Η προσευχή δεν κουράζει, αλλά ξεκουράζει.. κουράζει μόνο, όταν δεν μπούμε στο νόημά της και δεν καταλάβουμε το νόημα των Αγίων μας Πατέρων. Όταν την ανάγκη του ελέους του Θεού την καταλάβουμε, χωρίς να πιέζουμε τον εαυτό μας στην προσευχή, η ανάγκη αυτή της πείνας θα μας αναγκάζει να ανοίγουμε το στόμα σαν το μωρό, για να Συνέχεια
Μου αναγγέλλετε με αλόγιστη χαρά ότι η κόρη σας εκλέχθηκε «βασίλισσα ομορφιάς». Λες και περιμένετε κι εγώ να σας συγχαρώ . Για εμένα είναι ντροπή να γράφω για αυτό, και αντί για συγχαρητήρια σας δηλώνω βαθιά συλλυπητήρια.
Δεν ξέρω γιατί λέτε ακόμα στο γράμμα: «Την κόρη μου ως μορφωμένη κοπέλα αυτό την κολακεύει πολύ». Διότι τι να λεχθεί περί Συνέχεια
Έψαχνα να Σε βρω. Σε πολλούς τόπους. Σε πολλούς ανθρώπους. Σε πόνους και χαρές. Σε γκρεμούς συναρπαστικούς, μα μάταιους. Νόμιζα πως Σε είχα βρει. Δεν κρατούσε για πολύ. Πονούσα και πάλι απ΄την αρχή. Κρατιόμουν απ΄το τίποτα, με την ελπίδα να του δώσω μορφή, όνομα, όραμα, να το κάνω «κάτι».
.
Πόσα χρόνια έζησα έτσι; Και γιατί; Γιατί δεν Σε είχα βρει πιο νωρίς; Γιατί δε Σε είχα αγαπήσει; Γιατί δεν είχα τολμήσει Συνέχεια
Υπάρχει ένα πνεύμα χλιαρό, καθόλου ανδρισμός. Χαλάσαμε τελείως! Πώς μας ανέχεται ό Θεός!
Παλιά τι αξιοπρέπεια υπήρχε! Τι φιλότιμο! Στον πόλεμο τού ’40, στα σύνορα, οι Ιταλοί είχαν πότε-πότε κάποια επικοινωνία με τους Έλληνες φρουρούς και έκαναν καμμιά επίσκεψη στο ελληνικό φυλάκιο. Και να δείτε τι φιλότιμο οι Έλληνες! Συνέχεια
Γράφει ὁ π. Ἀνδρέας Κονάνος
μια ιστορία που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο
Ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας Ερχαρτ Κέστνερ έκανε την εξής εξομολόγηση.
«Στα 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά το πόλεμο στην Αθήνα. Η γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στη Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Συνέχεια
ελάχιστη ανταπόδοση στην τεράστια προσφορά τους. ΑΘΑΝΑΤΕΣ!
(ένα συγκινητικό κείμενο της ΓΑΛΑΤΕΙΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΟΥ-ΣΟΥΡΕΛΗ)
Είχε φασόλια μαυρομάτικα, τα μούσκεψε, έριξε ξύλα στο τζάκι, μπας και σβήσει, γιόμισε καπνούς το σπίτι, δεν καλοτράβαγε το τζάκι, άτσαλα το ‘χε χτίσει ο μακαρίτης.
Απ’ το στενόμακρο παραθύρι κοίταξε τον ουρανό, μπλαβιασμένος ο ουρανός, χιονίζει μερόνυχτα, μα δε λέει να ξεθυμάνει. Καινούργιο χιόνι πάνω στο παλιό και ο λυσσασμένος παγωμένος αγέρας, να το κάνει πάγο. Βουνά ο πάγος να παραβγαίνουν Συνέχεια
Το χιόνι έπεφτε ασταμάτητα και ο βοριάς σφύριζε μανιασμένα.
