Η “μεγάλη” αδελφή στην αγιασμένη οικογένεια του Βασιλείου και της Εμμέλειας: αγία Μακρίνα (19 Ιουλίου)

ο βίος της αγίας Μακρίνας, της μεγάλης αδελφής στην αγιασμένη οικογένεια του Μεγάλου Βασιλείου (ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΑΙ ΕΜΜΕΛΕΙΑ οι γονείς, ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, ΠΕΤΡΟΣ, ΝΑΥΚΑΡΑΤΙΟΣ, ΜΑΚΡΙΝΑ ΚΑΙ ΘΕΟΣΕΒΕΙΑ τα τέκνα)

Γιατί τά ἀδέλφια της, οἱ τόσο σπουδαῖοι ἄνδρες «καλοί καί μεγάλοι», ἀπέδωσαν σ’ ἐκείνη τόν τίτλο «μεγάλη»;…

(κείμενο γραμμένο και για τα παιδιά)

Ἡ οἰκογένειά της εὐσεβής καί ἐπιφανής. Πρωτότοκη ἡ Μακρίνα (327 μ.Χ.) και ὕστερα ἐννιά ἀδέλφια. Ἀνάμεσά τους τρεῖς ἐπίσκοποι: Βασίλειος ὁ Μέγας, Γρηγόριος Νύσσης, Πέτρος Σεβαστείας, μοναδικά μεγάλες μορφές τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἡ Μακρίνα φανερώνει ἀπό μικρό παι δί ἐντυπωσιακή ἱκανότητα νά μαθαίνει. Ἡ ὑπέροχη μητέρα της, ἡ Ἐμμέλεια, προτιμᾶ νά σπουδάσει ἡ Μακρίνα περισσότερο τή θεία σοφία, ἀλλά ὅλη ἡ μετέπειτα διαγωγή καί δράση τῆς Μακρίνας φανερώνει τή δυνατότητά της νά ἐπιχειρηματολογεῖ καί νά πείθει τούς τόσο ἔξοχα μορφωμένους καί ἱκανούς ἀδελφούς της. Διαθέτει καί ἐξαιρετική ὀμορφιά πού τήν καθιστᾶ περιζήτητη. Ὁ πατέρας της ἐπιλέγει τόν ἐκλεκτό νέο πού θεωρεῖ ἀντάξιό της. Ἀναπάντεχα ὁ Θεός τόν παίρνει κοντά του καί ἡ Μακρίνα θεωρεῖ ὅτι ἡ ἴδια στό Χριστό πλέον μόνο ἀνήκει. Ὕστερα γίνεται στήριγμα τῆς Μητέρας της καί καθοδηγός τῶν ἀδελφῶν της.

Η έννοια της ενοχής

Ενοχή και πνευματική ζωή

Ερώτηση: Η έννοια της ενοχής τι ρόλο μπορεί να παίξει στην πνευματική ζωή; Στις μέρες μας πολλοί θα συμφωνούσαν με το ότι μόνο αρνητικό ρόλο διαδραματίζει. Δεν μπορεί να αφυπνίσει όμως τον άνθρωπο;

.

Εμείς λέμε στην εκκλησία, λένε και οι Πατέρες, ότι η ενοχή δεν είναι παράγοντας πνευματικής προόδου. Βέβαια, αν μιλήσουμε για τύψεις, για μία ενοχή η οποία παίζει έναν ρόλο αφυπνιστικό και με βάζει σε μια διαδικασία να αισθανθώ ότι κάτι έκανα λάθος, μπορούμε να τη δεχτούμε ως ένα σημείο μέσα στη ζωή μας, με μία φυσιολογία, ας πούμε, ψυχολογική.

.

Αν όμως αυτό γίνεται με τρόπο παθολογικό, τότε κάτι τρέχει, κάτι δεν πάει καλά. Διότι σε βαθύτερη ανάγνωση νηπτική, βλέπουμε ότι η ενοχή είναι ουσιαστικά ένας θρήνος απέναντι στο εγώ μας. Δηλαδή δεν είναι ότι χάνω τον Θεό, χάνω τη σχέση μου, χάνω την εμπιστοσύνη μου, χαλάω την κοινωνία με ένα άλλο πρόσωπο, αλλά είναι τελικά το «πώς εγώ έπεσα σε αυτό το αμάρτημα; Πώς εγώ έπεσα τόσο χαμηλά; Πώς εγώ τελικά χάλασα αυτό που έφτιαχνα τόσο καιρό;».

Ένα ζωντανό παράδειγμα γνησίου συζύγου (μια αληθινή ιστορία)

(Διήγηση Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

 

Έργο του Μιχαήλ Μασλένικοφ.

Συνάντησα στη ζωή παράδειγμα γνήσιου και αληθινού συζύγου, που με συγκλόνισε. Το αναφέρω γιατί δεν πρέπει να αποσιωπηθεί. Ζούσε εδώ στη χώρα μας ένας πραγματικός κύριος, που στο χαρακτήρα του περιέσωζε όλη την ανθρώπινη τελειότητα με τη βοήθεια της Χάριτος του Χριστού. Στην ηλικία των τριάντα ετών, έκρινε ότι ήταν έτοιμος να προχωρήσει σε γάμο. Ώς πιστός επέμενε με πολλή προσευχή και δέηση στον Κύριό μας, να τον φωτίσει και να τον βοηθήσει στο σκοπό του. Περιέστρεφε στη διάνοιά του τα λόγια της Γραφής «παρά Κυρίου αρμόζεται γυνή ανδρί» (Παρ. 19,14).

.

Αποφάσισε να προχωρήσει. Ήταν πεπεισμένος ότι το πρόσωπο που του προξένεψαν το έστειλε ο Θεός. Έγινε με πολλή ευλάβεια ο γάμος αφού τηρήθηκαν όλοι οι κανόνες των χριστιανικών μας αρχών. Αν και η σύντροφός του ήταν μικρότερη κατά δέκα χρόνια, δεν το έλαβε υπ’ όψιν, έχοντας σταθερή πίστη στη θεία πρόνοια. Συχνά δε της φερόταν σαν να ήταν κορούλα του. Αυτή έκανε λαθάκια, γιατί φαινόταν ζωηρούλα, αλλά ποτέ δεν τον απασχόλησαν λόγω της αγάπης του.