Ο Άγιος Απόστολος ο Νέος από τον Α. Λαυρέντιο Πηλίου (16 Αυγούστου 1686)

Το σπιτάκι της Μέλιας

Του Κων. Α. Οικονόμου, δασκάλου

.

Ο Άγιος Απόστολος γεννήθηκε στον Άγιο Λαυρέντιο του Πηλίου και καταγόταν από φτωχούς αλλά ευσεβείς γονείς. Ο πατέρας του ονομαζόταν Κων/νος Σταματίου.

Ο Απόστολος σε ηλικία 15 ετών έμεινε ορφανός από μητέρα και πατέρα, έτσι αναγκάστηκε, για λόγους βιοποριστικούς να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη, όπου ανέλαβε εργασία σ΄ ένα καπηλειό (ταβέρνα).

Εκείνα τα χρόνια οι συμπατριώτες του Αγίου βασανίζονταν σκληρά και φορολογούνταν άδικα και δυσβάστακτα. Έτσι μια ομάδων ανδρών του χωριού Α. Λαυρέντιος μετέβη στην Πόλη για να καταφύγουν στους επιτρόπους της Βαλιδέ χανούμ (μητέρα του σουλτάνου), μήπως και βρουν το δίκιο τους.

Όμως οι Οθωμανοί επίτροποι, όχι μόνο δε δέχτηκαν το δίκαιο των παραπόνων τους, αλλά οδήγησαν τρεις απ΄ αυτούς σιδηροδέσμιους στις φυλακές. Κάποιοι συμπατριώτες τους ανέβηκαν μετά από μέρες στην πρωτεύουσα για να ενεργήσουν ώστε να απελευθερωθούν οι άδικα φυλακισμένοι.

Δεῖτε τὸ πρωτότυπο 570 ἀκόμα λέξεις

Ο Νεομάρτυς Σταμάτιος εκ Βόλου (16 Αυγούστου 1680)

Το σπιτάκι της Μέλιας

Του Κων. Α. Οικονόμου, δασκάλου

Ο Σταμάτιος γεννήθηκε στο χωριό Άγιος Γεώργιος Νηλείας του Πηλίου και καταγόταν από την φημισμένη οικογένεια των Σταματόπουλων, που ήκμασε στο κεφαλοχώρι αυτό, μέχρι το 1821. Ακόμη και σήμερα, οι ντόπιοι δείχνουν τον τόπο της πατρικής του οικίας, όπου σώζονται ερείπια και μια κρήνη που ονομάζεται «βρύση του Αη Σταμάτη».

Από μικρός ο Σταμάτιος διακρίνονταν για την πίστη στο Χριστό και την αγάπη στη σκλαβωμένη πατρίδα καθώς, ζώντας στον 17ο αιώνα, ζούσε έντονα την καταπίεση των Ελλήνων από τον κατακτητή. Όταν κάποιος αγάς ήρθε στην περιοχή τους για να συγκεντρώσει τις ετήσιες εισφορές (χαράτσια) των κολλήγων για το σουλτάνο, αδίκησε τους φτωχούς ραγιάδες.

Δεῖτε τὸ πρωτότυπο 582 ἀκόμα λέξεις

Ρεμβασμός του Δεκαπενταύγουστου-του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

(Αφιερωμένο στον Πατέρα μου, που κάθε χρόνο ανελλιπώς, την ημέρα της Παναγιάς, το διαβάζει και που μετάδωσε και σε εμάς την αγάπη του για τον Παπαδιαμάντη.)