Μέσα σ’ αυτή τη χιονοθύελλα, ένας στρατός προχωρούσε αποφασιστικά… σκαρφάλωνε σ’ απότομες πλαγιές…Κατέβαινε γκρεμούς…βάδιζε ασταμάτητα και κουβαλούσε στη ράχη του μεγάλο φορτίο.
Ένα μικρό φαρμακείο, μια στρατιωτική κουβέρτα, ένα ζευγάρι κάλτσες, μια φανέλα. Αλλά και τ’ όπλο του με την ξιφολόγχη και τα φυσίγγια… Παρ’ όλο το βάρος, το χιόνι και τις λάσπες… συνέχιζε τη δύσκολη πορεία του και μόνο σαν έβρισκε κάποιο χάλασμα, ή Συνέχεια
Ο στρατιώτης Τσιαβαλιάρης Βασίλειος του Ιωάννη από την Πιαλεία Τρικάλων υπηρετούσε ως σκοπευτής πολυβόλου στο 51ο Σύνταγμα Πεζικού, έπεσε την 5η πρωινή της 28ης Οκτωβρίου 1940 μόλις εξήλθε από το 21ο φυλάκιο (ύψωμα Γκόλιο).
Ο Βασίλειος Τσιαβαλιάρης από την Πιαλεία Τρικάλων υπηρετούσε ως σκοπευτής πολυβόλου στο 51ο Σύνταγμα Πεζικού και η θέση του ήταν στο 21ο φυλάκιο της ελληνο-αλβανικής μεθορίου.
Η ώρα είναι 5.00 τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου. Οι Ιταλοί αρχίζουν τη ρίψη όλμων και θραύσμα ενός όλμου τραυματίζει θανάσιμα τον Τσιαβαλιάρη.
Η Ελλάδα θρηνεί τον πρώτο νεκρό της, καμαρώνει τον πρώτο ήρωά της.
Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια στο χωριό, απ’ όπου καταγόταν ο Βασίλειος Τσιαβαλιάρης, πραγματοποιούνται εορταστικές εκδηλώσεις προς τιμήν του. Οι στρατευμένοι του Νομού Τρικάλων κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, επισημαίνει ο κ. Παπαβασιλείου, βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή στο μέτωπο των επιχειρήσεων και πολέμησαν με απαράμιλλο ηρωισμό, όπως και όλοι οι Έλληνες, προσφέροντας Συνέχεια
Μεγάλη ἦταν ἡ χαρὰ τῶν παιδιῶν ἐκείνη τὴν ἡμέρα. Στὰ παιδικὰ συσσίτια γιὰ πρώτη φορὰ θὰ ἐμοίραζαν γάλα, ποὺ εἶχεν ἐξαφανισθῆ ἀπὸ τὰς Ἀθήνας πολλοὺς μῆνες. Λίγο ἔπειτα ἀπὸ τὴν εἴσοδο τῶν Γερμανῶν εἶχε κι αὐτὸ γίνει εἶδος πολυτελείας. Μὰ τώρα εὐτυχῶς ἔφθασεν ἡ πρώτη ἀποστολὴ τοῦ Διεθνοῦς Ἐρυθροῦ Σταυροῦ.
Τὸ γάλα ἐβραζόταν σὲ μεγάλα καζάνια στὰ σχολεῖα καὶ ὅπου ἀλλοῦ ἐλειτουργοῦσαν παιδικὰ συσσίτια. Καὶ τὰ πεινασμένα Ἑλληνόπουλα δὲν ἐχόρταιναν νὰ τὸ ρουφοῦν μὲ τὰ μάτια, πρὶν ἀκόμη γίνῃ ἡ διανομή. Τὰ φασόλια, τὰ μπιζέλια καὶ τὸ πληγούρι μόλις Συνέχεια
ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. 8, 41-56)
(η μετάφραση του ευαγγελίου είναι κατάλληλη και για παιδιά)
Μὲ ἀπλᾶ λόγια ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς μᾶς διηγεῖται ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὅταν διώχθηκε ἀπὸ τὴν χώρα τῶν Γαδαρηνῶν, ἦρθε στὴν Καπερναούμ. Ἐκεῖ τὸν ὑποδέχθηκε πλῆθος κόσμου μὲ χαρὰ καὶ ἐνθουσιασμό. Τότε τὸν πλησίασε ὁ ἄρχοντας τῆς Συναγωγῆς, ὁ Ἰάειρος, καὶ τὸν παρεκάλεσε νὰ ἔλθη στὸ σπίτι του, γιὰ νὰ θεραπεύση τὴν δωδεκάχρονη κόρη του, ποὺ ἦταν ἑτοιμοθάνατη. Ὁ Χριστὸς δέχθηκε τὴν πρόσκληση καὶ κατευθύνθηκε πρὸς τὸ σπίτι τοῦ Ἰαείρου.
