Η αγία Εμμέλεια, η πολύτεκνη μητέρα αγίων…

.

Η ΑΓΙΑ ΕΜΜΕΛΕΙΑ (30 Μαΐου)

.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε πολλές περιπτώσεις πίσω από μεγάλους ‘Αγίους βρίσκεται μια ‘Αγία μητέρα.

Ό άγιος Βασίλειος ό Μέγας, ‘Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας της Καππαδοκίας και τα εννέα αδέλφια του (μεταξύ των οποίων κυριότεροι ήταν, Άγιος Γρηγόριος Επίσκοπος Νύσοης, Άγιος Πέτρος Επίσκοπος Σεβαστείας,  Όσία Μακρινά Μοναχή, Όσιος Ναυκράτιος μοναχός, τα άλλα πέντε αδέλφια έζησαν άγιο έγγαμο βίο), είχαν μητέρα τους την Αγία Έμμέλεια.

η συνέχεια ΕΔΩ

Η Κοιμάμενη Βασιλοπούλα (ένα άγνωστο ποίημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, με αναφορές στο Μαρμαρωμένο Βασιλιά)

Διαβάζοντας τα “Άπαντα” του αγαπημένου μας κυρ Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, στάθηκα στα ποιήματά του, τα οποία δεν είχα προσέξει μέχρι τώρα όσο τους αξίζει…Η “Κοιμάμενη Βασιλοπούλα” με συγκίνησε ιδιαίτερα και λόγω του θέματος αλλά και των αναφορών στην Μεγάλη Ιδέα του Γένους. Ένα γλυκύτατο ποίημα, γραμμένο με αφορμή το θάνατο της βασιλοπούλας Αλεξάνδρας , που εύχεται το ξύπνημά της από ένα Βασιλόπουλο που δεν θα είναι άλλο από τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά.Στην αρχή του ποιήματος του αναφέρεται στην συγκεκριμένη τραγική είδηση με την Πριγκίπισσα της Ελλάδας Αλεξάνδρα (1870-1891), κόρη του Βασιλέως Γεωργίου Α΄ που συγκλόνισε το Πανελλήνιο με τον ξαφνικό θάνατό της, την 18 Σεπτεμβρίου 1891  στην Ρωσία  (ελάχιστες μέρες, έξι, μετά την γέννα του γιού της Δημητρίου) σε ηλικία μόλις 21 ετών. Στην συνέχεια υιοθετώντας ένα προφητικό ύφος που θυμίζει Παλαμά ιστορεί την θρυλική μορφή του Μαρμαρωμένου Βασιλιά και το όραμα της Μεγάλης Ιδέας.Στους τελευταίους στίχους αναφέρεται στο εθνικής σημασίας κεφάλαιο των θρήνων για την Άλωση της Πόλης , που απαντάται στα δημοτικά ποιήματά μας.Ας το απολαύσουμε.

Η ΚΟΙΜΑΜΕΝΗ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΑ

Λόγγος κι ὀρμάνι γύρω στὸ παλάτι,
καὶ τὸ φυλᾶν ἀόρατα σπαθιά·
κ᾿ ἐκείνη ἀποκοιμήθηκε βαθιά,
καὶ δὲν τὴν βλέπει ἀνθρώπου μάτι.

Μάγια κακὰ τῆς εἶχαν καμωμένα
νὰ μὴν ξυπνήσῃ χρόνους ἑκατό,
πρὶν ἕνα βασιλόπ᾿λο ξακουστὸ
ἔρθῃ νὰ τὴν εὑρῇ ἀπ᾿ τὰ ξένα.

Σ᾿ εἶσ᾿ ἡ Κοιμάμενη Βασιλοπούλα,
ποὺ ὅλ᾿ ἡ Ἑλλάς, νανούρισμα γλυκό,
σοῦ στέλνει ἕνα τραγούδι μυστικὸ
καὶ μιὰ χρυσόχλωρη μυρτούλα.

Λουκάς Νοταράς : ένας μάρτυρας της Αλώσεως

η συγκινητική ιστορία του Μεγάλου Δούκα Λουκά Νοταρά, που προτίμησε το μαρτύριο αντί να παραδώσει τον δεκατετράχρονο γιο του στην ασέλγεια του Σουλτάνου…  ζήτησε να θανατωθεί πρώτα ο γιος του και έπειτα ο ίδιος…

Λουκάς Νοταράς. Βυζαντινός αξιωματούχος, ο τελευταίος «μέγας δουξ» της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Χαλκογραφία (Αθήνα, Μουσείο Μπενάκη). greekencyclopedia.com

Κάθε που ζύγωνε 29 Μαΐου ο Γερο-Ζαχαρίας δεν είχε αναπαμό. Έπρεπε να ετοιμάσει το στάρι για το κόλλυβο των «Μαρτύρων της Άλωσης». Ξάκρινε το καθαρό σπυρί – σπυρί και το ‘βαζε να βράσει ήσυχα μέχρι ν’ ανοίξει σαν το ρόδο. Ύστερα το στέγνωνε κι έπιανε κατόπιν να το στολίζει χωρίς βιάση. Μάστορας δουλεμένος στην Αγιογραφία, έπιανε το χέρι του. Πάνω στη χιονάτη ζάχαρη θά ‘φτιαχνε το δικέφαλο αετό μέσα σε στολίδια απίστευτα.

«Μνήσθητι Κύριε ως αγαθός των δούλων Σου… », μονολογούσε και τα δάκρυα του τρέχανε ποτάμι.

Μετά τη λειτουργία γίνηκε το τρισάγιο για τους κεκοιμημέμηνους». Κι άμα ο γέρο-Τρύφωνας πήρε να λέει το “ αιωνία η μνήμη” ο Γερο-Ζαχαρίας σήμανε μονοκάμπανο λυπητερό όπως αρμόζει. Μετά πήρε το δίσκο κι άρχισε να μοιράζει το στάρι. Πρώτα στους πατέρες, έπειτα στους λαϊκούς. Αμάθητοι οι ξένοι από τέτοια έθιμα τον ρώτησαν για όλα τούτα τα παράδοξα.

.

Ο Γερο-Ζαχαρίας τους πήρε παράμερα στο μεγάλο χαγιάτι κι άρχισε να τους μιλάει για τη Μεγάλη Τρίτη του 1453, για το κούρσεμα της Πόλης και τη θυσία του τελυταίου αυτοκράτορα. Ένιωθε χρέος ο σεβαστός Γέροντας να τους μνημονεύει όλους μέσα στη Θεία Λειτουργία και να μιλά γι’ αυτούς σ’ όσους ρωτούσαν να μάθουν.

Κάθε τόσο ο παππούς έκοβε τη διήγηση στη μέση καθώς η φωνή τσάκιζε από το κλάμα. Μα εκεί που βαλάντωνε ο γέροντας ήταν όταν μιλούσε για την ιστορία του άρχοντα Λουκά του Νοταρά που κρύφθηκε ή θυσία του, γιατί τη σκέπασε εκείνη του Παλαιολόγου.