Καλοκαίρι· ένεκεν του “Πάσχα του καλοκαιριού” και της Μητέρας του Θεού, εις μνήμη του κυρ-Αλέξανδρου, και προς τέρψη των αναγνωστών μας, θα δημοσιεύσουμε τον “Ρεμβασμό του Δεκαπενταύγουστου”. Λίγα λόγια εισαγωγικά:

Στο εκκλησάκι της Παναγίας της Πρέκλας εστιάζει ο “φακός” του Παπαδιαμάντη. Στο προαύλιο υπάρχει μια μικρή προχειροκτισμένη καλύβα, όπου μόνος θλιμμένος κάθεται ο Φραγκούλης Κ. Φραγκούλας, καπνίζοντας την πίπα του και αναπολώντας την περασμένη του ζωή. Όλα είναι έρημα γύρω του, γκρεμισμένα ερειπωμένα. Στην ψυχή του υπάρχει μεγάλη τρικυμία, μεγάλος πόνος, απέραντος θρήνος. Μοιάζει με το ερειπωμένο χωριό, ερείπιο κι αυτός, τσακισμένος από τις συμφορές, βασανισμένος, τραγική προσωπικότητα και ολομόναχος τώρα επί “γήρατος ουδώ”. Αναπολεί τον χαμένο κόσμο του, τη ζωή που του πήρε ό,τι αγαπούσε.. Ας απολαύσουμε το διήγημα…

.

Ανάμεσα εις συντρίμματα και ερείπια, λείψανα παλαιάς κατοικίας ανθρώπων, εν μέσω αγριοσυκών, μορεών με ερυθρούς καρπούς, είς έρημον τόπον, απόκρημνον ακτήν, προς μίαν παραλίαν βορειοδυτικήν της νήσου, όπου την νύκτα επόμενον ήτο να βγαίνουν και πολλά φαντάσματα, είδωλα ψυχών κουρασμένων, σκιαί επιστρέφουσαι, καθώς λέγουν, από τον ασφοδελόν λειμώνα, αφήνουσαι κενάς οιμωγας εις την ερημίαν, θρηνούσαι το πάλαι ποτέ πρόσκαιρον σκήνωμά των, εις τον επάνω κόσμον-εκεί ανάμεσα εσώζετο ακόμη ο ναΐσκος της Παναγίας της Πρέκλας. Δεν υπήρχε πλέον οικία ορθή, δεν υπήρχε στέγη και άσυλον εις όλον το οροπέδιον εκείνο, παρά την απορρώγα ακτήν. Μόνος ο μικρός ναΐσκος υπήρχε και εις το προαύλιον του ναΐσκου ο Φραγκούλης Κ.Φραγκούλας είχε κτίσει μικρόν υπόστεγον καλύβην μάλλον ή οικίαν, λαβών την ξυλείαν, όσην ηδυνήθη να εύρη, καί τινας λίθους από τα τόσα τριγύρω ερείπια, διά να στεγάζεται προχείρως εκεί και καπνίζη ακατακρίτως το τσιμπούκι του, με τον ηλέκτρινον μαμόν, έξω του ναού, ο φιλέρημος γέρων.

Εκπαιδεύστε τον νου σας και φυλάξτε τον από την αμάθεια (αγ. Νικοδήμου Αγιορείτου)

(ο αγ. Νικόδημος μιλάει για τον πόλεμο κατά των παθών και την ανάγκη εκπαίδευσης του νου, σε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο)

Αν η δυσπιστία στον εαυτό μας και η ελπίδα στον Θεό, οι τόσο απαραίτητες σ’ αυτόν τον πόλεμον, μείνουν μοναχές, όχι μόνον δεν θα νικήσουμε, αλλά και θα γκρεμισθούμε σε πολλά κακά. Γι’ αυτό το λόγο, κοντά σε αυτές χρειάζεται και η εκγύμναση, που είναι το τρίτο πράγμα που είπαμε στην αρχή, η οποία πρέπει να γίνεται πρώτα με το νού και με τη θέληση.Και τον μεν νού πρέπει να φυλάμε από την αγνωσία, η οποία είναι σε αυτόν πολύ αντίθετη, επειδή τον σκοτίζει και του εμποδίζει στην γνώση της αλήθειας, η οποία είναι το δικό του αντικείμενο. Γι’ αυτό είναι ανάγκη να τον γυμνάζουμε, ώστε να γίνει λαμπρός και καθαρός, για να μπορεί να διακρίνει καλά εκείνο που μας χρειάζεται για να καθαρίσουμε την ψυχή μας από τα πάθη και να την στολίσουμε με τις αρετές.

 

συνεχίστε την ανάγνωση πατώντας ΕΔΩ!