Καθὼς λοιπόν προχωροῦσε μέσα σὲ μεγάλο συνωστισμό, τὸν πλησίασε μία γυναίκα, ἡ ὁποία ἔπασχε ἀπὸ αἱμορραγία Συνέχεια
Μάρτιος τοῦ 1430. Οἱ Τοῦρκοι κυριεύουν τή Θεσσαλονίκη. Ἦταν τό προανάκρουσμα τῆς πτώσης τῆς Κωνσταντινούπολης, πού ἀκολούθησε λίγα χρόνια μετά.
Πέρασαν πέντε περίπου αἰῶνες τουρκικῆς σκλαβιᾶς. Ὀκτώβριος τοῦ 1912. Οἱ Ἕλληνες προχωροῦν νι κηφόρα στούς Βαλκανικούς πολέμους καί ὕστερα ἀπό ἕναν ἀγώνα δρόμου φθάνουν πρίν ἀπό τούς Βουλ γάρους στή Θεσσαλονίκη! 26 Ὀκτωβρίου 1912, ὥρα ἕνδεκα τό βράδυ. Ὁ Τοῦρκος Διοικητής Ταχσίν πασάς μετά ἀπό συνεννόηση μέ τόν Διάδοχο Κωνσταντίνο, ὑπογράφει τήν ἄνευ ὅρων παράδοση τῆς πόλης στούς Ἕλληνες! Ἡ Θεσσαλονίκη μᾶς παραδόθηκε χωρίς μάχη! Στίς Συνέχεια
Στη δοξασμένη ἑλληνική γῆ τῆς Μακεδονίας καί τήν περίλαμπρη πρωτεύουσά της, τήν βυζαντινή «ἀρχόντισσα κυρά», τή Θεσσαλονίκη,μᾶς περιμένει γιά νά μᾶς ὑποδεχθεῖ ὁ ἔνδοξος μεγαλομάρτυρας, ἅγιος Δημήτριος ὁ Μυροβλύτης…
.
*** Ἡ ζωή τοῦ ἁγίου Δημητρίου
Ὁ ἅγιος Δημήτριος γεννήθηκε τό 280 μ.Χ. στή Θεσσαλονίκη. Διέθετε ἐξαιρετικά χαρίσματα καί ἀπό νεαρή ἡλικία διορίστηκε
στρατηγός τῶν Ρωμαϊκῶν στρατευμάτων τῆς Θεσσαλίας καί ἀνθύπατος τῆς ἐπαρχίαςτῆς Ἑλλάδος. Ἦταν πιστός Συνέχεια
Τῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ»
. Ὅλα παίζουν ρόλο καὶ ἔχουν τὸ σκοπό τους. Τὸ κοντάρι συμβολίζει τὴ ραχοκοκαλιὰ τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὸν Ἕβρο Συνέχεια
ΠΩΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΕΣΩΣΕ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΑΠΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΝ ΟΣΙΟ ΦΙΛΟΘΕΟ ΖΕΡΒΑΚΟ
Δύο σύγχρονα φοβερά θαύματα του Αγίου Δημητρίου στα 1906,
στον τότε Πασά της Θεσσαλονίκης…
«….Μετά δύο ημέρας φθάσαμε εις Θεσσαλονίκην, η οποία τότε κατείχετο υπό των Τούρκων και, επειδή εγώ από μικρός είχον ευλάβειαν εις τον Άγιο Δημήτριο, παρεκάλουν τον φίλον μου Νικόλαον να εξέλθωμεν τού ατμόπλοιου, δια να προσκυνήσωμεν τον τάφον τού Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τού Μυροβλήτου. Συνέχεια
