Τα δυο αυτά σημαντικά γεγονότα, την ανεξαρτησία της Κύπρου και τα γενέθλια του ήρωα Ευαγόρα τιμούμε σήμερα με αυτό το λιτό άρθρο-αφιέρωμα.
ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ «ΔΙΓΕΝΗΣ» (23 Μαΐ.1898 – 27 Ἰαν.1974)
Αν προσπαθούσαμε να ιχνηλατήσουμε τα στοιχεία που συνιστούν την ταυτότητα του Διγενή,του θρύλου της Κύπρου,θα εντοπίζαμε τα γνησιώτερα και πιο λαμπρά στοιχεία,με πρώτο και βασικό την φιλοπατρία,τον άδολο πατριωτισμό,σε συνδυασμό με την βαθειά και ειλικρινή πίστη στα Χριστιανικά ιδεώδη και στις αρχές της Ελευθερίας,Ισότητος,Δικαιοσύνης και Δημοκρατίας.Την αγάπη προς την πατρίδα και την Ορθόδοξη πίστη διδάχθηκε από τα παιδικά του χρόνια.Οταν εζώνετο τα όπλα,επικαλείτο πρωτίστως την βοήθεια του Θεού.Έτσι,στην πρώτη προκήρυξη του αγώνα της ΕΟΚΑ,ξεκινά με την φράση: “Με την βοήθειαν του Θεού,με πίστη στον τίμιον αγώνα μας…”
(επιστολή μελλοθανάτου Κυπρίου αγωνιστή)
«Αξιολάτρευτά μου παιδιά, πολυαγαπημένη μου γυναίκα, χαίρετε,
Αυτήν την στιγμήν που σας γράφω είναι Τρίτη 10 η ώρα, βράδυ. Ακριβώς πριν 5 λεπτά μας ειδοποίησαν ότι χαράματα της Παρασκευής 21.9.56 θα εκτελεστούμε. Ίσως όταν διαβάζετε αυτό το γράμμα μου εγώ δεν θα υπάρχω αναμεταξύ στους ζωντανούς.
Λατρευτά μου παιδιά, σας αφήνω για πάντα στην τόσο νεαρή μου ηλικία. Στα 22 μου χρόνια πεθαίνω για χάρη μιας μεγάλης ιδέας. Κάποτε η μάνα σας και ο θείος σας θα σας αναπτύξουν γιατί εκτελέστηκα. Σας εύχομαι αγαπημένα μου παιδιά να γενήτε καλοί χριστιανοί και καλοί Έλληνες Κύπριοι. Ακολουθήστε πάντα τον δρόμο της αρετής. Να είσθε πάντα βέβαιοι οτι σας αγάπησα τόσο θερμά με μια απέραντη πατρική αγάπη. Αλλά δυστυχώς σας αφήνω χωρίς να σας δω να μεγαλώνετε όπως το ονειρευόμουν. Σας αφήνω ένα μεγάλο και τιμημένο όνομα. Παιδιά μου, ζήσετε ευτυχισμένα μαζί με την μητέρα σας και με όλους τους θείους σας και τους σεβαστούς σας παππούδες. Ελπίζω στον Πανάγαθο Θεό να σας αγαπούν με στοργή και θέρμη.
Ιλαρίωνος διακόνισσα, δόξης,
Αυτού ισότιμος ώφθης, Κωνσταντία
Η Αγία Κωνσταντία ήταν από την Πάφο και όπως γράφει ο Άγιος Ιερώνυμος στο βιβλίο του «Εις το περί εκκλησιαστικών συγγαφέων βιβλίον» ήταν μαθήτρια του Αγίου Ιλαρίωνα του Μέγα ( 21 Οκτωβρίου) ο οποίος ασκήτεψε στο χωριό Επισκοπή της Πάφου.
Μετά τον θάνατό του αγίου Ιλαρίωνα, η αγία Κωνσταντία παρέμεινε στον τάφο του και με αγώνες ασκητικούς προσπαθούσε να μιμηθεί τον άγιο, προσευχόμενη αδιάλειπτα και αγωνιζομένη για την ψυχική της τελείωση. Με την πίστη της και τις πρεσβείες του αγίου Ιλαρίωνος αξιώθηκε να κάνει και θαύματα.
απόσπασμα από το βιβλίο: Ασκητές μέσα στον κόσμο, τόμος Β’ , ΆγιονΌρος, έκδοση Ι. Ησυχαστηρίου “Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος”, Μεταμόρφωση Χαλκιδικής
“Η Ελού αγάπησε καί πόνεσε πολύ στην ζωή της. Ό μεγαλύτερος πόνος της, ανάμεσα στίς πολλές θλίψεις πού δοκίμασε κατά τόν επίγειο βίο της, ήταν ή απώλεια του πρωτόκου γυιου της Γεωργίου, κατά τήν τουρκική εισβολή στην Κύπρο, τό καλοκαίρι του 1974. Ένας πόνος, πού μέσα άπό τήν πίστη, μεταμορφώθηκε σέ αληθινή αγάπη καί προσευχή γιά όλους.
Έμαθε τόν πόνο καί τήν θλίψη της πού είχε λόγω του αγνοούμενου γυιου της, νά τόν κάνη προσευχή καί όχι κατάθλιψη καί απελπισία.
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ
ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ
ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ;
ένα κείμενο γραμμένο και για παιδιά…για να μην ξεχνούμε και να μαθαίνουμε και στα παιδιά μας όσα θα ήθελαν να μας κάνουν να ξεχάσουμε…
Κάθε Καλοκαίρι στήν κυπριακή ψυχή ξυπνοῦν πιό ἔντονες οἱ μαῦρες θύμησες, ὅσο κι ἄν ὁ χρόνος καί οἱ πολιτικές περιστάσεις ζητοῦν νά τίς ξεθωριάσουν. Ἔρχονται οἱ θύμησες καί πλένουν μέ τό δάκρυ ἑνός λαοῦ τά δραματικά γεγονότα, τίς παλιωμένες φωτογραφίες, τά σκονισμένα θυμητάρια. Καί γίνονται τά χρώματά
«Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια, να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά».
Ευαγόρας Παλληκαρίδης.
Στα λόγια τα καταφέρνουν πολλοί. Πόσοι όμως έκαναν τα γραπτά τους πράξη; Πόσοι είχαν το θάρρος ενός νεαρού μαθητή, που επέλεξε να μετακομίσει στα 18 του χρόνια στο «Πάνθεον των Ηρώων»;
Αντέχουμε... 