9 Αυγούστου 1956. Ο γαλανός ουρανός της μεγαλονήσου μας μαύρισε για άλλη μια φορά, θρηνώντας τρία παλικάρια που δεν τα φόβιζε ο θάνατος γιατί θεωρούσαν τη ζωή περιττή μέσα στη σκλαβιά. Τρεις νέοι Έλληνες και μπροστά τους μόνο η αγχόνη και το φως της λευτεριάς που δεν μπορούσαν να του αντισταθούν. Ανδρέας Ζάκος, Ιάκωβος Πατάτσος, Χαρίλαος Μιχαήλ.
Ἀπόστολος: Α´ Κορ. γ´ 9–17
Εὐαγγέλιον: Ματθ. ιδ´ 22–34
Ἦχος: πλ. δ´.— Ἑωθινόν: Θ´
«Θαρσεῖτε, ἐγὼ εἰμι, μὴ φοβεῖσθε»
Μετὰ τὸ ἐκπληκτικὸ θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ πέντε χιλιάδων ἀνδρῶν μὲ τὸν πολλαπλασιασμὸ τῶν πέντε ἄρτων καὶ τῶν δύο ἰχθύων, ὁ Κύριος ἀνάγκασε τοὺς μαθητές Του νὰ ἐπιβιβασθοῦν σὲ ἕνα πλοιάριο, ἕως ὅτου ἀπολύσει τὰ πλήθη.
Ὅταν μέσα στὰ τρικυμισμένα κύματα τῆς λίμνης Γεννησαρὲτ τὸ πλοιάριο ποὺ ἐπέβαιναν οἱ μαθητὲς Του κινδύνευε νὰ βυθισθεῖ καὶ φόβος τοὺς εἶχε καταλάβει, ὁ Κύριος τοὺς ἀπηύθυνε τὴν προτροπή: “Θαρσεῖτε”, νὰ ἔχετε θάρρος.
Τὸ περιστατικὸ μᾶς τὸ διηγοῦνται οἱ εὐαγγελιστὲς Ματθαῖος (ιδ´ 22-34), Μᾶρκος (δ´ 35-41), καὶ Λουκᾶς (η´ 22-25). Οἱ μαθητὲς τὴν στιγμὴ τοῦ κινδύνου νὰ βυθισθοῦν, βλέπουν τὸν Κύριο νὰ περπατᾶ ἐπὶ τῶν ὑδάτων τῆς λίμνης, καὶ νόμισαν ὅτι ἔβλεβαν κάποιο φάντασμα. Τότε, ὁ Κύριος τοὺς καθησυχάζει, τοὺς λέγει νὰ μὴ φοβοῦνται, διότι Αὐτὸς εἶναι ἐκεῖ, παρών. Ἡ συνάντηση μὲ τὸν Κύριο προϋποθέτει ἀναγνώριση καὶ πίστη.
Αντέχουμε... 