(Το κείμενο προέρχεται από το περιοδικό Προς τη Νίκη και είναι κατάλληλο και για παιδιά)
(το κείμενο προέρχεται από το περιοδικό Προς τη Νίκη και είναι κατάλληλο και για παιδιά)
«Δέν ὑπῆρχαν ἥρωες, ἄνθρωποι ἁπλοί ἦταν κι αὐτοί σάν κι ἐμᾶς…». Ἄν καί δέν ἦταν ἡ πρώτη φορά πού ὁ καθηγητής μας παρουσίαζε περίεργες ἀπόψεις γιά ἱστορικά γεγονότα καί πρόσωπα καί μολονότι ὁ λόγος του φάνηκε ἀβάσιμος κι ἀναπόδεικτος, σφηνώθηκε στό νοῦ μου κι ἔγινε ἐρώτημα πού ἐπίμονα ζητοῦσε ἀπάντηση:
Ὑπῆρχαν ἥρωες στήν Ἑλλάδα τοῦ1940;
Ἀποφάσισα νά καταφύγω στόν παππού. Τότε, στόν πόλεμο, ἦταν 15χρονο παιδί καί σίγουρα ἤξερε νά μοῦ πεῖ. Ὁ γέροντας Συνέχεια
… οἱ νέες γενιές πρέπει νά μάθουν, νά διδαχθοῦν ἀπό τήν οἰκογένεια καί τό Σχολεῖο γιά τό Ἔπος τοῦ 1940. Γιά τό καλό της Πατρίδας μας...
Οἱ ἱστορίες πού μοῦ λέει ὁ παππούς μου καί μάλιστα αὐτές πού ἔ χουν σχέση μέ τήν πατρίδα μας μοῦ ἀρέσουν πάρα πολύ. Μερικές φορές μέ συγκινοῦν. Καί ἄλλες μέ γεμίζουν μέ περηφάνεια πού εἶμαι γέννημα-θρέμμα αὐτής τής πατρίδας πού λέγεται Ἑλλάδα.
Άξια Ελληνίδα Μάνα! Μακάρι να βρει μιμητές…ΑΘΑΝΑΤΗ!
(το κείμενο προέρχεται από το περιοδικό Προς τη Νίκη και είναι κατάλληλο και για παιδιά)
Σύζυγος ἥρωα, μητέρα ἥρωα, στοργική νοσοκόμα στό πλευρό τοῦ τραυματία! Αὐτή ἦταν ἡ Καλλιόπη Λύκα, ἡ «Μάνα τοῦ Στρατιώτη», ὅπως ὀνομάσθηκε ἀπό τό Βασιλιά Γεώργιο Β΄. Μια ζωή ἀφοσιωμένη στό Ἱερό Καθῆκον!
Συμμετεῖχε ἐνεργά σέ ὅλους τούς Ἐθνικούς Ἀγῶνες καί προσέφερε ἀνεκτίμητες ὑπηρεσίες.
Ψηλή μέ ὡραῖο παράστημα, πάντα χαμογελαστή, μιλοῦσε μέ ἐνθουσιασμό για τήν Πατρίδα, ἀγαποῦσε ὅλο τόν κόσμο, ἀλλά ἰδιαίτερα τόν ἑλληνικό στρατό. Συ χνά ἔλεγε: «Ὅπου ὑπάρχει Στρατός εἶναι ἐλεύθερη ἡ Πατρίδα!». Συνέχεια
-Πού πας, στρατιώτη;
-Πάω να πολεμήσω.
-Πας να παλαίψης με λιοπύρια και χιόνια;
-Πάω να προστατέψω το δίκιο και τη λευτεριά.
-Πας να διψάσεις και να πεινάσεις;
-Πάω να φυλάξω το ψωμί των παιδιών. Συνέχεια
Αντέχουμε... 